"ลงมือปฏิบัติจริง ๆ ทิ้งไม่ได้เรื่องศีล สมาธิ ปัญญา
ศีลต้องรักษา สมาธิต้องฝึก ปัญญาต้องเจริญ"
" ... ปฏิบัติไม่ได้แปลว่านั่งสมาธิ เดินจงกรม
นั่นแคบเกินไป
อย่างตั้งใจรักษาศีล
รักษาพระวินัยนี่ก็คือการปฏิบัติธรรมแล้ว
สำรวมระวังพยายามไม่ให้ผิดศีล ไม่ให้ผิดวินัย
อย่างนี้ก็ถือว่าปฏิบัติ
ไม่สำรวมไม่ระวัง ก็ไม่ได้ปฏิบัติแล้ว จิตมันก็ฟุ้ง
ท่องตำราได้เป็นมหาอะไรได้ มันก็สู้กิเลสไม่ได้หรอก
กิเลสไม่ได้กลัวผ้าเหลือง กิเลสไม่ได้กลัวมหา
กิเลสมันกลัวคนมีหิริโอตัปปะ
ละอายใจที่จะทำผิด
เกรงกลัวผลของการทำชั่ว สำรวมระวัง
พื้นฐานก็ต้องปฏิบัติ คือรักษาศีลให้ดี
นั่นคือการปฏิบัติธรรม
ถัดจากนั้นก็เป็นเรื่องของการฝึกจิต
ให้เกิดสมาธิ ให้เกิดปัญญา
ฉะนั้นมาอยู่กับหลวงพ่อก็จะเรียนปริยัติให้อ่านเอา
สงสัยให้มาถาม การปฏิบัติหลวงพ่อควบคุมเข้มงวด
เดินดูทุกวัน ใครภาวนาหรือไม่ภาวนา
เรามองหน้าก็รู้แล้ว
คนภาวนากับคนไม่ภาวนามันไม่เหมือนกัน
ฉะนั้นธรรมะ ศาสนาจะมั่นคงได้
ชาวพุทธเราต้องเรียนปริยัติ เรียนปฏิบัติให้ดี
เรียนปริยัติให้รู้วิธีปฏิบัติ
รู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร ไม่ใช่คิดเอาเอง
หรือตีความตามใจกิเลส
หลวงพ่อสอนพระที่วัด หลวงพ่อสอนง่ายๆ
ถ้าทำอะไรแล้วกิเลสของตัวเอง
ที่มีอยู่แล้วมันยังมีอยู่แล้วแรงขึ้น ไม่ถูกแล้ว
กิเลสที่ไม่เคยมีเกิดมีขึ้นมา กิเลสที่มีแล้วแรงขึ้น
นี้แสดงว่าเราปฏิบัติไม่ถูก
หรือปฏิบัติแล้วกุศลไม่เกิด
กุศลที่เกิดแล้วไม่เจริญขึ้นนี้ไม่ถูก
ไม่ได้มองเฉพาะตัวเอง
ต้องมองไปถึงคนที่เรามีปฏิสัมพันธ์ด้วย
เราเกี่ยวข้องกับคนอื่น
แล้วไปทำกิเลสของเขาให้เฟื่องฟูขึ้น อันนี้ไม่ถูก
หรือทำกุศลที่เขามีอยู่ให้เสื่อมลง อันนี้ไม่ถูก
ฉะนั้นเราภาวนา เราคอยเตือนซึ่งกันและกัน
กระตุ้นซึ่งกันและกันให้ภาวนา ให้พัฒนา
ลดละอกุศล เจริญกุศลให้มากขึ้น ๆ
บางคนบอกปฏิบัติไม่มีอะไร
ไม่ต้องยึดถืออะไรเลย
พูดง่ายทำไม่ได้จริง
ถ้าอยู่ๆ ก็ไม่ยึดถือได้ ไม่ต้องปฏิบัติธรรมแล้ว
พระพุทธเจ้าก็ไม่มีจริงเพราะเราไม่ยึดถือ
ธรรมะก็ไม่สำคัญเพราะเราไม่ยึดถือ
พระสงฆ์ก็ไม่มีเราไม่ยึดถือ
เอะอะอะไรก็ว่างๆๆ นั่นว่างแบบไม่มีสติปัญญา
ว่างแบบว่างเปล่า ใช้ไม่ได้
ลดละกิเลสไม่ได้จริง
อย่างเราคอยคิดทุกอย่างในโลกนี้ว่างเปล่าๆ
ใจมันสบาย แล้วก็ติดอยู่ตรงนั้น
มันติดในทิฏฐิว่าโลกนี้ว่างเปล่า
แล้วติดในราคะมีความสุขที่เห็นแต่ความว่าง
จิตใจมีความสุข ไม่ประณีตในการปฏิบัติจริงๆ ไป
ลงมือปฏิบัติจริงๆ ทิ้งไม่ได้
เรื่องศีล เรื่องสมาธิ เรื่องปัญญา
ศีลต้องรักษา สมาธิต้องฝึก ปัญญาต้องเจริญ
ถ้าเราทำอย่างนี้เราก็จะค่อยๆ มีปัญญา
เห็นความจริงของธาตุของขันธ์เป็นลำดับๆ ไป
พอเราฝึกรักษาศีลให้ดี สมาธิมันก็ฝึกง่าย
ศีลเสียสมาธิก็ไม่มี แตกหมด
ฉะนั้นพระเราถึงเข้มงวดเรื่องพระวินัย
ถ้าทำผิดวินัย อย่ามาพูดเรื่องภาวนา
ศีล สมาธิ ปัญญาอะไร มันไม่มีเลย
ฉะนั้นเบื้องต้น ตั้งอกตั้งใจรักษาศีล
ถ้าเป็นฆราวาสก็ถือศีล 5 ให้ได้
รักษาไว้ไม่ใช่ไม่ยึดถือ ไม่ต้องถือศีล นั่นมันโง่แล้ว
อ้างความว่างสุญญตา อ้างผิดที่
เบื้องต้นต้องเรียนจากสิ่งที่มีก่อน
กายนี้เรารู้สึกเป็นตัวเรา จิตนี้เรารู้สึกเป็นตัวเรา
จะไปนั่งนึกว่ามันไม่ใช่ตัวเราของเรา มันไม่ใช่ของจริง
กายนี้ว่าง จิตนี้ว่าง ทุกอย่างว่าง
อันนี้คิดเอาเองไม่ได้เห็น ... "
.
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
16 ตุลาคม 2564
ติดตามการถอดไฟล์บรรยายฉบับเต็มจาก :
Photo by : Unsplash
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
