✴️ บทที่ 2️⃣ วัฏฏะแห่งชีวิต ✴️ (ตอนที่ 𝟯)
“อีกเดี๋ยวหมอจะนับห้าถึงหนึ่งนะครับ ปล่อยให้ความทรงจำวัยเด็กของคุณปรากฏออกมาเลย หากอยากให้เป็นความทรงจำช่วงที่มีความสุขก็ได้ หรือจะเป็นความทรงจำที่ช่วยสอนคุณบางอย่าง หรือช่วงที่มีค่าซึ่งช่วยให้คุณรู้สึกถึงความสบายใจ ความสงบ และความสุขในชีวิตปัจจุบันได้ทั้งนั้น ปล่อยให้ตัวเองจำได้เต็มที่ ให้มีความรู้สึก มีอารมณ์ร่วม ใช้ทุกประสาทสัมผัสของคุณเลย
...หากคุณรู้สึกอึดอัด คุณสามารถลอยตัวออกมาจากเหตุการณ์และเฝ้าดูห่าง ๆ ได้เสมอ หากคุณไม่รู้สึกอึดอัดอะไรเลย ก็ขอให้อยู่กับความทรงจำนั้น แล้วจำทุกอย่างให้ชัดเจนที่สุด คุณสามารถพูดได้ในขณะที่ยังอยู่ในภวังค์ลึก ลึกมาก และรับรู้ทุก ประสบการณ์ แต่ตอนนี้เมื่อผมนับถอยหลัง ปล่อยให้ความทรงจำเพ่งไปที่รายละเอียดที่ชัดเจน ใช้ทุกประสาทสัมผัสเลยนะครับ ความทรงจำวัยเด็ก ห้า สี่...คุณสามารถจำได้ทุกอย่าง สาม...จับที่ภาพเลยครับ สอง...ภาพปรากฏแล้ว หนึ่ง...คุณอยู่ที่นั่นแล้ว❗
...อยู่ตรงนั้นสักครู่ รับรู้ประสบการณ์อีกครั้ง จำให้ได้ คุณสามารถพูดกับหมอได้และบอกว่าคุณเห็นอะไรบ้าง โดยจิตของคุณยังคงอยู่ในภวังค์ที่ลึกมาก ลึกและรับรู้ทุกประสบการณ์ คุณจำอะไรได้บ้าง เห็นภาพอะไรครับ❓”
“หน้าหนาวค่ะ” แอนเดรียเริ่มพูด “พ่อกับฉันกำลังเดินเล่นกันแถวบ้านเรา พ่อชอบชวนฉันออกมาเดินเล่นตอนหน้าหนาว เราพาหมาของเรามาด้วย ตัวใหญ่แข็งแรง ลมพัดแรงจริง ๆ หิมะตก เราสองคนเดินฝ่าลม ฉันชอบมากเลยเพราะเป็นเวลาที่พ่อกับฉันอยู่ด้วยกันสองคน ลูกคนอื่นพ่อไม่ได้ชวนมาด้วย หนาวแทบแข็ง พ่อฉันใส่เสื้อกันหนาวตัวเก่ง พระจันทร์ขึ้นแล้ว หมาของเราชอบหิมะมากเลย”
เสียงของแอนเดรียคล้ายเด็กไปแล้ว สำเนียงกลายเป็นอเมริกันภาคตะวันตกกลาง มาแทนสำเนียงที่ฝึกอักขระชัดเจนตามแบบผู้รายงานข่าวมืออาชีพจนหมด “เราเดินไปคุยไป เตะหิมะเล่น ตกหัวค่ำแล้ว ไม่มีรถแล่นเลยสักคัน เราเลยเดินกันกลางถนน แสงไฟจากโป๊ะเสาไฟฟ้าเก่า ๆ ส่องเป็นแสงนวลกลมโตสวยมาก เหมือนกับโลกทั้งโลกหยุดนิ่ง มีแต่พ่อกับฉันสองคนเท่านั้น” รอยยิ้มเปล่งปลั่งอาบดวงหน้าที่ดูนุ่มนวลและบอบบางขึ้น
“คุณเห็นตัวเองไหม” ผมถาม “รูปร่างหน้าตาคุณเป็นยังไง ใส่ชุดอะไรอยู่ครับ”
“ฉันตัดผมทรงน่าเกลียดจัง” เธอสำรวจภาพ ดูตกใจหน่อย ๆ”
“คุณอายุเท่าไหร่” ผมสอบถามด้วยพยายามดึงเธอให้จับอยู่กับภาพเหตุการณ์นั้น
“แปดขวบค่ะ”
“คุณต้องใส่เสื้อโค้ตแน่นอน”
เธอลังเลก่อนจะตอบ “ฉันมองไม่เห็นว่าสีอะไรค่ะ บอกสีไม่ถูกจริง ๆ ฉันผูกผ้าพันคอ สวมถุงมือแบบเปิดนิ้ว ใส่รองเท้าบู๊ต แต่เท้าไม่ยักอุ่นเลย”
“เสื้อโค้ตคุณพ่อคุณล่ะครับ เป็นยังไง”
“พ่อใส่พาร์ก้าสีแดง ขอบเป็นผ้าวูลสีขาว พ่อซื้อมาจากชิคาโก หน้าหนาวทีไรใส่ตัวนี้ทุกที มีฮู้ดคลุมเป็นขนเฟอร์ ดูเหมือนพ่อจะใส่เสื้อตัวนี้ตลอด”
“เหมือนตอนนี้เป็นช่วงที่มีความสุขมากของคุณเลย เพราะได้อยู่กับคุณพ่อแล้วก็สุนัขคู่ใจ สงบสุขมากเลย”
ผมสังเกตเห็นหยาดน้ำรื้นขอบตาทั้งสองของหญิงสาว “ความทรงจำช่วงนี้มีอะไรเศร้าหรือครับ”
แอนเดรียส่ายหน้าปฏิเสธ
“มีความสุขใช่ไหม❓”
เธอเผยยิ้มแทนคำตอบ
“มันทำให้ฉันอยากกลับไปเป็นเด็กอีกจังเลยค่ะ” เธอพูดเสริมเบา ๆ
“ตอนนี้คุณเป็นได้เลยครับ” ผมอธิบาย “แค่รับรู้ประสบการณ์เท่านั้น #เพราะมันชัดเจนมาก คุณไปอยู่ตรงนั้นกลางหิมะได้เลย คุณทำได้หมดถ้าอยากทำ อยากได้ยินเสียงหิมะ หรือเห็นสุนัขของคุณเล่นหิมะแล้วชอบที่สุดได้เลย คุณรู้สึกได้โดยไม่ต้องขัดเขินนะครับ” ผมอยากให้แอนเดรียได้รับประสบการณ์วัยเด็กที่แสนงดงามนี้ให้เต็มที่ เพื่อจะได้ให้เธอใช้ประสาทสัมผัสทุกส่วนทุกความรู้สึก
“เราไม่เคยกลับบ้านเร็วเลย” เธอพูดออกมาเรื่อย ๆ “เราเดินกันนานมาก พ่อไม่เคย...ไม่มีการรีบ ไปจนสุดถนนจนฉันมองไม่เห็นทางแล้วว่าจะไปไหน แต่เราก็กลับมาที่จุดเดิมทุกที แล้วเราก็กลับบ้าน เจอแม่ดื่มช็อกโกเลตร้อนอยู่” รอยยิ้มสุกสว่างจับสีหน้านุ่มนวลอีกครั้ง
ผมรู้สึกตัวว่าเสียงกล้องดัง จึงตัดสินใจสรุปประสบการณ์นี้แล้วเดินหน้าสู่ระดับจิตที่ลึกขึ้นอีก เนื่องเพราะเวลาถ่ายทำจำกัด ผมจึงต้องเชื่อมลำดับขั้นและถอดความหมายให้ตรง สั้นกว่าตอนย้อนอดีตคนไข้ในห้องทำงาน ผมยังห่วงด้วยว่ามีคนอื่นอยู่ในกองถ่ายด้วย ซึ่งไม่ควรมารู้ข้อมูลส่วนตัวของผู้อาสา บางประสบการณ์ผมจึงให้แอนเดรียรับประสบการณ์ไปเงียบ ๆ เลยโดยไม่ต้องพูด อีกข้อคือนี่เป็นการสาธิตการย้อนอดีต ไม่ใช่การบำบัด
“ดีแล้วครับ ตอนนี้หมออยากให้คุณจดจำความรัก ความห่วงหาอาทรที่คุณได้รับอยู่ในช่วงเวลานี้ระหว่างคุณกับคุณพ่อ และตัวคุณกับคุณแม่ เพราะการได้จิบช็อกโกเลตร้อน ๆ เป็นเรื่องที่เปี่ยมล้นด้วยความรักความเมตตามาก ๆ เลย ความทรงจำแสนงดงามที่คุณมีต่อความรัก ต่อวัยเด็ก และต่อความรู้สึกรักเมตตา ต่อคุณแม่คุณพ่อของคุณ ความ สนิทชิดใกล้กับคุณพ่อมาก ๆ ที่เคยเดินเล่นด้วยกัน
...ทั้งหมดนี้ เมื่อคุณตื่นมาแล้วคุณก็จะยังจำความรักใคร่ ความเมตตา และความอาทรนั้นได้ดี นี่เป็นความทรงจำที่สวยงามมาก ๆ และคุณจะเอาติดตัวกลับมากับคุณด้วยได้ ความดีงาม ความสุข ความปีติในใจ ทั้งตอนที่คุณอยู่กับสุนัขตัวนั้น ทุกอย่างเลย เอาความสุขทุกอย่างของมันติดตัวมาได้หมดเลยครับ
...#ความหมายของชีวิตคืออย่างนี้เองครับ มีโอกาสตั้งมากมายให้เลือกรัก เลือกรู้จักเมตตา เริ่มจากสิ่งเรียบง่ายอย่างยิ่ง เช่นการเดินเล่นกับคุณพ่อ ไม่จำเป็นต้องแพงหรูหราอะไรเลย การได้เดินเล่นกับคุณพ่อยามค่ำคืนกลางฤดูหนาว มีสุนัขข้างกาย กับคุณแม่คอยเตรียมช็อกโกเลตร้อนไว้ให้ คุณจะจำทุกอย่างนี้ได้แม้ยามคุณลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว คุณพร้อมจะไปต่อหรือยังครับ❓”
“พร้อมค่ะ” เธอตอบโดยไม่รั้งรอใจ แอนเดรียได้รู้รสแสนหวานและพลังเข้มข้นของความทรงจำแล้ว เธอจึงอยากรับรู้มากขึ้นไปอีก
“ดีครับ ที่นี้ให้คุณลอยตัวเหนือความทรงจำนั้น ลอยพ้นออกมา รู้สึกอิสระเหลือเกิน เบาสบายเหลือเกิน ลอยขึ้นมาได้เลยครับ จากช่วงเวลานี้มา แล้วปล่อยให้ความทรงจำตอนนี้จางหายไป ตอนนี้เราจะถอย ย้อนไปไกลกว่านี้อีก ย้อนกลับไปก่อนคุณเกิด ตอนคุณยังเป็นตัวอ่อนอยู่ในท้องแม่ ...หมอจะนับถอยหลังจากห้าถึงหนึ่งอีกครั้งนะครับ ภาพไหนปรากฏขึ้น คุณรับรู้อะไรบ้างก็ตาม ปล่อยให้รู้นะครับ ไม่ต้องไปตัดสินวิพากษ์วิจารณ์หรือวิเคราะห์มัน แค่ปล่อยให้เกิดประสบการณ์เป็นพอ ทั้งหมดนี้เกิดเพื่อให้คุณรับรู้ประสบการณ์เท่านั้น
...พอหมอนับถึงหนึ่ง ให้ไปอยู่ตรงนั้นเลย ช่วงก่อนคุณเกิด เป็นตัวอ่อน ดูซิว่าคุณเห็นหรือรู้สึกอะไรบ้าง คิดอะไร สัมผัสได้ถึงอะไร ไม่ว่าจะเป็นการรับรู้อารมณ์ความรู้สึก หรือ จิตวิญญาณสัมผัสอะไรได้ก็ตาม บางทีคุณอาจจะรู้เลยว่าทำไมคุณถึงเลือกมาเกิดเป็นชีวิตในชาตินี้กับพ่อแม่คนนี้ ไม่ว่าอะไรจะเข้ามาให้คุณรับรู้ก็จงปล่อยให้รู้ คุณอาจจะรับรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนอกตัวคุณด้วยก็ได้ เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาบ้างแล้วครับ แต่ไม่เป็นไร คุณจะพบกับอะไรก็ตามได้ทั้งนั้น โอเคมั้ยครับ❓”
แอนเดรียค่อย ๆ พยักหน้าช้า ๆ
(มีต่อ)
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
