✴️ บทที่ 2️⃣ วัฏฏะแห่งชีวิต ✴️ (ตอนที่ 𝟱)
“ดีครับ ตอนนี้ให้ลอยออกมาจากเหตุการณ์นั้นได้เลยครับ จากโรงพยาบาลและห้องเด็กมาได้เลย ลอยพ้นออกมาเลยครับ แล้วปล่อยให้เหตุการณ์นั้นค่อย ๆ จางหายไป จินตภาพว่ามีประตูที่สวยมากบานหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าคุณ ประตูนี้จะนำคุณเข้าสู่อดีตชาติและสภาวะของจิตวิญญาณ
...เพราะเป็นเรื่องสำคัญมากเช่นเดียวกัน มันจะช่วยสร้างความกระจ่างแก่คุณว่าคุณได้รับความรักมากขนาดนี้เป็นเหตุจากอะไร หรือเกี่ยวกับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง อาการใดอาการหนึ่งที่คุณอยากจะรู้มากที่สุด พอคุณก้าวเข้าประตูระหว่างที่ผมนับถอยหลังห้าถึงหนึ่ง จะเห็นแสงสว่างสวยงามมากอยู่อีกฟากของประตูนะครับ”
“ฉันเห็นแสงนั้นลอดออกมาจากรอยประตูแล้วค่ะ” แอนเดรียบอกผม ตัวเธอยังคงอยู่ในภวังค์ที่ลึกมากอยู่
“คุณเห็นแสงแล้วหรือครับ ดีครับ งั้นเราจะเข้าประตูแล้วนะครับ คุณจะเห็นเหตุการณ์บางอย่าง ซึ่งอาจจะเป็นเหตุการณ์ครั้งโบราณ หรือจากอดีตชาติของคุณเอง ขอให้เข้าร่วมในเหตุการณ์นั้น เข้าไปอยู่เลยครับ เดินผ่านเข้าไปในประตูสู่แสงสวยงามนั้นเลยขณะที่หมอกำลังนับถอยหลัง
...ห้า...ประตูเปิดแล้ว มันดึงคุณ ดูดคุณให้เข้าไปหา มีเรื่องที่คุณต้องเรียนรู้รออยู่อีกฟากหนึ่งของประตู สี่...คุณก้าวเข้าประตูไปสู่แสงสว่างสวยงามนั้นแล้ว สาม...ตอนคุณผ่านเข้าไปอยู่ในแสงสว่าง คุณเริ่มรับรู้ถึงเหตุการณ์ หรือบุคคล หรือรูปร่างอะไรก็ได้ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของแสงสว่าง ปล่อยให้ภาพนั้นชัดเจนในจิตตอนที่ผมนับถึงหนึ่งนะครับ สอง...ภาพเริ่มชัดขึ้นแล้วตอนนี้ คุณจำได้ทุกอย่าง หนึ่ง...อยู่ที่นั่นเลยครับ❗
...ถ้าคุณเห็นรูปร่างตัวเองก็ขอให้มองไปที่เท้า ดูว่าคุณกำลังสวมรองเท้าอะไร เป็นรองเท้า เป็นบู๊ต หรือสวมรองเท้าแตะ หรือขนสัตว์ หรือว่าไม่สวมอะไรเลย มองชุดที่คุณใส่ ใส่ใจกับรายละเอียดทั้งหมดเลยนะครับ ‘รู้สึก’ ถึงเนื้อผ้า เพราะไม่ใช่แค่เห็นภาพเท่านั้นแต่ควรจะรู้สึกด้วย รู้สึกด้วยสัมผัสไหนของคุณก็ได้”
“ฉันใส่รองเท้าบู๊ตผู้ชายค่ะ” เธอสังเกต
“บู๊ตผู้ชายหรือครับ❓” ผมถามย้ำ
“ฉันไม่มีรองเท้าของตัวเองค่ะ แต่ฉันไม่ใช่ผู้ชาย เป็นเด็กผู้หญิง แต่ฉันไม่มีรองเท้าบู๊ตของเด็กผู้หญิงใส่เพราะบ้านเรายากจนไม่มีเงินซื้อ”
“บ้านคุณไม่มีเงินพอซื้อ คุณก็เลยต้องใส่รองเท้าผู้ชายแทนงั้นหรือครับ❓”
“บู๊ตเด็กผู้ชายค่ะ” เธอแก้ให้ถูก “หน้าตากลม ๆ เหมือนหัวแม่เท้าเลย ฉันอายมากเพราะไม่น่าจะต้องมาใส่รองเท้าแบบนี้เลย”
“เพราะเป็นของเด็กผู้ชาย❓”
“ค่ะ...เด็กผู้หญิง...แบบฉัน...น่าจะใส่รองเท้าบู๊ตเด็กผู้หญิง แต่ก็นั่นแหละ...”
“แล้วเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ละครับ”
“ฉันใส่กระโปรงยาวคลุมถึงพื้น เป็นสีแดงแก่ผูกผ้ากันเปื้อนหรือผ้าปักอะไรแบบนั้นทับข้างหน้าชุด เหมือนมีผ้าอีกชิ้นหนึ่งสวมทับ ใส่หมวกบอนเนตด้วย” ดวงตาของแอนเดรียกลอกไปมาภายใต้หนังตาที่ปิดสนิทยามที่เธอกวาดตาดูเสื้อผ้าของตัวเอง
“หมวกบอนเนต...ดีครับ แล้วคุณอายุเท่าไหร่ครับ”
“เก้าหรือสิบขวบค่ะ”
“โอเค มีคนอื่นอยู่กับคุณอีกมั้ยครับ คนอื่นที่คุณรู้สึกว่าอยู่ด้วย บ้านเล็กหรือบ้านใหญ่” ผมอยากได้รายละเอียดให้เยอะที่สุดจากชาติภพนี้
“เป็นบ้านทำจากดินค่ะ เราอยู่กันในทุ่งกว้างที่ไหนสักแห่ง แต่ฉันไม่เห็นบ้านคนอื่นอยู่แถวนั้นด้วยเลย มีแค่บ้านฉันหลังเดียว แล้วบู๊ตของฉันเป็นของ...ฉันมีพี่ชายอยู่อีกคน บู๊ตคู่นั้นเป็นของพี่เขา ที่ฉันกำลังใส่อยู่ เป็นที่ราบที่ไหนสักแห่ง เป็นตะวันตก แต่ไม่ใช่ตะวันตกแถบเทือกเขาร็อกกี้แน่ ๆ เราอยู่กันบนที่ราบ เราเป็นชาวนา” แอนเดรียกำลังระลึกอดีตชาติในแถบตะวันตกกลางของอเมริกา
“เหมือนชีวิตจะลำบากนะครับ” ผมเสริมให้
“เรามีวัวตัวหนึ่ง มีสวน มีบ่อน้ำกับบ้านที่สร้างง่าย ๆ มาก”
“ดีครับ ตอนนี้ขอให้คุณรับรู้ถึงคุณพ่อคุณแม่ด้วย ไม่ใช่แค่พี่ชาย หมอจะนับถึงสาม ขอให้เห็นภาพทั้งครอบครัวที่อยู่ในบ้านนะครับ หนึ่ง สอง สาม...ทั้งครอบครัวเลย อาจจะช่วงกินข้าวเย็น หรืออะไรก็ได้ ปล่อยให้ตัวคุณได้รับรู้ถึงคนอื่นรอบตัวตอนนี้เลย”
“ทุกคนกำลังยืนอยู่หน้าบ้าน เหมือนกับรวมตัวกันถ่ายรูปสักอย่าง เพราะพวกเขายืนเรียงกันเหมือนภาพในโปสต์การ์ด”
“ดีครับ เห็นพวกเขาตอนนี้เลย”
“เว้นแต่ว่าพ่อแม่เป็นคนเดิมค่ะ ดวงตาเหมือนกัน”
ปกติแล้วเรากลับชาติมาเกิด จะเกิดมามีความสัมพันธ์ที่แตกต่างบทบาทกันออกไป ทว่าในชาติภพที่ทุ่งราบนี้พ่อแม่ของแอนเดรียกลับเป็นคนเดิมเหมือนกับในชาติปัจจุบัน
“บางครั้งวิธีนี้ได้ผลกว่า เรากลับมาเกิดชาติแล้วชาติเล่ากับคนที่เรารัก วิธีนี้ได้ผลบ่อยครั้งครับ พี่ชายคุณล่ะครับ เห็นเขาบ้างไหม❓”
"ฉันมีพี่น้องอีกคนแต่เขาเล็กกว่า แต่ฉันรู้สึกว่ายังไม่รู้จักเขาเลย”
“คุณจำเขาไม่ได้หรือครับ”
“ฉันเห็นหน้าเขายังไม่ชัดเลยด้วยซ้ำค่ะ” แอนเดรียอธิบาย
“บู๊ตที่คุณใส่อยู่ของเขาหรือเปล่าครับ” ผมซักจะสับสนเพราะเธอบอกไปแล้วว่าบู๊ตเป็นของพี่ชายคนโต
“เปล่าค่ะ มีพี่ชายอีกคนแต่เขาไม่อยู่ เขาไม่ใช่พี่คนนั้น”
“พี่คนที่เป็นเจ้าของบู๊ตเหรอครับ❓” ผมถามเพื่อพยายามหาความชัดเจน
“ไม่ใช่พี่คนที่เป็นเจ้าของบู๊ต ฉันได้บู๊ตมาจากพี่อีกคนแต่เขาไม่อยู่”
“เขาสบายดีไหมครับ” ผมถามเพราะรู้สึกได้เลยว่ามีปัญหาลอยอยู่ในคำของเธอ
“ฉันคิดว่าเขาต้องเป็นอะไรแน่ ๆ แต่ไม่มีใครพูดออกมา”
ผมตัดสินใจล้วงความจริงให้ลึกขึ้นไปอีก “มาหากันสิครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา หมอจะแตะหน้าผากคุณแล้วนับสามถึงหนึ่ง ไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่คนโตของคุณ สาม สอง หนึ่ง...คุณจำได้แล้วครับ”
การเคาะหน้าผากเป็นการช่วยจูงเข้าสู่ภวังค์สะกดจิตลึกมากยิ่งขึ้น ช่วยเพิ่มการระลึกความจำเดิมได้มากขึ้น
“พี่โดนยิง” เธอระลึกได้ทันที
“เขาโดนยิงหรือครับ❓”
“ฉันเสียใจมากเลย” เธอเริ่มสะอื้นออกมา ร่างทั้งร่างของเธอสั่นสะท้านไปหมดด้วยอารมณ์เศร้าสะเทือนใจ
“หมอเข้าใจ ไม่เป็นไรแล้วครับ...อุบัติเหตุหรือว่าอะไรครับ”
“คิดว่าไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่อุบัติเหตุ” เธอสะอื้นไห้น้อยลงบ้างแล้ว
“ไม่ใช่...แล้วตอนนี้คุณคิดถึงพี่ชายมาก”
“น้องชายของฉันจำพี่ไม่ได้เลย” เสียงสะอื้นหยุดลงยามที่เธอสังเกตรายละเอียดเหตุการณ์
“เรื่องเกิดนานหรือยังครับ”
“เรื่องเกิดตอนที่เขายังเป็นทารกอยู่เลย”
“เกิดตอนน้องชายคุณยังเป็นเด็กเล็กอยู่...โอเคครับ แต่ตัวคุณโตกว่าก็เลยจำได้ ย้อนกลับไปช่วงก่อนที่เขาจะถูกยิง เราจะได้เห็นเขาและเจอเขา คุณจำได้หมดเลย ไม่เป็นไรครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้ว เมื่อผมนับถึงสาม ขอให้ย้อนกลับไปก่อนที่เขาจะถูกยิง คุณจะได้จำเขาได้ ขอให้ย้อนเวลากลับไป หนึ่ง...ก่อนที่เขาจะถูกยิง สอง...พี่ชายคนโตของคุณ สาม...ก่อนที่เขาจะถูกยิง ตอนนี้คุณจำได้แล้วครับ”
“โอเค...คุณพระช่วย...จอห์นนะเอง น้องชายฉันเอง จอห์น❗”
แอนเดรียเพิ่งพบว่าพี่ชายคนโตในอดีตชาติกลับมาเกิดเป็นพี่น้องที่ชื่อจอห์นของเธอในชาตินี้เอง เธอยังคงเศร้าสะเทือนใจอยู่มาก แต่ผมก็สามารถช่วยเยียวยาความทุกข์ของเธอได้แล้ว
“ตอนนี้คุณรู้แล้วนะครับว่าไม่เป็นไรหรอก เพราะเขาได้กลับมาเกิดเป็นจอห์นแล้ว คุณไม่ต้องเสียใจอีกต่อไปแล้วนะครับ คุณเห็นแล้วว่าความผูกพันยังอยู่และเขาไม่เป็นไร เขาสบายดี แต่คุณคิดถึงเขามากในตอนนั้น มันอธิบายได้เยอะมากเลยว่าทำไมคุณถึงมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับจอห์นมากในชาตินี้”
จริง ๆ แล้วผมไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ที่แอนเดรียมีต่อจอห์นเป็นอย่างไรบ้าง แต่การได้เห็นปฏิกิริยาทางอารมณ์ที่รุนแรงมากต่อการตายของเขาในชาติภพที่เกิดมาเจอกัน ผมก็เลยตั้งข้อสันนิษฐานว่า รูปแบบซ้ำและผลกระทบจากชาติที่แล้วยังส่งผลมาถึงความสัมพันธ์ชาตินี้ด้วย
“คุณกลัวสูญเสียเขาไปใช่ไหมครับ”
“ตอนเล็ก ๆ เขาป่วยมากเลย”
“เป็นอะไรหรือครับ”
“เขาคลอดก่อนกำหนดคะ”
“ก่อนคุณหรือครับ”
“คลอดทีหลังค่ะ”
“ทีหลังคุณ” แอนเดรียดูตั้งท่าจะร้องไห้อีกครั้ง “โอเคครับ ไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้ทุกเรื่องราวจะปรากฏขึ้นให้คุณได้รู้เกี่ยวกับจอห์นเกี่ยวกับชีวิตคุณ รับรู้ประสบการณ์อะไรบ้างครับ จำอะไรได้บ้าง”
“ฉันยังเสียใจอยู่เลย”
ผมตัดสินใจจะนำเธอคืบหน้าไปต่อในชาติภพนี้ “ขอให้ไปต่อไปในชาติภพของเด็กผู้หญิงคนนี้นะครับ ไปถึงช่วงข้างหน้าในชีวิต เป็นช่วงหลังจากพี่ชายถูกยิง หลังจากตอนนี้ ให้ไปถึงเหตุการณ์ชีวิตที่สำคัญมากของเธอคนนี้ ตอนนี้เธอโตขึ้นแล้ว เป็นตอนหลังจากพี่ชายของเธอตาย” สีหน้าของเธอผ่องใสขึ้นทันตา
“ฉันยิงปืนเป็นด้วย” เธอโอ่อย่างภาคภูมิ อารมณ์ของแอนเดรียเปลี่ยนไปฉับพลัน
ผมย้ำคำเธอ “คุณยิงปืนได้ด้วยหรือครับ”
“ฉันยิงแม่นมากเลย ฉันเก่งเรื่องฝึกยิงเป้า ชนะพวกเด็กผู้ชายทุกคนเลย ตอนนี้มีรองเท้าคู่อื่นใส่แล้ว”
“คุณมีรองเท้าของตัวเองแล้วหรือครับ”
“พวกหนุ่ม ๆ ชอบมาเกี้ยวพาราสีฉัน เพราะพวกเค้าคิดว่าการที่ฉันยิงปืนเก่งน่ะเท่มาก"
“ตอนนี้บ้านคุณไม่โดดเดี่ยวมากเหมือนก่อนแล้วนะครับ❓” ผมถามดู
“ไม่แล้ว มีบ้านเพิ่มอีกหลายหลัง ไม่เยอะมาก แต่มีถนนตัดผ่าน มีคนผ่านไปมาได้ ฉันโตขึ้นแล้วก็สนุกมากเลย”
“ช่วงนี้เป็นความทรงจำที่มีความสุขขึ้นกว่าก่อนนะครับ ช่วงที่มีคนมาติดพัน มีความชำนาญเรื่องแม่นปืน” ผมอยากให้เธออยู่กับเหตุการณ์นี้ กับบรรยากาศรอบกายที่มีความสุขกว่าเก่า
“พวกเค้าชอบล้อฉัน แต่ก็ปลื้มฉันด้วย”
“คุณเห็นตัวเองไหมครับ หน้าตาเป็นอย่างไรบ้าง คุณคงสวยน่ารักมากแน่เลย คนถึงได้มาติดพันมาก”
“ผมสีน้ำตาลเป็นลอนประบ่า ผูกโบสีฟ้าที่ผมเป็นสีฟ้าซีดจาง ฉันใส่กระโปรงที่มีลายเหมือนลายดอกไม้เล็ก ๆ เสื้อเชิ้ตสีขาวหรือสีชมพูจาง ๆ นี่แหละ เป็นเสื้อเชิ้ตธรรมดา ๆ ไม่หรูหราอะไร แต่ฉันรู้สึกเหมือนว่าเพราะไม่มีพี่ชายอยู่ด้วยแล้ว ฉันก็เลยต้องเรียนรู้...เหมือนอยากจะ...รู้สึกเลยว่ากดดัน กดดันที่จะเข้ากลุ่มกับเด็กผู้ชายคนอื่น ๆ ให้ได้”
“เหมือนแทนที่พี่ชายคุณงั้นหรือครับ”
“ฉันแค่อยากจะดูแลตัวเองให้ได้เท่านั้น” แอนเดรียอธิบายประเด็นให้ชัดเจน
“ใช่ครับ และคุณก็ทำได้ดีแล้วด้วย คุณรู้จักการยิงปืน จะฝึกกับปืนอย่างไรให้ได้ดี หรืออาจจะดีกว่าเด็กหนุ่มคนอื่นด้วย แล้วเรื่องที่หนุ่ม ๆ มาติดพันละครับ มีใครที่พอจะเป็น...”
เธอตัดคำผมทันที “พวกนี้น่าเบื่อจะตาย”
“โอเคครับ งั้นให้ไปข้างหน้าข้ามเวลาไปนะครับ ผมจะนับถึงสาม ไปถึงช่วงที่สำคัญมากต่อไปในชีวิตของเด็กสาวคนนี้เลย หนึ่ง สอง สาม...อยู่ตรงนั้นเลยครับ คุณอายุมากขึ้นแล้ว เกิดอะไรขึ้นบ้างครับ❓”
“เธอมีบ้านของตัวเองแล้วค่ะ ฉันกำลังมองเธออยู่” ตอนนี้แอนเดรียขอเป็นนักสังเกตการณ์มากขึ้น เฝ้ามองตัวเองในอดีตชาติบนที่ราบเกรตเพลนส์
“ดีแล้วครับ คุณสามารถเฝ้ามองเธอก็ได้ หรือจะเข้าไปเป็นเธอเลยก็ได้ อย่างไรก็ได้ที่คุณรู้สึกสบายใจมากกว่า”
“เธออยู่ตัวคนเดียวค่ะ”
“ไม่ได้แต่งงานหรือครับ❓”
“ไม่เคยพบคนถูกใจเลย เธอชอบคิดอยู่เรื่อยว่าตัวเองเก่งเหนือกว่าพวกหนุ่ม ๆ คนอื่น แต่เธอก็ไม่เหงาหรอก เธอมีไร่ปศุสัตว์ มีคนทำงานให้เธอ พวกเขาชอบเธอ...เธอเป็นคนยุติธรรม...”
น้ำเสียงของแอนเดรียแผ่วหายลงเมื่อเธอกำลังมองภาพเหตุการณ์อยู่ ผมเริ่มพาเธอก้าวไปข้างหน้าข้ามกาลเวลาไปอีก
“เธอเป็นคนเก่ง เก่งมาก ๆ เลยนะครับ เธอสร้างไร่ขึ้นมาด้วยตัวเอง เธอมีลูกจ้างเยอะและคุมงานอยู่ ในสมัยนั้นลำบากมากสำหรับผู้หญิงที่จะทำแบบนี้ เธอต้องแข็งแกร่งมาก ๆ เลย ให้ไปที่จุดจบของชีวิตเธอเลยครับ ไปถึงวันสุดท้ายของชีวิต นาทีสุดท้ายเลยนะครับ ถ้าหากคุณรู้สึกอึดอัดไม่สบายเมื่อไหร่ก็สามารถลอยตัวเหนือเหตุการณ์ได้เสมอ แต่ถ้าสบายอยู่ก็ให้อยู่กับเหตุการณ์ได้เลย พอนับถึงสาม ขอให้ปล่อยให้ภาพปรากฏชัดขึ้นเลยนะครับ วันสุดท้ายของชีวิตในชาติภพนี้ หนึ่ง สอง สาม...อยู่ตรงนั้นเลยครับ ไปที่นั่นเลยแล้วดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ดูว่ามีใครอยู่รอบตัวบ้างไหม”
แอนเดรียดูสงบยิ่ง “ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น เธอสงบมาก ๆ เลยค่ะ เธอแก่แล้ว ไม่มีใครที่ยังอยู่อีกแล้ว”
“แต่เธอสบายดี” แอนเดรียพูดต่อ “เธอมีชีวิตที่ดีมาก แล้วก็ไม่ได้ป่วยหนักอะไร เธอดูโอเคดี เธอแค่แก่มากเท่านั้น เธอใส่ชุดยาวสีขาวคอตั้งสูง เธอนั่งอยู่ตรงนั้น มองออกไปข้างนอก นั่งอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้านยังงั้นเอง”
“เธอตายตรงนั้นเลยหรือครับ”
“คิดว่าใช่ค่ะ”
“ลอยตัวพ้นออกมาได้เลยครับ ลอยขึ้นมา ทิ้งร่างที่ชรานั้นไป คุณรู้สึกตัวเบาสบายมาก เป็นอิสระมาก เมื่อจิตวิญญาณของคุณลอยตัวจากมา บางทีคุณอาจจะมองลงมาที่ร่างของเธอเบื้องล่าง รู้สึกอิสรเสรีเหลือเกิน เบาสบายเหลือเกิน แล้วทบทวนชาติภพ ทบทวนบทเรียนที่เธอได้รับ ที่คุณได้รู้ คุณเรียนรู้อะไรบ้างครับ เธอเรียนรู้อะไรบ้าง”
“เธอได้เรียนรู้เรื่องไม่ต้องกลัวการอยู่คนเดียว เธอได้เรียนรู้การดูแลรักษาตัวเองได้” แอนเดรียตอบจากมุมมองที่สูงขึ้นกว่ามุมมองมนุษย์
“ใช่ครับ การที่ไม่พึ่งพาใคร เป็นไทแก่ตัวเอง" ผมออกความเห็น
“อิสระมากเลยค่ะ เธอ ‘ชอบ’ ชีวิตของตัวเองมาก คนชอบเอาเธอมาล้อเลียนเรื่องที่เธอไม่ได้แต่งงานและไม่เคยมีลูก แต่เธอไม่ใส่ใจอะไร คนในชุมชนนั้นชอบเธอกันหมด พอช่วงหลังของชีวิตพวกเขาก็เลิกล้อเลียน คนชอบทำงานให้เธอ เธอมีปศุสัตว์มากเลย”
“ในสภาวะที่กำลังล่องลอยอยู่ตอนนี้ ขอให้คุณลองดูสิครับว่าคุณรับรู้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป คุณออกจากร่างมาแล้ว กำลังล่องลอยอยู่ คุณรับรู้อะไรบ้าง❓”
“ฉันกำลังลอยขึ้นไปค่ะ ร่างเธอเลยเล็กลง ๆ ฉันกำลังลอย ฉันอยู่ในแสงสีน้ำเงินแล้ว ฉันกำลังลอย”
“ดีครับ การที่รู้สึกสบายดี ไม่แก่ ไม่ป่วย กำลังลอยอยู่อย่างนี้ #จิตสำนึกของคุณยังอยู่ต่อไป เกิดอะไรขึ้นต่ออีกไหมครับ หรือคุณยังคงลอยอยู่อย่างนั้น”
“มีแต่แสงสว่างสีน้ำเงิน กำลังสองมาทางหัวด้านซ้ายของฉัน เป็นกรวยแสงสีน้ำเงินที่ใหญ่มากเลย แต่ฉันมองทะลุกรวยแสงไม่ได้...” แล้วก็ตามด้วยความเงียบงันอันยาวนานอีกครั้งหนึ่ง
“มีอะไรอื่นอีกไหมครับ” ในที่สุดผมก็ยิงคำถาม อยากรู้เรื่องกรวยแสงสีน้ำเงินให้มากขึ้นกว่านี้อีก
“ไม่ค่ะ...”
“โอเคครับ คุณพร้อมจะกลับแล้วหรือยังครับ” แอนเดรียพยักหน้าว่าอยากกลับ
“ดีครับ ให้หาจุดเชื่อมกันก่อนคุณจะกลับนะครับ ระหว่างชีวิตในทุ่งราบของผู้หญิงคนนั้น ชีวิตที่อิสระพึ่งตัวเองได้ กับชีวิตของคุณ”
ไม่ว่าจะมีกล้องทีวีถ่ายไว้หรือไม่ แอนเดรียก็ได้เรียนรู้บทเรียนที่สำคัญมากได้แล้ว เธอกำลังสรุป ‘ข้อมูลใหม่’ ของเธออยู่เงียบ ๆ และแล้วเธอก็เผยยิ้มกว้างออกมา
“ฉันชอบเธอจริง ๆ เลย”
“ดีมากครับ คุณได้ความแข็งแกร่งจากเธอมามาก คุณเอาติดตัวมาด้วยถึงชาตินี้ ดีมากเลยครับ แล้วคุณก็รู้อีกด้วยว่าพี่ชายของคุณได้กลับมา ดังนั้น #ความตายไม่เหมือนกับที่เราคิดหรอกครับ คนเรากลับมาได้เสมอ”
“ฉันคิดถึงเขามากเลย” วูบหนึ่งของความเศร้าจับสีหน้าของเธออีกครั้ง
“ผมเข้าใจครับ” ผมตอบ “แต่เธอก็เข้มแข็งมากและเป็นไทแก่ตัวเองด้วย สายสัมพันธ์กับคนอื่นสำคัญมาก แต่การเป็นไทแก่ตัวเองก็สำคัญมากด้วยเช่นกัน เมื่อทั้งสองอย่างหาสมดุลกันเจอ แล้วพี่คุณก็กลับมาอีกเห็นไหม❗ แล้วคราวนี้แม้สภาพเขาจะล่อแหลมมากตอนเป็นเด็กทารกแต่เขาก็รอดมาได้ในชาตินี้ ...ดังนั้นคุณสองคนจึงได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้ง ดวงวิญญาณทำหน้าที่อย่างนี้ และความรักก็เป็นอย่างนี้ด้วยเช่นกัน เราจะกลับมาอยู่ร่วมกันเสมอ ดังนั้น ขอให้เราปลดปล่อยความเสียใจ หรือการกลัวจะสูญเสียไปเสียเถอะครับ เราจะได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้งแล้วครั้งเล่าแน่นอน
...ขอให้จดจำความรัก ความภูมิใจจนเนื้อเต้นของคุณพ่อ จำความรักของคุณแม่ที่ได้เข้ามาสู่ชีวิตคุณอีกครั้งให้ได้ ความรู้สึกจำได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ท่านทั้งสองอยู่กับคุณในชาติภพแห่งทุ่งราบนั้นด้วย จำความสุขของหิมะกับหมาน้อยของคุณ จำคุณพ่อกับเสื้อพาร์ก้า จำความรักทั้งหมดทั้งมวลที่คุณนำติดตัวมาสู่ชาติภพนี้ด้วย ที่คุณจะได้มีความรักความสัมพันธ์ มีอิสระพึ่งตัวเองได้ มีความแข็งแกร่งและมีความรัก แล้วคุณจะหาจุดลงตัวของทั้งหมดได้อย่างสมดุลที่สุด คุณจะทำทุกอย่างได้ด้วยความสมดุลที่ยอดเยี่ยมมาก ดีจริง ๆ ครับ ขอให้รู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่ง ความเป็นไทแก่ตัวเองของเธอ กับความสามารถของคุณที่จะมีความรักความสัมพันธ์ที่ดีจริง ๆ ได้ แล้วนำเอาความคิดกับความรู้สึกด้านบวกนี้ติดตัวกลับมากับคุณด้วยนะครับ”
พอถึงจุดนี้แล้ว หลังจากที่ย่อยเอาข้อมูลที่ได้รับ กับการได้ประสบพบความรู้สึก ผ่านอารมณ์มากหลาย แอนเดรียดูเหนื่อยล้า ผมจึงปลุกเธอให้ฟื้นขึ้น เธอเรียนรู้มามากแล้วสำหรับวันนี้...
(มีต่อ)
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
