“แล้วมึงจะเอายังไงต่อ จะให้ขับไปที่ไหน” ไอ้ตะวันที่ขับรถออกมาจากมินิมาร์ทหันมามองฉันที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วพูดขึ้น
“ไม่รู้ว่ะ ขับไปเรื่อยๆ ก่อนละกัน” ฉันตอบกลับไป แล้วมองออกไปด้านนอก หาสิ่งที่พอจะเป็นสื่อกลางให้ฉันไปต่อได้ แต่มองหาอย่างไรก็หาไม่พบ
“เอาจริงดิ จอดก่อนไหม รอให้รู้ทางก่อนแล้วค่อยขับไปต่อ น้ำมันมีแค่ถังเดียวเองนะเว้ย! ถ้าหมดแล้วหมดเลย ไม่มีแล้วนะ” ไอ้ตะวันพูดแล้วค่อยๆ ชะลอความเร็วรถลงเตรียมจะหาที่จอดข้างทาง
“ไม่ต้องจอด! ขับต่อไปเลย ขับไปเรื่อยๆ เดี๋ยวกูบอกทางเอง ตอนนี้ขับไปก่อน”
“มึงจะเอาแบบนี้จริงดิ”
“อือ...จริง แบบนี้แหละ ขับไปเรื่อยๆ เดี๋ยวกูบอกเอง”
“เฮ้อออ แล้วแต่มึงละกัน ถ้าน้ำมันหมดกูไม่รู้ด้วยนะ” ไอ้ตะวันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วพูดขึ้น
ขณะที่ไอ้ตะวันมันขับรถตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ ฉันก็หันไปมองตามข้างทาง ที่ตอนนี้มืดสนิทและเงียบมากๆ ไม่มีเสียงของผู้คน หรือเสียงของรถที่ขับสัญจรผ่านไปมาเลย มีแค่เพียงรถของพวกเราที่ขับอยู่บนท้องถนนเท่านั้น ฉันใช้ไฟฉายส่องออกไปด้านนอก เห็นบ้านเรือนบ้างประปรายตามทาง บ้านที่มีอยู่ชั้นเดียวก็ปกติดีอยู่หรอก แต่ที่เป็นตึกแถวหรือมีสามชั้นขึ้นไปกลับทรุดตัวถล่มลงมาพังราบไม่มีชิ้นดี บนถนนบางจุดก็มีรอยแตกร้าวเป็นทางยาว แต่ก็ยังไม่ได้แยกออกจากกัน แต่ฉันว่าคงอีกไม่นานหรอก ที่พื้นถนนพวกนี้จะปริแตก และได้แยกออกจากกันแน่ๆ ฉันมองภาพตรงหน้าด้วยความสลดใจ มันช่างเป็นวิกฤตที่น่ากลัว และฉันก็ไม่สามารถที่จะช่วยเหลือใครได้เลย
“แผ่นดินไหวครั้งนี้ทำไมมันรุนแรงจังวะ!!! เล่นทำเอาพื้นถนนแตก ตึกถล่มพังลงมาได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ!? นี่ถ้ากูไม่ได้ขับรถออกมา กูก็ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าแม่งแรงขนาดนี้” ไอ้ตะวันที่ขับรถอยู่ เห็นภาพตรงหน้าพูดขึ้นมา พร้อมกับทำสีหน้าตกตะลึงกับภาพที่เห็น
“ไม่หรอก! นี่ยังถือว่าไม่แรง แต่เดี๋ยวอีกไม่นาน ถนนที่มึงเห็นเป็นรอยแตกร้าวนั่น มันจะแตกและแยกออกจากกัน!!”
“เอี๊ยดดด...กึก! ฮะ!! แตกเหรอ! แยกออกจากกัน! แล้วคนแถวนี้ล่ะจะทำยังไง กูว่าเราควรไปบอกคนอื่นไว้ก่อนดีไหม” ไอ้ตะวันที่ได้ยินตกใจ เหยียบเบรกมิดเท้า เล่นซะเสียงล้อรถดังสนั่นภายใต้ความเงียบสงัด ทำเอาฉันที่ไม่ทันได้ตั้งตัว หัวแทบจะทิ่มไปข้างหน้า
“เบรกทำห่าอะไรวะ!! ดีนะที่หัวกูไม่ทิ่มใส่หน้าคอนโทรลรถ” ฉันพูดใส่มันด้วยความหงุดหงิด
“ยังไงก็คาดเข็มขัดอยู่ ไม่เป็นไรหรอกน่า กะ..ก็กูตกใจนี่หว่า ยิ่งถ้าเรื่องที่มึงพูดเป็นเรื่องจริง คนแถวนี้ต้องตายแน่ๆ กูว่าพวกเราควรไปเตือนคนอื่นเอาไว้ก่อนดีกว่านะ”
“มึงอยากเตือนใครก็ลงไปเตือนเองเถอะ กูไม่ไปด้วยหรอกนะ แล้วมึงจะไปบอกเขาว่ายังไง ไปบอกเขาว่าโลกกำลังจะแตกเหรอ!! ใครเขาจะเชื่อมึง เขาจะด่ามึงกลับมาน่ะสิไม่ว่า ว่ามึงเป็นบ้า ขนาดกูบอกมึงอยู่แทบทุกวัน มึงอยู่กับกูแทบจะตลอดเวลา มึงยังคอยขัดนั่นนี่กูตลอด เวลาที่กูบอกให้มึงทำอะไร มึงก็กวนส้นตีนกูแทบจะทุกรอบ แล้วนี่กูก็ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น มีเรื่องต้องรีบทำ อยากจะบอกก็ไปบอกเองเลย ไปสิ ลงไป” ฉันพูดใส่มัน แล้วไล่ให้มันลงไปจากรถ ให้มันไปบอกคนอื่นตามที่ต้องการเลย
“ชิ...เออๆ งั้นกูไม่ไปบอกแล้วดีกว่าเนอะ”
“ชิอะไรมึง!...ถ้าไม่บอกก็ออกรถแล้วขับไป อย่าเบรกอีกนะ! ถ้ามึงเบรกอีกรอบก็ลงจากรถไปเลย!! กูเริ่มรำคาญมึงละ มึงเป็นอะไรวะวันนี้ ถามจริง!! เล่นขัดกูไปหมดซะทุกอย่าง พูดออกมาแต่ละอย่าง กูนี่แทบอยากจะไล่มึงให้กลับบ้านไปซะ ไปเลยไป!!” ไอ้ตะวันที่ได้ยินก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาเกาหัวและส่งยิ้มแห้งๆ มาให้ ก่อนที่มันจะค่อยๆ ออกรถไปข้างหน้า
“ก็กูตกใจนี่ ทุกอย่างมันเร็วไปหมด ไม่ทันได้ตั้งตัว...กูตามไม่ทัน” ตะวันพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน
“ตามไม่ทันห่าอะไร!! กูก็เล่าให้มึงฟังไปหมดแล้วนี่ที่กูฝัน มันจะยากอะไรนักวะ สงสัยห่าอะไรนักหนาาา แค่ทำตามที่กูบอกไม่ต้องขัด มันยากตรงไหนฮะ!! ถามจริง”
“เออๆ รู้แล้ว รู้แล้ว ขอโทษครับพี่สาวสุดสวย จะไม่ทำอีกแล้วครับผม” พอพูดจบตะวันก็หันกลับไปมองทางข้างหน้า ขับรถไปบนท้องถนน ที่มีแสงไฟจากหน้ารถส่องนำทางไป ตามรอยแตกร้าวที่น่ากลัวนั้นไปเรื่อยๆ.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๒๑ ปล้นมินิมาร์ท📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/6978a337924d1cb3d6c47b1a4fff2a55
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘 ปล่อยให้อ่านฟรีทุกวันอังคาร และวันศุกร์ และจะกลับมาติดเหรียญเหมือนเดิม หลังจากวันนั้นในอีกสามวันข้างหน้า ไปตามอ่านได้ตามเว็บไซด์ที่ได้แจ้งไว้ด้านบนเลยนะคะ
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ 🥰 และติดตามเพิ่มเติมได้ที่เฟซบุ๊ก 👉🏻 https://www.facebook.com/pkm.tongchan
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
