✴️ บทที่ 4️⃣ สร้างสายสัมพันธ์ที่เปี่ยมรัก ✴️ (ตอนที่ 7)
💟 ดวงวิญญาณของมนุษย์เราตั้งอยู่ท่ามกลางกระแสแห่งความรักที่เปี่ยมพลังยิ่งนัก เราไม่มีวันพรากจากคนที่เรารักอย่างเด็ดขาด แม้ว่าตัวเราอาจจะรู้สึกพลัดพรากหรือรู้สึกว่าเขาไม่รักเราแล้วก็ตาม การกลับมาพบกันอีกเป็นเรื่องสุดคาดเดาและน่าตื่นใจเหลือเชื่อ
ไดแอนเป็นคนไข้ของผมเอง เป็นสาวสวยในวัยสามสิบกว่า ผมสีน้ำตาลตัดสั้น นัยน์ตางามสีน้ำตาลแดง แม้เรือนร่างเธอจะเล็กกะทัดรัด แต่บุคลิกภาพกลับเข้มแข็งมีอำนาจ ในฐานะหัวหน้าพยาบาลประจำแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลใหญ่ หญิงสาวต้องตัดสินใจในสถานการณ์เป็น-ตายมากมายทุกวี่วัน เธอชี้แนะพนักงาน เทคนิเชียนและพยาบาลมากมายอย่างคล่องแคล่วชำนาญงานเป็นประจำ
ตอนมาพบผม เธอหงุดหงิดมากที่ตัวเองอายุ 𝟯𝟱 ปีแล้วแต่ยังไม่ได้แต่งงานเสียที ผู้ชายบางคนที่เธอคบหาด้วยก็มักจะรู้สึกจ๋องไปเลยเวลาอยู่กับเธอ และไม่เป็นตัวของตัวเองเพราะโดนบุคลิกภาพที่แข็งมากของเธอข่มหมด แม้จะมีชายหนุ่มตั้งหลายคนขอเธอแต่งงาน แต่เธอกลับตัดสินใจแล้วว่าตัวเธอจะไม่มีวันลงเอยกับใครจนกว่าความสัมพันธ์นั้นจะเปี่ยมด้วยความรักแท้และดูดดื่มจริง ๆ เธอปรารถนาคู่แท้แต่ยังไม่เห็นเขาปรากฏกาย หญิงสาวยังสัมผัสได้ราง ๆ ถึงความรู้สึกผิดกับความรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า จนบางครั้งเธอคิดเหมือนกับว่าตัวเองไม่มีคุณค่าพอที่จะได้พบความรักและความสุขในชีวิตเหมือนใคร ๆ เขา
ระหว่างการย้อนอดีตชาติที่ชัดเจนยิ่ง ไดแอนพบตัวเองอยู่ในชาติภพประเทศอเมริกาเหนือหลายร้อยปีมาแล้วระหว่างสงครามล้างเผ่าอินเดียนแดง เธอเป็นชาวอพยพไปตั้งรกราก เป็นคุณแม่ยังสาวที่มีลูกชายน้อยวัยทารกให้ดูแล สามีเธอเดินทางไปไกลไม่อยู่บ้าน กระท่อมเคบินของเธออยู่กลางดงอินเดียนแดงที่กำลังจัดงานเลี้ยงฉลองล่าสัตว์ ทั้งเธอและลูกน้อยหลบไปซ่อนอยู่ในช่องลับที่สร้างไว้ใต้ประตู
“ลูกฉันอายุหนึ่งหรือสองขวบ ผมแกสีดำสนิทตาสีน้ำตาลค่ะ” เธอบอกผม “แกน่ารักที่สุดเลย” เธอเล่าเพิ่มเติม
ผมรู้เลยว่าโศกนาฏกรรมกำลังจะเกิดแน่จากการที่เธอบรรยายถึงลูกน้อยและเหตุการณ์ตอนนั้น
“เขามีปานใต้บ่าขวา...เป็นรูปเหมือนพระจันทร์เสี้ยวหรือดาบโค้งค่ะ” เธอเล่าสืบต่อ “ฉันมีผมยาวสีดำ ใส่เสื้อผ้าฝ้ายธรรมดามาก”
ผมดึงเธอกลับไปสู่ที่ซ่อนลับอีกครั้ง ไม่กี่นาทีต่อมาเธอเริ่มสะอื้นไห้ ผมจึงชี้นำเธอให้ลอยตัวอยู่เหนือเหตุการณ์ ถอยห่างออกมาแล้วสังเกตการณ์จากเบื้องสูง เหมือนกับเวลาดูหนัง วิธีการนี้ผมสามารถช่วยให้เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เวลาอธิบายฉากชีวิตจากอดีตชาติ
“ฉันต้องหลบอยู่ในนี้ไม่งั้นพวกมันฆ่าเราตายแน่ เราวางแผนแบบนี้ไว้แล้ว แต่ลูก ...ลูกเค้าร้องไห้ ...ร้องไห้ใหญ่เลย ...ฉันต้องเอามืออุดปากเขา ...แต่ไม่ยอมหยุดซะที❗” น้ำตาเธอไหลพรากอีกครั้ง
“ลูกตายแล้ว...ฉันฆ่าเค้าเอง ฉันไม่ได้ตั้งใจฆ่าเลย...เค้าไม่ยอมหยุดร้องเลย ...โอพระเจ้า ...โอ...พระเจ้า...ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย❓❗”
อินเดียนแดงหาเธอไม่พบ แต่ชีวิตทั้งชีวิตที่เหลือของเธอแตกสลายย่อยยับด้วยความปวดร้าวและรู้สึกผิดบาปตลอดไป เธอไม่เคยยกโทษให้ตัวเองเลยชั่วชีวิต
หญิงสาวคนนั้นยังมีลูกอีก 𝟮 คน ลูกและหลานเฝ้าดูใจอยู่ข้างเตียงในวาระสุดท้ายของชีวิตอันแสนเศร้าของเธอ การที่เธอเป็นแม่และย่ายายที่รักดูแลลูกหลานมาตลอดเป็นไปแค่เพียงช่วยบรรเทาความรู้สึกผิด ความละอายและการลงโทษตัวเองของเธอให้น้อยลงบ้างเท่านั้น
เธอสิ้นใจและวิญญาณลอยพ้นจากร่างแล้ว เธอบรรยายถึงแสงสีทองล้อมเป็นวงกลมที่สวยงามมาก ในวงแสงนั้นเธอได้พบกับบรรดาดวงวิญญาณของคนที่เธอรักซึ่งตายไปก่อนเธอ รวมทั้งสามีและพ่อแม่ของเธอด้วย แต่ลูกน้อยคนนั้นกลับไม่เห็นแม้เงา
กระนั้นก็ตาม เธอกลับรู้สึกได้ถึงความสงบสุขที่เปี่ยมล้นอย่างไม่น่าเชื่อ เสียงดนตรีแว่วคลอมากับแสงนั้น แต่เธออับจนไม่อาจหาถ้อยคำใด ๆ มาพรรณนาให้เหมาะใจได้
“ทั้งแสงทั้งเสียงดนตรีงดงาม...ไพเราะเสียจน ...เสียจนหาคำไหนมาบรรยาย...ไม่ถูกเลย... มันเหมือนเราได้กลับบ้าน พวกเขากำลังต้อนรับฉันอยู่ ฉันกลับบ้านแล้ว”
หญิงสาวรู้สึกเจ็บแปลบด้วยความเศร้าที่ต้องพรากจากลูกหลานมา หากแต่ความปีติสุขที่เธอได้พานพบในแสงและในดนตรีนั้นช่างมากล้นท่วมใจ
✨“พวกเขาไม่เข้าใจว่าฉันไม่ได้ตายหรอก แม้ว่าจะทิ้งร่างมาแล้วก็ตาม ฉันยังรับรู้ทุกอย่าง ยังมีสติ คำว่าตายเป็นคำเรียกที่ผิดมาก ฉันยังไม่ได้ตายเลย แต่พวกเขาไม่รู้ถึงข้อนี้”✨
🌟 เธอกล่าวถูกต้องแล้ว เราไม่เคยตายไปจริงๆหรอก เราแค่ขยายระดับของจิตรับรู้ให้กว้างไกลออกไปอีก ดุจเดียวกับเวลาที่เราเดินออกจากประตูไปสู่สภาพภายนอกที่สดใสสว่างกว่า ชัดเจนแจ่มแจ้งกว่านั่นเอง สภาพรอบกายที่สดใสด้วยประกายแสงและแต่งแต้มด้วยเสียงสังคีตแห่งรัก 🌟
หลายเดือนผ่านพ้นหลังจากการย้อนอดีตชาติครั้งนั้น ไดแอนกำลังปฏิบัติงานอยู่ที่โรงพยาบาล กำลังตรวจคนไข้ชายวัย 𝟰𝟭 ปีที่เข้าโรงพยาบาลด้วยอาการหอบหืดกำเริบ เธอรู้สึกดึงดูดใจกับชายคนนี้ทันที แต่สมองเธอกลับทิ้งแรงดึงดูดใจนี้ไปเสียแล้วตรวจร่างกายต่อไป
ดวงตาเขาจับจ้องมองเธออย่างสำรวม ชายหนุ่มก็เช่นกันที่รู้สึกเหมือนผูกใจกับเธอแบบแปลก ๆ ยังกับคุ้นหน้ากันมาก่อนกับพยาบาลสาวสวยคนนี้ ทั้งคู่พูดคุยกระเช้ากันจึงพบว่ามีอะไรที่เหมือนกันหลายเรื่องทีเดียว
เนื่องเพราะเขาป่วยเพราะโรคหอบหืด ไดแอนจึงต้องตรวจฟังปอดของเขา เธอแนบเครื่องสเตโธสโคปกับหลังของชายหนุ่ม ตั้งใจฟังมากกว่าจะตั้งใจมอง แล้วหญิงสาวก็แทบเป็นลม ลมหายใจค้าง เข่าอ่อนทันทีเมื่อเธอเห็นปานรูปพระจันทร์เสี้ยวใต้บ่าขวาของเขาคนนั้น
เธอรู้ได้ในทันทีว่านี่ละเหตุการณ์ลึกซึ้งได้เกิดขึ้นแล้ว
ไดแอนลองเลียบเคียงถามเขาว่าแต่งงานหรือยัง ยามนั้นน้ำตาแห่งความสุขเอ่อรื้นขอบตาเธอ เขาหย่าแล้ว ภรรยาของเขานอกใจไม่รู้กี่ครั้งระหว่างใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกัน ท้ายสุดเธอทิ้งเขาไปหลายปีมาแล้ว เขาเจ็บปวดรวดร้าวและรู้สึกเหมือนโดนทรยศมาตลอด ความมั่นใจถูกทำลายยับเยิน เขาไม่ยอมแต่งงานอีก กลัวว่าจะถูกทรยศซ้ำสอง เขาคงทนไม่ไหวอีกแล้วถ้าต้องเจ็บช้ำซ้ำอีกครั้ง
ตอนนั้นเขาพูดกับตัวเองในใจ ทำไมเราต้องเล่าเรื่องส่วนตัวขนาดนี้ให้พยาบาลคนนี้ฟังด้วยนะ เธอมีอะไรถูกใจเราเหรอ❓
ผมเชื่อว่าการพบกันของชายหญิงคู่นี้ไม่บังเอิญ ความรักและความสัมพันธ์ที่คงค้างคามาจากอดีตชาติและแผนชีวิตร่วมกันของทั้งคู่ดึงเขาและเธอมาเจอกันอีกครั้ง ดวงวิญญาณสองดวงเป็นผู้วางแผนการพบกันของพวกเขาเอง วันนี้เขากับเธอแต่งงานกันอย่างมีความสุขไปแล้ว
ไดแอนไม่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าและรู้สึกแบกความผิดไว้อีกต่อไป ผมไม่เคยรักษาสามีของเธอเลยแม้ว่าใจนะอยากเจอมาก ความตั้งใจของผมไม่ใช่การไปรับรองว่าเขาทั้งคู่ผูกพันกันในอดีตชาติจริง เพราะการที่วิญญาณของพวกเขาจำกันได้ (𝗦𝗼𝘂𝗹 𝗿𝗲𝗰𝗼𝗴𝗻𝗶𝘁𝗶𝗼𝗻) ปานที่ตรงกัน และความสุขที่พวกเขามีร่วมกันแค่นั้นก็พอเพียงแล้ว ทั้งสองต่างรักกันมาก และความรักไม่ต้องการพิสูจน์ใด ๆ
ที่ผมอยากเจอก็เพราะอยากช่วยเขาให้หายอาการหอบหืด เพราะอย่างที่ผมเคยเขียนเล่าไว้ในหนังสือเล่มก่อน ๆ ของผมนะครับ ว่าคนที่ตายเพราะขาดอากาศหายใจในชาติที่แล้วจะเกิดมาเป็นโรคหอบหืดในชาติปัจจุบันนี้เอง
(จบ — บทที่ 4)
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
