#เจ้าปันสตอรี่ ตอนที่๑๑
"ในการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่..(ผลที่เกิดกับผม)"
ช่วงปิดเทอมใหญ่หลังจบอนุบาล๑ จนถึงอนุบาล๓ ของเจ้าปัน มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นหลายอย่างมากสำหรับครอบครัวเรา
การตัดสินใจเปลี่ยนแปลงเส้นทางชีวิตเพื่อไปเรียนกอล์ฟที่อเมริกาของผม การย้ายครอบครัวมาอยู่มีนบุรี ส่งผลให้ลูกต้องย้ายโรงเรียนไปด้วย หลายๆสิ่งเหมือนกลับไปเริ่มต้นกันใหม่
ผมค่อยๆใช้เวลาบอกลูกเรื่องที่ผมจะไม่อยู่กับเค้า ช่วงแรกๆก็ง่ายอยู่แต่พอยิ่งใกล้วันเดินทางทั้งบรรยากาศ อารมณ์ และสีหน้าท่าทางของเค้าก็บ่งบอกได้ชัดเจน คงไม่ต้องบรรยายว่าความรู้สึกของผมว่าเป็นอย่างไร ความคิดที่ใช้ผ่านความรู้สึกตอนนั้นคือ "ลุยให้สุดชีวิต!" 👍
ภาพประกอบคือไม่กี่วันก่อนเดินทาง เป็นภาพที่ผมเลือกพกติดตัวไปและจะมองดูเกือบทุกเช้าเย็นตอนใช้ชีวิตที่โน่น เพื่อเตือนตัวเองว่า "มีคนที่ผมต้องรับผิดชอบความรู้สึกอยู่ อย่าใช้ชีวิตเล่นๆ(แบบที่เคยเป็นมา)อย่างเด็ดขาด"
ผมตั้งใจและบอกกับตัวเองว่า "จะใช้วันเวลาที่นี่ให้คุ้มที่สุด จะรับรู้ทุกสิ่งที่เข้ามา(ไม่ว่าจะดี ร้าย) จะเรียนรู้และปรับเป็นพลังชีวิตให้หมด...เพื่อเป็นคนที่มีคุณภาพขึ้นสำหรับทุกคน โดยเฉพาะกับ"เจ้าปัน" 😍
ตั้งใจจะโทรหาเค้าทุกวัน เพื่อไม่ให้ขาดการติดต่อ แม้ตอนนั้นจะติดต่อไม่สะดวกก็ตาม เพราะต้องเตรียมเหรียญและหาโทรศัพท์สาธารณะเพื่อติดต่อกับเค้า แต่ก็ไม่ยากเท่าไหร่ถ้าเตรียมตัวและวางแผนดี
วันแรกๆที่โทรมาหาลูกตรงกับวันที่ภรรยาอยู่พอดี จึงได้ยินเสียงลูกเจื้อยแจ้วมีความสุข แม้เค้าจะคุยนิดเดียวแต่ก็ทำให้ผมอิ่มใจ แต่พอวันที่๓..ผมโทรมาแล้วเค้าเสียงเศร้า มารู้จากแม่ยายในอีกวันว่าพอวางหูแล้วเค้าร้องไห้อยู่นาน ส่วนนึงเพราะภรรยาผมไปทำงานเค้าจึงเหงา ผมเจอแบบนี้เข้าไปทำให้เรียนไม่รู้เรื่องไป ๒-๓ วัน คิดอยู่เกือบตลอดเวลาว่า "นี่เราตัดสินใจถูกหรือเปล่าที่ทำแบบนี้?"
แต่พอตั้งตัวได้ก็บอกให้ภรรยาส่งตารางบินมาให้ผมด้วย เพราะผมจะไม่โทรหาลูกถ้าภรรยาไม่อยู่ด้วย ไม่งั้นทั้งผมและลูกจะต้องอยู่ในอารมณ์เศร้ากันบ่อยแน่ ไม่เอา! ไม่ชอบ! และไม่ต้องการ!
ทำแบบนี้ไม่นาน! ผมก็มาเจอว่า "จริงๆแล้วเราเองไม่ได้มีความสำคัญกับลูกขนาดที่คิด..ต่อให้เราตายไปในวันนี้พรุ่งนี้ ลูกก็ยังมีชีวิตต่อไปได้ อาจจะเสียใจบ้างในช่วงแรก..แต่มันก็จะผ่านไป" ไม่ได้น้อยใจนะครับ เป็นความเข้าใจล้วนๆ เค้าต่างหากที่มีค่ามากสำหรับผม เค้ามาอยู่ด้วยเพื่อให้ผมเข้าใจในหลายๆสิ่งเพิ่มขึ้น ลึกซึ้งขึ้น ละเอียดขึ้น
ผมเริ่มมองลูกเป็นผู้มีพระคุณ เป็นครู และตั้งใจจะคบกับคนๆนี้ไปชั่วชีวิต เราจะเป็น"เพื่อน"ที่ดีที่สุดกันตลอดไป!
มาคิดต่อว่า "แล้วเราในฐานะที่เป็นพ่อ(ที่มีส่วนทำให้เค้าเกิดมา) เกิดก่อนและมีความรู้ ประสบการณ์มากกว่า จะทำอะไรได้บ้างเพื่อเค้า"
"ก็ต้องเป็นแบบอย่างสิ..แบบที่ีรู้อยู่แล้วว่าการสอนที่ดีที่สุด คือการเป็นให้เห็นไง!" คิดได้แบบนี้ก็กลับมามุ่งมั่นใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ กำหนดเป้าหมาย ตารางชีวิต อย่างชัดเจนและลงมือทำต่ออย่างสม่ำเสมอ
จบเทอมแรกก็กลับเมืองไทยมาเยี่ยมเค้า ตั้งใจจะทำแบบนี้ทุกปิดเทอม กลับมาหาลูกดีกว่าอยู่เที่ยวที่โน่น ใช้เวลาอยู่กับเค้าอย่างมีคุณภาพ และตั้งใจกลับไปเรียนช้า ๑ สัปดาห์ ขออยู่กับลูกเพิ่มอีกหน่อย! (เพราะขาดเรียนได้ไม่เกิน ๑๐% แต่จะต้องดูแลสุขภาพดีๆเพื่อจะได้ไม่ป่วยจนเป็นเหตุให้ต้องขาดเรียนเพิ่ม อันนี้ก็มีส่วนสร้างวินัยการใช้ชีวิตอีกทางนึง!)
พอกลับไปเรียนเทอม๒ ก็ได้รู้ว่าพลาดอะไรบางอย่างไป! คือ..ถ้าผมเรียนได้ "A" ทุกตัวในเทอมแรก ผมจะได้เรียนฟรีในเทอมถัดๆไป โมโหมาก! เพราะได้ "B" ไป ๒ ตัว เลยตั้งเป้ากับตัวเองว่า "ถ้าอย่างนั้น..จะเรียนให้ได้เกียรตินิยม (จริงๆแล้วแอบหวังถึงขนาดเป็นที่๑ของรุ่น)
ตั้งใจจะทำให้ลูกเห็นว่าผมรับผิดชอบต่อการตัดสินใจมาเรียนที่นี้อย่างเต็มที่ แม้เค้าจะยังไม่เข้าใจในตอนนี้ แต่วันนึงเค้าจะรับรู้ได้แน่นอน!
ซึ่งผมก็จบแบบได้เกียรตินิยมตามเป้า แต่อันดับน่าจะเป็นที่๒ของรุ่น (แพ้คนอเมริกันที่ช่วยติววิชา Business ไปนิดนึง อันนี้ยอมรับได้!) 😅
ช่วงกลับมาเยี่ยมลูกตอนปิดเทอม๓ มีวันนึงผมนัด"ทานเหล้า"กับเพื่อน เจ้าปันขอไปด้วย! เลยต้องเปลี่ยนร้านมาเป็นนัด"ทานข้าว"แทน (พูดเหมือนว่าจะไม่กินเหล้า 😁)
ผมตกลงกับลูกว่าผมจะกลับก็ต่อเมื่อผมอยากกลับเท่านั้น..ผมจะไม่กลับเพราะเค้าอยากกลับอย่างเด็ดขาด "ถ้าเข้าใจแบบนี้..ก็ไปด้วยกันได้" เค้าตกลง! ผมก็เชื่อว่าเค้าทำได้ (แอบไปหยิบหมอนผ้าห่มติดรถไป ๒ ใบ.. และก็เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ พอเค้าง่วงก็ให้นอนหนุนหมอนใบนึง อีกใบกางออกมาห่มตัว หลับอยู่ข้างๆผม..เป็นภาพที่น่าสนใจของทั้งร้าน 😌)
พอเช้าวันรุ่งขึ้นผมถามเค้าว่า "ไปแบบนี้อีกมั้ย?" เค้าส่ายหน้า "ไม่เอาแล้วค่ะ!..พ่อไปเหอะ!"
สิ่งที่ผมสัมผัสได้ตอนนั้น (และยืนยันในต่อมาอีกหลายครั้ง) คือ ผม"โชคดี"จริงๆที่มีลูกคนนี้ ❤️
ไม่ใช่ลูกที่ให้ผมไปกินเหล้าได้นะ!
แต่เป็นลูกที่นอกจากเค้าจะมาเป็น""แรงบันดาลใจ"ให้ผมมีเป้าหมายในชีวิต สนุกในการขัดเกลาตัวเอง เข้าใจคนรอบข้าง เข้าใจบทบาทของตัวเอง และมีความสุขเพิ่มขึ้นอย่างมากมายแล้ว เค้ายังรักผมและอยากให้ผมมีความสุข เค้ายินดีและมีความสุขกับความสุขของผมด้วย และยังคงเป็นแบบนี้อยู่เสมอ 😉
การตัดสินใจไปเรียนกอล์ฟที่อเมริกาตอนมีลูกแล้วเป็นสิ่งที่"สุดยอด"อย่างนึงของชีวิต นอกจากจะทำให้ผมต้องมุ่งมั่น ชัดเจน และจริงจังแล้ว การห่างกันกลับทำให้ลูกเติบโตขึ้น ในขณะที่ความผูกพันของเรากลับแน่นแฟ้นขึ้นมาก เรา"เข้าใจ"กันมากขึ้น มากถึงขนาดที่มั่นใจในกันและกัน
ส่งผลต่อการแสดงออกต่างๆที่ทำให้ผมยัง"อึด"อยู่บนเส้นทางที่"เลือก"และ""ตัดสินใจ"เดินอยู่จนทุกวันนี้ 😍🎉😘
*ตอนหน้าจะเป็นเรื่องในส่วนของลูกครับ!
#คนโชคดี #ทำบุญ #mystyle #mysoul #เจ้าปันสตอรี่ #ในระหว่างความคิดถึง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
