#เจ้าปันสตอรี่ ตอนที่๑๐
"หนูเป็นนักเรียนแล้วน้าาาา!"
เด็กหญิงปัณณ์ถึงเวลาออกเผชิญโลกกว้างโดยไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วยแล้ว!
ถึงวัยที่ต้องเข้าอนุบาล! ผมและภรรยาอยากให้เจ้าปันเข้าโรงเรียนอนุบาลที่อยู่ใกล้บ้าน เค้าจะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมานอยู่บนท้องถนน ได้ตื่นในเวลาที่เหมาะสม มีเวลาสบายๆที่จะจัดการธุระต่างๆ เลิกเรียนก็ถึงบ้านเร็วจะได้มีเวลาทำกิจกรรมโน่นนี่ที่เค้าอยากและสนใจ สรุปง่ายๆก็เพื่อสุขภาพจิตที่ดีเป็นหลักนั่นแหละครับ!
ภรรยาผมเลือก"อนุบาลรัตนกุล"ที่อยู่ห่างจากบ้านราวๆ ๓-๔ กิโลเมตรแค่นั้นเอง เรื่องนี้ภรรยาเค้าเป็นคนตัดสินใจและหาข้อมูลเองครับ ผมแค่ไปดูด้วยอีกครั้งเพื่อช่วยยืนยันและมีความเห็นเล็กน้อยเท่านั้นเอง เชื่อมั่นในการตัดสินใจของภรรยาเต็มที่!
สัญชาตญาณของความเป็น"แม่" ของเค้าสุดยอดอยู่แล้ว! 👍
เราไปดูสถานที่และบรรยากาศกันแล้วก็พอใจ!
โรงเรียนมีขนาดกระทัดรัดน่าจะทำให้ครูดูแลนักเรียนได้อย่างทั่วถึง อยู่ในซอยไม่ลึกมากมีรั้วรอบขอบชิดแวดล้อมด้วยบ้านอยู่อาศัยเห็นแล้วให้ความรู้สึกปลอดภัย แถมมีรถรับส่งซึ่งเป็นสิ่งที่เราต้องการอย่างยิ่ง
ไม่ได้ขี้เกียจไปรับไปส่งลูกนะครับ! แต่อยากให้เค้าได้เจอคนเยอะๆ ได้รู้ได้เห็น ได้ปรับตัวกับคนหลากหลาย (ทั้งที่ปกติก็ได้ไปไหนมาไหนบ่อยๆ และได้พบเจอกับคนหลายกลุ่มสม่ำเสมออยู่แล้ว) การได้เห็นได้เจอเยอะๆ จะได้มีเรื่องไว้พูดคุย ได้เล่า ผมจะได้ฟังได้มีโอกาสสอนมากขึ้น สนุกดี!
อีกอย่างก็คือผมเลิกงานช้ากว่าลูกเลิกเรียนมาก ไม่ต้องการให้เค้าคอยนาน และอยากให้เค้าเข้าใจในหน้าที่ บทบาท และความจำเป็นของคนอื่นด้วย เพื่อเตรียมตัวเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสุขและเข้าใจคน 😄
เพราะเตรียมตัว คุย สร้างบรรยากาศ สร้างทัศนคติที่ดีๆ และทำให้เค้าตื่นเต้นตื่นตัวกับโลกใหม่นี้มาเรื่อยๆตั้งแต่ก่อนเปิดเทอม เลยทำให้วันแรกของการไปโรงเรียนลูกก็ตื่นมาด้วยความคึกคักกว่าปกติ ยิ้มแฉ่งกันแต่เข้า!
จับแต่งชุดนักเรียน แถมด้วยสิ่งพิเศษที่คุณแม่เตรียมไว้(ด้วยความรอบคอบและแหวกแนว)คือ "ผ้าขนหนูผืนน้อย"ที่กลัดด้วยเข็มกลัดน่ารักติดตรงหน้าอกเสื้อของเจ้าปัน (ตามที่เห็นในรูปล่างขวา) ให้เค้าไว้เช็ดโน่นนี้เพื่อความสะดวกและสุขอนามัยที่ดี
อันนี้ต้องให้"ล้านไลค์" 👍👍👍...เลยครับ ครีเอทสุดๆ! 😍
ยังไม่ได้ให้เค้าไปกับรถโรงเรียนในวันแรกครับ! ตั้งใจว่าจะไปส่งกันเอง แต่ขอรอให้โรงเรียนเข้าซักพักนึงก่อนแล้วถึงค่อยไปส่ง เพราะไม่อยากเจอสถานการณ์ที่คนกำลังพลุกพล่าน
กังวลครับ! ผมยอมรับเลยว่ากังวล กลัวเหมือนกันว่าถ้าลูกร้องไห้ ไม่ยอมเข้าห้องเรียนจะทำยังไงดี จะพูดยังไง แม้จะค่อนข้างเชื่อมั่นว่า"เอาอยู่" แต่ก็ยังกังวลอยู่ดี คิดว่าภรรยาก็คงรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่ 😁
เราไปพร้อมหน้ากันทั้งพ่อแม่ลูก ค่อยเดินพาเค้าไปส่งที่ห้องเรียน ในขณะที่ห้องกำลังอยู่ในภาวะสับสนวุ่นวายอย่างหนัก
เด็กบางคนร้องไห้ บ้างก็จับกลุ่มเล่นสนุกเจี๊ยวจ๊าว บ้างก็นั่งนิ่งๆงงๆ หลากหลายลีลา คุณครูและผู้ช่วยก็กำลังค่อยๆจัดการกันอยู่อย่างขะมักเขม้น
ลูกได้เห็นก็ตกใจเล็กๆยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก เราก็เลยคุยกับเค้าประมาณว่า "นี่ห้องเรียนของหนูนะ เข้าไปสิ! อยากไปอยู่ตรงไหนก็เข้าไปเลย...สนุกๆ..เพื่อนๆหนูทั้งนั้นแหละ! เดี๋ยวพ่อกับแม่จะต้องไปธุระแล้ว...เย็นนี้เราค่อยเจอกันที่บ้านนะคะ!"
เค้าเดินเข้าไปอย่างช้าๆ หันมามองเราเป็นระยะ ที่ตามีน้ำตาคลออยู่เล็กๆ (ผมและภรรยายิ้มให้เค้าแม้จะใจหาย และหันไปพยักหน้ากับครูประจำชั้น เพื่อยืนยันว่าเราพาลูกมาอยู่ในความดูแลของเค้าแล้ว) ลูกค่อยๆเดินไปที่มุมที่มีกระดานลื่นอันน้อยที่มีเด็กเล่นกันอยู่ ๕-๖ คนอย่างสนุกสนาน
ผมและภรรยารีบหลบและแอบดูผ่านช่องหน้าต่าง เค้าหันกลับมาไม่เห็นเราก็แสดงอาการตกใจและลังเลนิดๆ แล้วก็หันตัวเดินต่อไปที่กระดานลื่นนั้น ยืนดูอยู่แว่บนึง! เหมือนจะรวบรวมความกล้าหาญ (อาจจะเป็นอีกหนึ่งในความกล้าที่ส่งผลใหญ่ต่อชีวิตโดยไม่รู้ตัวก็เป็นได้) แล้วเค้าก็เข้าไปร่วมเล่นด้วย ยืนรอจังหวะเพื่อเข้าไปต่อคิวลื่นลงกระดานมา
แป๊บเดียวก็มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ผมนี่น้ำตาซึมเลย ไม่รู้ว่าภรรยาเป็นอย่างไรเพราะไม่ได้หันไปดู
ถึงหันไปดูก็คงเห็นไม่ชัด เพราะฝ้าขึ้นตา! 😂
ผมและภรรยาเดินออกจากโรงเรียนอย่างมีความสุข สำเร็จไปอีกหนึ่งอย่างแล้ว!
ตอนนี้เริ่มตื่นเต้นกับเรื่องราวที่จะได้ยินจากลูกในตอนเย็นต่อ อยากให้ถึงตอนลูกกลับบ้านเร็วๆจัง ไม่ได้คิดถึงเค้านะ! แต่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เค้ารู้สึกอย่างไรบ้าง ฯลฯ เท่านั้นเอง
ตอนเย็นเราต้อนรับเค้ากลับจากโรงเรียนด้วยรอยยิ้มและอ้อมแขนกันพร้อมหน้า เตรียมพร้อมรอฟังเรื่องราวต่างๆจากปากเค้า
แต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่ได้อะไรเท่าไหร่ 😅 รู้แต่ว่าเค้ามีความสุขดี ปรับตัวได้ และพร้อมแล้วสำหรับชีวิตนักเรียนอนุบาล๑ ที่โรงเรียนแห่งนี้
อย่างอื่นๆ เรื่องอื่นๆที่จะเกิดขึ้นต่อไปก็มาดูกันต่อ แต่ไม่กังวลแล้ว! 😉
แม้ลูกจะเรียนที่นี่แค่ปีเดียว แต่เค้าก็ได้ทำอะไรหลากหลาย ทั้งเรียน กีฬา แสดง ฯลฯ
เราพ่อแม่ได้เห็นความสามารถ ทักษะ และบุคลิกภาพอีกหลายด้านที่เค้ามีอยู่ ได้ข้อมูลที่จะเอาไว้เป็นแนวทางในการพัฒนาเค้ากันต่อ
เป็นอีกช่วงเวลาในชีวิตที่ลูกประทับใจ! ❤️
#คนโชคดี #ทำบุญ #mystyle #mysoul #เจ้าปันสตอรี่ #ในระหว่างความคิดถึง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
