ฉันดีใจที่ได้ยินเสียงปริศนานี้อีกครั้ง นำทางให้ฉันไปข้างหน้าได้สักที หลังจากที่พวกเราขับรถพากันมาอย่างไร้จุดหมายมาตั้งนาน พอได้ยินแล้ว ฉันก็รีบหันไปบอกกับไอ้ตะวันทันที “ตะวันเดี๋ยวมึงเจอสี่แยกข้างหน้า แล้วเลี้ยวซ้ายเลยนะ”
“สี่แยกข้างหน้าแล้วเลี้ยวซ้าย นั่นมันทางไปโลตัสนี่ ทำไมถึงไปทางนั้นล่ะ มึงรู้ทางไปแล้วอ้อ”
“เออ...รู้แล้ว ขับไปตามที่กูบอกเถอะน่า” ฉันพูดแล้วหันไปมองข้างทางต่อ
‘แกรก แกรกกก’ ขณะที่ไอ้ตะวันกำลังขับรถไปข้างหน้าอยู่นั้น ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนกระจกกำลังปริร้าวดังเข้ามาในหู
“นั่นเสียงอะไรน่ะ” ฉันพูดขึ้นมาด้วยความสงสัย เมื่อไม่รู้ว่าเสียงนั้นมันมาจากไหน จึงหันไปมองกระจกรอบรถ เพื่อหาที่มาของเสียงนั้น แต่หาอย่างไรก็หาไม่พบ ว่าเสียงปริร้าวของกระจกนั้นดังมาจากที่ไหน
“เสียงอะไรวะ กูไม่เห็นได้ยินเสียงอะไรเลย” ไอ้ตะวันที่ได้ยินฉันพูด ก็ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
‘แกรกก แกรกกก แกรกกกกก เพล้ง!!!’ ฉันที่ยังไม่ทันได้ตอบอะไร เสียงนั้นก็ดังเข้ามาในหูของฉันอีกครั้ง และครั้งนี้ก็ไม่ได้มาแค่เสียงปริร้าว แต่ได้ยินเสียงกระจกนั้นแตกออกมาเลย
ฉันเห็นภาพ กระจกใสที่เป็นกำแพงกั้น ค่อยๆ ปริร้าวเป็นรอยกว้าง แล้วแตกออกจากกัน จนมีแสงสีขาวทะลุผ่านออกมา
‘ประตูมิติ!! ได้แตกอย่างสมบูรณ์แล้ว ทางเข้าทุกทางกำลังจักเชื่อมต่อกัน!! ต่อจากนี้ไปเจ้านั้น จักต้องดูแลตัวเองให้ดี’ เสียงชายปริศนานั้นดังเข้ามาในหัวของฉันอีกครั้ง
พอเสียงนั้นพูดจบลง จากภาพรอยร้าวที่ปริแตก จนเห็นแสงสีขาวส่องสว่างจ้าทะลุออกมาอยู่นั้น ก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นภาพของหญิงสาวปริศนาคนหนึ่ง ที่กำลังเดินออกมาจากแสงสีขาวนั้น เข้ามาแทน
“ตึกก ตึกกก ตึกกกก” เสียงฝีเท้าที่กำลังเดินออกมาอยู่นั้น ค่อยๆ ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ก่อนที่ฉันจะเบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนนั้น ที่สวมใส่ชุดไทยสีเหลืองทองอร่าม สง่าดูสวยราวกับนางในวรรณคดีไทยผู้นั้น…หน้าตาเหมือนฉันอย่างกับแกะ ต่างกันแค่เพียงสีผม เธอนั้นมีสีผมที่ดำสลวยยาวไปถึงกลางหลัง เธอกำลังค่อยๆ เดินออกมาจากแสงนั้น ตรงเข้ามาหาฉัน แล้วจ้องมองมาที่ฉัน ก่อนที่จะพูดขึ้น ‘ถึงเวลาที่เจ้าจักต้องกลับเข้าสู่ความเป็นจริงแล้ว จงทำหน้าที่ของเจ้าให้สำเร็จ!!!…’ พอหญิงสาวคนนั้นพูดจบ ภาพที่ซ้อนทับเข้ามาในดวงตาของฉันก็ค่อยๆ จางหายไป ความเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนั้น ทำให้ฉันปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันทีทันใด ความเจ็บปวดนั้นเพิ่มทวีคูณพุ่งปรี๊ดขึ้นมามากขึ้น มันทรมานมากจนฉันทนแทบจะไม่ไหว
“โอ๊ยยยยยยยยย….” ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาบีบที่ขมับเอาไว้ เพื่อคลายความปวดให้หมดไป แต่เหมือนการกระทำนั้นจะไม่ได้ช่วยอะไร เพราะมันมีแต่จะปวดมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ จนฉันนั่งอยู่ไม่สุข ต้องหันซ้ายหันขวาไปมา
“โฮ่งง โฮ่งงง โฮ่งงงงงง” เจ้านมสดที่ได้ยินเสียงร้องของฉัน ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วเห่าใส่ฉันทันที
“เฮ้ยยยย...ราตรี!!! มึงเป็นอะไรวะ!!! เป็นอะไร!!! ปวดหัวอีกแล้วอ้อ” ไอ้ตะวันที่ได้ยินเสียงร้องของฉันดังขึ้น มันก็หันมามองที่ฉันด้วยความตกใจ ก่อนที่มันจะรีบจอดรถเทียบเข้าข้างทาง แล้วหันมาจับตัวของฉันที่ตอนนี้งอตัวบิดไปมาเป็นกุ้ง ให้กลับขึ้นมานั่งดีๆ
“โอ๊ยยยยยยยยยย…ปวดหัวเว้ยยย ปวดหัว ฮืออออ จะไม่ไหวแล้ว กรี๊ดดดดดดด” ฉันกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อรู้สึกว่าตัวเองปวดหัวมาก ปวดจนหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้ว ปวดจนคิดว่าฉันต้องตายแน่ๆ ปวดมากจนทนไม่ไหว
‘จงหลับตาลง แล้วข้าจักช่วยเจ้าเอง’ อยู่ดีๆ ฉันก็ได้ยินเสียงของชายปริศนาดังขึ้น ฉันจึงค่อยๆ หลับตาลง ตามที่เขาบอก
ในความมืดมิดนั้น ฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดลงมาที่หน้าผาของฉันและตามมาด้วยความอุ่นนุ่มของอะไรบางอย่าง ซึ่งฉันคาดเดาว่าน่าจะเป็นริมฝีปากที่กดจูบทาบลงมาบนหน้าผาของฉัน ก่อนที่แรงสัมผัสนั้นจะค่อยๆ จางหายไป พร้อมกับความเจ็บปวดทรมานจากการปวดหัว แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่คันยุกยิกๆ เข้ามาแทนที่ มันวิ่งแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว จนวิ่งลงไปจรดกันอยู่ที่ปลายนิ้วเท้ากับนิ้วมือทั้งสิบ และค่อยๆ ชา แล้วจางหายไป…หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกตัวเบาสบาย ตอนนี้โล่งไปหมดทั้งตัว
“เป็นยังไงบ้างวะราตรี!! ดีขึ้นไหม” ไอ้ตะวันที่เห็นว่าฉันนอนนิ่งราบลงไปกับเบาะ ไม่ได้ดิ้นเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว พูดขึ้น ฉันที่ได้ยินก็ไม่ได้พูดตอบอะไรกลับไป นอกจากพยักหน้าตอบรับมันกลับไปเท่านั้น แล้วหันไปมองที่เจ้านมสด ที่ตอนนี้มันยังเห่าใส่ฉันไม่เลิก
“ชู่วววว...ฉันไม่เป็นไรแล้วนมสด ไม่เป็นไรแล้ว หยุดเห่าได้แล้ว ชู่ววว…” ฉันพูดแล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นไปลูบที่หัวของมัน
เหมือนเจ้านมสดมันจะรู้เรื่อง มันหยุดเห่าลงแล้วเลียมาที่มือของฉัน ก่อนที่มันจะค่อยๆ หมอบตัวลงไปนั่งแล้วค่อยๆ นอนราบลงไปเหมือนเดิม เมื่อฉันเอื้อมมือไปตบที่ตูดของมันที่กำลังยืนอยู่
“เมื่อกี้มึงเป็นอะไรวะ!? กูตกใจหมด มีอะไรรึเปล่า ทำไมมึงถึงได้ปวดหัวขึ้นมาอีกล่ะ”
“เมื่อกี้กูเห็นภาพ ประตูมิติปริแตก ตอนนี้ประตูมิติเชื่อมต่อกันหมดแล้วนะ กูคิดว่าก่อนหน้านี้ที่เกิดแผ่นดินไหว เลยทำให้ประตูมิติมันเริ่มปริร้าว จึงทำให้ส่งผลกระทบกับอะไรบางอย่าง...เพราะแบบนี้มึงถึงได้มองเห็นผีได้ไงล่ะ เพราะมึงเริ่มมองเห็นผี ได้ก็หลังจากที่แผ่นดินไหวรอบแรกใช่ไหมล่ะ ถ้ากูเดาไม่ผิด น่าจะเกิดจากสาเหตุนี้แหละ ซึ่งตอนนี้ประตูมิติก็ได้แตกอย่างสมบูรณ์แล้ว” ไอ้ตะวันที่ได้ยิน ก็หน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาทันที มันจ้องมองมาที่ฉัน.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๒๓ ประตูมิติปริแตก📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/ef07261a40ba269f6e103d5566e3eca8?page_no=1
Fictionlog ฟิกชั่นล็อก 👉🏻 https://fictionlog.co/c/6198fe5e8a76f6001caccc77
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘 ปล่อยให้อ่านฟรีทุกวันอังคาร และวันศุกร์ และจะกลับมาติดเหรียญเหมือนเดิม หลังจากวันนั้นในอีกสามวันข้างหน้า ไปตามอ่านได้ตามเว็บไซด์ที่ได้แจ้งไว้ด้านบนเลยนะคะ
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ 🥰 และติดตามเพิ่มเติมได้ที่เฟซบุ๊ก 👉🏻 https://www.facebook.com/pkm.tongchan
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
