~🌸บทที่ 3 พระผู้ทรงคุณ
นั่นแหนะ..
ช่างไม้บรรจงตัด
ริดกิ่งก้านใบ
ช่างไม้เห็นอันใดฤา
ช่างไม้เห็น ชะลอมเครื่องสาน
เห็นบ้านเห็นเรือน
ที่ยังประโยชน์ได้นั่นแล้ว
นรชนผู้มีอายุ
เห็นกายเห็นใจ
ริดรอนหยากเยื่อ
ขัดเกลา..ยังคุณค่าให้เกิด
ย่อมใช้ประโยชน์อนันต์
ขบถ~ยาตรา
"คุณโยม อยากรู้เรื่องอันใดฤา.."
ภิกษุผู้ชราเอ่ยถามชายหนุ่มหลังจากนั่งภายในเต็นท์ที่ชายหนุ่มตระเตรียมปูผ้าพันคอแทนอาสนะ
ชายหนุ่มไม่ได้ทันตอบ กลับจัดแจงชงชาน้ำขิง จากน้ำร้อนที่ปันจากชาวเขาระแวกนั้น
ใส่กระติกมาไว้ชงดื่มกันหนาว และมีสรรพคุณระบายลมอ่อนๆ เหมาะสำหรับผู้ที่เดินทางต่อเนื่องยาวนานเป็นเหตุให้ลำไส้ไม่เคลื่อนไหวเกิดอาการจุกเสียดไม่สบายท้อง
"จู่ๆกระผมก็นึกถึงในหลวงรัชกาลที่๙ขอรับ
จริงๆเรื่องของพระองค์ท่าน ใครๆก็รู้จักกันดี
เป็นเรื่องที่ทุกๆคนก็ได้รับรู้เหมือนกัน รู้จนเรารู้สึกไม่ใส่ใจ เหมือนเราจะลืมง่ายไม่เว้นกระทั่งผมเอง"
"แต่วันหนึ่งมานั่งนึกย้อนไป
ได้ทบทวนบทความที่ผมเคยเขียนมาถึงพระองค์ท่าน กับสิ่งที่พระองค์ท่านทำที่เราเห็นตั้งแต่เล็ก มันแทบจะเป็นไปได้ยาก ที่ใครจะทำได้
ถึงคนว่าคนในยุคนี้ถึงไม่มีใครเชื่อ ต่อไปคงจะเป็นแค่เรื่องเล่าหรือตำนาน.." ชายหนุ่มเปรย
"เราเข้าใจ"
"ถามหน่อย หากคุณโยมบอกเรื่องราวของเราต่อคนอื่น คิดว่าเขาจะเชื่อใหม่ "
ชายหนุ่มส่ายหน้าแทนคำตอบ
" เพราะเขาไม่ได้ประสบด้วยตัวเขาเอง การบอกเล่าจึงยาก โดยเฉพาะคนสมัยนี้ชอบมีหลักฐาน มันเลยยิ่งยากไปใหญ่.."
"..แต่เราก็เห็นว่าโยมเจ้าแผ่นดินมองการไกลนะ ยังกับว่าท่านรู้ว่าในเบื้องหน้าต้องมีหลักฐานมางัดข้อกับคำครหา ท่านก็เลยต้องมีคนถ่ายรูป ถ่ายบันทึกการเคลื่อนไหว อัดไว้ให้ได้ดู ว่าท่านทำอะไรบ้าง ท่านไม่ใช่พระราชาในนิทาน"
"ใช่ไหม" ภิกษุชราถามกลับ
"..แต่ก็นั่นแหละ ขอรับ เขาถึงว่าพระองค์ท่านชอบสร้างภาพ" ชายหนุ่มแย้งขึ้น
"..ก็จริงของเขานะ คนมีตาข้างเดียว ยังทำทุกอย่าง สร้างภาพดีๆมีให้เห็นตลอดอายุมันก็ยาก แต่ก็น่าทำอยู่นะ ช่วยๆกันสร้างภาพก็ดี สร้างให้ตลอดชีวิต สร้างสิ่งดีๆ มันก็ดี โลกมันก็พอจะน่าอยู่บ้าง"
" อิยะเอย..
เจ้าเห็นแก้วใบนี้ใหม ตอนนี้เราเรียกว่าแก้วใช่มั้ย ทั้งที่ก่อนนี้มันคือไม้ไผ่ที่ยืนต้นใช้ประโยชน์หาได้ไม่ รังแต่จะผุพังตามกาลเวลาตามอายุขัย
แต่ถ้าเอามาขัดเกลาก็ยังประโยชน์ให้เกิดได้ยาวนาน
ไม้ไผ่นำมาสร้างบ้านเขาจะเรียกว่าไม้ไผ่ไหม..เปล่าเลย..
เขาก็เรียกกระต๊อบบ้าง กระท่อมบ้าง บ้านบ้างใช่ไหม
เราเองเช่นกัน หากไม่พัฒนากล่อมเกลาขัดตัวเองให้เกิดประโยชน์ไม่ได้ ก็คงได้แต่เป็นคน หาใช้มนุษย์ผู้เป็นสัตว์ประเสริฐไม่
พ่อหลวงก็เป็นคน ที่ทรงกระทำตนให้ประเสริฐได้
เราเองก็เป็นคน เราก็ย่อมประเสริฐได้เฉกเช่นเดียวกัน เพราะฉะนั้นการสร้างภาพก็ไม่ได้มีข้อเสียหายอันใดเลย
ท่านยิ้ม🌿
"ท่านทำเพื่ออะไร" ชายหนุ่มรำพึงเบาๆ
"..เธอถามอย่างนั้นเราเองก็คร้าน
จะหาคำตอบ คนให้คำตอบได้ดี
ก็คือพระองค์ท่าน"
พระผู้ห่มผ้าย้อมกลักแก่นขนุนจิบน้ำขิงพอแก้คายคอ ยามหนาวคอมักจะแห้งบ่อยๆ ไอของขิงทำให้จมูกโล่งพอหายใจสะดวก
"..แต่คนเราทำอะไร ย่อมต้องมีจุดมุ่งหมาย หาคำตอบได้ว่าทำอะไร เพื่ออะไร ได้ประโยชน์อะไร กับใคร
ตอบคำถามเหล่านี้ได้ สิ่งอื่นๆก็ตามมาเอง.."
ท่านแจงต่อ
ชายหนุ่มพลิกโปสการ์ดด้านหลังรูปภาพในหลวงรัชกาลที่๙ที่เขามักพกติดตัวเสมอ มีข้อความว่า
"...เมื่อข้าพเจ้าเป็นนักเรียนอยู่ในยุโรป ข้าพเจ้าไม่เคยตระหนักว่า ประเทศของข้าพเจ้าคืออะไร และเกี่ยวข้องกับข้าพเจ้าแค่ไหน ไม่ทราบตราบจนกระทั่งข้าพเจ้าได้เรียนรู้ที่จะรักประชาชนของข้าพเจ้า เมื่อได้ติดต่อกับเขาเหล่านั้น ซึ่งทำให้ข้าพเจ้าสำนึกในความรักอันมีค่ายิ่ง ข้าพเจ้าไม่เป็นโรคคิดถึงบ้านที่จริงจังอะไรนักแต่ ข้าพเจ้าได้เรียนรู้โดยการทำงานที่นี่ว่า ที่ของข้าพเจ้าในโลกนี้ คือ การที่ได้อยู่ท่ามกลางประชาชนของข้าพเจ้า นั่นคือ คนไทยทั้งปวง..."
ความตอนหนึ่งจากบทพระราชนิพนธ์เมื่อข้าพเจ้าจากสยามมาสู่สวิตเซอร์แลนด์ ที่ทรงมีไปถึงพระสหายในต่างประเทศภายหลังจากที่เสด็จขึ้นครองสิริราชสมบัติ
วันที่ ๒๐ พฤษภาคม ปีพุทธศักราช ๒๕๖๓
"เขาว่ากันว่าพระองค์ท่านปราถนาพุทธภูมิ"
ชายหนุ่มยกมือพนมทุกครั้งที่พูดคุยกับสมณะ อันเป็นกิริยาน้อบน้อมต่อผู้มีอายุและศีลสูงกว่า
"..เอาอย่างนี้ดีใหม เราไปเดินป่าแล้วค่อยพูดเรื่องนี้กันอีกที แดดเริ่มส่องกำลังดี แดดแก่กว่านี้เห็นจะเดินยากหนา..เราจะไปรอคุณโยมอยู่ที่นั่น"
ภิกษุชราเอ่ย..
ชายหนุ่มน้อมไหว้รับคำ และขอไปทำธุระส่วนตัว
รู้สึกว่านี่เป็นโชคดี
ที่ภิกษุชราได้กลับมาเยี่ยมเยือนอีกครั้ง
อย่างน้อย...ท่านก็มา
เรื่อง หน่อพระโพธิสัตว์เจ้า
แรงบันดาลใจ;ในหลวงรัชกาลที่9
สถานที่: ดงสน ดอยอินทนนท์
ขบถ~ยาตรา เล่าเรื่อง
ย้อนอ่านเรื่องราวของชายหนุ่มและพระชราในซีซั่นแรกได้ที่นี่ครับ
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
