“กับดักที่ร้ายกาจที่สุดของวัฏสงสาร”
“ … เวลาเราเกิดมา วัฏสงสารมอบร่างกายนี้ให้กับเรา
เราก็หลงยึดถือว่าเป็นตัวเรา เป็นของเรา
แล้วก็หมกมุ่นอยู่กับสิ่งต่าง ๆ ในโลก
เราไม่รู้ตัวเลยว่า เราน่ะ ติดอยู่ในวังวนของวัฏสงสาร
ตกเป็นทาสของวัฏสงสาร อยู่ร่ำไป
เพราะฉะนั้น วัฏฏะ คือ แรงดึงดูด
โลกนี้คือสิ่งที่ดึงดูด ให้เกิดการหลงยึดติดอยู่
คำว่า การยึดมั่นถือมั่น หรือยึดติด
มันก็คือ แรงดึงดูด
เครื่องมือที่วัฏสงสารใช้ดึงเรา ไว้ให้ติดอยู่ในวัฏสงสาร
ก็คือ ร่างกายนั่นเอง โดยผ่านอายตนะทั้ง ๖
ทางตา การเห็น
ทางหู การได้ยิน
เวลาได้ยินเสียงเพลง เสียงต่าง ๆ ที่เราชอบ
ไหลไปอีกแล้ว
ทางจมูก การได้กลิ่น
เวลาได้กลิ่นหอมที่ชอบ
ไหลไปแล้ว
ทางลิ้น การลิ้มรส
เวลาทานอาหารต่าง ๆ เลิศรสที่เราชอบปุ๊บ
ไหลไปแล้ว
มันไม่ได้ไหลแค่ขณะที่เราลิ้มเท่านั้นนะ
มันจะเกิดการฝังใจ ติดใจอยู่ข้างใน
เปื้อนอยู่ข้างใน หมักหมมอยู่ข้างใน
ตัวนี้แหละ ตัวแสบเลย
ทางกาย การสัมผัสทางกายต่าง ๆ
แล้วก็ที่ ใจ
ผลจากการที่เราสัมผัส
รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสต่าง ๆ ที่น่าใคร่น่าปรารถนา
จะเกิดความติดใจ ถูกการเปื้อนอยู่ในใจ
แล้วมันก็จะส่งผลในเรื่องของมันสมองด้วย
เริ่มเกิดการตรึกนึกขึ้นมา
สังเกตไหม ? เดี๋ยวมันก็มีผุดเรื่องราวต่าง ๆ
นึกถึงคนที่เรารัก สิ่งที่เราชอบ สิ่งที่เราชัง
แล้วก็เริ่มเกิดกามราคะบ้าง เกิดโทสะบ้าง
นึกถึงรูป เสียง กลิ่น รสต่าง ๆ ที่น่าใคร่น่าปรารถนา
เกิดความติดใจ เกิดความเร่าร้อน กระวนกระวาย
เยอะไหมล่ะ ? ที่ผุดจากในหัว เรื่องในหัวที่ผุด
ผลจากการใช้ชีวิตของพวกเรา
แล้วเราจะพบว่า แรงดึงดูดที่มีกำลังมากที่สุด
ก็คือ มันสมอง
มันดึง โดยเฉพาะเรายุคนี้
อะไร ๆ ก็ต้องใช้ความคิด ใช้มันสมองไปหมดเลย
เกิดการตีความเป็นตรรกะ
เป็นการตรึกนึกเรื่องราวต่าง ๆ
แล้วมันก็สร้าง มโนภาพ ขึ้นมาในใจ
เป็นภาพในหัวสมองของเรานั่นเอง
แล้วเราก็ติดอยู่ในโลกของจินตนาการ
ในวังวนของวัฏสงสาร
นี่คือ กับดักที่ร้ายกาจที่สุด
มันสมองของมนุษย์นั่นเอง
ตรงนี้เป็นแรงดึงดูดที่มีกำลังมากทีเดียว
เดี๋ยวมันก็ทำให้เราตรึกเรื่องของกามคุณอารมณ์
เกิดกามราคะขึ้นมา เรียกว่า เกิดกามวิตก
มันไม่ได้เกิดเฉพาะเวลาเราเห็น แล้วเราชอบนะ
เวลาเราไม่เห็น แต่มันตรึกขึ้นมาเป็นภาพในหัว ปุ๊บ
เอาแล้ว ไหลแล้ว
เดี๋ยวมันก็ผุดสิ่งที่เราอยากกิน เอาแล้ว
ทีนี้ใจเรากระสับกระส่าย ต้องดิ้นไปแสวงหา
ถูกความทุกข์ ถูกตัณหาบีบคั้น
ตกเป็นทาสของวัฏฏะ มันก็จะเป็นแบบนี้
แล้วก็เพิ่มความหนักให้แก่ตนเองยิ่ง ๆ ขึ้นไป
เพราะฉะนั้นเครื่องมือที่ร้ายกาจของวัฏฏะ
ก็คือ มันสมองของมนุษย์
ทำให้เราหลงทำกรรม มากทีเดียว
การที่เราจะหลุดจากแรงดึงดูดตรงนี้
ก็ต้องเริ่มจากการดึงกลับมาก่อน
จากใจที่หลงเพลินอยู่กับโลกต่าง ๆ
แต่การที่เราจะดึงกลับ โดยที่เรายังไปสัมผัสหมกมุ่นอยู่กับโลก
มันยากมากทีเดียว
เพราะว่าโลกนั้นมีแรงดึงดูด
วัฏสงสาร คือ การหมุนวนขนาดมหึมา
จะมีแรงดึงดูด เราไม่มีทางสู้กำลังของวัฏฏะได้เลย
เราไม่มีทางพ้นได้เลย
ตราบใดที่ใจเรา ยังชุ่มอยู่กับโลก
เรื่องราวในโลกนั่นเอง
เมื่อเราลดการสัมผัสเรื่องราวทางโลกลง
เราจะดึงตัวเองกลับได้ดีขึ้น
สเต็ปแรก ดึงกลับก่อน
ดึงกลับมาอยู่ ตั้งสติไว้กับกาย
อยู่กับปัจจุบันธรรมให้ได้เนือง ๆ
ผลจากการที่เราดึงกลับได้ดี
ใหม่ ๆ ดึงกันจนท้อเลยทีเดียว
ไหล เวลาไหลเหมือนน้ำเชี่ยวกราก
มันไปหมดเลย
แต่กว่าจะดึง โอโห ยื้อกันได้แป๊บเดียว
ปุ๊บ ลากไปอีกแล้ว
อย่าได้ท้อเลย
เพราะทางรอด มันมีทางนี้ทางเดียวเท่านั้น
ถ้าเราไม่ดึงกลับ แล้ว …
เราก็ต้องจมไปกับวังวนของสังสารวัฏ
ทุกข์ขนาดหนัก ที่รอพวกเราอยู่
แต่ผลจากการที่ท่านทั้งหลายเพียรดึงกลับ
ตั้งสติไว้กับกาย อยู่กับปัจจุบันให้ได้เนือง ๆ
ฝึก ๆ ไปถึงจุดหนึ่ง จนทรงตัวได้เป็นปกติ
สติมีความตั้งมั่น อยู่กับกายได้ดี
เกิดความรู้สึกตัวทั่วพร้อมขึ้นมา
ก็จะเริ่มเกิดการแยกตัว แล้วลอยขึ้น
สเต็ปแรก ดึงกลับก่อน
พอดึงกลับได้ดี เข้าสู่สเต็ปสอง
ก็คือ การแยกตัว แล้วลอยขึ้น
การแยกตัว คือ แยกจากอะไร ?
ก็แยกจากโลก แยกจากกายนี่เอง
แยกจากแรงดึงดูดของกาย
โดยเฉพาะสิ่งที่เรียกว่า มันสมองนี่แหละ
มันดึงดูดเรามากไหมล่ะ ?
เรื่องในหัวที่มันเยอะ ๆ ผุด ๆ
พอเราปฏิบัติจนเข้าถึงความซาบซ่านทั่วกาย
เข้าถึงความสุขเบาสบาย
มีธรรมอันเอกปรากฏขึ้น เกิดความตื่นรู้ภายใน
นั่นแหละ สภาวะที่จะแยกตัว
แล้วก็เตรียมตัวที่จะลอยขึ้นแล้ว
ใครสังเกต ?
พอเข้าถึงธรรมอันเอกปุ๊บ
มันเตรียมที่จะลอยขึ้นแล้ว
แรงดึงดูดของกาย มันเริ่มลดลงแล้ว
เพราะว่ามันสมองเนี่ย มันหายไป
จิตตสังขาร มันหายไป
ตัวดึงดูดชั้นดี มันลดกำลังลงไป
พอปฏิบัติจนเริ่มแยกตัวตรงนี้ได้
จะรู้สึก โอโห ความทุกข์ในชีวิตน้อยลงมากเลย
คนเราในทุกวันนี้ ทุกข์ เพราะจมอยู่กับโลกความคิดปรุงแต่ง
โลกจินตนาการ โลกในหัวนั่นแหละ
พอพ้นจากตรงนี้ มันเริ่มสบายเลย
เข้าถึงสภาวธรรม ระดับทุติยฌาน
แล้วทรงตัวอยู่ได้ดี
จะเริ่มเข้าสู่กระบวนการ แยกตัว แล้วลอยขึ้น
เมื่ออยู่กับสภาวะได้ดี ถึงจุดหนึ่ง
เริ่มเกิดกระบวนการลอยขึ้น
ความซ่านก็จางคลายไป ปีติจางคลายไป
แต่ความรู้สึกเบาสบายของจิตใจ
กลับเด่นขึ้นมาแทน
เกิดความเบากาย เบาใจ
เกิดความโปร่งโล่ง เบาสบาย
มันโล่ง เหมือนสมองมันหายไปเลย
กระบวนการลอยขึ้น เข้าสู่ความเบาสบาย
ผลจากการที่ท่านทั้งหลาย
เข้าสู่ความสุขเบาสบาย
อานิสงส์ทันตาเลย ได้สัมผัสความสุขที่ลึกซึ้ง
ที่ไม่สามารถหาได้
จากสิ่งใด ๆ ในโลกใบนี้เลย … “
.
ธรรมบรรยาย
โดย พระมหาวรพรต กิตฺติวโร
Photo by : Unsplash
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
