“ความอ่อนโยน คือ เนื้อแท้ของทุกคน”
“ … ความอ่อนโยนนั้นมีความสำคัญอย่างไร ?
สำคัญเกินกว่าที่พวกเราได้ทราบกันมาเลยทีเดียว
ผู้ที่มีจิตอ่อนโยน จะไม่เบียดเบียนใครเลย
จะไม่ทำความชั่วเลยโดยธรรมชาติอยู่แล้ว
ปกติเราอาจจะไม่กล้าทำความชั่ว
รักษาศีล ไม่กล้าเบียดเบียน
เพราะว่าเรามีหิริ โอตตัปปะ
คือละอาย และเกรงกลัวต่อบาป
แต่สิ่งที่มั่นคงถาวรกว่านั้น
ก็คือ ผู้ที่มีจิตอ่อนโยน
เขาจะไม่เบียดเบียนใครโดยธรรมชาติอยู่แล้ว
และผู้ที่มีจิตอ่อนโยนนั้น
ย่อมมีจิตใจที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ทำแต่ความดี
สอดรับไปกับธรรมชาติอยู่แล้ว
เพราะฉะนั้นถ้าเรามีจิตอ่อนโยน
เราจะไม่มีชีวิตที่ตกต่ำเลย
มันมีแต่ลอยขึ้นอย่างเดียว
แล้วเราจะเพาะบ่มความเป็นผู้มีจิตอ่อนโยนได้อย่างไร ?
เราก็จะได้มาเรียนรู้กัน
บางทีพูดถึง “นิพพาน”
มันกลายเป็นของหนักสำหรับคนทั่วไป
เพราะว่าส่วนใหญ่แล้ว ก็พึ่งหัดเดินกันอยู่นั่นเอง
“นิพพาน” คือ ปลายทาง
แต่ระหว่างทาง
โดยเฉพาะสำหรับคนที่พึ่งเริ่มต้น
ซึ่งคือคนส่วนใหญ่ ก็พึ่งหัดเดินกันทั้งนั้น
จะได้เพาะบ่มสิ่งนี้ก่อน ที่จะเป็นบาทฐาน … พื้นเลย
อย่างน้อยเราก็ไม่ตกต่ำ
สิ่งนี้เมื่อได้รับการเพาะบ่ม
จนกลายเป็นแก่นแท้แห่งตนแล้ว
ไปเกิดที่ใด มันมีแต่วิถีที่ลอยขึ้นอย่างเดียวเลย
ถึงแม้เราจะไม่ได้พบพระพุทธศาสนาก็ตาม
เพราะสิ่งนี้มันสามารถเพาะบ่มกันได้
จนกลายเป็นวิถีแห่งตนนั่นเอง
ความอ่อนโยนนั้นมีทั้งระดับเบื้องต้น
ระดับท่ามกลาง
แล้วก็ระดับที่สุด
ซึ่งจริง ๆ แล้วเนื้อแท้ของพวกเราทุกคน
ที่เรียกว่า “จิตประภัสสร”
ก็คือ ความอ่อนโยนนั่นเอง
เพราะฉะนั้นการที่เราจะเข้าถึงแก่นแท้แห่งตน
หรือความเป็นประภัสสรดั้งเดิมได้
ก็คือ ต้องมีความอ่อนโยนนั่นเอง
ถ้าเราได้ฟังเรื่องราวในพระพุทธศาสนาหลายเรื่องราว
เราจะพบว่า อริยบุคคลทั้งหลายทั้งปวง
ล้วนเป็นผู้มีจิตอ่อนโยนทั้งสิ้นเลย
พระนางสามวดี … เห็นไหม
ถูกเขากำลังคลอกไฟ ทำร้ายขนาดนั้น
ไม่นึกโกรธเลย ใจอ่อนโยนมาก ... ให้อภัย
หรือแม้กระทั่งเรื่องที่เพิ่งจบไป นางอุตตรา … เห็นไหม
เขาจะเอาน้ำร้อนมาลวก เอาเนยใสร้อน ๆ มาลวกแท้ ๆ
ไม่โกรธ จิตอ่อนโยนมากเลย
ถามว่าสิ่งเหล่านี้มันฝึกฝนกันได้ไหม ?
… ฝึกฝนได้
พระอริยบุคคลทั้งหลาย ล้วนมีจิตอ่อนโยน
ก็เพราะว่าถูกเพิกความหนักออกไปเยอะมากแล้ว
เริ่มเข้าถึงสิ่งที่เรียกว่า “จิตประภัสสร” ของตน
เพราะฉะนั้นจิตประภัสสรของตน
มีความอ่อนโยนโดยธรรมชาติอยู่แล้ว
ก็จะได้นำพาท่านทั้งหลายได้เรียนรู้สิ่งนี้
เพราะว่าสิ่งนี้มันควรจะเป็นบาทฐาน
ของทุกจิตวิญญานในวัฏสงสาร
ถ้าเราได้เพาะบ่มสิ่งนี้
อย่างน้อย ก็เป็นวิถีลอยขึ้น
ไม่ตกต่ำแน่นอน
เมื่อลอยขึ้นไปจนกำลังพอ
สุดท้ายก็อาจจะพ้นออกไปจากวัฏสงสาร
โดยธรรมชาติอยู่แล้วนั่นเอง … “
.
ธรรมบรรยาย
โดย พระมหาวรพรต กิตฺติวโร
Photo by : Unsplash
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
