๒๑. ผู้นำ-ผู้ตาม และ ธรรมบรรยาย
ธรรมบรรยาย (บทคัดย่อชิ้นที่ ๔ - ๔๕)
เอื้อมมือไปจับสิ่งนี้ก็รู้ รู้แค่นี้มันไม่ใช่สติที่แท้จริง สติอันสูงสุดนั้นคือสติที่รู้ เมื่อความคิดมันเกิด เห็นอยู่ ถ้าอย่างนี้มันว่าง มันโล่ง
สติอันสมบูรณ์ก็คือ การเห็นที่สมบูรณ์นั้นเอง การได้ยินที่สมบูรณ์ สติที่สมบูรณ์เป็นการดำรงชีวิตที่สมบูรณ์ ดำรงชีวิตสมบูรณ์ ก็เกิดความรู้สึกที่อิสระ ปล่อยวางจากอารมณ์
ตามธรรมดานั้นสติต้องมาก่อน สมาธินั้น ถ้าสมาธิมาก่อนมักจะเป็นเรื่องยึดถือ เรื่องงมงาย เมื่อจิตเปลี่ยนไปในลักษณะต่าง ๆ สติมันรู้ มันรู้ว่าเปลี่ยน สมาธินั้นเป็นวิธีเปลี่ยนหรือเป็นมิติต่างๆ ของจิต ฝึกสมาธิเข้ามันเปลี่ยนไป ที่เราเรียกว่าสงบ ที่จริงมันเปลี่ยนแปลงไปเท่านั้น
ความหมายรู้ เพทนาการ อะไรต่างๆ เหล่านี้มันเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปเป็นชั้น แต่ถ้าสติยังไม่ดีก็ไม่เห็นการเปลี่ยน เมื่อไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงว่ามันเป็นอนิจจังตามธรรมชาติของมัน ก็ไปยึดถือเอาบางสิ่งเช่นความสุขสงบ ถ้าไม่มีสติ ฝึกสมาธิเข้า เกิดความสงบ ปิติขึ้นมาก็ยึด ยึดถือว่าเป็นของจริง แล้วก็อยากได้ ที่จริงเป็นความโลภ
ธรรมบรรยาย ณ วัดสนามใน นนทบุรี ขณะนั้นท่านเขมานันทะยังครองสมณะเพศ
ถอดเทปและจัดพิมพ์ (โรเนียว-เย็บเล่ม) โดยกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม เมื่อกันยายน พ.ศ.๒๕๒๒
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
