๒๒. . ผู้นำ-ผู้ตาม และ ธรรมบรรยาย
ธรรมบรรยาย (บทคัดย่อชิ้นที่ ๔ - ๔๕)
เรื่องสมาธิ ลำพังสมาธิอย่างเดียวไม่อาจละความโลภได้ โกรธก็ละไม่ได้ มันละได้ชั่วที่มันสงบเท่านั้น คนที่ฝึกสมาธิอย่างเดียวนั้นบางทีจะขี้โกรธแรง ตัวตนจัดขึ้น สงบมากๆ เมื่อมีใครมากวนก็โกรธหงุดหงิด เขม่นคนง่ายขึ้น เกลียดคนง่ายขึ้น เพราะไปรักความสงบ
แต่ถ้าสติถูกฝึกดีแล้ว นี่มันเห็นอยู่แล้วว่าสมาธิเป็นเรื่องเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนวาระจิตไป เปลี่ยนวูบลงไปๆ มันยึดถือไม่ได้ จะเป็นสุขหรือสงบหรืออะไรก็ตามใจ สติจะเป็นตัวทำความรู้สึกตัวทันท่วงทีที่จิตเปลี่ยนไปตามวาระ
ผู้ที่สติดีแล้วสมาธิจะทำหน้าที่ ภาษาพระเขาเรียกว่า เจาะแทงอาสวะ เมื่อสติดี สมาธิที่มีสติดีแล้ว รู้ทันท่วงทีต่อการเปลี่ยนแปลง มันก็มีกำลังที่จะละนิสัยเก่า ๆ ได้ เราจึงรู้ว่าเมื่อเรามีสมาธิสูง สงบ ไอ้นิสัยที่หยาบ ๆ ก็ถูกละไปชั่วคราว แต่ถ้าด้วยอำนาจของสติรู้เห็นการเปลี่ยนแปลงนั้น มันทำให้การเปลี่ยนแปลงนั้นเป็นมรรคของเราคือเจนจัดขึ้น เมื่อไม่มีสติก็ไม่มีปัญญาทีหลังจะทำมันไม่ได้ คือไม่รู้มรรค ไม่รู้ทาง เมื่อไม่รู้ทางจะเรียกว่าเป็นนิสัยใหม่ไม่ได้ มันเป็นเรื่องชั่วคราว
ธรรมบรรยาย ณ วัดสนามใน นนทบุรี ขณะนั้นท่านเขมานันทะยังครองสมณะเพศ
ถอดเทปและจัดพิมพ์ (โรเนียว-เย็บเล่ม) โดยกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม เมื่อกันยายน พ.ศ.๒๕๒๒
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
