๒๕. ผู้นำ-ผู้ตาม และ ธรรมบรรยาย
ด้วยความต้องการอันสูงส่งและยาวนาน ด้วยความใฝ่ที่จะให้ถึงผลสัมฤทธิ์อันสูงส่งยาวนานและต่อเนื่อง มนุษย์ก็เริ่มเห็นเงื่อนงำต่อธรรมชาติแท้ของเขา
กล่าวง่ายๆ ก็คือว่าเขาเริ่มค้นพบว่า ความสับสนนั้นไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเขา ความประสงค์ที่จะหลุดพ้นจากความสับสนได้กลับกลายเป็นกำลังขึ้น ความต้องการจะหลุดพ้นมีกำลังสูงขึ้นๆ จนในที่สุดเขารู้สึกว่าความสับสนเป็นธรรมชาติตื้นๆ ชั่วคราว เป็นธรรมชาติที่ไม่ใช่ปัญหา
ก่อนหน้านี้เรารู้สึกว่าตัวเราถูกกระทำ บัดนี้เมื่อความต้องการที่จะหลุดพ้นของเราสูงขึ้น เราเป็นผู้ที่อยู่เหนือความสับสนนั้น
ในช่วงต้นของชีวิต เรามักจะเสาะหาอะไรบางสิ่งมากลบเกลื่อนความสับสน จะเป็นความรัก หญิงหรือชาย หรือทรัพย์สมบัติ ชื่อเสียงเกียรติยศอะไรเหล่านี้ เป็นที่พึ่งชั่วคราวของเรา
ที่เราสับสนมากไม่ใช่อะไรอื่น คือเราสำคัญผิดต่อสิ่งที่ไร้สาระว่าเป็นสาระ ความสับสนอันนั้น ยังคงอยู่เรื่อยๆ เพราะเราซุกซน โง่เขลา จับฉวยเอาสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องทำมาเป็นสาระของเรา จนกว่าเราจะถูกทรมานให้มากขึ้นๆ จากการกระทำที่ไร้สาระแล้วเลื่อนมาทำในสิ่งที่มีสาระ ลดสิ่งที่ไม่มีสาระออกไปทุกทีๆ
ลดคำพูดที่ไร้สาระ ลดกายกรรมที่ไม่มีสาระออกไป ลดวจีกรรมที่ไม่จำเป็น ลดความคิดนึกใฝ่ฝันทะเยอทะยานในสิ่งที่มันเพ้อฝัน
เมื่อลดสิ่งนี้ลง ศักยภาพทางกาย ทางวาจา ทางจิต ก็เริ่มสำแดงออก สะท้อนออกถึงสาระอันหนักแน่นขึ้น เมื่อชีวิตได้เติบโตขึ้นแต่ในส่วนสาระแก่นสาร ชีวิตได้เติบโตขึ้นเอง เมื่อได้ละส่วนที่เป็นเปลือกกะพี้ออก ความสับสนนานาประการก็เริ่มน้อยลง
ธรรมบรรยาย ณ วัดสนามใน นนทบุรี ขณะนั้นท่านเขมานันทะยังครองสมณะเพศ
ถอดเทปและจัดพิมพ์ (โรเนียว-เย็บเล่ม) โดยกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม เมื่อกันยายน พ.ศ.๒๕๒๒
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
