[A WAY OF LIFE : ทางผ่าน] “การฝึกปฏิบัติมันมีเป็นสเต็ป ๆ การละกิเลสก็มีเป็นระดับ ๆ ไป” บางคนถามว่า “ปรารถนาพ้นทุกข์ เป็นตัณหาไหม” “อยากปฏิบัติธรรมเป็นกิเลสไหม”

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

A WAY OF LIFE : ทางผ่าน

•

13 ต.ค. 2022 เวลา 13:00 • ไลฟ์สไตล์

“การฝึกปฏิบัติมันมีเป็นสเต็ป ๆ

การละกิเลสก็มีเป็นระดับ ๆ ไป”

บางคนถามว่า “ปรารถนาพ้นทุกข์ เป็นตัณหาไหม”

“อยากปฏิบัติธรรมเป็นกิเลสไหม”

...

สุดท้ายแล้ว การจะเข้าถึงความเป็นกลางของธรรมชาติได้ กลับไม่ใช่เกิดจากความพยายาม เมื่อใดก็ตามที่หมดความพยายามต่างหาก จึงจะคืนสู่ความเป็นกลางของธรรมชาติ

ตรงกันข้ามกับที่ทำมาทั้งชีวิตเลย

“ … พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า

“สิ่งที่เรียกว่าธรรม ย่อมเป็นไปเพื่อความเบื่อหน่าย

เพื่อการคลายความกำหนัด

เพื่อความสงบระงับ เพื่อการสลัดคืน

สิ่งนั้นเรียกว่า ธรรม

สิ่งใดไม่เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่าย

ไม่เป็นไปเพื่อความคลายความกำหนัด

ไม่เป็นไปเพื่อความสงบระงับ

สิ่งนั้นไม่ใช่ธรรม"

นี่เป็นหลักง่าย ๆ เราใช้ได้ทุกเรื่องเลยนะ วิถีพระพุทธศาสนาจะเป็นวิถีที่นำไปสู่ ความเรียบง่าย ความสงบระงับ ความเป็นกลาง

ซึ่งความเป็นกลางของธรรมชาติ เป็นผลของการฝึกปฏิบัติ อยู่ ๆ เราไปตั้งใจให้มันเป็นกลาง ให้ปล่อยวาง ทำไม่ได้หรอก เพราะว่ามันคือผล

การไม่ยึดมั่นถือมั่น การปล่อยวาง ความเป็นกลาง คือ ผลจากการฝึก

กิเลสมีทั้งระดับหยาบ ระดับกลาง แล้วก็ระดับละเอียด เรื่องของการหลุดจากการยึดมั่นถือมั่น มันเป็นเรื่องของระดับละเอียดแล้ว

ซึ่งเราจะถึงตรงนั้นได้ เราจะละกิเลสระดับละเอียดได้ มันต้องผ่านการละของหยาบก่อน

อย่างเช่น บอกว่าเราน่ะปล่อยวาง แต่ยังผิดศีลผิดธรรมอยู่เลย จิตยังคลุกเคล้าอยู่กับกามคุณอารมณ์อยู่เลย ก็เป็นเรื่องความหลงล้วน ๆ นั่นเอง ต้องละของหยาบ ๆ ให้ได้ก่อน

คือจิตละความตระหนี่ มีศีลมีธรรม แล้วก็ละกามคุณอารมณ์ต่าง ๆ มันต้องละกิเลสอย่างหยาบให้ได้ก่อน

ใครที่บอกว่า ตัวเองปล่อยวาง ๆ แต่ถ้ายังละกิเลสอย่างหยาบไม่ได้ ก็เป็นเรื่องความหลงล้วน ๆ เลย

มันละกันเป็นขั้น ๆ แบบนี้ ละของหยาบ แล้วก็ของละเอียดในระดับสมาธิ จนของละเอียดต่าง ๆ

สุดท้ายแล้ว การจะเข้าถึงความเป็นกลางของธรรมชาติได้ กลับไม่ใช่เกิดจากความพยายาม เมื่อใดก็ตามที่หมดความพยายามต่างหาก จึงจะคืนสู่ความเป็นกลางของธรรมชาติได้

ตรงกันข้ามกับที่ทำมาทั้งชีวิตเลย

ถ้าเราหมดความพยายามตั้งแต่แรกนี่ ไปไม่เป็นแล้ว มันต้องขวนขวายพากเพียรใช่ไหม ?

มันเป็นเรื่องของระดับละเอียด ปฏิบัติไปถึงจุดหนึ่ง มันเห็นมันเข้าใจสัจธรรม ทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว มันหมดแล้ว ความอาลัยในโลก มันหมดแล้วความทะยานอยากทั้งหลายทั้งปวง ไม่ว่าจะทางโลกหรือทางธรรม

อยากจะอรหันต์ อยากจะบรรลุ ก็หมดแล้ว หมดทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว สิ้นอาลัยในตัณหานั่นเอง

เหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ คือ ตัณหา ไม่ว่าจะเป็นกามตัณหา ความทะยานอยากไปในเรื่องกามคุณอารมณ์ต่าง ๆ ในโลก

ภวตัณหา ความทะยานในความมี ความเป็นในภพต่าง ๆ

วิภวตัณหา บางทีเราไม่เอา ๆๆ ก็กลายเป็นวิภวตัณหาอีก ความทะยานในความไม่มี ไม่เป็น

กิเลสละเอียด มันละยากตรงนี้ แต่จะถึงจุดนั้นมันต้องละกันเป็นขั้น ๆ อย่างหยาบ อย่างกลาง ไปถึงจุดหนึ่ง พอบ่มพุทธสภาวะได้ที่จริง ๆ เหมือนผลไม้ที่สุกเต็มที่ มันพร้อมที่จะหลุดออกจากขั้วเองโดยธรรมชาติ โดยที่เราไม่ได้กำหนดใด ๆ ทั้งสิ้น

มันคือผล

มันหมดแล้ว ความพยายามทั้งหลายทั้งปวง

มันสิ้นแล้ว อาลัยในตัณหา

ความอาลัยยินดี เยื่อใยทั้งหลายทั้งปวง

เมื่อมันหมดแล้วนั่นแหละ มันหลุดคืนสู่ความเป็นกลางของธรรมชาตินั่นเอง

เพราะฉะนั้นการฝึกปฏิบัติมันมีเป็นสเต็ป ๆ

การละกิเลสก็มีเป็นระดับ ๆ ไป

กิเลสอย่างหยาบก่อน ยังละของหยาบไม่ได้ อย่าเพิ่งไปมองไกล

บางคนถามว่า "ปรารถนาความพ้นทุกข์ เป็นตัณหาไหม ? " "อยากปฏิบัติธรรม เป็นกิเลสไหม ?"

ก็ไปละของหยาบก่อนนะ จะไปคิดละของละเอียดโดยที่ของหยาบยังไม่ละ เขาเรียกว่ามันผิดขั้นตอนในการฝึกปฏิบัตินั่นเอง

พระพุทธเจ้าถึงวางแบบแผนการฝึกเป็นลำดับ เป็นขั้นเป็นตอนอยู่แล้วนะ

ความเป็นผู้มีศีล การสำรวมตนเอง