“อย่าเห็นแก่ตัว จะทำอะไรก็ทำด้วยความไม่เห็นแก่ตัว”
“ … บุญอะไรหลวงพ่อก็ไม่ได้ขวาง พวกเราจะทอดกฐิน ทำบุญทำทานอะไร ทำไปเถอะ มันเป็นเครื่องอาศัยเวลาเราอยู่กับโลก บางคนร้องขอโดยตัวเองไม่มีต้นทุน ไม่มีใครช่วยได้หรอก นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมจัดทอดกฐิน
ไม่ทอดได้ไหม ไม่ทอดก็ได้ๆ ไม่ได้อยากได้เงินได้ทองอะไร แต่ทอดแล้วพวกเราได้ประโยชน์ คนจำนวนมากได้ประโยชน์
แล้วเวลาที่เข้ามาที่วัดที่นี่ ไม่ใช่ทอดกฐินอย่างเดียว หลวงพ่อฉวยโอกาสที่พวกเรามาทอดกฐิน พูดธรรมะให้ฟัง ก็เป็นประโยชน์อันที่สองที่พวกเราจะได้
คือนอกจากได้บุญแล้วยังจะได้ปัญญาไปด้วย รู้จักดำรงชีวิตอย่างมีเหตุมีผล พอเหมาะพอควร รู้จักการพัฒนาจิตใจตัวเองให้สูงขึ้นๆ
การพัฒนาจิตใจตัวเองก็คือพยายามลดละความเห็นแก่ตัวทั้งหลายลงไป ความเห็นแก่ตัวนั่นล่ะตัวถ่วง ทำให้จิตใจเราต่ำลงเรื่อยๆ เราพยายามมาลดมาละความเห็นแก่ตัวของเรา
การทำทานก็ทำด้วยความไม่เห็นแก่ตัว ไม่ใช่ทำด้วยความเห็นแก่ตัว
อย่างทอดกฐิน หลวงพ่อก็มักจะบอกว่า ไม่ต้องมีเจ้าภาพคนเดียวหรอก มีเจ้าภาพหลักคนหนึ่งไม่เป็นไร มันคล้ายๆ หัวขบวนก็ต้องมี แต่คนอื่นทุกๆ คนที่มาร่วมงานก็ถือว่ามาทอดกฐินร่วมกัน เป็นบุญร่วมกัน
อย่างนี้ใจเราก็กว้างขวาง ใจเราไม่ได้เห็นแก่ตัวว่าต้องฉันทอดคนเดียว คนอื่นอย่ามายุ่ง อย่างนั้นใจแคบ
คนใจแคบภาวนายาก เพราะเราปฏิบัติ ที่เราพ้นทุกข์ได้ เพราะเราวางความยึดถือในตัวตนได้
ก่อนจะถึงขั้นวางความยึดถือในตัวในตน ก็ลดละความเห็นแก่ตัวลงก่อน ค่อยๆ ลดไป เอื้อเฟื้อกับคนอื่น เวลาทำบุญทำทานก็ใจกว้าง ใครอยากร่วมกับเรา เราก็ยินดีพอใจ
หรือเรามาร่วมงาน เราไม่ได้เสียเงินสักบาทเลย หลวงพ่อไม่เคยเก็บสตางค์เลย เรามาร่วมงาน เรามาอนุโมทนา เห็นผู้คนจำนวนมาก จิตใจเป็นบุญเป็นกุศล เราอนุโมทนา ยินดี นั่นก็เป็นบุญของเราแล้ว
แล้วก็มารักษาศีล เดี๋ยวพระอาจารย์อ๊าก็จะให้ศีล รับแล้วต้องเอาไป รับแล้วอย่าทิ้งคืนไว้ที่วัด รับแล้วเอาติดตัวกลับไปประพฤติไปปฏิบัติให้นานที่สุดที่จะทำได้
ตอนที่หลวงพ่อเทศน์ก็คือเรื่องของธรรมะสอนเราไว้ อย่าเห็นแก่ตัว จะทำอะไรก็ทำด้วยความไม่เห็นแก่ตัว
ทำทานก็ไม่เห็นแก่ตัว รักษาศีลก็ไม่ได้เห็นแก่ตัว
ไม่ใช่รักษาศีลแล้วก็ไปกดไปข่มคนอื่นเขาอะไรอย่างนี้
กูแน่กูหนึ่ง อันนี้ไม่ถูก
ทำสมาธิก็ไม่ได้ทำด้วยความเห็นแก่ตัว
ไม่ใช่กูดีกว่าคนอื่น คนอื่นเข้าฌานไม่ได้
เจริญปัญญาคราวนี้เราจะเห็นความจริงว่าตัวเราไม่มี สิ่งที่มีคือตัวทุกข์ นั่นคือเส้นทางที่พวกเราจะต้องเดินต่อไป
เริ่มต้นไม่รู้จะทำอะไร ทำสิ่งที่เป็นบุญไว้ แล้วทำให้มันเกิดเป็นกุศลเข้ามา อยากเป็นกุศลก็ต้องฉลาด ลดละตัวตนลงไปเรื่อยๆ มีสติมีปัญญา นั่นล่ะถึงจะเป็นกุศล
ลำพังการทำความดีเขาเรียกว่าบุญ ทำแล้วสบายใจ
แต่ทำกุศล ทำแล้วพ้นทุกข์
สะสมความรู้ถูกความเข้าใจถูกไป …”
.
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
16 ตุลาคม 2565
อ่านธรรมบรรยายฉบับเต็มได้ที่ :
Photo by : Unsplash
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
