ปัญหาของคนรุ่นใหม่ ความสงสัยในทักษะของการทำงานและข้อจำกัดของทรัพยากร
ปัญหาของเด็กสายศิลปะศาสตร์ อักษรศาสตร์ มนุษยศาสตร์และ สังคมสังศาสตร์ คงมีปัญหามากมายเกี่ยวกับสิ่งที่ได้เลือกเรียนและ การประกอบอาชีพในอนาคต เช่น การไม่มีทักษะ ฮาร์ดสกิล (ทักษะในเรื่องเฉพาะทาง เช่น ในเรื่องของสารเคมี การแพทย์ เครื่องไม้เครื่องมือในสถานที่ผลิต เป็นต้น)
เรามักมีทักษะในด้านซอฟท์สกิลที่สูงกว่าฮาร์ดสกิล เช่น การเข้าใจสังคม การสื่อสาร การคิดเชิงวิพากย์ (Critical thinking) และอื่นๆอีกมากมายที่เราได้ร่ำเรียนมาจากสายดังกล่าว กล่าวได้ว่าพวกเราได้เรียนแบบกว้างๆ ในหลากหลายศาสตร์ที่ไม่ใช่ศาสตร์เฉพาะทาง
ซึ่งแตกต่างกับสายเฉพาะทางที่เรียนแบบเฉพาะเจาะจง เช่น วิศวะ หมอ พยาบาล ที่จะมีความสามารถในการควบคุมเครื่องจักร รู้จักชิ้นส่วนผลิต การประกอบ หรือการรักษามนุษย์
ในสมัยมัธยมปลายสำหรับคนที่ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหน ยังไม่รู้จักตัวเอง การเลือกเรียนสายศิลปศาสตร์ทั้งหลายอาจะตอบโจทย์ได้มากกว่าการเข้าเรียนแบบเฉพาะทางซึ่งเราไม่มีความสนใจเลย เพราะเราจะได้เรียนแบบกว้างๆ ได้รู้จักอะไรหลากหลาย และข้อแนะนำคือให้หากิจกรรม เข้าห้องสมุด อ่านหนังสือหลากหลายประเภทเพื่อทำความรู้จักกับสิ่งใหม่ๆนอกเหนือจากห้องเรียน ซึ่งจะส่งผลให้เราได้รู้ตัวตนเมื่ออ่านหรือทำสิ่งนั้นแล้วเรารู้สึกว่าสามารถทำความเข้าใจและมีความรู้สึกพิเศษต่อมัน
หนังสือที่แนะนำ คือหนังสือเฉพาะทางต่าง ๆ เช่น การจัดการคลังสินค้า ระบบการผลิต เป็นต้น หรือหากไม่รู้ว่าควรอ่านอะไรดีแนะนำให้เข้าเว็บไซต์หางานและดูคุณสมบัตรของแต่ละงานจากนั้นลองหาหนังสือจากห้องสมุดที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นๆมาอ่านดู ตลอดระยะเวลา 4 ปี จะพูดว่าแสนสั้นหรือแสนยาวก็ได้
การใช้เวลาช่วงปิดเทอมเพื่อหางานที่ตัวเองสนใจทำแม้จะเป็นตำแหน่งล่างสุดก็คุ้มค่าที่จะได้เรียนรู้ และโปรดจำไว้เถิดว่า ผลรวมของ 10 นั้น ไม่จำเป็นต้องมาจาก 5+5แต่อาจเป็น 7+3 หรือ 9+1 ก็รวมกันได้ 10 เป้าหมายก็เช่นกันเราไม่จำเป็นที่จะต้องจำกัดตัวเองในระดับความคิด
แต่เราควรตระหนักว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นมีอยู่อย่างจำกัดทั้งเวลา กำลังกายและเงินทอง เพื่อให้ได้มาซึ่งประสิทธิภาพ ทุกการกระทำ ทุกความพยามยามของคุณนั้นส่งผลที่ดีต่อตัวคุณเองและส่งผลที่ดีต่อสังคม ถึงแม้ว่าสิ่งนั้นจะยังไม่ใช่หรือได้รับความผิดหวังและแน่นอนเราสูญเสียทรัพยากรต่อสิ่งนั้นๆ เช่น เวลา พลังกายและใจ แต่ข้อดีนั้นก็มี คือ คุณได้ตัดตัวเลือกที่ไม่ใช่ออกไปได้แล้ว 1 อย่าง “ความผิดหวังคือสิ่งที่เราต้องเจอแต่ในความผิดหวังมีทั้งบทเรียนที่ดีและไม่ดีให้เราได้เรียนรู้อยู่เสมอ”
ระยะเวลาเรียนรู้ 4 ปีก่อนเข้าสู่การทำงานนั้นคือสิ่งที่มีจำกัด และหลังจากทำงานเราก็ไม่ควรหยุดเรียนรู้เพื่อพัฒนาขีดความสามารถให้สามารถได้แข่งขันกับบุคคลหรือบริษัทอื่นได้ ผู้เขียนขอให้ระลึกถึงส่วนนี้ไว้
ในความเป็นจริงด้วยวิถีความเป็นอยู่ที่สูงขึ้นของแต่ละคน และเงินเดือนที่จะได้รับจากสายศิลปศาสตร์นั้นก็ตรงกันข้ามกับความกับวิถีที่ต้องการซึ่งต้องใช้เงินในการดำรงอยู่ แต่มนุษย์คือสิ่งที่สามารถเปลี่ยนแปลงกันได้และการเริ่มไม่ควรเปลี่ยนแปลงอะไรที่มันยิ่งใหญ่ แต่ควรเริ่มเปลี่ยนแปลงจากเรื่องเล็กๆ
เช่น การลดการผัดวันประกันพรุ่ง การวางแผนศึกษาอย่างค่อยเป็นค่อยไปเพื่อเพิ่มทักษะ ตามวิถี ไคเซ็น ด้วยวิธีการนี้จะทำให้เราทำได้ยั่งยืนมากกว่า เปรียบดั่งการวิ่งช้าๆ แต่วิ่งได้เรื่อย ๆ ในที่สุดเราก็จะสามารถวิ่งได้เร็วขึ้นเรื่อย ๆ และแทรงหน้าคนที่วิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายแต่วิ่งได้ไม่นานในที่สุด
ที่ผู้เขียนยกตัวอย่างเช่นนี้ เพราะชีวิตของเรา คือ การแข่งขัน เริ่มจากชนะตัวเองในแต่ละวันรวมกันเป็นเดือน ปี และเราจะสามารถเอาชนะผู้อื่นได้ในที่สุด
การฝึกมองการณ์ไกล วางแผนอนาคตให้ไกล ต้องมาจากการใช้ประสบการณ์ ความรู้และจินตนาการสูง ดังนั้นการฝึกอดทนอย่างต่อเนื่องของความพยายามเป็นสิ่งที่เราต้องมีต่อการดำรงชีวิตในปัจจุบัน เพื่อตัวคุณเอง สังคม และโลกใบนี้ เพราะทุกการทำงานคือการทำเพื่อคนอื่นทั้งสิ้น
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
