เกิดใหม่ทั้งที ก็กลายเป็นสลิ่มไปซะแล้ว
ตอนที่ 12 : ไม่ใช่นิยาย (4)
"นี่เธอกินโชคของฉันเข้าไปใช่ไหมฮ่ะ ?"
ราวัลล่าบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยที่คนคนหนึ่งจะสุ่มได้ 80 คนคนหนี่งจะสุ่มได้ 95 แล้วสองคนนั้นดันมานั่งอยู่ข้างกันพอดี
"จะบ้าเหรอ ฉันจะไปกินโชคของนายได้ยังไงเล่า"
"ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่า..."
'เอี้ยดดดดดดดดดดดด โครม น้อง น้อง น้องเป็นไรไหม โห่ แค่โดนรถชนนิดเดียวเอง จะนอนไปอีกนานแค่ไหนเนี่ยน้อง'
ในขณะที่ราวัลล่ากำลังจะบ่น ภาพเหตุการณ์ที่ส่งเขามาที่นี่ก็ไล่เรียงกลับมาเป็นฉากๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาได้เข้าใจว่า มันไม่ใช่ว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เขากินโชคของเขาไปหรอก มันแค่เขาไม่มีโชคตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และการที่เขาได้มาเจอกับเธอก็น่าจะเป็นโชคครั้งเดียวในชีวิตของเขาด้วยซ้ำ
"โอเค ฉัน โอเค ช่างมันเถอะ แล้วเราจะเอายังไงต่อกับยาพวกนี้ดี"
"ยาพวกนี้ก็ต้องเอาไปทิ้งนั่นแหละ จะเอายังไงต่อล่ะ พกติดตัวไปด้วยก็อันตรายเกินไป จะฉีดเข้าไปเพิ่มก็กลัวจะตัวสลายกลายเป็นลูกแก้วแดงๆ เหมือนสลิ่มการ์ดนั่น"
"เราเอาไปให้พวกชาวเมืองไหมล่ะ ? ไหนๆ เราก็ไม่ได้ใช้มันแล้วนิ"
ราวัลล่าพูดพลางมองเข้าไปในกล่อง และพบว่าเจ้าวัคซีนโมโดเรน่าไซเฟอร์ภายในกล่องยังมีเหลืออยู่เกือบ 30 เข็มได้ ซึ่งมันก็น่าจะสร้างประโยชน์ให้กับผู้คนได้มากมายเลยทีเดียว เพราะแค่ 1 หยดก็น่าจะมีประโยชน์กว่าไอเจ้าวัคซีนสกี้ๆ นั่นหนึ่งหลอดแล้วล่ะ
แต่ดูเหมือนว่าสาวกะบังลมจะไม่คิดเหมือนกันกับเขา
"เอาไปให้คนอื่นเนี่ยนะ นายจะบ้าเหรอ พวกนั้นเป็นสลิ่มนะ"
"ฉันรู้ และฉันก็ไม่ชอบพวกเขาเหมือนกัน แต่พวกเขาเป็นมนุษย์นะ เราควรจะ..."
ราวัลล่ายังพูดไม่ทันจบ สาวกะบังลมก็ลุกขึ้นทันที ก่อนบรรยากาศชิวๆ หลังจากการทำภารกิจสำเร็จจะเลือนหายไปในพริบตา เมื่อหญิงสาวพูดออกมาด้วยอารมณ์ว่า
"มันไม่เกี่ยวกับว่านายจะชอบพวกเขาหรือไม่ชอบ มันเกี่ยวกับว่าพวกเขาเป็นสลิ่ม ก็แค่นั้นแหละ"
"ฟังนะ ฉันเข้าใจว่าเธอมาที่นี่ก่อนฉัน และฉันก็เข้าใจว่าเธอคงทนทุกข์ทรมานในโลกใบนี้มามาก แต่เธอจะเกลียดคนอื่นไปทั่วแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเราช่วยเขา เขาอาจจะช่วยเหลือเรากลับมาก็ได้ เธอไม่คิดบ้างเหรอ ?"
"ฉันคิด ฉันเคยคิด แต่ไม่อีกแล้ว และเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก เราจะเอาวัคซีนพวกนี้ไปเผาทิ้ง แล้วอาศัยช่วงที่พวกสลิ่มกำลังชุลมุนที่วัคซีนหายไปหลบออกจากเมือง แค่นั้นแหละ"
"ไม่ เราจะคุยกันให้รู้เรื่องที่นี่ เดี๋ยวนี้ เพราะถ้าเธอจะตัดสินใจแบบนี้ ฉันก็อยากจะรู้ว่าทำไมเธอถึงตัดสินใจแบบนี้ ไม่ใช่เอาแต่เดินต๋อยๆ ตามทางที่เธอเป็นคนเลือก"
ราวัลล่าตอบอีกฝ่ายกลับไปพลางลุกขึ้นด้วยเช่นกัน เพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากจะขัดใจเธอหรอก ถ้าอีกฝ่ายอยากจะตัดสินใจแบบนี้ หรือมองว่านี้คือทางออกที่ดีที่สุด เขาก็จะไม่ขัดอีกฝ่ายเลยแม้แต่คำเดียว
ขอเพียงแค่ช่วยอธิบายให้เขาฟังด้วย ว่าทำไม เหตุผลอะไรที่ทำให้การตัดสินใจออกมาในรูปแบบนี้
"ถ้านายจะเอาแบบนั้นก็ได้ ลองพูดให้ฉันฟังสิว่าข้อที่สองที่ฉันทดสอบนายคือเรื่องอะไร"
"ก็ทักษะในการอ่าน และ..."
พูดยังไม่ทันจบราวัลล่าก็นิ่งไป พลางยอมรับว่าเขานั้นคิดผิด และความคิดของอีกฝ่ายเป็นฝ่ายถูก ในขณะที่สาวกะบังลมพูดต่อออกมาว่า
"พูด!!!"
"ทักษะในการอ่าน และการคิดอย่างเป็นเหตุเป็นผล"
"ก็ใช่น่ะสิ แล้วนายคิดเหรอว่าคนที่ไม่มีแม้กระทั่งทักษะในการคิดอย่างเป็นเหตุเป็นผล จะมาสนใจว่าพวกเรากำลังพยายามช่วยชีวิตเขาอยู่ ว่าเราพยายามเต็มที่เพื่อให้ชีวิตของทั้งเราและพวกเขาดีขึ้น ห๋าาาาา ถ้าเราไอนี่ไปให้พวกมัน พวกเราจะโดนพวกมันจับส่งไปให้กับคณะกรรมการบ้าๆ ของพวกมัน แล้วพวกเราก็จะโดนล้างสมองไปด้วยล่ะสิไม่ว่า"
"ขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ"
ราวัลล่าไม่รู้เลยว่าเขาควรจะพูดมากกว่านี้ หรือพูดน้อยกว่านี้ เขารู้เพียงเขาอยากขอโทษอีกฝ่ายจริงๆ ที่ตัวเองทำเป็นรู้ดี แม้ในหัวจะไม่ได้มีข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับที่นี่เลย แถมพออีกฝ่ายพยายามจะหลีกตัวหนีเพื่อไม่ให้เกิดการปะทะ เขาก็ยังจะเอาตัวเองเข้าไปปะทะกับอีกฝ่ายให้ได้เสียอีก
"เห้อออ ช่างเถอะ เอาจริงๆ ฉันก็ไม่ได้โกรธนายขนาดนั้นหรอก แค่ตอนฉันมาที่นี่ใหม่ๆ ฉันก็เป็นเหมือนนายนี่แหละ และถ้าตอนนั้นฉันไม่โง่ขนาดนั้น ไม่ตัดสินใจแบบนั้นลงไป ตอนนี้เราก็ควรจะได้เป็นกลุ่มสามคน ไม่ใช่แค่กลุ่มสองคนแบบนี้"
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
