เกิดใหม่ทั้งที ก็กลายเป็นสลิ่มไปซะแล้ว
ตอนที่ 13 : เตรียมตัว
"นี่ เราจะเข้าไปในนี้จริงๆ เหรอ ?"
ราวัลล่าหันไปเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งสมาธิอยู่ข้างๆ เขา พลางหันไปมองป้ายขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านหลังซึ่งเขียนไว้ว่า 'แหล่งการพนันสำหรับคนดี' แล้วรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที
เพราะเขาไม่รู้เลยว่าการพนันกับความดีนี่มันจะไปด้วยกันได้ยังไง แต่สำหรับโลกนี้จะอะไรๆ ก็คงจะถือเป็นความดีได้ทั้งนั้นล่ะมั้ง
"ใช่ เพราะเราต้องหาอาวุธเพื่อใช้ในการเดินทางไปซารอส"
"หาอาวุธที่แหล่งการพนันเนี่ยนะ"
"ใช่ มีแค่ที่นี่เท่านั้นแหละที่เราจะหาอาวุธได้"
สาวกะบังลมตอบรับกลับมาก่อนเธอจะลุกขึ้น ปัดฝุ่นเล็กน้อย และก้มหน้าลงมาถามราวัลล่าว่า
"ฉันพร้อมแล้ว นายพร้อมหรือยัง ?"
"ถ้าแค่ต้องอัพสกิล 'มองทะลุความดี' ล่ะก็ ฉันพร้อมแล้ว"
ราวัลล่าตอบกลับ ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้าไปในตรอกที่เต็มไปด้วยร้านการพนันจำนวนมาก
ณ เวลานี้ คือวันที่ 12 แล้วหลังจากที่ทั้งคู่เข้าไปขโมยวัคซีนที่โบสถ์ ข่าวเรื่องวัคซีนที่ถูกขโมยไปพึ่งจะมาถูกค้นพบ และแพร่กระจายไปในวงกว้าง ในขณะที่เหล่าสลิ่มการ์ดว่างงานจำนวนมากที่ออกันอยู่ที่ประตูเมือง โดนจับให้มาทำงานตามหาวัคซีนที่หายไป สลิ่ม 9821541 หรือสาวกะบังลม จึงเห็นว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่พวกเขาจะลอดออกไปนอกเมืองในจังหวะที่พวกสลิ่มการ์ดกำลังวุ่นวาย
แต่สิ่งที่ยากที่สุดในการเดินทางของทั้งคู่หาใช่การลอดออกจากเมืองเพียงอย่างเดียว แต่รวมถึงการที่พวกเขาไม่ใช่สายต่อสู้ และสลิ่มแลนด์ แดนกะลาก็เป็นโลกที่ไม่มีระบบขนส่งสาธารณะใดๆ เลย
การจะเดินทางจากเมืองหนึ่งไปสู่อีกเมืองจึงทำได้เพียงสองทาง หนึ่งคือเดิน สองคือรถส่วนตัว ซึ่งรถส่วนตัวแม่งโคตรแพง ทั้งคู่จึงทำได้เพียงเดิน แล้วก็หาซื้ออาวุธไปป้องกันตัวเองหากโดนมอนเตอร์ดักทุบกลางทาง
ทั้งคู่จึงมาหาอาวุธที่นี่เพื่อเตรียมตัวออกไปเผชิญโลกนอกกำแพง
"นายจะเอายังไง สลิ่ม 17384719 ตอนนี้เราทำได้สองทางคือ เข้าไปในคาสิโนพวกนี้ แล้วเข้าไปซื้ออาวุธของพวกสลิ่มการ์ดที่เล่นพนันจนหมดตัว แล้วเอาอาวุธประจำตัวมาขาย หรือจะเดินลึกเข้าไปในซอยนี้ แล้วเข้าไปตามร้านขายของชำ"
"แล้วทำไมเราต้องเข้าไปในร้านขายของชำด้วย ร้านขายของชำมีอาวุธขายรึไง ?"
"ใช่"
"ใช่เหรออออ"
ราวัลล่าร้องออกมาด้วยความงง ก่อนเขาจะใช้เวลาคิดสักพัก และตอบอีกฝ่ายกลับไปว่า
"เราเริ่มจากร้านขายของชำก่อนก็ได้ เพราะถ้าเป็นอาวุธของพวกสลิ่มการ์ด ตอนเรากำลังออกจากเมือง เราอาจจะโดนตรวจ แล้วมันจะสร้างปัญหาให้เรายิ่งกว่าเดิม"
"ไม่แย่นิ"
"นี่เธอทดสอบฉันอีกแล้วเหรอ ?"
"ฉันจะทดสอบนายไปเรื่อยๆ นั่นแหละ และนายก็มีสิทธิที่จะทดสอบฉันไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกัน"
สาวกะบังลมตอบกลับ ก่อนเธอจะนำราวัลล่าเดินตรงเข้าตรงมาเรื่อยๆ จากนั้นทั้งคู่ก็เลี้ยวไปเลี้ยวมาเกือบสิบรอบ จนพวกเขามาหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายของชำร้านหนึ่ง
วินาทีที่ทั้งคู่เดินผ่านประตูร้านเข้าไป คุณลุงคนหนึ่งที่ก็เหมือนสลิ่มแต่ตัวเหมือนสลิ่ม แต่ใบหน้าดูแก่กว่าสลิ่มทั่วไปก็เด้งตัวขึ้นมาจากเปลที่อยู่ทางด้านขวา มองหน้าทั้งคู่เล็กน้อย พลางพูดออกมาว่า
"เอาอะไรก็หยิบ แล้ววางเงินไว้"
พูดจบ คุณลุงแก่ๆ ผู้นอนอยู่บนเปลก็เอนหลังกลับไปนอนในท่าเดิม สาวกะบังลมจึงเอ่ยถามชายชราไปว่า
"รวมธูปด้วยไหมคะ ? ถ้ารวม พวกหนูจะได้เข้าไปเลือกเอง"
สิ้นเสียงของสาวกะบังลม ลุงแก่ก็ลุกขึ้นมามองพวกเขาอีกครั้ง ก่อนแกจะสะบัดหน้าไปมา หยิบแว่นขึ้นมาใส่ แล้วจ้องมาอีกรอบ หลังจากนั้นแกก็ลุกขึ้น และพ่นลมหายใจออกมาด้วยความอารมณ์เสีย
"ตามมา"
ทั้งคู่เดินตามคุณลุงคนนั้นเข้าไปด้านในร้านเรื่อยๆ จนกระทั่งคุณลุงนำพวกเขามาหยุดอยู่ที่ห้องๆ หนึ่ง ที่ด้านในเต็มไปด้วยอาวุธจำนวนมาก ในขณะที่คุณลุงแก่หันมามองพวกเขาเล็กน้อย แล้วพูดออกมาสั้นๆ ว่า
"เลือกเอา"
ได้ยินแบบนั้น สิ่งแรกที่ราวัลล่าตรงไปหาก็คือดาบคาตานะเล่มหนึ่งที่ตั้งสง่าอยู่บริเวณมุมห้องด้านซ้าย ก่อนเขาจะหยิบมันขึ้นมา ถอดปลอก แล้วลองสะบัดมันเล่นสองสามทีเพื่อดูประสิทธิภาพของมัน
"สนใจเจ้านี่สินะ ถ้าเอ็งอยากได้เจ้านี่ไปเป็นคู่หู เงินเท่าไหร่ไม่มีความหมาย สิ่งเดียวที่เอ็งต้องทำคือการโยนมันขึ้นไปบนฟ้า ยื่นแขนของเอ็งออกมา แล้วปล่อยให้มันเป็นคนกำหนดโชคชะตาของเอ็ง"
จู่ๆ คุณลุงเจ้าของร้านที่เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังราวัลล่าก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยมนตร์ขลังค์ ราวัลล่าจึงหันไปหาคุณลุง จับดาบในมือไว้มั่น แล้วบอกคุณลุงว่า
"ลุงครับ ผมแค่หยิบขึ้นมาฟันเล่นเฉยๆ ผมจะเอาอาวุธระยะประชิดไปทำไมล่ะครับ ในเมื่อ...."
ราวัลล่าตอบคุณลุง พลางชี้ไปที่ปืน M16 ที่วางอยู่ใน Shelf ใกล้ๆ พร้อมทำหน้าเบื่อๆ คุณลุงจึงหัวเราะออกมาพลางทุบหลังเขารัวๆ
"ฮะ ฮะ ฮะ สงสัยยัยหนูนั่นจะได้ออกเดินทางจริงๆ แล้วล่ะรอบนี้"
"ลุงหมายความว่าไงครับ ลุงรู้เรื่อง... คือลุงไม่ใช่สลิ่มเหรอ ?"
"โอ้ย ลุงก็เหมือนเอ็งนี่แหละ แต่มันต้องมีสักคนที่จะคอยช่วยเหลือคนใหม่ๆ ที่นี่ใช่ไหมล่ะ"
ราวัลล่าพยักหน้าตอบรับ พลางเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมตอนแรกที่เข้ามา เขาถึงรู้สึกว่าสาวกะบังลมดูจะคุ้นเคยกับที่นี่เป็นพิเศษ ทั้งๆ ที่ดูจากภายนอกเจ้าของร้านก็เป็นสลิ่มไม่ต่างจากร้านอื่นในเมือง ก่อนเขาจะถามคุณลุงกลับไปว่า
"ยัยนั่นมาที่นี่บ่อยๆ เหรอครับ"
"ก็ไม่บ่อยหรอก นานๆ จะมาที แต่รวมๆ กันก็สัก 5 - 6 รอบได้ล่ะมั้ง"
"แสดงว่าไอดาบนี่ก็ล่อแขนคนไปหลายแขนแล้วสิครับ"
"ฮะ ฮะ ฮะ มันก็ต้องแบบนั้นแหละไอหนุ่ม ก็นี่มันดาบต้องคำสาป คนที่เสียแขนให้มันกลายเป็นสลิ่มอยู่ในเมืองนี้กันหมดแหละ"
"เอาจริงเหรอลุง ทั้งๆ ที่ไอการโยนดาบอะไรนั่นมันขึ้นอยู่กับทักษะในการคำนวณ และทักษะทางร่างกายที่จะทำให้การปฏิบัติออกมาใกล้กับการคำนวณเองนะครับ ทำได้ทำไม่ได้แค่มองก็รู้แล้วครับ ยังไม่ต้องไปถึงคำถามว่าทำไปทำไมด้วยซ้ำ"
"โอ้ยหนุ่ม พวกนั้นเขาคงจะคิดว่ามันต้องใช้ทักษะในการเป็นตัวเอก และพวกเขาก็คือตัวเอกล่ะมั้ง บางคนนี่ถือยังไม่ไหว ก็ยังจะโยนให้ได้ บางคนนี่ไม่รู้ไปโยนท่าไหน โยนปุ้บดาบเด้งเข้าหัวปั้บ ลุงล่ะโคตรจะเบื่อ"
คุณลุงพูดพลางหัวเราะออกมา ก่อนแกจะพูดต่อออกมาว่า
"มาๆๆ เดี๋ยวลุงพาเดินดูอาวุธที่น่าสนใจ"
"มีอีกเหรอครับ เอาจริงๆ ผมว่า M16 ก็น่าสนใจพอแล้วนะครับคุณลุง"
"เอาน่า มีอีกเยอะ มีอีกเยอะ"
คุณลุงพยายามเกลี่ยกล่อมเหมือนเด็กๆ ที่ต้องการจะโชว์ของเล่นชิ้นใหญ่ให้เพื่อนดู แม้ราวัลล่าจะปักใจไปที่ M16 แล้วก็ตาม ก่อนคุณลุงจะหันมาย้ำกับราวัลล่าอีกครั้งว่า
"โอะ อย่าลืมวางดาบลุงดีๆ ด้วยล่ะ ลุงต้องเก็บไว้หลอกคนอื่นอีก"
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
