นิยายเรื่องนี้ผีน่ารัก #2
ทุกคืนก่อนนอนเรมิจะชอบเขียนนิยาย เธอเขียนไปตามที่เธอชอบ เช่นเรื่องราวความรักของคนหนุ่มสาวในวัยเรียน วัยทำงาน บางเรื่องเธอก็ได้ไอเดียจากประสบการณ์ตรงของตัวเอง บางเรื่องก็เป็นเรื่องของเพื่อน ๆ หรือแม้แต่ข่าวคราวตามสื่อโซเชียลต่าง ๆ ที่ในแต่ละวันล้วนมีมากมายเรื่องราวที่สามารถนำมาดัดแปลงให้เป็นเรื่องราวของตัวละครในนิยายได้
ถึงอย่างนั้นเรมิก็ยังไม่มีผลงานนิยายเรื่องไหนที่โดดเด่นเป็นพิเศษ ยังไม่มีเรื่องไหนที่พอจะทำให้เธอกลายเป็นนักเขียนชื่อดังของวงการนวนิยายได้เลย
หลายครั้งที่สาวน้อยนักเขียนเคยนำต้นฉบับผลงานของเธอไปส่งที่สำนักพิมพ์เพื่อให้บรรณาธิการรับไว้พิจารณา แต่เธอก็ไม่เคยได้รับการติดต่อกลับมาจากกองบรรณาธิการเลยจนถึงทุกวันนี้
"โปรดรับไว้พิจารณาด้วยนะคะ"
"ครับ ๆ แล้วผมจะติดต่อกลับไปนะครับ"
เขารับต้นฉบับของเธอมาวางไว้บนโต๊ะทำงานตรงหน้า ที่มีต้นฉบับนิยายจากนักเขียนส่งมาให้เขาพิจารณากองอยู่สูงท่วมหัว ปรายตามองไปที่กองต้นฉบับ เรมิมองตามสายตาของเขาแล้วยิ้มแห้ง ๆ
"ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"ขอบคุณที่ไว้ใจสำนักพิมพ์ของเรา"
"ขอบคุณค่ะ ฉันหวังว่าจะได้รับการติดต่อจากบก. และเราได้ร่วมงานกันนะคะ"
เรมิลุกขึ้นยืนถอยตัวออกมา ยกมือไหว้เขาอีกครั้ง
ในขณะที่เขาแค่พยักหน้าให้เธอแล้วผายมือให้
เธอเดินเข้าเดินออกไปตามออฟฟิศของกองบรรณาธิการหนังสือที่เธอรู้จักอีกหลายที่ แต่ก็ไม่มีใครติดต่อกลับมาเลย
"นั่งก่อนสิ"
ที่สำนักพิมพ์แห่งนี้มีบก. เป็นผู้หญิงที่ดูน่าเกรงขาม เธอตัดผมสั้น แต่เซ็ททรงไว้อย่างเนี๊ยบ ต่างหูเงินวงใหญ่ และการแต่งหน้าที่เหมือนว่าหลุดออกมาจากแมกกาซีน ริมฝีปากของเธอแต่งแต้มไว้ด้วยลิปสติกสีน้ำตาลอ่อน แบบเนื้อแมท พวงแก้มที่ปัดเฉดดิ้งขึ้นสูงอย่างมืออาชีพ กรีดอายไลน์เนอร์สีดำเฉียงขึ้นเป็นเส้นเล็ก ๆ ยาวไปจนถึงปลายหางตา คิ้วเข้มเรียงเส้นสวยถูกปัดด้วยสีน้ำตาลเข้ม ขนตางอนยาวที่เรียงเป็นแพ เวลาเธอกะพริบตาน่ามองยิ่งนัก
เธอผายมือเชื้อเชิญให้เรมินั่งคุยกัน แล้วหยิบต้นฉบับนิยายของเรมิขึ้นมาอ่าน
"คุณมีความฝัน ตอนนี้ก้าวแรกของคุณคือการมีต้นฉบับนิยายของตัวเอง คุณทำหน้าที่ของคุณได้ดีมาก"
นั่นเป็นคำพูดของบรรณาธิการสาวสวยสุดมั่นที่เรมิคิดว่าจะเก็บไว้เป็นกำลังใจ
"ส่วนการจะผ่านพิจารณาผลงานได้ไหมนั้น เธออย่ากังวลไปเลยนะ ปัจจัยที่จะทำให้ผลงานผ่านนั้นก็มีเยอะอยู่ ไม่ได้แปลว่างานที่ไม่ผ่านคืองานไม่ดี อาจจะแค่ยังไม่ถึงเวลา แต่เธอก็อย่าเพิ่งท้อใจไปละ พยายามเข้านะแม่สาวน้อย"
บรรณาธิการสาวมั่นบอกกับเธอ
"หมายถึงงานของฉันไม่ผ่านเหรอคะ"
"ฉันจะเก็บไว้อ่านอีกรอบ แล้วถ้ายังไงจะติดต่อกลับไปนะ" เธอยิ้มให้เรมิอย่างอ่อนโยน
เรมิยิ้มแห้ง ๆ ตอบกลับไป สีหน้าสลดลงทันทีกับคำว่า 'แล้วจะติดต่อกลับไป' ทุกที่บอกแบบนี้และก็เงียบหายกันไปหมด
"เข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะรอนะคะ"
"ขอบคุณที่ไว้ใจสำนักพิมพ์ของเราค่ะ"
"ขอบคุณบก. ที่ให้โอกาสฉันได้เสนอผลงานค่ะ"
เรมิยังคงทำงานประจำในช่วงกลางวัน และแต่งนิยายในตอนกลางคืนเป็นงานอดิเรกก่อนนอน
ตอนนี้เธอและเพื่อนผีสาวของเธอต่างนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงนอนเพื่อช่วยกันอ่านต้นฉบับที่เรมิตั้งใจว่าเธอจะลองส่งไปให้บรรณาธิการของสำนักพิมพ์ทึ่เพิ่งเปิดใหม่แห่งหนึ่งได้ลองอ่านเพื่อพิจารณาตีพิมพ์
"เธอลองแต่งนิยายผีดูบ้างหรือยัง" เพื่อนผีของเธอถามขึ้นมา
"ยังไม่เคยนะ นึกภาพไม่ออกว่าจะแต่งเรื่องผียังไง ต้องน่ากลัวมากด้วยแน่ ๆ เลย เดี๋ยวโผล่ตรงนั้น โผล่ตรงนี้ ไม่เอาหรอก น่ากลัว"
เรมิตอบเพื่อนของเธอแล้วทำท่าขนลุกด้วยความเสียวสยอง "บรึยยย"
"นี่ ผีน่ากลัวตรงไหนยะ"
"ก็ผีหลอก ต้องน่ากลัวสิ"
"แล้วตรงหน้าเธอนี่ละ"
"โธ่ ยัยบ๊อง เธอมันข้อยกเว้น"
"ยกเว้นยังไง"
"คือ ถ้าเราจะเขียนเรื่องผีนะ ก็ต้องแต่งเสริมเนื้อเรื่อง เหตุการณ์ให้มันน่ากลัว เช่นการกลับมาทวงแค้น ทวงความยุติธรรม แล้วก็ต้องเป็นผีที่เจ้าคิดเจ้าแค้น มีพลังทำลายล้างสูงปรี๊ด ไม่ร้องเพลง เต้นรำ ชมจันทร์อย่างเธอหรอก"
"อ้าว ทำไมจะไม่ได้ละ เป็นผีแบบฉัน แล้วมันไม่น่ารักตรงไหน"
"ก็เพราะว่าเธอน่ารักเกินไปไง"
"เป็นผีน่ารักก็ผิดเหรอ"
"อื้อ คนอ่านนิยายผี เขาก็ต้องอยากเสพความหลอน ความน่ากลัวไง แบบผีหลอกจนจับไข้หัวโกร๋น หรือกลัวจนวิ่งป่าราบ"
"อ๋อ เข้าใจแล้ว"
"พอ ๆ คืนนี้นอนดีกว่า"
"แต่ฉันไม่ต้องนอน"
"ไม่นอนก็ต้องนอน เพราะฉันจะนอน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า"
"เหมือนมีความลับเลยนะ ทำไมต้องไปทำงานแต่เช้าด้วย"
"ก็ฉันอยากไปทำงานแต่เช้าบ้างไม่ได้หรือไง" เรมิตอบเพื่อนของเธอแล้วก็เผลอยิ้มออกมา
เมื่อคิดถึงชายหนุ่มคนหนึ่งที่เจอกันทุกเช้าบนสถานีรถไฟฟ้า เขาดูสุภาพ เรียบร้อย หน้าตาสะอาด สีหน้าสงบนิ่ง ดูมีความมั่นใจในตัวเอง ภายใต้แว่นสายตาไร้กรอบที่โอบรับกับใบหน้าของเขา ดูแล้วออกแนวเนิร์ด ๆ เหมือนคาเรคเตอร์ของพระเอกจากหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นที่เธอชอบอ่าน
ทุกครั้งที่เธอแอบมองเขา เหมือนเขาเองก็จะรู้ตัวว่ามีคนมองอยู่และหันมา แต่เธอก็รีบก้มหน้าทำทีว่ากดมือถือเล่นเกมยุ่งอยู่
บางครั้งก็เป็นเธอเองที่รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งส่งความห่วงใยมาให้ แต่พอเธอหันไปมองหาก็เหมือนว่าไม่เห็นว่าจะมีใคร
เขาเป็นแรงบันดาลใจให้เรมิอยากตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อจะได้มีเวลาแต่งตัว แต่งหน้าให้ดูดีขึ้นมาอีกหน่อย
คืนนี้เธอนอนหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มอย่างมีความหวัง
"ขอให้เราได้เจอกันอีกนะ"
เรมิจังนอนหลับไปแล้ว ส่วนเพื่อนผีของเธอออกมานั่งเล่นที่สวนหน้าบ้านตามลำพัง
เธอไม่มีความทรงจำในตอนที่มีชีวิต จึงไม่มีความทุกข์เศร้าใด
ทุกค่ำคืนเธอเต้นรำ ร้องเพลง และชื่นชมดวงดาวบนท้องฟ้ายามราตรี และแสงจันทราจนเวลาล่วงเข้าสู่ยามเช้าของวันใหม่
"หรือฉันจะช่วยเรมิจังเขียนนิยายดีไหมนะ ให้ชื่อเรื่องว่า นิยายเรื่องนี้ผีเขียน คริ ๆ ๆ"
ผีสาวย้ายตัวเองเข้ามาในห้องนั่งเล่น แล้วโบกมือไปที่หน้าจอไอแพดที่เรมิจังชาร์ตแบตเตอรี่วางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ
เธอพยักหน้าอีกครั้งเพื่อสั่งให้มันเข้าโปรแกรมกูเกิ้ล ค้นหาข้อมูลว่าจะแต่งนิยายให้สนุกและขายได้นั้นต้องทำยังไง …
"มันคงเกินกำลังของฉันจริง ๆ" เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อเธอไม่เข้าใจอะไรสักอย่างที่เธอค้นหา
"ถึงจะมีข้อมูล แต่ถ้าไม่เข้าใจ ก็แต่งออกมาให้สนุกไม่ได้อยู่ดี"
เธอโบกมือไปข้างหน้าอีกครั้งเพื่อปิดหน้าจอไอแพด แล้วเคลื่อนตัวไปยืนที่ข้างขอบเตียงของเรมิที่กำลังนอนหลับสบาย
"เรมิผู้น่าสงสาร ฉันจะช่วยเธอยังไงดีนะ"
...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณค่ะ
- 8
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
