นิยายเรื่องนี้ผีน่ารัก #3
… หลายวันผ่านไป…
เรมิกำลังนั่งเขียนนิยายอยู่บนโซฟา ส่วนเพื่อนของเธอกำลังเล่นห้อยหัวลงมาจากเพดานเพื่อดูว่าเรมิเขียนอะไรอยู่
"เขียนเรื่องอะไรเหรอเรมิให้ฉันดูด้วยสิ"
"เรื่องใหม่นะ เพิ่งนึกพล็อตเรื่องได้ตอนนั่งรถไฟฟ้ากลับมาบ้าน เลยต้องรีบเขียนออกมาก่อน"
"ชื่อเรื่อง Oh my ghost friends นี่เกี่ยวกับฉันป่ะ"
"ช่ายยยยยย นี่จะเป็นเรื่องของเธอ ที่เขียนโดยฉัน และมีเราสองคนช่วยกันแต่ง เป็นไง เจ๋งป่ะไอเดียนี้"
"แต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลยนะ แล้วเธอจะเขียนถึงฉันได้ยังไง เธอเปลี่ยนใจยังทันนะ หรือเขียนเรื่องของเธอก็ได้"
"ก็เพราะว่าเธอจำอะไรไม่ได้ไงฉันถึงต้องเขียน"
"ยังไงกันนะ ฉันไม่เข้าใจ"
"เอานา ถึงยังไงฉันก็ต้องเขียนอะไรสักอย่างอยู่ดี ก็ไม่ได้รีบอะไร เขียนไปเรื่อย ๆ ถือเป็นบันทึกความทรงจำระหว่างเราก็ได้ ok ป่ะ"
"เอางั้นก็ตามใจเธอเถอะ ฉันจะคอยช่วยเธอเอง"
เรมิหันมาสนใจงานเขียนตรงหน้าเพื่อจะได้ต่อเนื่อง ส่วนเพื่อนของเธอลงมานอนอยู่บนโซฟาข้าง ๆ เธอ
"นี่ ยัยผีเพื่อนซี้ วันหยุดที่จะถึงนี้นะฉันคิดว่าจะให้มิวพาไปศาลเจ้าบนภูเขาด้วยล่ะ"
เรมิบอกกับเพื่อนของเธอ
"ไปทำไมกันอีกนะ หรือเธอจะหาอาจารย์มาไล่ฉันออกจากบ้าน ไม่ได้นะเรมิ เราตกลงกันแล้วว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน อยู่ด้วยกันอย่างสันติ" เพื่อนผีของเรมิรีบลุกขึ้นแล้วเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังเรมิจนเธอต้องบอกให้หยุด
"นี่ ๆ ๆ หยุดแว๊บไปแว๊บมาก่อนได้ไหม ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนา"
"เล่ามาสิ"
"คืออย่างนี้ ฉันอยากสืบเรื่องของเธอ เลยคิดว่าอยากหาคนมาช่วย ถึงเธอจะไม่อยากรู้จักตัวเอง แต่ฉันอยากรู้ แค่ชื่อของเธอก็ยังดี"
"ไม่เอานะเรมิ เราอยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดีแล้วนี่นา"
"ฉันรู้ว่าเธอไม่ต้องการ แต่อย่างน้อยให้ฉันได้ลองสักครั้งเถอะนะ ถือว่าเป็นน้ำใจจากฉัน เพราะถ้าไม่อย่างนั้นในหัวของฉันก็คงมีแต่เรื่องของเธอ นี่ เธอรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้เธอไม่ได้ถูกขังไว้แค่ในบ้านหลังนี้ แต่อยู่ในนี้ด้วย" เรมิชี้นิ้วไปที่หัวของตัวเอง
"เธอคิดถึงฉันตลอดเลยเหรอ"
"ก็ไม่ได้อยากคิดหรอก แต่ก็อดไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน มันคงเป็นความเคยชิน ฉันนะใส่ใจผู้คนรอบข้างมากเกินไป นิสัยนี้ของฉันเพื่อน ๆ บอกว่ามากไปนิดหนึ่ง"
"เพื่อน ๆ ของเธอพูดถูกแล้ว"
"ถึงอย่างนั้นฉันก็ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้นะ"
"ฉันคงไม่กล้าห้ามเธอแล้วละเรมิ เอาเป็นว่าถ้าเธอคิดว่าทำอย่างนั้นจะช่วยให้เธอสบายใจขึ้นก็ทำไปเถอะ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าห้ามรังแกฉัน"
"ไม่หรอกนา ก็บอกแล้วไงว่าแค่อยากช่วย อยากรู้จัก แค่ชื่อก็ยังดี เนอะ"
"อื้อ ๆ แล้วแต่เธอเลย มาเขียนนิยายกันต่อดีกว่า เขียนถึงตอนไหนแล้ว"
"คืนนี้ถึงตอนที่ฉันเดินเข้าบ้านมาแล้วเธอก็ทำอาหารไว้รอฉัน พร้อมกับสภาพบ้านที่สะอาดเรียบร้อย กลิ่นดอกไม้หอมอ่อน ๆ หอมไปทั่วบ้าน"
"แล้วยังไงต่อ"
"ฉันก็ตะโกนมาก่อนเลยว่า ฉันกลับมาแล้ว เย็นนี้มีอะไรกินบ้างแม่ผีเพื่อนสาว"
เสียงหัวเราะชอบใจของทั้งสองดังขึ้นเป็นระยะ
"ฉันว่าพรุ่งนี้จะจัดสวนใหม่ด้วยนะเรมิ และจะประดับดอกไม้สวย ๆ ตามทางเข้าบ้าน เริ่มตั้งแต่ประตูรั้วจนถึงประตูบ้านเลยเป็นไง เธอว่าดีไหม"
"ดีสิ แต่ฉันไม่ชอบทำสวน ไม่ต้องชวนฉันนะ"
"ฉันโบกมือแว๊บเดียวก็ได้แล้ว แบบนี้"
ผีสาวสะบัดมือไปข้างหน้า แล้วอุปกรณ์ของใช้ในบ้านก็สลับสับเปลี่ยนตำแหน่งที่วางกันทันที
ที่ศาลเจ้าบนภูเขา
"น่าสงสาร น่าสงสารจริง ๆ"
ชายชราในชุดสีดำเอ่ยออกมาเบา ๆ หลังจากที่นั่งหลับตาเข้าฌานเพื่อตรวจดูว่าดวงวิญญาณที่เรมิพูดถึงนั้นเป็นใคร และเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของผีสาวตนนั้น
ทำให้เรมิ ไอโกะ และมิวต่างจ้องมองมาที่เขาตาไม่กะพริบ ทั้งสามสาวต่างพากันขยับตัวเข้าใกล้ไปอีกเพื่อฟังสิ่งที่อาจารย์เห็นในนิมิต
"อาจารย์เห็นใชไหมคะ"
มิวถามขึ้นมาอย่างสนใจ
"อาจารย์เห็นอะไรบ้างคะ เธอเป็นใคร ตายยังไง แลัวทำไมถึงไม่ไปผุดไปเกิด แถมยังไม่สามารถออกจากบริเวณบ้านหลังนั้นได้อีกด้วย"
เรมิส่งถามไปชุดใหญ่ ในขณะที่อาจารย์ยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบ เมื่อวางถ้วยน้ำชาลงแล้ว ท่านมองหน้าของสามสาวแล้วถอนหายใจ
"เรื่องใหญ่เลยนะ"
… ย้อนเหตุการณ์ …
ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังมีปากเสียงกัน เขาตะโกนคำพูดที่ทำร้ายจิตใจกันใส่หน้าเธอ นั่นยิ่งทำให้เธอกรีดร้องเสียงดังขึ้นไปอีก จนเขาต้องยกฝ่ามือหนาขึ้นมาจนสุดแรงแล้วฟาดลงไปบนแก้มของเธอ
ทำให้เธอล้มลงไปตามแรงตบจากฝ่ามือที่เคยทะนุถนอมกันมา
วันนี้เขาลงมือกับเธออย่างไร้เมตตา เมื่อเขาตามลงไปคร่อมบนตัวเธอแล้วตบซ้ำลงไปอีกจนเลือดจากปากของเธอไหลออกมาเปื้อนชุดเจ้าสาวสีขาวและเปรอะไปตามพื้นห้อง
"จำไว้ให้ดีว่าอย่าขึ้นเสียงกับผมอีก"
เขาพูดเสียงต่ำแต่ในน้ำเสียงนั้นกลับเหมือนเสียงคำรามของสัตว์ร้าย
เธอหมดแรงจะสู้ต่อ ปล่อยให้ตัวเองนอนจมกองเลือดและคราบน้ำตาอยู่ที่พื้น ส่วนเขาเดินไปเข้าห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ ก่อนจะคว้ากุญแจรถเดินออกไป
เสียงเครื่องยนต์ห่างออกไปพร้อมกับหัวใจของเธอที่หยุดเต้นและวิญญาณก็หลุดออกจากร่างเช่นกัน
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเขากลับมาและพบว่าเธอยังนอนอยู่ที่พื้นเหมือนเดิมและชีพจรของเธอหยุดการทำงานไปแล้ว
เขานั่งนิ่ง เงียบและไม่มีน้ำตาสักหยด แม้แต่สำนึกเสียใจในสิ่งที่เกิดขึ้นก็ไม่มี
ดวงตาของเขาแข็งกร้าว อำมหิตเกินที่ใครจะคาดคิดว่าคนที่เคยรักกันจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
"ดี ตายซะได้ก็ดี" เขาลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเขาก็ไปทำงานตามปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตอนเย็นเมื่อเขากลับมาถึงบ้านพร้อมกับอุปกรณ์ในการแยกชิ้นส่วนของเธอ
เขานั่งจุดบุหรี่สูบอัดควันเข้าไปในปอดหนัก ๆ แล้วทิ้งก้นบุหรี่ลงข้าง ๆ ศพของเธอ ก่อนจะเดินไปเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อดูว่าควรติดต่อใครบ้าง
"ดี ไม่มีใครยิ่งดี เรื่องจะได้จบ ๆ"
เธอเป็นเด็กกำพร้า เติบโตมาจากสถานสงเคราะห์ จึงไม่มีใคร ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน แม้แต่เพื่อนสนิทก็ไม่มี…
"ทำไมเธอน่าสงสารอย่างนี้"
เรมิสะอื้นออกมาแล้วซบหน้าลงกับไหลของมิว ทั้งสามคนต่างเวทนาในสิ่งที่ได้รับรู้
"ให้เธอลืมเรื่องราวทุกอย่างแบบนี้ก็ดีแล้ว ถ้าเธอรู้ หรือจำได้ อาจเป็นการทำร้ายเธอ ทำให้เธอเสียใจก็ได้นะ"
ไอโกะเช็ดน้ำตาแล้วออกความคิดเห็นบ้าง แม้ว่าเธอจะไม่เคยได้พบหรือรู้จักกับเพื่อนผีที่บ้านของเรมิ แต่เท่าที่ฟังมาก็ทำให้อดสงสารไม่ได้เหมือนกัน
"อืม อาจารย์ก็คิดว่าอย่างนั้นนะ"
"แต่เราควรต้องทวงความยุติธรรมให้เธอไม่ใช่เหรอค่ะอาจารย์ คนชั่วควรได้รับการลงโทษ คนดี ๆ ควรได้รับความยุติธรรม" มิวพูดขึ้นมาบ้าง
"นั่นก็ถูก" อาจารย์พยักหน้าเห็นด้วย
"แต่จะทำยังไง หลักฐานอะไรเราก็ไม่มี" อาจารย์พูดต่อ
"ที่บ้านหลังนี้ ไม่ใช่ที่ที่เธอตาย แต่วิญญาณของเธอถูกจับมาขังไว้ที่นี่ต่างหาก"
"หา อะไรนะคะ" เรมิถามขึ้นมาบ้างหลังจากที่เช็ดน้ำตาแล้ว ฝืนให้ตัวเองหยุดสะอื้น
"ไม่ผิดหรอก"
"แล้วอย่างนี้ เราจะต้องเริ่มสืบจากตรงไหนดีคะ"
"อาจารย์ก็จนปัญญา เห็นแค่นั้น และก็ดูได้แค่ครั้งเดียว เราจะไปฝืนกฎฟ้ากฎสวรรค์มากนักก็ไม่ได้แล้วด้วย น่าสงสารจริง ๆ"
"อาจารย์คะ แล้วอย่างนี้ วิญญาณของเธอก็จะหลงอยู่อย่างนี้ตลอดไปเหรอคะ"
อาจารย์มองทั้งสามสาวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วส่ายหน้าไปมาช้า ๆ
"จนกว่าคนที่ผูกไว้จะตาย วิชาถึงจะเสื่อม"
"ถ้าเธอตายที่บ้านหลังนี้ เราก็พอจะสืบได้ว่าใครเป็นคนอยู่ที่บ้านนี้มาก่อน แต่นี้เธอแค่ถูกขังไว้ให้อยู่ในบ้านหลังนี้ ใครกันนะช่างใจคอโหดเหี้ยมจริง ๆ"
ไอโกะรำพึงรำพันออกมาอย่างหมดหนทาง
"แม้แต่ช่วงเวลาเกิดเหตุ เราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ น่าจะยังไม่ถึงร้อยปีหรอก แต่ก็ไม่รู้อยู่ดี เพราะเธอไม่มีญาติ ไม่มีใครไปแจ้งคนหาย ซ้ำร้ายคนที่ทำร้ายเธอคือคนรักของตัวเอง"
อาจารย์พูดแล้วส่ายหน้าไปมา
"อาจารย์เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นชัดไหมคะ" เรมิถามขึ้นมา
"ไม่ชัดขนาดนั้น รู้แค่ว่ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น"
เรมิและเพื่อน ๆ ต่างหมดหนทางที่จะช่วยสืบหาตัวตนของเพื่อนผีสาว จึงพากันลาอาจารย์กลับบ้าน
"ถ้าอย่างนั้นพวกเราไม่รบกวนอาจารย์แล้วนะคะ"
มิวพูดขึ้นมาหลังจากที่อาจารย์พยายามช่วยแล้ว
" เราก็ทำได้เท่านี้แหละ แต่ขอให้สบายใจว่าวิญญาณดวงนั้นไม่ทำร้ายหรือคิดร้ายกับเธอแน่นอน"
อาจารย์หันไปบอกกับเรมิ
"ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังอยากช่วยเธออยู่ดีค่ะ ถ้าวันหน้าอาจารย์คิดหาหนทางอื่นได้ ช่วยชี้แนะพวกเราด้วยนะคะ"
"ตกลง ถ้ามีหนทาง ฉันจะติดต่อไปนะ"
"ขอบคุณอาจารย์มากค่ะ"
เมื่อขึ้นมานั่งในรถแล้ว ไอโกะยังคงคาใจอยู่กับสิ่งที่เพิ่งรับรู้มา จึงขอเรมิว่าคืนนี้เธอขอไปค้างที่บ้านของเรมิด้วย
"เรมิฉันอยากรู้จักกับเพื่อนผีของเธอนะ ขอฉันไปค้างที่บ้านเธอได้ไหม"
"เอางั้นเหรอ แต่ฉันก็ไม่รับปากนะว่าเขาจะออกมาหาเธอหรือเปล่า"
"ฉันก็อยากเจอ ฉันไปด้วยดีกว่า" มิวที่กำลังขับรถอยู่พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
"ฉันคิดไว้ตั้งนานแล้วว่าอยากเจอผี ขอให้ได้เจอสักครั้งเถอะ"
"จะดีเหรอมิว" เรมิยังลังเล
"ไม่รู้แหละ ใจจริงฉันอยากไปเห็นกับตาตั้งแต่วันที่เธอมาปรึกษาแล้วแหละ อยากรู้ว่าผีอะไรจะน่ารักขนาดนั้น"
"เออ เอางั้นก็ได้" เรมิพยักหน้าให้เพื่อน ๆ
แม้ในใจจะยังไม่ปล่อยวางเรื่องราวของวิญญาณผีสาวเพื่อนร่วมชายคาของเธอ แต่คิดอีกที หลายหัวย่อมดีกว่าหัวเดียว
"ฉันไม่รับปากนะ ว่าจะได้เจอหรือเปล่า หรือเขาจะมาดีหรือร้าย อันนี้ฉันก็ไม่รู้นะ"
"ไม่ต้องห่วง ฉันมีของดีคุ้มหัว" มิวเอ่ยขึ้นมา แล้วยกสร้อยพระที่ห้อยคอขึ้นมาให้เพื่อน ๆ ดู
"ไม่ได้ผลหรอก ยัยนั่นนั่งสวดมนต์กับฉันทุกคืนก่อนนอน เขาไม่กลัวพระ" เรมิบอกกับเพื่อน ๆ ของเธอ
"อ้าวเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ดี เพราะฉันไม่มีสร้อยพระ ไม่สวดมนต์และก็ไม่เคยเห็นผี" ไอโกะยิ้มดีใจ
"อื้ม เขาเป็นผีที่น่ารัก ไม่มีพิษสงอะไรหรอก"
เรมิรีบออกหน้าให้เพื่อนผีของเธอ
"จะเป็นไปได้ไหมว่าที่เขาไม่ดุร้ายเพราะว่าจำความเคียดแค้นก่อนเสียชีวิตไม่ได้" มิวพูดขึ้นมาพลางเคาะนิ้วชี้ลงไปที่คางของตัวเองเบา ๆ ทำสีหน้าครุ่นคิด
"นั่นสิ" ไอโกะพยักหน้าหงึก ๆ เห็นด้วย
"ก็น่าคิดนะ" เรมิก็เห็นด้วยกับเพื่อน ๆ ของเธอ
"เดี๋ยวฉันเข้าไปบอกเขาก่อนนะว่าคืนนี้มีเพื่อนมานอนด้วย แล้วก็อยากทำความรู้จัก ถ้าเผื่อยังไงเธอสองคนก็รอแป๊บหนึ่งนะ" เรมิบอกกับเพื่อนสาวทั้งสองคนที่นั่งอยู่ในรถก่อนจะเปิดประตูลงมา
และเมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปในบ้านก็สัมผัสได้ถึงลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านใบหน้าของเธอไป
"ฉันกลับมาแล้ว" เรมิทักทายออกไป
"และก็วันนี้ฉันมีเพื่อนมาแนะนำให้เธอรู้จักด้วยนะ เธอออกมาหาเพื่อน ๆ ของฉันหน่อยได้ไหม" แรงลมตีกลับมาผ่านหน้าของเรมิเพียงแผ่วเบา แล้วร่างของผีสาวเพื่อนซี้ก็ปรากฏขึ้น
"มีคนอื่นมาด้วยเหรอ"
"อื้ม เธอคงไม่กลัวคนหรอกใช่ไหม"
"ใครว่าละ เรมิเธอนี่ช่างไร้เดียงสาจริง คนน่ากลัวกว่าผีอีกนะจะบอกให้"
"คนอื่น ๆ อาจใช่ แต่นี่เพื่อน ๆ ของฉันเอง เธอช่วยทำตัวน่ารัก ใจดีและอย่าแกล้งพวกเขานะ"
"เพื่อน ๆ ที่ว่าคงไม่ใช่อาจารย์มาไล่ฉันออกจากบ้านแน่นะ"
"แน่สิ พวกเขาไม่ทำอันตรายอะไรเธอหรอก แค่อยากคุยด้วย ที่จริงเขาอยากช่วยสืบเรื่องของเธอด้วยนะ ทั้งยังออกหน้าพาฉันไปปรึกษากับอาจารย์ที่ศาลเจ้าบนภูเขา ฉันสัญญา"
ผีสาวหมุนตัวอีกครั้งในชุดสีขาวยาวกรอมเท้า ยืนอยู่ที่มุมห้องรับแขก ตอนนี้เธอเสกตัวเองให้เป็นผีสาวสวยเพื่อต้อนรับเพื่อนของเรมิอย่างเต็มใจ
"จะยืนทำไม มานั่งสิ นั่งรอตรงนี้ เดี๋ยวฉันไปรับเพื่อน ๆ เข้ามา" เรมิกวักมือเรียกเพื่อนที่ยังคงลังเล
"ฉันเป็นวิญญาณนะเรมิ จะนั่งหรือจะยืนก็เหมือนกันแหละนา"
"ถ้าอย่างนั้นเธอช่วยเตรียมชุดชงชาให้หน่อยได้ไหม"
พลันชุดชงชาสี่ที่พร้อมเหยือกกาน้ำร้อนก็ลอยมาวางที่โต๊ะรับแขก รวมทั้งคุกกี้อีกในจานเล็ก ๆ อีกสี่จานวางไว้รอต้อนรับผู้มาเยือน
"เรมิเธอเขียนนิยายด้วยเหรอเนี้ย" มิวถามขึ้นมาหลังจากเดินผ่านโต๊ะเขียนหนังสือของเรมิแล้วเหลือบตาไปเห็นช็อตโน๊ตที่เรมิแปะลิสต์รายการสิ่งที่ต้องทำก่อนนอน
"อืม เขียนแก้เหงาไปอย่างนั้นแหละ"
"ทำไมเธอไม่ลองส่งผลงานไปที่สำนักพิมพ์ดูละ" ไอโกะถามขึ้นมา
"ส่งแล้ว หลายครั้งแล้วด้วย แต่ไม่ผ่าน"
"พยายามเข้านะ" มิวให้กำลังใจเรมิ
"ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ เธอบอกมาได้เลยนะ เช่นว่าเดือนนี้เธอตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะทำยอดขายเท่าไหร่"
"ขอบใจนะมิว เธอจะช่วยวางแผนการตลาดให้ฉันใช่ไหม"
"สายมูอย่างฉัน บนบานศาลกล่าวด้วยเครื่องเซ่นไหว้เท่านั้นค่าซิส"
"ไหน ๆ ขอฉันลองอ่านนิยายหน่อยสิ" ไอโกะนั่งฟังอยู่ด้วยเกิดปิ๊งไอเดีย
"นิยายเรื่องนี้ฉันเขียนให้ผีอ่าน คือชื่อนิยายของเธอเหรอ"
"ช่ายยยยย เราช่วยกันเขียนเนอะ" เรมิหันไปพยักหน้าให้เพื่อนผีของเธอ
"คือฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอกนะ ก็ทำได้แค่ช่วยอ่าน ช่วยอยู่เป็นเพื่อนตอนที่เรมิเขียน ส่วนเรื่องราวต่าง ๆ อะไรนั่นนะ ฉันคิดไม่เก่งหรอก"
ผีสาวรีบออกตัวก่อนที่จะถูกเพื่อนของเรมิวิจารณ์ผลงานนิยายเรื่องล่าสุดของเรมิ ถึงเธอจะรู้ว่ามีบางอย่างไม่เข้าที่เข้าทาง แต่ก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจเพื่อน ถ้าเรมิอยากเขียนอะไรเธอจึงเห็นดีเห็นงามไปด้วย
"ฉันว่านะ อย่างแรกเลยเธอต้องมีชื่อ"
มิวมองทางกลุ่มก้อนพลังงานที่กำลังลอยตัวขึ้นไปนั่งอยู่บนตู้โชว์
"จริงด้วย นี่เธอสองคน เอ่อ ไม่ใช่สิ หนึ่งคน หนึ่งวิญญาณอยู่บ้านเดียวกันมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อกันเลยนะ"
"ก็ฉันจำชื่อตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครนี่นา"
ผีสาวลอยลงมานั่งที่เก้าอี้ตรงหน้าสามสาว
"เอาอย่างนี้ เราช่วยกันตั้งชื่อใหม่ให้เธอเป็นไง" มิวเสนอความคิด
"จริงด้วย เธอลืมชื่อเก่าไปแล้ว เราตั้งชื่อใหม่ให้เธอก็ได้นี่นา ทำไมฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย ขอบใจเธอสองคนมากนะ มิว ไอโกะ เพื่อนรักเรามาช่วยกันตั้งชื่อให้ยัยผีเพื่อนซี้กัน"
ทั้งสามสาวพยักหน้าพร้อมกัน
มีรอยยิ้มของความสุขปรากฎอยู่บนใบหน้าของผีสาว
"ฉันกำลังจะมีชื่อเหรอเนี้ย"
"นี่ เธอชอบชื่อแนวไหน แบบหวาน ๆ ชื่อดอกไม้ ขนม หรือผลไม้"
มิวถามขึ้นมา
"ไม่รู้สิ ชื่ออะไรก็ได้มั้ง เอาชื่อที่พวกเธอชอบก็แล้วกัน"
"ถ้าอย่างนั้นเราช่วยกันเขียนชื่อที่พวกเราชอบมากันคนละสิบชื่อ แล้วค่อยเลือกว่าจะให้เธอมีชื่อว่าอะไรดีไหม" มิวเสนอความคิด
"ดีเลย ลงมือเขียน นี่ ๆ กระดาษ เดี๋ยวฉันไปหยิบปากกาที่โต๊ะเขียนหนังสือก่อน" เรมิกำลังลุกขึ้น แต่กล่องปากกาก็ลอยมาวางตรงหน้าของเธอพอดี
"เยี่ยม ขอบใจนะผีสาวเพื่อนรัก"
"ก็ฉันตื่นเต้น อยากมีชื่อแล้วอ่ะ"
"เธอห้ามแอบดู แล้วก็ห้ามโกงนะ" มิวยกมือขึ้นมาตบแปะกับเพื่อนผีเป็นสัญลักษณ์ว่ารู้กัน
เมื่อทั้งสามคนเขียนชื่อได้ครบทั้งสิบชื่อแล้วก็ม้วนกระดาษแผ่นเล็ก ๆ เหล่านั้นใส่ลงไปในชาม เรมิใช้มือคนให้ก้อนกระดาษสลับที่กันแล้วให้วิญญาณผีสาวเลือกมาหนึ่งชื่อ
"เอาเลย เลือกมาหนึ่งชื่อ" ม้วนกระดาษชิ้นเล็กลอยขึ้นมาแล้ววางลงตรงพื้นโต๊ะ
"ใครจะเป็นคนเปิด" ไอโกะถามขึ้นมา
"ให้เจ้าตัวเปิดเองเลยดีกว่า" มิวชี้ไปที่เพื่อนผี
"ฉันเห็นด้วย" เรมิพยักหน้าให้เพื่อน ๆ
ม้วนกระดาษใบเล็กค่อย ๆ คลี่ออกมาด้วยตัวเอง และ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณค่ะ
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
