นิยายเรื่องนี้ผีน่ารัก #4
"ก่อนจะขายงานได้ เธอต้องเขียนออกมาให้ได้ก่อน เขียนได้ในที่นี้ หมายถึงงานมีคุณภาพ เป็นที่ต้องการของตลาด ฉันคิดว่าเรื่องนี้พี่ชายของฉันน่าจะพอช่วยเธอได้"
"ว่าไงนะ"
"งานแบบนี้ มันไม่ใช่ว่าจะส่งให้ใครอ่านก็ได้ เธอต้องเลือกบก.ที่มีแววว่าเขาจะชอบงานเขียนแนวนี้ คนที่ เอิ่ม "
"แล้วต้องเป็นคนแบบไหนกันนะ ถึงจะชอบงานของฉัน" เรมิพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง
"ก็คนแบบเธอไง"
"งมเข็มในมหาสมุทร" เธอทิ้งตัวไปข้างหลังอย่างหมดความหวัง ภาพใบหน้าของหนุ่มเนิร์ดที่เธอแอบมองทุกเช้าบนสถานีรถไฟฟ้าวิ่งเข้ามาในห้วงของความคิด
"คืออย่างนี้นะ พี่ชายของฉันก็เขียนนิยายเป็นงานอดิเรก แล้วเขาก็มีเพื่อนสนิทเป็นบก. ที่คอยให้คำปรึกษากัน เดี๋ยวฉันจะลองถามเขาให้นะเรมิว่าต้องทำยังไงบ้าง"
"ขอบใจเธอมากเลยนะไอโกะ เธอทำให้ฉันรู้สึกถึงความหมายของคำว่าความหวัง"
"จ้า ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการเขียนนิยายสักเท่าไหร่ แต่ฉันก็ชอบจดบันทึกเหมือนกัน เพียงแต่การจดบันทึกของฉันคือการเขียนแล้วเก็บไว้อ่านคนเดียว เป็นการเขียนเพื่อเยียวยาตัวเองนะ"
ไอโกะยิ้มให้เพื่อนก่อนหยิบคุ๊กกี้ขึ้นมาใส่ปากหลับตาเคี้ยวช้า ๆ อย่างสุดฟินกับรสชาติของคุ๊กกี้ที่มีกลิ่นหอมของวนิลาตีขึ้นมาที่จมูก
กาน้ำชาตรงหน้าของเธอลอยขึ้นมาเหนือพื้น แล้วรินน้ำชาใส่ลงไปในถ้วยให้ไอโกะ
"ขอบใจมากนะออร่า"
"ว่าแต่ ทำไมเธอต้องอยากพิมพ์เป็นเล่มด้วยละเรมิ ทุกวันนี้เราสามารถสั่งพิมพ์หนังสือเองได้ โดยไม่ต้องผ่านบก. ไม่ต้องผ่านสำนักพิมพ์ที่ไหนแล้วนะ"
มิวผู้รอบรู้ทุกอย่างถามขึ้นมาอย่างสงสัย
"ก็ฉันอยากได้ความรู้สึกแบบนั้นนี่นา อยากให้มีบก. มาตรวจ มาอ่าน มีชื่อสำนักพิมพ์ชื่อดังอยู่ในหนังสือของฉัน แบบว่ามันเป็นความรู้สึกของคนเขียนนิยายที่ฝันไว้ว่าสักครั้งหนึ่งในชีวิตไง"
"ถ้านั่นคือหนึ่งในเป้าหมายของเธอ ก็สู้ ๆ นะ พวกเราเป็นกำลังใจให้"
"ถ้าเธออยากรู้ว่างานที่เธอเขียนออกมานั้นจะเป็นยังไง เธอก็ต้องหาทางให้มีคนเข้ามาอ่านสิ ยิ่งคนเข้ามาอ่านเยอะ ๆ เธอก็จะได้รับกำลังใจ คำแนะนำ ติชม รวมถึงคำวิจารณ์ด้วย"
"ขอบใจเธอมากนะ ฉันจะหาวิธีทำตามที่พวกเธอแนะนำ"
"พูดแล้วก็โทรถามให้เลยดีกว่า"
"ไม่เป็นไร วันหลังก็ได้ ฉันไม่รีบ"
"แต่ฉันใจร้อนนี่นา "
ไอโกะหยิบมือถือขึ้นมาแล้วปัดเลื่อนหารายชื่อผู้ติดต่อเพื่อโทรหาพี่ชายของเธอทันที เธอเหลือบตามองเรมิ แววตาของเธอมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นมา เหมือนว่าเธอกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง
"นี่พี่ วันหยุดหน้ามีนัดหรือยัง"
"ยะ ยัง ถามทำไม เธอจะชวนพี่ไปไหน"
"มีเรื่องขอความช่วยเหลือนิดหน่อยอ่ะ คืออย่างนี้นะ…"
"หา อะไรนะ เธอจะนัดพี่ไปไหนนะ"
"นะพี่นะ นะคะ ช่วยเพื่อนของฉันหน่อย ขอร้อง…"
"คือว่า จะดีเหรอไอโกะ พี่ก็ไม่ใช่มืออาชีพ จะไปให้คำแนะนำใครเขาได้ ไม่ดีหรอกนะพี่ว่า"
"ดีสิพี่ ถือว่าทำเพื่อน้อง นะคะ"
"Okay แต่ไม่รับปากนะว่าผลจะออกมาเป็นยังไง"
ไอโกะกดปิดสายแล้วหันมาหาทุกคน
"เรียบร้อย"
" โอ้พระเจ้า เป็นไปได้ยังไง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเป็นเขา"
เรมิกรีดร้องอยู่ในใจด้วยความตื่นเต้น เพราะไม่เคยคิดเลยว่าพี่ชายของเพื่อนจะเป็นคนที่เธอแอบมองอยู่ทุกเช้า แถมเขายังชอบเขียนนิยายเหมือนกัน และในวันนี้เขากำลังจะมาเป็นที่ปรึกษาให้เธอเกี่ยวกับการเขียนนิยายอีกด้วย ถึงเขาจะทำไปเพราะไอโกะสัญญาว่าจะเลี้ยงอาหารชุดใหญ่เป็นการตอบแทนก็เถอะนะ
"เวลาเจอคนที่แอบชอบโดยไม่ทันตั้งตัว คนอื่น ๆ เขาทำอะไร ยังไงกันบ้างนะ ตอนนี้มือของฉันเย็นจนจะเป็นน้ำแข็งแล้ว"
เธอยิ้มเอียงอายหัวใจเต้นโครมคราม ยิ่งสองแก้มป่องบนใบหน้าด้วยแล้วตอนนี้มันขึ้นสีแดงจนร้อนผ่าว ๆ
"โอดิน พี่ชายของฉันเอง" ไอโกะผายมือไปที่พี่ชายของเธอที่ยืนอยู่ข้าง ๆ โต๊ะ ที่เรมินั่งรอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว เธอลุกขึ้นมากล่าวทักทายเขา
"พี่ดิน นี่เรมิ เพื่อนของฉัน"
"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก โอดินครับ"
"สวัสดีค่ะ ฉันเรมิ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ"
"อ่ะ ทีนี่ก็รู้จักกันแล้วนะ เริ่มงานกันเลยดีไหม"
ไอโกะพูดพลางแทรกตัวเข้าไปนั่งเก้าอี้ด้านในของโต๊ะ
"ได้สิ เธอกินอะไรมาหรือยังไอโกะ "
"ยังเลยอ่ะ ว่าจะนั่งกินไปคุยไป ในระหว่างที่พวกเธอคุยเรื่องงานกันนะ"
"อื้ม เอาสิ แล้วคุณโอดินละคะ ทานอะไรก่อนไหมคะ"
"ผมขอกาแฟดำแก้วเดียวก็พอครับ แล้วก็ไม่ต้องเกรงใจ เรียกพี่ดินก็ได้ครับ"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่ดิน"
โอดินหยิบไอแพดของเขาออกมาตั้งวางบนโต๊ะ เปิดหน้าจอขึ้นมาเข้าไปที่การค้นหาข้อมูลที่เขาเตรียมไว้ให้เรมิ
"เป้าหมายในการเขียนนิยายของคุณคืออะไรครับ"
เขายิงคำถามที่ดูเหมือนจะเป็นคำถามง่าย ๆ ที่ไม่ว่าใครจะทำอะไรก็ต้องตอบคำถามนี้ให้ได้ก่อน แต่ตอนนี้เรมิกลับอ้ำอึ้งที่จะตอบ
"ตอนแรกฉันก็แค่เขียนเพราะชอบเขียน ทำตามความฝันในวัยเด็ก พอเรียนจบมีงานทำแล้ว ต่อมาก็คิดว่าอยากเห็นนิยายของตัวเองวางตามร้านหนังสือสักครั้งในชีวิต แต่เมื่อไม่นานมานี้ ตั้งแต่รู้จักกับออร่า เป้าหมายของฉันก็เปลี่ยนไป คือ เอ่อ…"
เรมิไม่แน่ใจว่าควรบอกเขาให้หมดทุกอย่างดีไหมนะ ไหนจะเรื่องผีสาวที่เป็นเพื่อนของเธอ และถ้าเธอจะซื้อบ้านให้ผี มันจะดูบ้าเกินไปไหมนะสำหรับคนที่เพิ่งรู้จักกัน แล้วเขายังจะเป็นคนที่เธอแอบชอบอยู่ด้วย ความประทับใจแรกของเธอคงไม่เหลือแล้ว
"พูดความจริง ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกนะครับ ผมมาที่นี่เพื่อช่วยคุณนะ อย่าลืมสิ"
เขายกมือขึ้นมาเสยปอยผมที่ปรกลงมา แล้วขยับแว่นตาให้เข้าที่ เพียงแค่นั้นก็ทำเอาเรมิเกือบลืมหายใจ เผลอมองเขาจนอ้าปากค้าง
"ว่าไงครับ"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ คือฉันลืมถามไปนะคะว่า"
เรมิหันไปทางไอโกะที่ใส่หูฟัง นั่งดูคลิปในมือถืออยู่ข้าง ๆ
"ไอโกะ เธอได้เล่าเรื่องของออร่าให้พี่ดินรู้หรือยัง"
"หา อะไรนะ" ไอโกะขยับหูฟังรูปแมวออกจากหูของเธอ
"เรื่องออร่า พี่ดินรู้เรื่องหรือเปล่า"
"อ๋อ รู้แล้ว พี่ดินเป็นคนจินตนาการสูง เขาเข้าใจ"
เธอพยักหน้าให้พี่ชาย แล้วหันมาสวมที่ครอบหูฟังรูปแมวเข้าหูเหมือนเดิม ตักอาหารตรงหน้าเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ปล่อยให่พี่ชายและเพื่อนสาวคุยกันต่อไป
"คะ ค่ะ เราคุยกันถึงเรื่องเป้าหมายในการเขียนนิยายของฉันใช่ไหมคะ"
"ครับ เมื่อคุณมีเป้าหมายที่ชัดเจน หนทางและวิธีการก็ยิ่งชัดเจนตามไปด้วย อะไรที่ไม่ใช่เราก็ตัดออกได้ง่ายขึ้นเช่นกัน"
"คือ ฉันอยากมีเงินสักก้อนเพื่อซื้อบ้านหลังที่เช่าอยู่ในตอนนี้ให้ออร่าค่ะ"
"Okay เป้าหมายของคุณคือรายได้จากการเขียนนิยาย"
"มันจะดูน่าเกลียดเกินไปไหมคะที่ฉันมีความคิดแบบนี้"
"ผมว่า ไม่นะครับ เราทุกคนล้วนมีเหตุผลสนับสนุนการกระทำของตนเอง คุณลองตัดคำว่านิยายออกไปจากหัว เหลือไว้แค่คำว่างานเขียนดูสิครับ อาจช่วยให้คุณสบายใจขึ้น งานเขียนก็คืองาน คุณทำงานแล้วรับเงินค่าแรง ก็เหมือนงานทั่วไปนี่ครับ ไม่เห็นต้องรู้สึกผิดอะไรเลย ยิ่งเป็นสิ่งที่คุณรัก คุณยิ่งต้องภูมิใจสิ"
"พี่ดินคิดแบบนี้จริงเหรอคะ"
"ครับ คุณไม่มั่นใจเหรอ"
"ค่ะ ก็มีบ้าง มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนว่าเราทำเพื่อเงิน"
"อย่าคิดมากสิครับ คุณรักในสิ่งที่คุณทำอยู่แล้ว คุณทำตามความฝัน และมันก็น่าจะถึงเวลาแล้วที่ความฝันจะมอบรางวัลให้คุณบ้าง"
"ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนี้"
"ผมจะบอกความลับบางอย่างให้คุณนะ"
"คะ"
"ผมก็เขียนนิยายเพื่อหารายได้เพิ่มเหมือนกัน"
"จริงเหรอคะ"
"อื้ม จริงสิครับ คือมันก็มีหัวเชื้อมาจากความชอบคล้าย ๆ คุณนั่นแหละ ตอนเป็นเด็กผมก็ชอบเรื่องเล่าเจ้าชายผู้กล้าหาญ อัศวินขี่ม้าขาว นักรบสาวสวยผู้มีความฝันจะกอบกู้โลก ผมก็เริ่มฝึกเขียนนิยายของตัวเองตั้งแต่ น่าจะช่วงมัธยมต้น พอวันหนึ่งสิ่งที่เรารักสามารถสร้างรายได้ ช่วยหล่อเลี้ยงความฝันและกำลังใจ ผมชอบนะ เหมือนว่าเราต่างก็ช่วยกัน ผมยังคงมีความสุขกับสิ่งที่ทำ ทั้งงานประจำ และยังมีความสุขกับสิ่งที่เราผูกพันธ์ มันยอดเยี่ยมไปเลยนะ คุณว่าไหม"
ดินหยุดพูดไปสักพักแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นมาจรดริมฝีปากหยักได้รูปสวยลงไปรับรสของคาเฟอีน
โดยไม่ได้สังเกตว่าที่สองข้างแก้มของคู่สนทนามีสีแดงระเรื่อขึ้นมาอีกแล้ว
"เขาตั้งใจอ่อยฉันหรือเปล่านะ แต่ถึงจะเผลอหรือตั้งใจก็น่ารักดี"
เรมิยิ้มให้กับความคิดของตัวเองแล้วแสร้งตักเค้กช็อกโกแลตเข้าปาก
ไอโกะเงยหน้าขึ้นมาเห็นพอดี จึงหันไปมองหน้าพี่ชายของตัวเองที่กำลังสนใจอยู่กับหน้าจอไอแพดตรงหน้าเพื่อหาข้อมูลให้เรมิ
เธอดึงหูฟังออกจากหูแล้วนำมาคล้องไว้ที่รอบคอแทน จิ้มนิ้วชี้ไปที่หัวไหล่ของเรมิแรง ๆ
"นี่ เรมิ" ทำเอาเรมิสะดุ้งแล้วตักเค้กเข้าปากคำโตอีกรอบ
"อะไรของเธอ ตกใจอะไร ค่อย ๆ กินสิ กินคำโตขนาดนั้นไม่อายพี่ดินหรือไง"
เรมิเขินจนหน้าแดง ต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากที่กำลังเคี้ยวเค้กอยู่
"ดื่มน้ำก่อน" ไอโกะยื่นขวดน้ำให้เพื่อนของเธอ
"ขอบใจ"
"อื้อ เป็นอะไรของเธอนะ"
"ปะ เปล่า ก็แค่ดีใจ"
"แล้วจะตื่นเต้นทำไม ค่อย ๆ กิน เดี๋ยวก็สำลักหรอก"
ในขณะที่สองสาวกำลังวุ่นวายกับขนมและของกิน โอดินจึงแกล้งยกไอแพดขึ้นมาบังตรงหน้าของตัวเองทำทีเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่สองสาวคุยกัน
"เคลิ้มเลยนะ" ไอโกะกระซิบเบา ๆ ข้างหูของเรมิ
"บ้า ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย"
"แบบไหนย่ะ"
"ก็แบบที่เธอคิดนั่นแหละ"
"แปลว่าคิดเรื่องเดียวกัน ฮั่นแน่ เรมิ นี่เธอ…"
"ไม่ใชสักหน่อย ไอโกะเธอคิดมากเกินไปแล้ว"
" Okay ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ไปเข้าห้องน้ำกันไหม"
"อื้อ ๆ ไปสิ"
"พี่ดินเราสองคนขอตัวเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะ"
โอดินพยักหน้าให้สองสาวแล้วก้มหน้าไถหน้าจอไอแพดต่อไป
เมื่อเดินออกห่างมาจากคาเฟ่เรมิรีบดึงเพื่อนเข้ามาถามทันที
"ไอโกะฉันเปิดเผยความรู้สึกจนเธอจับได้เลยเหรอ"
"ก็ใช่นะสิ ฉันอยากให้เธอเห็นสายตาของตัวเองตอนที่เธอเผลอมองพี่ดินจริง ๆ เลย"
"ฉันจะทำยังไงดีละทีนี้ มือสั่นไปหมดแล้ว"
เรมิยื่นมือมาให้เพื่อนของเธอจับ เพื่อยืนยันว่าตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูกแล้วจริง ๆ
"สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ค่ะคุณเพื่อน ช้า ๆ ทุกอย่างอยู่ในความควบคุมของเธอ ท่องไว้"
เรมิทำตามที่ไอโกะแนะนำทันที
"ฉันควบคุมตัวเองได้ ฉันควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้ ฉันทำได้สบายมาก"
เรมิทำปากขมุบขมิบพูดกับตัวเองจนรู้สึกดีขึ้น
"เป็นไงดีขึ้นแล้วใช่ไหม"
"อื้ม ดีขึ้นแล้ว"
"งั้นทำอีกรอบ"
แทนที่เรมิจะทำตามที่ไอโกะบอกอีกครั้ง แต่กลับหันมาตั้งคำถามกับไอโกะแทน
"ไอโกะพี่ดินมีแฟนหรือยัง แล้วเขาทำงานอะไร ที่ไหน"
"นี่ ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะให้เธอจีบพี่ดินได้อ่ะ"
"แค่ถามเฉย ๆ"
"ห้ามคิดเกินเลยนะบอกไว้ก่อน"
"ไม่ได้คิดอะไรเลย ว่าไงพี่ดินมีแฟนหรือยัง"
"เรื่องส่วนตัวของเขาฉันจะไปรู้ได้ยังไง"
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณค่ะ
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
