ขุนโจรเหลียงซาน 05
สื่อจิ้น มังกรเก้าลาย (1) มังกรเก้าลายได้ครูดี
好为师患负虚名，心服应难以力争。
只有胸中真本事，能令顽劣拜先生。
ใคร่รับศิษย์มิอาจมีชื่อจอมปลอม
ต้องยินยอมพร้อมใจใช่หาญหัก
เพียงต้องอาจสามารถอย่างพร้อมพรัก
จึงอาจชักชวนเด็กดื้อไหว้เป็นครู
พี่น้องเหลียงซานที่ออกโรงมาคนแรกสุดคือ มังกรเก้าลาย สื่อจิ้น 九纹龙史进 อยู่ในกลุ่มเทพฟ้า เทียนกัง ลำดับที่ 23 นับเป็นหนึ่งในแปดขุนพลอัศวินทัพหน้าของเหลียงซาน ลำดับที่เจ็ด และเป็นนายด่านตะวันออก
สื่อจิ้นถอดเสื้อท่อนบนออกเห็นลายสักมังกรสีครามอยู่เต็มลำตัว ผิวขาวดังเงิน กำลังฝึกรำกระบองอย่างแคล่วคล่องอยู่กลางลานนวดข้าว พลันได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง
“กระบองรำได้ดี แต่มีช่องโหว่ ถ้าพบมือดีคงสู้ไม่ได้”
สื่อจิ้นฉุนกึกเลือดขึ้นหน้าหันมาถามว่า “แกเป็นใคร บังอาจมาเยาะเย้ยฝีมือข้า ข้ามีครูดีตั้งเจ็ดแปดคน อย่างแกถ้าแน่จริงมาลองกันดูหน่อยไหม”
คนที่วิจารณ์เพลงกระบองสื่อจิ้นก็คือ หวางจิ้น ที่ลี้ภัยพาแม่หนีเกาไท่เว่ยมาจากเมืองหลวง เดินทางรอนแรมมาเดือนกว่าถึงหมู่บ้านสกุลสื่อ หาที่พักไม่ได้จึงมาขอแรมคืนที่หมู่บ้านคืนหนึ่งโดยปดว่าตนแซ่จาง เช้าวันรุ่งขึ้นแม่ป่วยเพราะรอนแรมเดินทาง สื่อไท่กงก็ใจดีบอกตนมีตำรับยาดีแก้ไข้อ่อนล้าจากการเดินทางได้ ให้คนไปจัดยาจากในเมืองมาให้แล้วให้พักผ่อนจนกว่าจะหาย ผ่านมาเจ็ดวันอาการแม่ดีขึ้น เตรียมจะออกเดินทางต่อในวันรุ่งขึ้น หวางจิ้นจึงเดินมาดูม้าที่คอกแล้วเห็นสื่อจิ้นรำกระบองเข้า
ขณะที่สื่อจิ้นตะโกนท้า สื่อไท่กงก็เดินมาพอดี
“อย่าเสียมารยาท” แล้วหันมาถามหวางจิ้น “ท่านตีกระบองได้บ้างไหม”
“ก็พอได้อยู่ ขอถามหน่อยว่า หนุ่มผู้นี้เป็นใคร”
“ลูกชายลุงเอง”
“ที่แท้ก็คือนายน้อยของหมู่บ้าน หากรักหัดกระบอง ผู้น้อยก็พอชี้แนะปรับเพลงกระบองให้ได้อยู่”
สื่อไท่กงเลยบอกให้สื่อจิ้นมากราบอาจารย์เสีย
“พ่อ อย่าไปฟังมันพล่าม ถ้าเอาชนะกระบองข้าได้ ข้าจึงยอมกราบ”
“ถ้าไม่ใช่นายน้อยของที่นี่ ก็อยากจะลองดูสักตั้ง”
“มาเลย ถ้ากลัวก็ไม่แน่จริง” สื่อจิ้นควงกระบองเป็นจักรผันท้ามา แต่หวางจิ้นนิ่งเฉยอยู่
“ท่านก็ช่วยสั่งสอนเจ้าเด็กหัวดื้อนี่หน่อย หวดให้สักไม้” สื่อไท่กงว่า
“เดี๋ยวเกิดบาดเจ็บจะไม่ดี”
“ไม่เป็นไร แข้งขาหักบ้างก็รักษาได้ ถือว่าเด็กมันแส่เอง”
หวางจิ้นคว้ากระบองจากแท่นอาวุธออกมากลางลานเริ่มรำไหว้ครู สื่อจิ้นไม่รอควงกระบองปรี่เข้าใส่
หวางจิ้นกระทุ้งกระบองกับพื้นฉากหลบแล้วลากกระบองหนี สื่อจิ้นควงกระบองจี้ติดมา
หวางจิ้นพลิกตัวกลับหวดกระบองมา สื่อจิ้นวาดกระบองเพื่อปัด
หวางจิ้นชักกระบองกลับ กระทุ้งกระบองใส่หน้าอกสื่อจิ้นแล้วกลับพลิกตวัดปัดกระบองในมือสื่อจิ้นกระเด็นหลุดมือ สื่อจิ้นล้มลงกระแทกพื้น
หวางจิ้นทิ้งกระบองในมือ แล้วเข้าพยุงสื่อจิ้น
ควงกระบองเป็นจักรผันไล่เขาไปรอบลาน หวดยังไม่ถูกสักที เขาโต้มาครั้งเดียว กระบองก็หลุดมือ สื่อจิ้นรู้ตัวทันทีว่าฝีมือต่างกับคู่ต่อสู้คนละชั้นจึงตะเกียกตะกายลุกขึ้นแล้วเดินไปลากม้านั่งจากข้างลานนำมาตั้งแล้วเชิญหวางจิ้นนั่ง สื่อจิ้นกราบคารวะแล้วกล่าวว่า
“ข้าหลงผิดไปว่าได้ครูดีตั้งหลายคน ที่แท้ยังไม่ได้อะไรสักเสี้ยว อาจารย์ท่านช่วยชี้แนะด้วยเถิด”
“พวกเราแม่ลูกสองคน ก็มารบกวนพวกท่านอยู่หลายวันแล้ว ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร ก็ถือเป็นการตอบแทนพวกท่านด้วย”
สื่อไท่กงชอบใจใหญ่ จึงให้คนล้มแพะตัวหนึ่งจัดเตรียมอาหารแล้วเชิญแม่ของหวางจิ้นมาร่วมกินเลี้ยงด้วยกันสี่คน
การสนทนาระหว่างอาหารพอสรุปได้ว่า
“หวางจิ้นแจ้งว่าตนแท้จริงแซ่หวางไม่ได้แซ่จาง เป็นครูฝึกทหารองครักษ์แปดสิบหมื่นอยู่ที่ตงจิง เกาไท่เว่ยที่มารับตำแหน่งใหม่นั้นเคยถูกพ่อของตนสั่งสอนจนนอนซม จึงผูกใจเจ็บ บัดนี้จะมาแก้แค้นที่ตน จึงได้พาแม่หนีมาว่าจะไปพึ่งนายท่านฉงจิงเลวี่ยผู้เฒ่าที่หยันอัน สมัครเป็นทหารอยู่ชายแดน เดินทางมาถึงที่นี่ได้อาศัยท่าน เห็นนายน้อยท่านรักการฝึกอาวุธ แต่เห็นว่าที่รำอยู่นั้นเป็นเพียงกระบองลีลา 花棒 ใช้ต่อสู้จริงไม่ได้ ก็ขอตอบแทนท่านโดยการชี้แนะเพลงอาวุธให้”
ส่วนสื่อไท่กงก็เล่าว่า
“ท่านครูฝึก ที่นี่เป็นเขตอำเภอฮว่าอิน 华阴县 เขาที่เห็นข้างหน้าคือ เขาเส่าฮว่า 少华山 หมู่บ้านนี้สกุลสื่อ 史家村 อยู่กันมาตั้งแต่รุ่นปู่ทวด มีอยู่สามสี่ร้อยครอบครัวล้วนแต่แซ่สื่อ ลูกชายลุงไม่ชอบทำนา รักแต่ฝึกอาวุธ แม่ว่าก็ไม่ฟังจนเครียดตายไปแล้ว ลุงก็จำต้องตามใจเขา เสียเงินทองไปหาครูดีมาฝึกสอน ทั้งยังหาช่างสักฝีมือดีมาสักมังกรให้เต็มตัวทั้งแขนขาหน้าหลังรวมเก้าตัว คนทั้งอำเภอเลยเรียกว่า มังกรเก้าลายสื่อจิ้น ท่านครูฝึกผ่านทางมาวันนี้ เท่ากับมาเติมเต็มความตั้งใจของเขา”
จากวันนั้นมาหวางจิ้นก็ตั้งใจฝึกสอนเพลงอาวุธให้แก่สื่อจิ้น และมงคลสองชั้น พอดีทางอำเภอก็แต่งตั้งให้สื่อไท่กงเป็นผู้ใหญ่บ้าน ( 里正 ผู้กำกับดูแลในรัศมีหนึ่งลี้)
窗外日光弹指过，席间花影坐前移。
一杯未进笙歌送，阶下辰牌又报时。
นอกหน้าต่างชั่วนิ้วดีดแดดเลยผ่าน
หว่างอาหารเงาไม้ดอกแซงออกหน้า
เหล้ามิทันหมด บทเพลงบรรเลงลา
นาฬิกาเดินหน้าอีกคราแล้ว
ผ่านไปครึ่งปีเศษอย่างว่องไว สื่อจิ้นศึกษาเพลงอาวุธทั้งสิบแปดชนิดได้อย่างช่ำชอง หวางจิ้นจึงเห็นว่าควรแก่เวลาที่ตนจะออกเดินทางต่อไปยังเมืองด่านตามมุ่งหมายเดิม มิใยที่สื่อจิ้นและสื่อไท่กงจะกล่าวรั้งตัวเอาไว้ สื่อจิ้นรับรองว่าจะปรนนิบัติและดูแลหวางจิ้นและมารดาเอง แต่หวางจิ้นตอบว่า
“น้องเรา เรารู้ซึ้งในน้ำใจของเจ้าดี แต่หากเกาไท่เว่ยตามพบมาจับตัวเรา จะเดือดร้อนท่านและคนในบ้านที่ให้ที่หลบซ่อน ไม่เป็นผลดีทั้งสองฝ่าย มิสู้เราไปที่เมืองด่านซึ่งที่นั่นต้องการกำลังคนอีกมาก เป็นที่พึ่งหลบภัยได้ดี”
หวางจิ้นจากไปแล้ว สื่อจิ้นก็มีได้เกียจคร้าน พลังงานมีเหลือเฟือ เมียก็ยังไม่มี ค่ำมืดดึกดื่นยังออกมาฝึกเพลงอาวุธ กลางวันขี่ม้ายิงธนูหลังหมู่บ้าน ผ่านไปอีกราวครึ่งปี สื่อไท่กงล้มป่วย หาหมอมารักษาก็ไม่หาย ลาจากโลกไป การดูแลบ้านก็ตกเป็นของสื่อจิ้น แต่สื่อจิ้นไม่สนใจทำไร่ไถนา หาคนมาดูแลบ้านแทน คอยแต่คบหาพวกพ้องประลองฝีมือ
สามสี่เดือนผ่านไปจนเข้ากลางฤดูร้อน วันหนึ่งอากาศร้อนจัด สื่อจิ้นนั่งรับลมหลบแดดอยู่ใต้เงาต้นหลิ่วกลางลานนวดข้าวเห็นชายป่าสนมีเงาคนผลุบๆ โผล่ๆ จึงตะโกนถามไปว่า
“นั่นใคร มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ ที่บ้านข้า” แล้วกระโดดลุกขึ้น อ้อมหลังต้นไม้ไปก็เห็นนายพรานหลี่จี๋ 李吉 ฉายาพรานกระต่าย 摽兔 จึงตะคอกถามว่า “หลี่จี๋ มาทำอะไรที่บ้านข้า มาขโมยของหรือ”
หลี่จี๋ตอบว่า “ลูกพี่ ข้าน้อยว่าจะมาหาเจ้าเตี้ยชิวอี่ขอเหล้ากินสักหน่อย เห็นท่านนั่งตากลมอยู่ เลยไม่กล้ากวน”
สื่อจิ้นว่า “ว่าจะถามอยู่ว่า ปกติก็เห็นเอาของป่ามาขายที่หมู่บ้านบ่อยๆ ข้าก็ไม่เคยว่าอะไร พักนี้หายหัวไป เห็นข้าไม่มีเงินหรือ”
“ข้าน้อยมิกล้า แต่ของป่าหาไม่ได้เลย จึงไม่ได้มา”
“เหลวไหล เขาเส่าฮว่าออกกว้างใหญ่ กระจงกระต่ายสักตัวก็จับมาไม่ได้หรือไง”
“ลูกพี่ไม่รู้ละสิ เดี๋ยวนี้บนเขามีส้องโจรมาตั้งอยู่ มีลิ่วล้ออยู่หกเจ็ดร้อยคน ม้าอีกร้อยกว่า นายส้องมีสามคน มีเสธ.เทวะจูอู่ 神机军师朱武 เสือโจนห้วยเฉินต๋า 跳涧虎陈达 และงูร้อยก้าวหยางชุน 白花蛇杨春 คอยปล้นสะดมชาวบ้าน ทางอำเภอฮว่าอินเอาไม่อยู่ ตั้งรางวัลนำจับสามพันก้วน แล้วใครกล้าไปแหย่พวกมันล่ะ ข้าน้อยก็ไม่กล้าขึ้นเขาไปหาของป่า เลยไม่มีของมาขาย”
“ข้าก็พอได้ยินอยู่ว่ามีโจรมาป้วนเปี้ยน แต่ไม่รู้ว่ามันจะเล่นใหญ่ขนาดนี้ เอาล่ะ หลี่จี๋ วันหลังมีของป่าก็เอามาขายบ้างล่ะ”
สื่อจิ้นเดินกลับเข้าบ้านมาถึงห้องโถงก็รำพึงว่า “พวกโจรก่อนกวนถึงขนาดนี้ ไม่ช้าก็คงมาถึงหมู่บ้านนี้ เราจำต้อง...” แล้วจึงตะโกนสั่งให้ลูกบ้านล้มควายลงสองตัว จัดเตรียมสุราอาหาร แล้วให้คนไปเชิญคนทั้งหมู่บ้านสกุลสื่อมาชุมนุม
ในเมื่อทางการจัดการกับโจรไม่ได้ ชาวบ้านก็ต้องช่วยตัวเอง สื่อจิ้นจึงจัดประชุมหมู่บ้าน พอพวกชาวบ้านมาถึงห้องประชุมมุงหญ้าจัดแจงนั่งกันตามลำดับอาวุโสและรินเหล้าแจกกันทั่วแล้ว สื่อจิ้นก็กล่าวว่า
“ได้ยินว่า บนเขาเส่าฮว่ามีนายโจรสามคนมาตั้งส้องโจรคุมลิ่วล้ออยู่เจ็ดร้อยคน ปล้นชิงไปทั่ว วันหนึ่งก็คงมาถึงหมู่บ้านเรา จึงเชิญพวกท่านมาตระเตรียมการรับมือ อย่างเช่น
หากโจรบุกมาบ้านข้า ก็จะเคาะเกราะเป็นสัญญาณ เมื่อได้ยินเสียงตีเกราะเคาะไม้แล้ว ขอให้ทุกคนฉวยอาวุธใกล้มือตรงมาที่บ้านข้าเพื่อรับมือโจร ก็ขอให้บ้านอื่นๆ ทำในลักษณะเดียวกัน บ้านไหนเกิดเรื่องก็รวมตัวกันไปช่วยบ้านนั้น
หากเป็นตัวนายโจรมาเอง ตัวข้าจะเป็นคนรับมือเอง”
พวกชาวบ้านก็เห็นด้วยพากันตอบรับว่า “พวกเราเป็นเพียงชาวนา ลูกพี่ว่าอย่างไรก็ว่าตามนั้น”
หลังกินเลี้ยง เมื่อชาวบ้านแยกย้ายไปตระเตรียมอาวุธกัน ทางสื่อจิ้นเองก็ให้คนซ่อมแซมกำแพง ลับอาวุธ ผูกเกราะสัญญาณไว้รอบบ้าน เตรียมรับมือโจร
ตอนก่อนหน้า : เกาฉิว ผู้ร้ายของผู้ร้าย
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
