ขุนโจรเหลียงซาน 07
สื่อจิ้น มังกรเก้าลาย (3) เผาบ้านช่วยพวกพ้อง
หลังจากกลับขึ้นเขาเส่าฮว่าแล้ว จูอู่ก็คุยกับอีกสองนายโจรว่า “ครั้งนี้ถ้าไม่ใช้แผนจำทนแล้ว เราคงไม่ได้กลับมาพร้อมหน้ากันเช่นนี้ แม้จะช่วยคนกลับมาได้ก็ต้องยอมรับว่าเป็นเพราะสื่อจิ้นเป็นคนมีน้ำใจ เดี๋ยวเราควรจะมอบของตอบแทนคุณแก่เขาจึงควร”
ผ่านไปสิบกว่าวันเป็นคืนข้างแรมเดือนมืด พวกจูอู่ก็รวบรวมทองกลีบกระเทียม 蒜条金 ได้สามสิบตำลึงให้ลิ่วล้อลอบนำมาให้สื่อจิ้นในเวลากลางคืน
ทองกลีบกระเทียมนั้นไม่ใช่ทองก้อนใหญ่แต่เป็นก้อนเล็กๆ คล้ายกลีบกระเทียมจึงใช้เป็นเงินปลีกได้
ลิ่วล้อมาเคาะประตูหมู่บ้านตอนราวยามหนึ่ง บอกลูกบ้านให้ไปแจ้งสื่อจิ้น สื่อจิ้นรีบสวมเสื้อจุดไฟออกมาพบ พอเห็นก็ถามลิ่วล้อว่ามาทำไม
“นายทั้งสามให้ข้าน้อยนำของกำนัลเล็กน้อยมามอบให้ท่าน เป็นการตอบแทนคุณท่านที่ไว้ชีวิต”
สื่อจิ้นบ่ายเบี่ยงเล็กน้อยแล้วก็คิดว่า “เมื่อเจตนาส่งมา ก็รับไว้แล้วกัน” แล้วก็ให้เอาของว่างมาเลี้ยงดูแล้วให้ทิปเป็นเงินเศษกลับไป
อีกครึ่งเดือนถัดมา พวกจูอู่ได้ไข่มุกงามมาเส้นหนึ่งก็ส่งมากำนัลสื่อจิ้นอีก สื่อจิ้นก็รับไว้
ตรงจุดนี้จะเห็นว่าพวกจูอู่นำของกำนัลมาให้สื่อจิ้นก็จะเลือกนำมาให้ในคืนเดือนมืดเพื่อไม่ให้ใครรู้เห็น เพราะของกำนัลเหล่านี้นับว่าเป็นของโจร การรับของโจรนั้นมีความผิดตามกระบิลเมือง แต่สื่อจิ้นรับไว้โดยไม่คิดอะไรมาก ผิดกับซ่งเจียงซึ่งต่อไปข้างหน้าจะได้รับของกำนัลเป็นของโจรในลักษณะเดียวกัน แต่ซ่งเจียงฉุกคิดได้ทันทีว่า การรับของโจรนี้อาจนำภัยมาสู่ตน
นอกจากสื่อจิ้นจะรับของโจรไว้โดยไม่คิดอะไรมากแล้ว ยังตอบแทนด้วย
ราวครึ่งเดือนถัดมา สื่อจิ้นเห็นว่าพวกจูอู่มีน้ำใจมอบของกำนัลมาให้ ตนก็ควรมีน้ำใจตอบกลับไปบ้าง จึงให้คนไปซื้อผ้าต่วนแดงอย่างดีที่อำเภอนำมาตัดเสื้อคลุมได้สามตัว แล้วล้มแพะทำอาหารอร่อยใส่กล่องสามกล่องสำหรับพวกจูอู่ ใช้พวกลูกบ้านนำไปส่งให้โดยมีลูกบ้านชื่อหวางซื่อ 王四 เป็นคนช่างเจรจาหน่อยเป็นหัวหน้านำไป วันถัดมาพวกจูอู่ก็ส่งเงินทองตอบแทนกลับมาให้อีก
เวลาผ่านไปจนใกล้คืนวันไหว้พระจันทร์เพ็ญเดือนแปด สื่อจิ้นนึกครึกครื้นอยากเชิญพวกจูอู่ทั้งสามมาดื่มเหล้ากันในคืนเดือนเพ็ญ จึงเขียนจดหมายนัดแนะแล้วให้หวางซื่อนำไปส่งให้พวกจูอู่ จูอู่อ่านแล้วก็ยินดีเขียนจดหมายตอบรับให้หวางซื่อนำกลับมาให้สื่อจิ้น โดยให้รางสัลหวางซื่อด้วยเป็นเงินห้าตำลึง แล้วเลี้ยงเหล้าให้อีก หวางซื่อเลยล่อไปราวสิบชาม พอลงเขามาก็ไปพบกับลิ่วล้อคนที่นำของกำนัลมาส่งให้สื่อจิ้นทุกครั้ง จำกันได้จึงลากกันไปดื่มต่อที่ร้านเหล้าอีกสิบกว่าชาม
ขากลับลงมา หวางซื่อก็เดินไม่ตรงเสียแล้ว โซซัดโซเซเดินก้าวล้มก้าวเห็นหญ้าเป็นพรมที่ป่าละเมาะข้างทางน่านอนเลยโผเผไปที่นั่น ก็พอดีพรานกระต่ายหลี่จี๋กำลังมาดักสัตว์อยู่แถวนั้น เห็นเข้าจำกันได้จึงวิ่งเข้ามาพยุง แต่หวางซื่อก็ทรุดผล็อยเมาหลับตรงนั้น เงินทิปแท่งนั้นก็แพลมออกมาจากไถ้คาดเอว หลี่จี๋จึงคิดว่า “ไอ้หมอนี่เมาไม่รู้เรื่องแล้ว เอาเงินไปก็คงไม่รู้หรอก”
ถึงกำหนดฟ้าลิขิตให้หมู่ดาวมาชุมนุม หลี่จี๋ถอดไถ้ออกจากเอวหวางซื่อนำมาเขย่าดูก็มีเงินแท่งกับจดหมายของจูอู่หล่นลงมาด้วย หลี่จี๋อ่านหนังสือไม่ค่อยออกจึงอ่านตัวอะไรยั้วเยี้ยเขียนยาวๆ ในจดหมายไม่รู้เรื่อง แต่พออ่านขื่อจูอู่ เฉินต๋า และหยางชุนที่เขียนบนหน้าซองออก จึงคิดว่าวันนี้ได้ลาภแล้ว สามคนนี้มีรางวัลนำจับเป็นเงินถึงสามพันก้วน “วันก่อนจะไปขอเหล้าเจ้าเตี้ยชิวอี่กิน เจอเจ้าสื่อจิ้นหาว่าข้าจะไปขโมยของ ที่แท้มันสมคบกับโจรเสียเอง” หลี่จี๋จึงเก็บเงินห้าตำลึงเข้าพกแล้วนำจดหมายไปอำเภอฮว่าอินขึ้นเงินรางวัล
หวางซื่อพอสร่างเมาตื่นขึ้นมาก็ยามสองแล้ว ลืมตาเห็นจันทร์ส่องหน้าก็ตกใจ โดดผลุงขึ้นมาคลำไปที่เอว ไถ้ไม่อยู่เสียแล้ว มองหาก็เจอหล่นอยู่ที่พื้นแต่เงินกับจดหมายหายไป จึงคิดว่าเงินนั่นไม่เท่าไรแต่จดหมายนี่สิไม่รู้ใครเอาไป หากสื่อจิ้นรู้คงไล่ข้าออก”
พอกลับมาถึงหมู่บ้านก็เป็นเวลายามห้าจะเช้าแล้ว สื่อจิ้นถามว่าทำไมเพิ่งกลับ หวางซื่ออ้างว่า “อาศัยบารมีนายท่าน พวกจูอู่ดีใจไม่ยอมให้รีบกลับ เลี้ยงเหล้าจนดึกดื่นจึงออกมาได้” พอถามถึงจดหมายตอบ หวางซื่อก็ปดว่า
“พวกนายส้องทั้งสามก็คิดจะเขียนตอบ แต่ผู้น้อยแจ้งว่า เมื่อนายท่านทั้งสามตอบรับจะมางานเลี้ยงก็เพียงพอแล้ว เดี๋ยวผู้น้อยเกิดเมาเหล้าแล้วทำจดหมายหล่นหายกลางทางจะไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ”
พอถึงวันไหว้พระจันทร์ สื่อจิ้นให้ลูกบ้านล้มแพะตัวหนึ่ง ไก่ห่านอีกร้อยกว่าตัว เตรียมเหล้าและอาหารไว้ ทางด้านพวกจูอู่ก็กำชับลิ่วล้อให้ดูแลค่ายให้ดี สะพายกันแต่ดาบคาดเอว พาคนติดตามมาเพียงห้าคน เดินเท้าลงเขามายังหมู่บ้าน เมื่อมาถึง สื่อจิ้นก็ให้ลูกบ้านปิดประตูหน้าหลังลงกลอนแน่นหนา คืนวันนั้นอากาศแจ่มใส จันทร์กระจ่างฟ้าสวยงามมาก
午夜初长，黄昏已半，一轮月挂如银。
冰盘如昼，赏玩正宜人。
清影十分圆满，桂花玉兔交馨。
帘栊高卷，金杯频劝酒，欢笑贺升平。
年年当此节，酩酊醉醺醺。
莫辞终夕饮，银汉露华新。
รัตติกาลผ่านมาบอกลาสายัณห์
เพ็ญหิรัญกระจ่างฟ้าน่าหลงใหล
หอมหมื่นลี้ประชันจันทร์ยองใย
สุราในจอกทองฉลองสันต์
ทุกปีในสารทนี้
เมาเต็มที่แทบทุกวัน
เย็นดื่มชื่นชมจันทร์
ทางช้างเผือกน้ำค้างโปรย
ขณะที่สื่อจิ้นและสามนายโจรกำลังกินดื่มกันอย่างรื่นรมย์ชมจันทร์เพ็ญอยู่ในสวนหลังบ้านนั้น ด้านนอกกำแพงก็เกิดเสียงเอะอะ เงาคบไฟวูบวาบสับสนไปทั่ว สื่อจิ้นโดดลุกขึ้นตะโกนสั่งว่า “อย่าเปิดประตู เอาบันไดมา”
สื่อจิ้นพาดบันไดกับกำแพงแล้วปีนขึ้นไปดูภายนอกก็เห็นรองนายอำเภอฮว่าอินยืนม้าอยู่ มีนายกองสองนายนำกำลังทหารท้องถิ่นสามร้อยกว่าคนล้อมบ้านตนไว้โดยรอบ อาวุธครบมือชูสลอนต้องแสงคบเพลิงวูบวาบ สื่อจิ้นว่า “ทำอย่างไรดี”
พวกจูอู่สามนายโจรพากันคุกเข่ากล่าวว่า “ท่านพี่ ท่านเป็นผู้บริสุทธิ์มาต้องมลทินเพราะพวกเรา ท่านจับพวกเรามัดส่งทางการเสียเถิด”
“ได้อย่างไร อีกอย่าง ข้าเป็นคนเชิญพวกท่านมา หากจับพวกท่านไปขึ้นเงินรางวัล คนทั้งแผ่นดินคงหัวเราะเยาะข้า จะตายก็ตายด้วยกัน อยู่ก็อยู่ด้วยกัน พวกท่านลุกขึ้น วางใจ รอข้าถามพวกมันดูก่อน”
สื่อจิ้นปีนบันไดชะโงกหน้าถามว่า “นายกองทั้งสองท่านมาทำอะไรที่บ้านข้าค่ำมืดดึกดื่น”
นายกอง “พี่ใหญ่ ท่านอย่าทำไขสือ หลี่จี๋อยู่นี่ แจ้งว่าท่านสมคบโจร”
สื่อจิ้นตวาดถาม “หลี่จี๋ ทำไมมาใส่ความข้า”
หลี่จี๋ตอบ “เดิมข้าก็ไม่รู้เรื่องหรอก แต่เก็บได้จดหมายที่หวางซื่อทำตกไว้ในป่า จึงเอาไปส่งอำเภอ แล้วพากันมานี่”
สื่อจิ้นหันกลับมาตะโกนถามหวางซื่อ “ไหนบอกว่าไม่มีจดหมายตอบ แล้วมันโผล่มาได้ไง”
หวางซื่อตอบว่า “คือข้าเมาไปหน่อย เลยลืมไปว่ามีจดหมาย”
“ไอ้#$%&…”
พวกจูอู่ส่งสัญญาณมือให้ตอบรับด้านนอก
พวกนายกองด้านนอกต่างกลัวสื่อจิ้นอยู่ ไม่กล้าบุกเข้ามา
สื่อจิ้นตะโกนบอกไปว่า “นายกองทั้งสองท่านใจเย็นรอก่อน เดี๋ยวข้าจะจับโจรมัดไปส่ง”
“ได้เลย พวกเรารอท่านมัดมาแล้วนำตัวไปขึ้นรางวัลด้วยกัน”
สื่อจิ้นลงบันไดมาถึงกลางห้องโถงก็เรียกหาหวางซื่อ แล้วพาไปสวนหลัง เอาดาบฟันทิ้งเสีย
จากนั้นก็ตวาดเรียกพวกลูกบ้านให้ช่วยกันเก็บข้าวของที่ย้ายติดตัวได้มัดใส่ห่อให้หมด แล้วให้จุดคบไฟเอาไว้สามสิบกว่าเล่ม สื่อจิ้นกับพวกสามนายโจรนำเสื้อเกราะมาใส่ แล้วคว้าอาวุธจากแคร่มาทั้งสะพายและถือไว้ครบมือ แล้วช่วยกันเอาคบไฟจุดเผากระท่อมหญ้าหลังบ้าน พวกทหารด้านนอกเห็นมีไฟลุกก็กรูกันมาที่ประตูหลัง สื่อจิ้นให้ลูกบ้านเอาสัมภาระที่ห่อไว้ผูกติดตัวให้เรียบร้อย สั่งให้เผาห้องโถงใหญ่เสีย แล้วเปิดประตูหน้า โห่ร้องวิ่งกันออกมา
สื่อจิ้นนำหน้า ตามมาด้วยจูอู่ หยางชุนตรงกลาง ด้านหลังเฉินต๋ากับพวกลิ่วล้อและลูกบ้านฟาดซ้ายฟันขวา สื่อจิ้นเหมือนพญาเสือที่ไม่มีใครสกัดไว้ได้ ลุยฆ่ามาเจอสองนายกองกับหลี่จี๋ หลี่จี๋หันหลังวิ่งหนี สื่อจิ้นปราดเข้าฟันหลี่จี๋ตัวขาดสองท่อน ส่วนสองนายกองก็หนีไม่ทัน ถูกเฉินต๋าและหยางชุนกวดทันแล้วสังหารเสีย รองนายอำเภอรีบควบม้าหนีไปก่อนใคร พวกที่เหลือก็ชิงกันหนีจ้าละหวั่นไม่เป็นอันต่อสู้ เมื่อขับไล่ทหารทางการไปแล้ว สื่อจิ้นกับลูกบ้าน และสามนายโจรก็พากันขึ้นไปพำนักบนเขาเส่าฮว่า
หลายวันผ่านไป สื่อจิ้นคิดขึ้นมาว่า เพื่อช่วยคนทั้งสาม บ้านก็เผาไปแล้วเหลือทรัพย์สินนิดหน่อยที่พอติดตัวมาได้ เมื่อไม่มีบ้านให้กลับแล้ว จึงคิดว่าจะไปหาอาจารย์หวางจิ้น จึงนำเรื่องนี้บอกพวกจูอู่
พวกจูอู่จึงว่า “พี่ท่านอย่าไปเลย อยู่ด้วยกันที่ค่ายนี่แหละ หากพี่ท่านไม่อยากเป็นโจร ก็รอให้เรื่องเงียบสักพัก แล้วพวกเราจะพาคนไปช่วยปลูกบ้านใหม่ พี่ท่านจะได้กลับไปใช้ชีวิตปกติ”
สื่อจิ้นว่า “แม้จะรู้ว่าพวกท่านมีน้ำใจที่ดี แต่ใจข้าล่วงหน้าไปแล้ว ตั้งใจจะไปหาท่านอาจารย์ หาโอกาสสร้างตัวใช้ชีวิตอย่างสุขสบายภายหน้า”
“พี่ท่านอยู่ตั้งตัวเป็นหัวหน้าค่ายที่นี่ ไม่สบายกว่าหรือ หรือท่านติว่าค่ายเราเล็กไป”
“ตัวเราก็เป็นคนที่ยังไม่มีมลทิน หากมากลายเป็นโจร ชื่อเสียงบรรพชนจะแปดเปื้อน ท่านอย่าพูดเลย”
ไม่กี่วันต่อมาสื่อจิ้นก็เก็บเงินทองติดตัวไปจำนวนหนึ่ง ติดอาวุธครบมือ ให้ลูกบ้านที่ตามขึ้นเขามาคงอยู่ที่ค่าย ส่วนตนเองก็ลงเขามุ่งหน้าไปทางเมืองด่านตะวันตก
崎岖山岭，寂寞孤村。
披云雾夜宿荒林，带晓月朝登险道。
落日趱行闻犬吠，严霜早促听鸡鸣。
ยอดเขาสลับซับซ้อน
หมู่บ้านซ่อนเร้นโดดเดี่ยว
แรมคืนในป่าเปลี่ยว
อาศัยเมฆหมอกห่มนอน
จันทราลาอรุณรุ่ง
ทางอันตรายมุ่งสัญจร
อัสดงหมาเห่าหอน
หนาวน้ำค้างยามไก่ขัน
ตอนก่อนหน้า : เขาเส่าฮว่า
ตอนถัดไป : ลงลาย หรือ บุปผา
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
