ขุนโจรเหลียงซาน 17
หลู่จื้อเซิน สงฆ์ลงลาย (10) ก้มถอนต้นหยางหลิ่ว
萍踪浪迹入东京，行尽山林数十程。
古刹今番经劫火，中原从此动刀兵。
相国寺中重挂搭，种蔬园内且经营。
自古白云无去住，几多变化任纵横。
จอกแหนล่องสู่ตงจิงกรุงไกร
ลำเนาไพรท่องถ้วนทั่วทุกถิ่น
อารามโบราณเพลิงผลาญวอดวายสิ้น
แผ่นดินย่างยุคกลีแต่นี้ไป
จำต่ำต้อยตกอยู่ในวัดเซี่ยงกว๋อ
ปลูกผักพอมีกินถิ่นอาศัย
หนใดเล่าอาจกักเมฆาไว้
ต่อแต่ไรเคยคลายเคลื่อนอย่างเสรี
หลู่จื้อเซินมาถึงตงจิงก็มุ่งตรงไปยังวัดต้าเซี่ยงกว๋อ 大相国寺 นำหนังสือแนะนำตัวจากเจ้าอาวาสจื้อเจินวัดเขาอู่ไถมอบให้แก่เจ้าอาวาสจื้อชิง 智清 วัดต้าเซี่ยงกว๋อ แล้วก็รออยู่ยังโรงฉันของสงฆ์
เจ้าอาวาสจื้อชิงนำหนังสือแนะนำตัวนั้นหารือกับสงฆ์ชั้นผู้ใหญ่ของวัด
“สงฆ์รูปนี้เดิมทีเป็นทหารในสังกัดจวนจิงเลวี่ย เนื่องจากฆ่าคนตายจึงได้ปลงผมออกบวช เคยก่อความวุ่นวายมาแล้วสองคราจนทางนั้นรับมือไม่ไหว จึงผลักภาระมาให้อาตมาทางนี้ ครั้นจะไม่รับเอาไว้ ทางศิษย์พี่ก็กำชับมาหนักหนา คงไม่อาจปฏิเสธได้ แต่หากรับเอาไว้ก็คงต้องประพฤฒิล่วงสิกขาบทอีกเป็นแน่ ควรทำเช่นไรดี”
สงฆ์ผู้รับรองญาติโยมว่า “ตามความเห็นของพวกศิษย์ สงฆ์รูปนี้ไม่มีลักษณะของผู้ออกบวช คงรับมือไม่ได้แน่”
สงฆ์ผู้กำกับวัดว่า “ศิษย์ตรองดูแล้วเห็นว่า ทางวัดเรามีสวนผักอยู่นอกประตูซวนเจ่า 酸枣门 ที่นั่นมักมีพวกทหารในค่ายและอันธพาลแถวนั้นราวสามสิบคนนำแพะและม้ามาปล่อยให้กินหญ้า สร้างความวุ่นวายอยู่เสมอ ภิกษุชราที่ดูแลสวนผักอยู่นั้น ก็ไม่กล้าไปตอแย หากเราให้จื้อเซินไปดูแลที่นั่น อาจรับมือได้”
เจ้าอาวาสเห็นด้วย จึงให้พระอุปัฏฐากไปโรงฉันพาจื้อเซินมาพบ เมื่อมาถึงก็กล่าวแก่จื้อเซินว่า
“ท่านเป็นผู้ที่พระอาจารย์เจินศิษย์พี่แนะนำมา ที่วัดนี้มีสวนผักใหญ่แห่งหนึ่งตั้งอยู่นอกประตูซวนเจ่า ติดกับศาลเจ้าเยว่ 岳庙 ท่านจงไปรับผิดชอบดูแลสวนผักแห่งนี้ แต่ละวันก็ให้คนส่งผักเข้าวัดมาสิบหาบ ส่วนที่มีเหลือก็สุดแต่ท่านจะใช้สอย”
จื้อเซินแย้งว่า “ท่านอาจารย์เจินแนะนำผู้น้อยมายังวัดนี้ เหตุใดจึงไม่ให้กำกับวัด ดูแลวัด กลับให้ส่าเจียไปเฝ้าสวนผัก”
สงฆ์รูปหนึ่งกล่าวว่า “ศิษย์พี่ ท่านควรทราบว่า ท่านเพิ่งมาอยู่ใหม่ ยังไม่มีผลงานให้ประจักษ์ จะมากำกับวัดได้อย่างไร”
สงฆ์อีกรูปหนึ่งชี้แจงถึงลำดับอาวุโส และลำดับการดูแลรับผิดชอบตามหน้าที่ แล้วสรุปว่า
“ศิษย์พี่ดูแลสวนผักก็เป็นหัวหน้าสวนผัก เมื่อมีผลงานดีสักหนึ่งปี ก็จะได้เลื่อนเป็นหัวหน้าเจดีย์ มีผลงานดีอีกปีก็จะได้เป็นผู้ดูแลโรงอาบน้ำ อีกปีก็ได้กำกับวัด ไปตามลำดับ”
หลู่จื้อเซินคงฟังจนงง
“ออ เช่นนี้เอง เมื่อยังมีโอกาสลืมตาอ้าปากได้ พรุ่งนี้ส่าเจียไปก็แล้วกัน”
เจ้าอาวาสจื้อชิงจึงมีหนังสือไปติดประกาศที่สวนในวันนั้น และมีหนังสือแต่งตั้งมอบให้จื้อเซินถือไปรับหน้าที่ในวันรุ่งขึ้น
ทางด้านสวนผัก มีผีพนันอยู่กลุ่มหนึ่งมีพวกราวสามสิบคน มีหัวโจกสองคน คนหนึ่งคือหนูข้ามถนนจางซาน 过街老鼠张三 อีกคนหนึ่งคือ ไอ้งูเขียวหลี่ซื่อ 青草蛇李四 มาขโมยผักในสวนอยู่เป็นประจำ มาเห็นประกาศรู้ว่าจะมีผู้ดูแลสวนคนใหม่มารับหน้าที่ในวันรุ่งขึ้น จึงประชุมวางแผนกันจะรับน้องสั่งสอนผู้มาใหม่ โดยจะแกล้งหลอกให้มายังห้องส้วมแล้วจับโยนบ่ออาจม
วันรุ่งขึ้น หลู่จื้อเซินถือหนังสือแต่งตั้งมารับมอบหน้าที่ใหม่ ภิกษุชราที่ดูแลสวนแนะนำให้รู้จักพระเณรที่มีหน้าที่ทำสวนแล้วก็ส่งมอบหน้าที่ อำลากลับวัดในเมืองไป หลู่จื้อเซินมายืนมองแปลงผัก เหลียวซ้ายแลขวาอยู่นั้น ก็เห็นพวกจางซานหลี่ซื่อถือกล่องใส่ผลไม้ และเหล้ามายืนอยู่แถวหน้าห้องส้วม แจ้งว่า
“พวกข้ามาแสดงความยินดีกับหลวงพี่”
หลู่จื้อเซินว่า “พวกเจ้าเป็นคนบ้านใกล้เรือนเคียง มา เข้าไปคุยกันในสำนักงาน”
พวกจางซานหลี่ซื่อทำคำนับแล้วพากันนิ่งอยู่ไม่ยอมลุกขึ้น รอให้หลู่จื้อเซินเข้าพยุง
หลู่จื้อเซินมองดูก็รู้เชิงว่าพวกนี้มีลูกเล่นมากระตุกหนวดเสือเป็นแน่ จึงเล่นตามบท ก้าวเท้าเข้าไปหา พวกจางซานหลี่ซื่อเห็นได้ทีก็พุ่งเข้ามาหมายคว้าขาคนละข้างจับหลู่จื้อเซินทุ่มลงบ่อ หลู่จื้อเซินไม่รอให้ทั้งคู่เข้ามาถึงตัว เตะขาขวาใส่หลี่ซื่อกระเด็นตกบ่อไป แล้วเตะซ้ายส่งจางซานตามลงไปด้วย พวกที่เหลือเห็นท่าไม่ดีจะพากันวิ่งหนี หลู่จื้อเซินก็ตวาดว่า
“ใครหนี คนนั้นจะต้องตามลงบ่อด้วย” จึงต่างชะงักกันอยู่
บ่อนั้นไม่ลึกนัก จางซานหลี่ซื่อตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนได้ หนอนไต่เต็มหัวเต็มหน้ายั้วเยี้ย เหม็นจนสุดทน ตะโกนขอโทษขอโพยมา หลู่จื้อเซินจึงไล่พวกบนปากบ่อให้ไปช่วยฉุดขึ้นมา แล้วไล่ไปอาบน้ำ อาบเสร็จพวกก็แบ่งเสื้อผ้าให้ไปผัด แล้วจื้อเซินก็เรียกทั้งหมดไปยังสำนักงาน หลู่จื้อเซินนั่งลงกลางวงแล้วชี้หน้าด่าภาษาพ่อขุนว่า
“ไอ้พวกนกเขา ไม่ต้องมาหลอกส่าเจีย บอกมาพวกเอ็งเป็นนกเขาไร มาก่อกวนส่าเจียทำไม”
จางซานหลี่ซื่อพาพวกคุกเข่าลงกล่าวว่า “พวกผู้น้อยอยู่กันแถวนี้ เป็นเซียนพนันเล่นพนันยังชีพ อาหารก็อาศัยเก็บพืชผักในสวนนี้ พวกที่วัดต้าเซี่ยงกว๋อเคยเอาเงินมาจ้างให้หยุดก็ไม่เคยได้ผล อาจารย์ท่านมาจากวัด แต่ฝีมือต่างกัน พวกผู้น้อยไม่เคยเห็นอาจารย์มาก่อน ต่อไปนี้ก็ขอยอมเป็นผู้รับใช้”
จื้อเซินคุยโวว่า “ส่าเจียเป็นอดีตถีเสียในค่ายนายท่านฉงจิงเลวี่ยผู้เฒ่าแห่งกวนซีเมืองหยันอัน ฆ่าคนไปมาก จึงสมัครใจออกบวชที่เขาอู่ไถก่อนย้ายมาที่นี่ ส่าเจียแซ่หลู่ ฉายาจื้อเซิน อย่าว่าแต่พวกเจ้าแค่ยี่สิบสามสิบคนนี่ ต่อให้กองทัพนับพันนับหมื่น ส่าเจียก็ลุยเข้าลุยออกมาแล้ว”
พวกเหลือขอ 泼皮 กลุ่มนั้นขานโอ้โฮ แล้วคำนับลาแยกย้ายกันไป หลู่จื้อเซินก็เอนกายเข้านอน
วันถัดมา พวกเหลือขอลงขันกันซื้อเหล้ามาสิบขวด จูงหมูมาตัวหนึ่งมาจัดการปรุงอาหารกันที่สวน หลู่จื้อเซินถามว่ามาสุรุ่ยสุร่ายอะไรกัน
พวกเหลือขอตอบว่า “วันนี้พวกข้าดวงดี เลยขอมาจัดเลี้ยงและให้อาจารย์เป็นประธาน”
จื้อเซินชอบใจใหญ่ ดื่มกินไปกรึ่มๆ ร้องรำทำเพลง ปรบไม้ปรบมือกันก็พลันได้ยินเสียงอีการ้อง พวกเหลือขอได้ยินก็พากันขบฟัน ร้องแก้เคล็ดพร้อมกันว่า “ปากแดงชี้ฟ้า ลิ้นขาวลงดิน 赤口上天 白舌入地”
จื้อเซินถามว่า “พวกเจ้าเล่นนกเขาไร”
“อีการ้อง มันเป็นลางจะเกิดเรื่องเหมือนลิ้นกับฟันจะกระทบกัน”
พวกพระเณรที่ปลูกผักได้ยินก็ขำแล้วบอกว่า “ต้นหยางข้างกำแพงนี่ มีอีกามาทำรัง มันก็ร้องทั้งวันแหละ”
พวกเหลือขอคนหนึ่งบอกว่า “เอาบันไดปีนไปรื้อรังทิ้งเสียก็แล้วกัน”
“พวกเราไปกัน”
จื้อเซินดื่มได้ที่ก็นึกสนุกตามมาดูด้วย
พอมาถึงข้างกำแพงก็เห็นรังอีกา คนหนึ่งบอกว่า “เอาบันไดปีนไปรื้อรังทิ้งจะได้ไม่รกหู”
หลี่ซื่อว่า “บันไดไม่ต้อง เดี๋ยวข้าปีนเอง”
จื้อเซินเล็งๆ ดู แล้วเดินไปที่ต้นไม้ ถลกแขนเสื้อขึ้น เอามือขวายึดด้านล่าง ก้มตัวเบียดโอบใช้มือซ้ายยึดด้านบน กระตุกเอวขึ้น ถอนเอาต้นหยางขึ้นมาทั้งราก
พวกเหลือขอเห็นแล้วก็พากันคารวะ “อาจารย์ท่านไม่ธรรมดา เป็นอรหันต์โดยแท้ พละกำลังมหาศาล ถอนขึ้นมาได้อย่างไรนี่”
จื้อเซินว่า “มีนกเขาไร พรุ่งนี้มาดูส่าเจียซ้อมมวยรำอาวุธให้ดู”
พอฟ้าเริ่มค่ำพวกก็แยกย้ายกันไป
นับแต่นั้นมา พวกผีพนันก็ซื้อเหล้ายามาทุกวัน มาเลี้ยงดูและชมจื้อเซินรำมวย ผ่านไปหลายวัน จื้อเซินคิดว่ากินเปล่าของพวกนั้นมาหลายวันแล้ว วันนี้จะเลี้ยงตอบแทนบ้าง จึงให้พวกพระเณรในสวนผักเข้าเมืองไปช่วยซื้อผลไม้ และเหล้า สั่งหมูตัวหนึ่ง แพะตัวหนึ่งมาทำอาหาร
วันนั้นเป็นปลายเดือนสาม อากาศร้อน จื้อเซินจึงให้ปูเสื่อกินกันอยู่ใต้ร่มต้นไหวย กินของคาวอิ่มดีแล้วมากินผลไม้ พวกสหายเหลือขอก็บอกว่า
“หลายวันนี้เห็นแต่อาจารย์รำมวย ไม่เห็นแสดงเพลงอาวุธบ้างเลย”
หลู่จื้อเซินจึงเข้าไปหยิบไม้ขักขระของตนมา ความยาวห้าฉื่อ หนักหกสิบสองชั่ง ส่งให้ดู สหายเหลือขอยกดูแล้วล้วนตะลึงกล่าวว่า
“หากแขนไม่มีกำลังเหมือนควาย 水牛 แล้ว คงเหวี่ยงไม่ไปแน่”
หลู่จื้อเซินรับไม้เท้ากลับมาแล้วก็รำไม้เท้าหวือหวืออย่างทะมัดทะแมง ไม่มีช่องโหว่ พวกต่างร้องชมไม่ขาดปาก
พลันมีเสียงร้องชมจากอีกฝั่งของกำแพง “รำได้ดี”
หลู่จื้อเซินหยุดมือมองไปก็เห็นนายทหารผู้หนึ่งยืนอยู่ที่ช่องกำแพง มีศีรษะเหมือนเสือดาว ตากลมโปน คางเหมือนนกนางแอ่น หนวดเคราเหมือนเสือ สูงราวแปดฉื่อ อายุราวสามสิบห้า กล่าวชมมาว่า
“อาจารย์ท่านนี้ ฝีมือไม่ธรรมดา ใช้อาวุธได้ดียิ่ง”
พวกสหายเหลือขอก็บอกว่า “ครูฝึกท่านนี้ยังชม ฝีมือต้องดีจริง”
จื้อเซินถามว่า “นายทหารผู้นี้เป็นใคร”
พวกตอบว่า “นายทหารท่านนี้คือครูฝึกหลิน ครูฝึกทหารองครักษ์แปดสิบหมื่น มีนามว่า หลินชง 林冲”
หลินชงกระโดดข้ามกำแพงมาทักทายแล้วพากันนั่งลง ครูฝึกหลินถามว่า
“อาจารย์ท่านเป็นคนที่ไหน มีฉายาธรรมว่าอะไร”
จื้อเซินว่า “ส่าเจียเป็นคนกวนซีชื่อหลู่ต๋า เพราะฆ่าคนมามากจึงสมัครใจออกบวช เมื่อยังเล็กเคยมาที่ตงจิงนี่ ได้เคยรู้จักหลินถีเสีย บิดาของท่าน”
หลินชงยินดียิ่งนัก จึงขอร่วมสาบานเป็นพี่น้องโดยนับจื้อเซินเป็นพี่
จื้อเซินถามว่า “วันนี้ ครูฝึกมาทำอะไรที่นี่”
หลินชงตอบว่า “ผู้น้องพาภรรยาผู้น้อย 拙荆 มาแก้บนกันที่ศาลเยว่ข้างๆ นี่ หลินชงได้ยินเสียงฟาดกระบอง ชมแล้วต้องตา จึงให้จิ่นเอ๋อ 锦儿 พาภรรยาเข้าไปแก้บนในศาล หลินชงรออยู่ด้านนอก ไม่คิดว่าจะได้พบศิษย์พี่”
จื้อเซินว่า “ส่าเจียเพิ่งมาถึงที่นี่ ยังไม่รู้จักใคร วันๆ ก็ได้แต่พวกพี่น้องเหล่านี้มาเป็นเพื่อน วันนี้ยังได้พบครูฝึก และยังสาบานเป็นพี่น้อง เป็นเรื่องดียิ่งนัก”
(เมื่อกล่าวถึงศาลเจ้าเยว่ 岳庙 แล้วอาจนึกถึงศาลเยว่เฟย 岳飞庙 (งักฮุย) แม่ทัพผู้ซื่อสัตย์ภักดี มีวีรกรรมต้านทัพจิน 金 อันเลื่องชื่อในสมัยซ่งใต้ 南宋 แต่ท้องเรื่องสุยหู่จ้วนนี้เกิดขึ้นในสมัยซ่งเหนือ 北宋 ก่อนสมัยซ่งใต้ ศาลเยว่นี้จึงไม่ใช่ศาลเยว่เฟย (งักฮุย) หากแต่เป็นศาลเจ้าตงเยว่ต้าตี้ 东岳大帝 เทพแห่งขุนเขาไท่ซาน 泰山 หรือ ตงเยว่ 东岳 หนึ่งในห้าขุนเขาสำคัญของจีนที่เรียกรวมกันว่า อู่เยว่ 五岳 ห้าขุนเขา)
ตอนก่อนหน้า : เผาวัดหว่าก้วน
ตอนถัดไป : ไท่สุ้ยบุปผา
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
