บทที่ 2 ตอน เธอเห็นด้วยเหรอ..
คำเตือน: เนื้อหา 18+ อาจจะมีคำหยาบคายเพื่ออรรถรสในการอ่าน โปรดใช้จักรยานในการอ่านด้วยนะครับโผมม
ฉันรับรู้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นได้ปรากฏตัวให้แม่ของฉันเห็นเข้าแล้ว..
เสียงแม่กรีดร้องจนพ่อตกใจ ถึงพ่อจะจิตแข็งแต่ก็คงทนเสียงที่แม่กรีดร้องเพราะความหวาดกลัวต่อบางสิ่งบางอย่างไม่ได้ พ่อทำได้เพียงเร่งเครื่องออกจากถนนสายนี้ให้เร็วที่สุดจนพวกเราสามารถหลุดพ้นออกมาได้ จนฉันรู้สึกว่าบรรยากาศภายในรถกลับมาเป็นปกติแล้ว แม่ก็ค่อยๆใจเย็นลงและบอกให้พ่อหาโรงแรมข้างทางพักก่อนเพราะแม่ไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว
“คุณคะ ฉันว่าพวกเราหาโรงแรมพักกันก่อนเถอะค่ะ รอตะวันขึ้นแล้วพวกเราค่อยเดินทางกันต่อนะคะ ” แม่บอกพ่อด้วยสีหน้ากังวลใจ
“หนูเห็นด้วยค่ะพ่อ ตอนนี้ฝนตกหนักมาก ลมก็แรง หนูว่าเราไปพักโรงแรมตามที่แม่บอกดีกว่าค่ะ” ฉันพูดขึ้น
พ่อพยักหน้าตอบรับและขับรถไปเรื่อยๆจนเจอโรงแรมแห่งหนึ่ง พ่อไม่รอช้ารีบบึ่งรถเลี้ยวเข้าไปหาที่จอดรถในโรงแรม เมื่อหาที่จอดรถเสร็จพ่อก็พาฉันและแม่เดินไปที่หน้าเคาท์เตอร์เพื่อเช็คอินเข้าพักโรงแรม พ่อใช้เวลาที่เคาท์เตอร์ไม่นานนักพนักงานก็ยื่นกุญแจห้องให้กับพ่อของฉัน ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าในโรงแรมนี้ปลอดภัยกว่าบนถนน ฉันรู้สึกโล่งใจมากๆ แต่ก็อดสงสัยที่จะถามแม่ไม่ได้ว่าแม่เจออะไรทำไมถึงกรีดร้องเสียงดังเหมือนคนไม่สติแบบนั้น
“คุณเห็นอะไรที่กระจกรถ บอกผมหน่อยได้ไหม ผมเป็นห่วงคุณมากจริงๆ คุณหน้าซีดปากซีดจนผมตกใจ” พ่อเกริ่นถามแม่ขึ้นมาก่อน
“จะดีเหรอคะ คุณจะหาว่าฉันตาฝาดหรือเปล่าคุณยิ่งไม่ค่อยเชื่อกับเรื่องอะไรแบบนี้อยู่ด้วย” แม่ตอบเจื่อนๆ
“เล่ามาเถอะริน ผมไม่เคยเห็นคุณเป็นแบบนี้ เผื่อมันจะทำให้คุณสบายใจขึ้น”
“ก็ได้ค่ะ ตอนนั้นที่ฉันหันไปมองกระจก ฉันเห็นผู้หญิงวัยกลางคนคนนึงใส่ชุดเดรสสีดำ ผมยาวไม่เห็นหน้า เขายืนอยู่บนถนนและฉันเจอตลอด แม้แต่เวลารถกำลังเคลื่อนตัวฉันก็เจอเขาค่ะ ฉันรู้ได้เลยว่าไม่ใช่คนแน่ๆเพราะสถานที่นี้มีแต่ป่าไม่มีบ้านคนหรือคนสัญจรเลย ซึ่งมันผิดวิสัยที่ผู้หญิงจะมายืนคนเดียวมืดๆกลางค่ำกลางคืนแบบนี้คนเดียว
แต่ฉันก็มองแบบละสายตาไม่ได้ไม่รู้ทำไมเหมือนกันค่ะ จนผู้หญิงคนนั้นเอาหน้ามาแนบกระจกและแสยะยิ้มกว้างใส่ฉัน ตอนนั้นฉันพยายามทำตัวแบบปกติไม่ให้รู้ว่าฉันเห็นเธอ แต่เธอก็เริ่มทำตาถลนจนเกือบหลุดออกมาจากเบ้าตา เธอแลบลิ้นยาวมากและตวัดไปมาที่กระจกรถของเรา ฉันเริ่มน้ำตาซึมและรู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้เลย สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจมากที่สุดก็คือผู้หญิงคนนั้นตะโกนใส่ฉันว่า มึงเห็นกูใช่ไหม!!! กูรู้นะว่ามึงเห็นกู!!! พร้อมเสียงหัวเราะเย็นยะเยือกชวนหลอนหู ” แม่พูดไปน้ำตาคลอไป
ฉันตกใจกับสิ่งที่แม่เล่าออกมา แม่ดูขวัญเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก รวมถึงตัวฉันเองก็เช่นกัน หลังจากที่พ่อได้ฟังสิ่งที่แม่
เล่าพ่อก็รู้สึกเครียดกลัวว่าครอบครัวจะไม่ปลอดภัย เพราะบ้านหลังใหม่นี้เป็นบ้านที่อยู่ในเขตทุรกันดารและมีป่าเต็มไปหมด พ่อที่ยังเห็นแม่เสียขวัญอยู่ก็กอดปลอบและพูดคุยกับแม่ให้แม่สบายใจขึ้น พวกเราอยู่ในโรงแรมจนถึงเช้า เวลามันผ่านไปไวมากไม่เหมือนตอนที่พวกเราอยู่บนถนนที่ฉันรู้สึกว่าเวลามันนานมากๆ จากนั้นพ่อก็รีบลงไปเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมเพื่อที่จะเดินทางต่อ ก่อนที่จะออกจากโรงแรมฉันเหลือบไปเห็นศาลหลังใหญ่หน้าทางเข้าฉันจึงยกมือไหว้และขอให้พวกเราสามคนพ่อแม่ลูกเดินทางปลอดภัยจนถึงที่หมาย…
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
