บทที่ 3 ใครที่หน้าต่าง
ก่อนที่จะออกจากโรงแรมฉันเหลือบไปเห็นศาลหลังใหญ่หน้าทางเข้าฉันจึงยกมือไหว้และขอให้พวกเราสามคนพ่อแม่ลูกเดินทางปลอดภัยจนถึงที่หมาย..
พ่อขับรถไปเรื่อยๆตามถนนเส้นเดิม ในตอนเช้าก็เริ่มมีผู้คนออกมาสัญจรกันปกติ แต่ก็ไม่มีบ้านคนอยู่ดี ฉันมองอะไรเพลินๆได้ไม่นานนักพ่อก็เลี้ยวรถเข้าในซอยที่มีแต่ดินแดงเป็นหลุมเป็นบ่อ เพราะเมื่อคืนฝนตกหนักน้ำฝนจึงขังเป็นหลุมเล็กใหญ่สลับกันไป
“หลังไหนกันล่ะเนี่ย..ไม่ได้มานานมาแล้วด้วย” พ่อบ่นพึมพำ
ภายในซอยมีแต่บ้านทรงไทยเต็มไปหมดทั้งที่สร้างมานานจนสีไม้กร่อนและเพิ่งสร้างใหม่สีไม้เงาวับสวยงาม พ่อขับต่อไปเรื่อยๆจนมาสะดุดกับบ้านทรงไทยหลังหนึ่งซึ่งภายนอกดูเก่ามาก ไม่รู้ว่าข้างในปลวกกินไปหรือยัง พ่อมองเข้าไปในรั้วบ้านเชิงตรวจสอบว่าใช่หรือไม่ สักพักเสียงโทรศัพท์ของพ่อก็ดังขึ้นมา
“สวัสดีครับ..ผู้กำกับ” เสียงพ่อตอบรับปลายสายที่โทรเข้ามา
“บรรยากาศดีมากครับ แต่ตอนนี้ผมยังหาบ้านพักไม่เจอเลยครับ”
“ครับ..ผมจะปฏิบัติหน้าที่ให้สุดความสามารถเลยครับ ขอบคุณมากครับ” พ่อกล่าวขอบคุณหลังจากนั้นสักพักปลายสายก็วางไป
ตัวฉันที่ชอบมองอะไรไปเรื่อยก็เหลือบไปเห็นยายแก่ๆยืนมองจ้องเขม็งด้วยความโกรธจากหน้าต่างชี้หน้าฉัน อยู่ดีๆฉันก็รู้สึกขนลุกซู่อีกแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ขณะที่กำลังจะอ้าปากถามแม่ว่าเห็นเหมือนกับฉันไหม แม่ก็เอามือปิดปากฉันแล้วทำท่าทางห้ามฉันว่าอย่าพูด อย่าทัก ออกมา ฉันเงียบและไม่หันไปมองที่หน้าต่างอีก สักพักพ่อก็เดินมาบอกว่าบ้านหลังนี้แหละคือบ้านหลังใหม่ของพวกเรา
“นี่ไงบ้านหลังใหม่ของพวกเรา ดูร่มรื่นมากเลย บรรยากาศก็ดี นี่ขนาดพ่อไม่ได้มานานแล้วบรรยากาศยังเหมือนเดิมอยู่เลย” พ่อพูดพลางยิ้มด้วยความชื่นชอบ…
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
