บทที่ 6 นั่นใช่ยายจริงๆหรอ..
แม่ยกมือขึ้นสาธุเหนือหัวและปักธูปลงดิน อยู่ดีๆก็เกิดลมพัดลูกใหญ่เหมือนกับว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านรับรู้แล้ว…
การทำแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจมาก รู้สึกอุ่นใจมากกว่าตอนที่ยังไม่ได้จุดธูปบอกกล่าวสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จริงๆเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากจริงๆเพราะมันขึ้นอยู่กับความเชื่อส่วนบุคคลแล้วแต่จะพิจารณาตามเหมาะสม..
“เข้าบ้านกันเถอะลูก แล้วก็ไปอาบน้ำด้วยนะ รู้ไหมมม” แม่จูงมือฉันเดินเข้าบ้านพร้อมหยิกแก้มฉันเบาๆ
“อู้ยยยย…แม่คะหนูเจ็บนะะ” ฉันตอบพร้อมทำหน้าบู้บี้
“ยังจะมาทำเล่นหูเล่นตาใส่แม่อีกยัยลูกคนนี้ เดี๋ยวเถอะะ” แม่ยกมือขึ้นแกล้งทำท่าจะตีฉัน
“แม่อย่าาาาาาา…หนูไปอาบแล้วค่ะะ” ฉันยกมือห้ามแม่ก่อนที่ตัวเองจะรีบวิ่งไปหยิบผ้าขนหนูในบ้านและรีบวิ่งออกมาเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
ห้องน้ำต่างจังหวัดส่วนมากจะอยู่นอกตัวบ้าน ไม่ได้อยู่ในตัวบ้านเหมือนในกรุงเทพ ทำให้เวลาที่เข้าไปรู้สึกวังเวงแปลกๆเหมือนมีคนจ้องมองตลอดเวลา ยิ่งผนังห้องน้ำเป็นอิฐบล็อกที่ก่อขึ้นมาแบบมีช่องลมสี่เหลี่ยมที่สามารถมองเห็นข้างนอกได้ มันจะน่ากลัวขนาดได้ถ้ามีบางสิ่งบางอย่างเอาตามองลอดผ่านช่องสี่เหลี่ยมมาแค่คิดฉันก็ขนลุกจะแย่!
ไม่นานฉันก็อาบน้ำเสร็จและแต่งตัวออกมา ตอนที่ฉันออกจากห้องน้ำอากาศข้างนอกเย็นยะเยือกมากจนฉันหนาวสั่นและรีบวิ่งเข้าบ้านให้ไวที่สุด หลังจากเข้าบ้านมาก็ไม่เจอพ่อกับแม่แล้ว สงสัยพวกท่านคงจะหลับเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง ส่วนฉันก็เดินเข้าห้องตัวเองเพื่อไปหาอะไรทำให้ง่วงจะได้นอนหลับสบาย แต่การอยู่ที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้มัน
ทำให้นอนไม่หลับปกติฉันเป็นคนที่หลับยากอยู่แล้วยิ่งที่แปลกยิ่งแล้วใหญ่ ฉันเดินสำรวจไปมาในห้องจนกองหนังสือมากมายอยู่ที่มุมห้อง โชคดีที่เป็นหนังสือการ์ตูนตลกที่ฉันชอบอ่านตั้งแต่เด็กๆ หนังสือพวกนั้นยังดูใหม่มากๆเหมือนไม่มีคนเคยเปิดอ่านแต่อาจจะมีฝุ่นนิดๆแค่ปัดนิดหน่อยก็ออกหมดแล้ว ฉันจึงไม่รอช้าที่จะรีบหยิบมาอ่าน เวลาเดินไปเรื่อยๆจนถึงเมื่อฉันอ่านเล่มที่สี่ได้ไม่นานฉันก็รู้สึกว่าหนังตากำลังหย่อนได้เวลานอนของฉันแล้ว ฉันจึงเหลือบไปดูนาฬิกาก็พบว่าเที่ยงคืนกว่าแล้ว
“เที่ยงคืนกว่าแล้วหรอเนี่ย! นี่ฉันอ่านเพลินไปจริงๆแหละ เอาล่ะ..งั้นฉันนอนเลยแล้วกัน พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาช่วยแม่ทำกับข้าวแต่เช้า” ฉันบ่นกับตัวเอง
ฉันไม่รอช้ารีบทิ้งหัวลงหมอนและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเพื่อเตรียมนอนทันทีจากนั้นฉันก็ผล็อยหลับไป เวลาผ่านไปนานหรือยังก็ไม่รู้ จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงยายของฉันร้องไห้ดังมาจากที่หน้าประตูใหญ่
“ฮือออๆ~…นิชาาาาาาาาาา~ ยายหนาววว มาเปิดประตูให้ยายหน่อยลูก…ยายมาเยี่ยม” เสียงยาย(นิชา)ที่หน้าประตู
ฉันแอบแง้มผ้าม่านดูเล็กน้อย เป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของตัวฉันเองทำให้สิ่งที่ฉันเห็นที่หน้าประตูใหญ่คือยายของฉันจริงๆ ฉันไม่รอช้ารีบลุกลงจากที่นอนเพื่อที่จะเดินไปหายาย ฉันเดินออกจากห้องไปช้าๆจนถึงประตูใหญ่
“น..นะ..นั่นยายหรอคะ” ฉันถามออกไปแบบกล้าๆกลัวๆ
“ยายเองลูกกก…มาเปิดประตูให้ยายหน่อยนะ ยายหนาวว” ยายตอบกลับฉันด้วยน้ำเสียงเย็นๆยานๆ
สีหน้าของยายที่ฉันเห็นที่นอกประตูใหญ่เหมือนไม่ใช่ยายที่ฉันรู้จักเลยสักนิด เพราะสายตาของยายที่ฉันรู้จักเป็นคนอ่อนโยนมากๆไม่ใช่สายตาแข็งกระด้างไม่มีแววตาของความเป็นคนแบบนี้..
*ปล.สามารถพูดคุยติชมกันได้นะครับ แล้วก็ฝากติดตามนิยายเรื่องแรกของผมกันด้วยนะค้าบบ*
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
