ขุนโจรเหลียงซาน 22
หลินชง หัวเสือดาว (5) พายุหมุนน้อย
หลู่จื้อเซินแยกทางไปแล้ว หลินชงกับสองผู้คุมก็เดินทางกันต่อจนเวลาเที่ยงมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง
古道孤村，路傍酒店。
杨柳岸，晓垂锦旆；
莲花荡，风拂青帘。
刘伶仰卧画床前，李白醉眠描壁上。
社酝壮农夫之胆，村醪助野叟之容。
神仙玉佩曾留下，卿相金貂也当来。
หมู่บ้านเดี่ยวเอกามรรคาเก่า
ร้านขายเหล้าข้างทางหว่างวิถี
ธงแพรแขวนหยางหลิ่วริมนที
ลมตีม่านริมบึงปทุมา
หลิวหลิงเมานอนหงายหน้าเตียงเขียน
หลี่ไป๋เซียนสุราหลับกับข้างฝา
หนุ่มชาวไร่ได้เหล้าขาวย้อมใจกล้า
เฒ่าชราได้เหล้าขุ่นอุ่นอกใจ
เทพเทวาพกป้ายหยกมาทิ้งไว้
ขุนนางใหญ่ใส่หมวกทองยังต้องแวะ
(หลิวหลิง 刘伶 หนึ่งในเจ็ดกวีป่าไผ่ ชอบดื่มสุรา
หลี่ไป๋ 李白 กวีขี้เมาสมัยถัง)
ทั้งสามเข้าไปนั่งในร้านซึ่งมีพนักงานห้าคนรับรองลูกค้าวุ่นวายไปหมด แต่เป็นนานก็ไม่มีใครมาสนใจโต๊ะของหลินชง หลินชงจึงเอามือเคาะโต๊ะเรียก
“ร้านนี้ดูถูกลูกค้า เห็นข้าเป็นนักโทษเลยไม่มีใครสนใจ ข้าไม่ได้มากินเปล่านะ”
เจ้าของร้านว่า “นี่ท่านไม่รู้หรอกว่าข้าหวังดี”
“มีอาหารแต่ไม่ขาย หวังดีอย่างไร”
“ท่านไม่รู้สิว่า ที่หมู่บ้านเรานี้มีเศรษฐีใหญ่ท่านหนึ่งแซ่ไฉ 柴 ชื่อจิ้น 进 คนแถวนี้เรียกท่านว่า ท่านขุนนางใหญ่ไฉ 柴大官人 ในวงนักเลงเรียกกันว่า พายุหมุนน้อย 小旋风 เป็นเชื้อสายอดีตฮ่องเต้ต้าโจวไฉสื้อจง 大周柴世宗 ที่ทรงสละราชบัลลังก์ให้ราชวงศ์ปัจจุบัน องค์ไท่จู่อู่เต๋อฮ่องเต้ 太祖武德皇帝 จึงทรงพระราชทาน พระราชปฏิญญาโลหะบัฏ 誓书铁券 (สื้อซูเถี่ยเชวี่ยน) ให้ไว้ที่บ้าน จึงไม่มีใครกล้ารังควาน
ท่านชอบคบหาเหล่าผู้กล้าทั่วแผ่นดิน ตอนนี้ก็มีอาศัยในบ้านท่านอยู่ห้าสิบคน ท่านกำชับที่ร้านอยู่เสมอว่า ถ้ามีนักโทษเนรเทศผ่านมาให้ไปหาท่านที่บ้าน ท่านจะช่วยเหลือ ถ้าข้าขายเนื้อขายเหล้าให้ท่านกินกันจนหน้าแดงแล้วค่อยไปหา ท่านก็คงไม่ช่วยเพราะเห็นว่ามีค่าเดินทางกันอยู่แล้ว นี่ข้าหวังดีหรอก”
หลินชงหันมาบอกสองผู้คุมว่า “ตอนข้าฝึกพวกทหารอยู่ที่ตงจิง ก็เคยได้ยินพวกทหารพูดถึงท่านไฉจิ้น ที่แท้อยู่ที่นี่เอง พวกเราควรไปหาท่านกัน”
พอฟังว่ามีเงินแจก ทั้งสามก็รีบถามทางแล้วตรงมายังคฤหาสน์ของไฉจิ้น
门迎黄道，山接青龙。
万枝桃绽武陵溪，千树花开金谷苑。
聚贤堂上，四时有不谢奇花；
百卉厅前，八节赛长春佳景。
堂悬敕额金牌，家有誓书铁券。
朱甍碧瓦，掩映着九级高堂；
画栋雕梁，真乃是三微精舍。
不是当朝勋戚第，也应前代帝王家。
ทางดินเหลืองผ่านหน้าบานประตู
มังกรเขียวอยู่ประชิดติดภูผา
หมื่นเถาราย คลองอู่หลิง รำลึกยุทธนา
พันบุปผาบานในสวนหุบผาทอง
หอทรงคุณมีไม้แปลกฤดูสี่
โถงร้อยพฤกษ์งามทั้งปีดังวัสสาน
หน้าหอมีป้ายทองพระราชทาน
ในบ้านมีราชปฏิญญาโลหะบัฏ
กระเบื้องเขียวสันแดง
คลุมแต่งหอสูงชั้นเก้า
เสาเขียนคานเสลา
ดังอัครสถานสามเวย
แม้นมิใช่ราชนิกูลผู้สูงส่ง
แต่ก็สืบเชื้อพระวงศ์พงศ์ก่อนหน้า
เมื่อมาถึงสะพานหน้าคฤหาสน์ เห็นมีพวกลูกบ้านนั่งกันอยู่บนสะพานสี่ห้าคน หลินชงเดินเข้าไปหากล่าวว่า
“รบกวนพี่ท่านช่วยเรียนเจ้านายว่า นักโทษจากเมืองหลวง อยู่ระหว่างทางไปแดนเนรเทศ มีแซ่ว่าหลิน ขอเข้าพบ”
“ท่านโชคไม่ดี ถ้านายท่านอยู่ก็คงเลี้ยงอาหารและแจกเงินให้ แต่ตอนนี้ท่านออกไปล่าสัตว์แต่เช้า”
“ท่านจะกลับเมื่อไร”
“ไม่รู้ได้ เกรงว่าอาจจะไปพักที่หมู่บ้านตะวันออก บอกไม่ถูก”
“ข้าคงโชคไม่ดีจริงที่ไม่ได้พบท่าน ถ้าเช่นนั้นพวกข้าขอลา”
ระหว่างเดินกลับมาตามทางเก่าได้ราวครึ่งลี้ มีขบวนม้าราวสิบตัวควบตรงมา
人人俊丽，个个英雄。
数十匹骏马嘶风，两三面绣旗弄日。
粉青毡笠，似倒翻荷叶高擎；
绛色红缨，如烂熳莲花乱插。
飞鱼袋内，高插着装金雀画细轻弓；
狮子壶中，整攒着点翠雕翎端正箭。
牵几只赶獐细犬，擎数对拿兔苍鹰。
穿云俊鹘顿绒绦，脱帽锦雕寻护指。
摽枪风利，就鞍边微露寒光；
画鼓团马上时闻响震。
鞍边拴系，无非天外飞禽；
马上擎抬，尽是山中走兽。
好似晋王临紫塞，浑如汉武到长杨。
แต่ละนายดูดีมีสง่า
แต่ละคนทีท่าองอาจกล้าหาญ
ฝูงอาชานับสิบร้องก้องกังวาน
แดดฉายฉานไล้ธงสองสามหน้า
หมวกปีกสีฟ้าครามดังใบบัวคว่ำ
พู่แดงก่ำดั่งบัวแดงแฝงธารา
ซองปลาบินเสียบคันธนูวาดปักษา
ซองสิงหาเตี่ยนชุ่ยแต่งหางลูกธนู
หมาล่ากวางปราดเปรียวจูงมาหลาย
เหยี่ยวนกเขาล่ากระต่ายมีหลายคู่
เหยี่ยวใหญ่ผงาดฟ้าผูกเชือกอยู่
อินทรีเปิดหมวกจู่เกาะคอน
ทอแสงอยู่ข้างอานคือหลาวคม
กลองเขียนกลมตีดังหลังอัศดร
ผูกข้างอานใช่อื่นทีปักษีสลอน
จตุบาทในดงดอนชูเหนืออาชา
ดูดังจิ้นอ๋อง ด่านป้อมแดงผ่าน
ประดุจปานฮั่นอู่ตี้ที่ฉางหยาง
(ซองปลาบิน 飞鱼袋 คือซองคันธนู
ซองสิงหา 狮子壶 คือซองลูกศร
เตี่ยนชุ่ย 点翠 ศิลปะตกแต่งด้วยขนนกกระเต็น
จิ้นอ๋อง 晋王 ในที่นี้คือ หลี่เค่อย่ง 李克用 ผู้ปราบกบฏหวงเฉา 黄巢 สมัยถัง จิ้นอ๋องหลี่เค่อย่งเป็นคนนอกด่านจึงมักข้ามเข้าออกกำแพงเมืองจีน
ดินที่ใช้ก่อกำแพงเมืองจีนมีสีม่วงแดง จึงเรียกป้อมด่านกำแพงว่าป้อมด่านม่วงแดง 紫塞
วังฉางหยาง 长杨宫 วังที่ประทับล่าสัตว์ของพระเจ้าฮั่นอู่ตี้ 汉武帝)
ผู้นำขบวนแต่งชุดขุนนาง คิ้วมังกรนัยน์ตาหงส์ ฟันขาวปากแดงไว้เคราสามแหยม อายุราวสามสิบห้า
ชายหนุ่มคนหนึ่งลงม้ามาถามว่า “ท่านที่ใส่คาอยู่นี้คือใคร”
“ผู้น้อยเป็นครูฝึกทหารองครักษ์แห่งเมืองตงจิง แซ่หลินชื่อชง เนื่องจากล่วงเกินท่านเกาไท่เว่ย ทางศาลไคเฟิงจึงตัดสินลงโทษสักตราหน้าเนรเทศมายังชางโจว ทราบจากทางร้านอาหารหน้าหมู่บ้านว่า ที่นี่มีท่านขุนนางใหญ่ไฉ นิยมคบหาเหล่าผู้กล้าจึงหวังมาขอเป็นที่พึ่ง แต่วาสนาน้อย มิอาจได้พบ”
ชายชุดขุนนางจึงรีบลงจากหลังม้าก้าวมาหากล่าวว่า “ไฉจิ้นเสียมารยาทที่ไม่ได้ต้อนรับ” แล้วค้อมคารวะ
หลินชงรีบคารวะตอบ ชายชุดขุนนางจับมือหลินชง จูงกันเดินมายังห้องโถงในคฤหาสน์ ทักทายกันตามมารยาทอีกรอบแล้วนั่งลงตามลำดับเจ้าบ้านและแขก แล้วไฉจิ้นก็บอกให้บ่าวนำสุรามารับรอง
สิ่งที่บ่าวยกออกมาประกอบด้วย เนื้อหนึ่งจาน อาหารแป้งหนึ่งจาน เหล้าหนึ่งกา และอีกจานหนึ่งเป็นข้าวสารหนึ่งโต่ว 一斗 กับเงินสิบก้วนวางไว้ด้านบน
ไฉจิ้นเห็นแล้วบอกว่า “พวกที่บ้านนี่ไม่รู้ที่สูงที่ต่ำ ท่านครูฝึกอยู่นี่ ทำไมเอามาแค่นี้ ยกกลับไป ไปเอาสุราและผลไม้แกล้ม 果盒酒 มาก่อน แล้วล้มแพะตัวหนึ่ง จัดอาหารมาใหม่ให้ไว”
หลินชงว่า “นายท่าน ไม่ต้องมากนัก เท่านี้ก็เหลือพอแล้ว”
“อย่ากล่าวเช่นนั้น ท่านครูฝึกจะผ่านมาทางนี้ไม่ง่ายนัก จะทำอย่างขอไปทีได้อย่างไร”
ไฉจิ้นและหลินชงสนทนากันจนอาทิตย์ตก แสงผีตากผ้าอ้อมจับขอบฟ้า อาหารก็จัดเตรียมเสร็จ มีทั้งผลไม้และอาหารทะเลเลิศรส
“เอาน้ำแกงมาด้วย”
นับว่าไฉจิ้นจัดรับรองหลินชงเป็นพิเศษ ชาวยุทธปกติที่มาขอพึ่งก็คงได้สำรับตามสูตรแรกพร้อมเงินสิบก้วน
แล้วคนที่อิจฉาตาร้อนก็ออกโรงมา
บ่าวรายงานว่า “ท่านครูฝึกมาถึงแล้ว”
ไฉจิ้นว่า “เชิญเข้ามานั่งด้วยกัน ทำความรู้จักกันเสียเลย ไปยกโต๊ะมาเพิ่มอีกตัว”
หลินชงลุกขึ้นยืนมองไปยังครูฝึกที่เดินเข้ามา พลางคิดว่า “คนในบ้านเรียกว่าท่านครูฝึก ดูท่าจะเป็นอาจารย์ของท่านไฉจิ้น” จึงค้อมกายลงกล่าวว่า
“หลินชงนับถือ”
ชายผู้นั้นไม่สนใจทั้งไม่ทักตอบ หลินชงจึงยังไม่เงยหน้าขึ้น
ไฉจิ้นชี้มายังหลินชงกล่าวแนะนำว่า “ท่านผู้นี้คือครูฝึกทหารองครักษ์แปดสิบหมื่นแห่งตงจิงชื่อหลินชง ท่านควรทำความรู้จักกันไว้”
หลินชงได้ยินแล้วจึงคารวะอีกรอบ ชายผู้นั้นคือ ครูฝึกหง 洪教头 กล่าวว่า “ไม่ต้องคารวะ ลุกขึ้น” แล้วก็ยังคงเฉยไม่คำนับตอบ
ไฉจิ้นเห็นแล้ว เริ่มรู้สึกไม่พอใจ
ครูฝึกหงถามว่า “ทำไมนายท่านต้องเลี้ยงดูทหารต้องโทษหรูหราปานนี้”
ไฉจิ้นว่า “ท่านผู้นี้เป็นครูฝึกทหารองครักษ์แปดสิบหมื่น อาจารย์ทำไมจึงไม่เกรงใจ”
ครูฝึกหงว่า “นายท่านชอบฝึกเพลงอาวุธ จึงมักมีพวกทหารต้องโทษแวะมาที่จวน อ้างว่าพอรู้เพลงอาวุธอยู่บ้าง มาขอข้าวขอน้ำขอเงินใช้อยู่เสมอ นายท่านก็ไม่ควรถือเป็นจริงเป็นจังนัก”
หลินชงได้ฟังแล้วก็นิ่งเฉยอยู่
ไฉจิ้นว่า “คนเรามิอาจตัดสินจากภายนอก ท่านก็ไม่ควรดูแคลนเขา”
“ไม่ควรดูแคลนเขางั้นหรือ” ครูฝึกหงผุดลุกขึ้น “ข้าไม่เชื่อ หากกล้าประลองเพลงกระบองกับข้าดู จึงยอมเชื่อว่าเป็นครูฝึกจริง”
ไฉจิ้นหัวเราะแล้วกล่าวว่า “ก็ดี ก็ดี อาจารย์หลิน ท่านคิดอย่างไร”
หลินชงว่า “ผู้น้อยมิกล้า”
ครูฝึกหงว่า “คงไม่แน่จริง กลัวเสียก่อนแล้ว”
ไฉจิ้นอยากเห็นความสามารถของหลินชง และชักอยากเห็นหลินชงเอาชนะแล้วสั่งสอนคนปากเสียสักหน่อย จึงกล่าวว่า
“เอาเหล้ามา รอพระจันทร์ขึ้นค่อยว่ากัน”
ดื่มกันไปได้เจ็ดจอก พระจันทร์เพ็ญก็ทอแสงสว่างราวกลางวัน ไฉจิ้นลุกขึ้นกล่าวว่า
“ครูฝึกทั้งสองเชิญประลองกระบอง”
หลินชงคิดในใจว่า “ครูฝึกหงผู้นี้คงเป็นอาจารย์ของท่านไฉ ถ้าข้าโค่นเขาลง คงไม่ค่อยน่าดูนัก”
ไฉจิ้นเห็นหลินชงท่าทีรีรอ พอจะรู้ที จึงกล่าวว่า “ครูฝึกหงท่านนี้มาอยู่ที่นี่ไม่นานแต่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีใครสู้ได้ อาจารย์หลินก็อย่าได้ออมมือ ข้าก็อยากชมฝีมือของท่านทั้งสอง”
หลินชงเข้าใจความหมาย
ทั้งหมดพากันออกมายังลานโล่งด้านหลัง ครูฝึกหงฉวยกระบองเล่มหนึ่งจากที่กองอยู่บนพื้นตั้งท่ามั่นแล้วตวาดว่า “มา เข้ามา”
หลินชงฉวยกระบองขึ้นมาเล่มหนึ่งแล้วว่า “อาจารย์ช่วยแนะด้วย” แล้ววาดเพลงกระบองต้าเหลยแห่งซานตงเข้าโจมตี ครูฝึกหงกวาดกระบองกับพื้น ตั้งรับด้วยเพลงกระบองเจียเชียงแห่งเหอเป่ย
山东大擂，河北夹枪。
大擂棒是鳅鱼穴内喷来，夹枪棒是巨蟒窠中窜出。
大擂棒似连根拔怪树，夹枪棒如遍地卷枯藤。
两条海内抢珠龙，一对岩前争食虎。
ซานตงต้าเหลย เหอเป่ยเจียเชียง
พลองต้าเหลยคือปลาหมูจากถ้ำกรู
พลองเจียเชียงคืองูใหญ่จากรูฉก
พลองต้าเหลยดังถอนไม้ทั้งรากปรก
พลองเจียเชียงกวาดเถารกทิ้งจากลาน
มังกรชิงมุกยังบาดาล สองพลองประสาน
เสือแย่งเหยื่อหน้าเงื้อมผา
ทั้งคู่ประลองกันอย่างน่าชมได้สี่ห้าเพลง หลินชงก็กระโดดผละออกมาตะโกนว่า “ช้าก่อน”
ไฉจิ้นว่า “ครูฝึก ทำไมไม่แสดงฝีมือ”
หลินชงว่า “ผู้น้อยแพ้แล้ว”
ไฉจิ้นว่า “ยังไม่ทันเห็นใครได้เปรียบเสียเปรียบ ทำไมว่าแพ้แล้ว”
หลินชงว่า “ผู้น้อยมีคาเพิ่มมาที่คอนี่ ก็คือแพ้แล้ว”
“ข้าก็ลืมคิดไป” ไฉจิ้นหัวเราะ “เรื่องนี้ไม่ยาก” แล้วก็ให้คนนำเงินมาสิบตำลึง
ไฉจิ้นกล่าวกับสองผู้คุมว่า “ข้าน้อยขอบังอาจ รบกวนท่านทั้งสองด้วย ช่วยถอดคาครูฝึกหลินออก วันหน้าเมื่อไปถึงแดนจำแล้วเกิดมีปัญหา ข้าน้อยขอรับผิดชอบเอง เงินสิบตำลึงนี้ขอมอบให้พวกท่าน”
ต่งเชา เซวียป้ารับเงินแล้วก็ไม่ขัดข้อง ถอดคาออกให้ ไม่กลัวว่าจะหนี
ไฉจิ้นยินดียิ่งกล่าวว่า “ทีนี้ ครูฝึกทั้งสองก็ประลองกันใหม่”
ครูฝึกหงเห็นหลินชงถอยก่อนก็กระหยิ่มใจ เงื้อกระบองจะโจมตีใหม่
ไฉจิ้นตะโกนบอกว่า “หยุดก่อน” แล้วให้คนนำเงินแท่งหนักยี่สิบห้าตำลึงมาแท่งหนึ่ง “เงินแท่งนี้ขอใช้เป็นเดิมพัน ครูฝึกทั้งสองประลองกัน ใครชนะก็รับเงินแท่งนี้ไป” แล้วโยนเงินแท่งลงบนพื้น
ทั้งคู่ตั้งท่าดูเชิงกันแล้ว ครูฝึกหงใช้กระบวนก่อไฟไหม้ฟ้า 把火烧天 หลินชงใช้กระบวนถอนหญ้าหางู 拨草寻蛇 หลินชงถอยหลังหนึ่งก้าว ครูฝึกหงถลำมาข้างหน้าหนึ่งก้าวเงื้อกระบองขึ้นฟาดลงมา หลินชงเห็นท่าเท้าสับสนแล้ว จึงจับไม้พลองกระโดดขึ้นจากพื้น ครูฝึกหงยั้งมือไม่ทัน หลินชงพลิกตัวระหว่างกระโดดกวาดกระบองเข้าใส่กระดูกแข้งครูฝึกหง ไม้พลองหลุดมือล้มลงบนพื้น
ไฉจิ้นชอบใจตะโกนบอกให้นำเหล้ามา ผู้ชมต่างหัวเราะ ครูฝึกหงตะเกียกตะกายลุกขึ้นให้พวกลูกบ้านพยุงไปหัวเราะไป อับอายขายหน้า เผ่นหนีออกจากคฤหาสน์ไปเอง
欺人意气总难堪，冷眼旁观也不甘。
请看受伤并折利，方知骄傲是羞惭。
มีจิตคิดรังแกแย่เหลือเข็ญ
มองเขม่นอย่างเย็นชาก็ไม่ไหว
ดูเอาเถิดทั้งเจ็บทั้งเสียหน้าไป
จึงรู้ไซร้หยิ่งยโสโง่น่าอาย
ไฉจิ้นรั้งตัวหลินชงไว้ที่คฤหาสน์อีกหลายวัน แต่ละวันก็เลี้ยงดูกันเต็มที่ พอเข้าวันที่เจ็ด ผู้คุมทั้งสองก็เร่งว่าต้องรีบเดินทางแล้ว ไฉจิ้นจึงเขียนหนังสือสองฉบับมอบให้หลินชง ฉบับหนึ่งสำหรับเจ้าเมืองชางโจว อีกฉบับสำหรับผู้กำกับแดนจำฝากฝังให้ช่วยดูแลหลินชง มอบเงินแท่งให้หลินชงยี่สิบห้าตำลึง อีกห้าตำลึงให้ผู้คุมทั้งสอง จัดอาหารเลี้ยงอำลา เช้าวันรุ่งขึ้นหลินชงสวมคากลับที่คอออกเดินทางกับผู้คุมต่อไปยังชางโจว
พายุหมุนน้อยไฉจิ้น 小旋风柴进 กลุ่มเทพฟ้า เทียนกัง ลำดับที่ 10 เป็นผู้ดูแลงคลังและเสบียงของเหลียงซาน ไฉจิ้นเป็นคนชางโจว 沧州 เป็นเชื้อพระวงศ์ของไฉหยง 柴荣 พระเจ้าโจวซื่อจง 周世宗 อดีตฮ่องเต้ราชวงศ์โจวยุคหลัง 后周
ไฉจิ้นชอบคบหาพวกจอมยุทธในวงนักเลง ใครมีเรื่องมาพึ่งพาไฉจิ้นก็คุ้มครองได้หมดอาศัยที่ตนมีพระราชโองการเว้นโทษตาย ไฉจิ้นจึงมีฉายาว่า พายุหมุนน้อย 小旋风 ไม่ว่าปัญหาเล็กใหญ่ล้วนกวาดได้เกลี้ยง แต่คนทั่วไปมักเรียกว่า ท่านขุนนางใหญ่ไฉ 柴大官人
ตอนก่อนหน้า : ดงหมูป่า
ตอนถัดไป : หลุมพรางกลางหิมะ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
