ขุนโจรเหลียงซาน 31
เจ็ดดาวร่วมธรรม (4) คุณธรรมวงนักเลง
หยวนเสี่ยวเอ้อว่า “ฟ้ามืดแล้ว ค่ำนี้เชิญอาจารย์พักที่บ้านข้าสักคืน พรุ่งนี้ค่อยหารือกัน”
อู๋ย่งว่า “กว่าข้าจะมาที่นี่อีกคงไม่ง่าย โชคดีที่พวกท่านมาอยู่กันพร้อมหน้า คืนนี้อย่างไรก็ต้องค้างที่บ้านพี่รอง ข้าขอเป็นเจ้าภาพ วานช่วยสั่งเหล้าที่ร้านไปสักไห ซื้อเนื้อไปด้วย และหาไก่อีกสักสองตัว คืนนี้เมากันสักคืน”
อู๋ย่งควักเงินออกมาหนึ่งตำลึง
หยวนเสี่ยวเอ้อบอกเจ้าของร้านว่า “ค่าเหล้าของเก่าที่ติดไว้ก็หักไปด้วยเลย”
ทั้งสี่ขนเอาเสบียงที่สั่งลงเรือพายตามกันไปยังบ้านหยวนเสี่ยวเอ้อ ผูกเรือเสร็จ ช่วยกันขนเสบียงขึ้นจากเรือ สามหย่วนพี่น้องนั้น มีแต่หยวนเสี่ยวเอ้อที่มีเมียแล้ว ส่วนอีกสองคนยังไม่มี ทั้งสี่พากันไปนั่งยังศาลาริมน้ำหลังบ้าน จุดตะเกียงเสร็จ หยวนเสี่ยวชีจับไก่เชือดแล้วก็ช่วยกันกับพี่สะใภ้ปรุงอาหาร แล้วนำมาตั้งบนโต๊ะ
อู๋ย่งชวนสามพี่น้องดื่มกันได้หลายจอกแล้ว ก็วกกลับพูดเรื่องหาซื้อปลาอีก
“ที่นี่ก็ออกกว้างใหญ่ ทำไมจึงไม่มีปลาใหญ่ขนาดนี้”
หยวนเสี่ยวเอ้อว่า “ว่าตามจริงนะอาจารย์ ปลาใหญ่ขนาดนี้มีแต่ในหนองเหลียงซาน ทะเลสาบสือเจี๋ยเรานี่แคบเล็กกว่า หาใหญ่ขนาดนั้นไม่ได้”
อู๋ย่งว่า “ที่นี่กับหนองเหลียงซานก็ไม่ไกลกัน จะว่าไปก็ผืนน้ำต่อกันเสียด้วยซ้ำ ทำไมไม่ไปจับที่นั่น”
หยวนเสี่ยวเอ้อถอนหายใจว่า “อย่าพูดเลย”
อู๋ย่งถามอีกว่า “พี่รองท่านถอนหายใจทำไม”
หยวนเสียวอู่จึงตอบแทนว่า “อาจารย์ไม่รู้ แต่ก่อนนี้หนองเหลียงซานก็เหมือนอู่ข้าวอู่น้ำของเรา แต่ตอนนี้ใครจะกล้าเข้าไป”
อู๋ย่งว่า “ที่กว้างใหญ่ปานนั้น คงไม่ใช่ทางการห้ามเข้าไปจับปลากระมัง”
หยวนเสียวอู่ว่า “ทางการที่ไหนจะกล้ามาห้าม ต่อให้ยมบาลมาเองก็ยังห้ามไม่ได้”
อู๋ย่งว่า “เมื่อทางการไม่ได้ห้าม ทำไมไม่กล้าไป”
หยวนเสี่ยวชีว่า “ที่เหลียงซานป๋อนั่น เดี๋ยวนี้มีนักเลงโตมายึดไว้ ห้ามคนอื่นเข้าไปจับปลา”
อู๋ย่งว่า “ผู้น้อยไม่รู้ ที่แท้เดี๋ยวนี้มีอันธพาล ตอนข้าอยู่ที่นี่ไม่เคยได้ยิน”
หยวนเสี่ยวเอ้อว่า “อันธพาลกลุ่มนี้ หัวหน้าเป็นบัณฑิตสอบตก เรียกว่าบัณฑิตชุดขาวหวางหลุน นายรองเรียกลูบคลำฟ้าตู้เชียน และปักหลั่นดั้นเมฆซ่งว่าน รองลงมาอีกยังมีตะเข้ดอนจูกุ้ย เปิดร้านอาหารอยู่ปากทางบ้านสกุลหลี่ คอยสอดแนมหาข่าว นี่ยังมีคนเพิ่งมาอยู่ใหม่เป็นครูฝึกทหารองครักษ์ หัวเสือดาวหลินชงอะไรนี่แหละ ฝีมือร้ายกาจมาก ลูกน้องมีกันเจ็ดร้อยคน เที่ยวออกปล้นสะดมและชิงทรัพย์คนเดินทาง พวกเราไม่ได้เข้าไปจับปลาปีกว่าแล้ว หนองนั่นนับว่าจบกัน หม้อข้าวถูกทุบ ถึงว่าพูดไม่ออก”
อู๋ย่งว่า “ข้าไม่เคยรู้เรื่องนี้ ทำไมทางการไม่มาจับพวกนั้น”
หยวนเสียวอู่ว่า “ทางการมาทีก็เดือดร้อนชาวบ้าน พอมาถึงก็เอาแพะ หมู ไก่ ห่านของชาวบ้านกินเสียหมด แถมยังรีดเงินชาวบ้าน แต่ทำอะไรพวกโจรไม่ได้ ใช้ให้มาจับโจร กล้าที่ไหนกัน พอมีคำสั่งให้มาก็กลัวกันขี้แตกหมด มองตายังไม่กล้าเลย”
หยวนเสี่ยวเอ้อว่า “พวกเราไม่มีปลาใหญ่ให้จับ ภาษีก็เสียน้อยลงหน่อย”
อู๋ย่งว่า “เช่นนั้น พวกนั้นก็สบาย”
หยวนเสียวอู่ว่า “พวกมันไม่กลัวฟ้า ไม่กลัวดิน ไม่กลัวทางการ ได้เงินก็แบ่งกันใช้ เหล้าไหใหญ่เนื้อคำโต ไม่สบายได้ไง พวกเราสามพี่น้องมีฝีมือเสียเปล่า เอาอย่างพวกมันไม่ได้”
หยวนเสี่ยวชีว่า
“人生一世 草生一秋
ชั่วชีวิตคนเรา เท่าหญ้าสารทฤดูเดียว
พวกเราคอยแต่จับปลาหาเลี้ยงชีพ เอาอย่างพวกมันบ้างก็คงไม่เลว”
อู๋ย่งว่า “เอาอย่างพวกมันไปทำไม ทำแต่ละเรื่องล้วนแส่หาโทษโบยเสียหลายยก เอาศักดิ์ศรีไปทิ้งเสียเปล่า ถูกจับได้วันไหนก็เพราะแส่หาเรื่องเอง”
หยวนเสี่ยวเอ้อว่า “ทุกวันนี้ทางการรู้จักทำอะไรบ้าง เลอะๆ เทอะๆ ผิดมากแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้หรอก พวกเราพี่น้องหางานสบายไม่ได้เอง ถ้ามีใครมาชวน ก็คงไปกัน”
หยวนเสียวอู่ว่า “ข้าก็เคยคิด ฝีมือพวกเราสามพี่น้อง ไม่ได้ด้อยกว่าใคร แต่ใครเล่าจะยอมรับ”
อู๋ย่งว่า “หากมีคนยอมรับ พวกท่านยอมไปหรือ”
หยวนเสี่ยวชีว่า “หากมีคนยอมรับ ให้บุกน้ำลุยไฟ ได้แสดงฝีมือสักครา ตายก็ตาหลับ”
只为奸邪屈有才，天教恶曜下凡来。
试看阮氏三兄弟，劫取生辰不义财。
ด้วยคนเก่งถูกคนเลวข่มเหง
ดาวนักเลงจึงจากฟ้ามากำเนิด
ดูตัวอย่างสามหย่วนพี่น้องเถิด
ชิงของขวัญวันเกิดอันผิดคลองธรรม
อู๋ย่งถามว่า “พวกท่านทั้งสามกล้าขึ้นเขาเหลียงซานไปจับโจรพวกนี้ไหม”
หยวนเสี่ยวชีว่า “ถ้าจับได้ไปขึ้นรางวัลที่ไหนล่ะ กลับจะถูกคนในวงนักเลงหัวเราะเยาะเอา”
อู๋ย่งว่า “ตามความเห็นอันตื้นเขินของผู้น้อย แทนที่พวกท่านจะโทษว่าพวกเขาทำให้จับปลาไม่ได้ ทำไมไม่ไปเข้าร่วมกับพวกเขาเสียเลย”
หยวนเสี่ยวเอ้อว่า “อาจารย์ไม่รู้อะไร พวกเราพี่น้องเคยปรึกษากันอยู่หลายครั้งเรื่องจะไปเข้าพวก แต่ฟังพวกลูกน้องของบัณฑิตเสื้อขาวหวางหลุนต่างบอกว่าเขาเป็นคนใจคอคับแคบ ไม่เกื้อกูลใคร คราวก่อนตอนหลินชงจากตงจิงขอขึ้นเขา ก็ถูกเล่นงานเสียแย่ หวางหลุนหมอนี่ไม่ยอมรับใครง่ายๆ พวกข้าเห็นเช่นนี้แล้วก็ถอดใจ”
หยวนเสี่ยวชีว่า “ถ้าเขาใจกว้างแบบพี่ท่าน ชอบพอพวกเราพี่น้องก็ดีสิ”
หยวนเสียวอู่ว่า “หวางหลุนนั่นหากมีน้ำใจเหมือนอาจารย์ พวกเราคงไปหานานแล้วไม่รอจนป่านนี้ ให้พวกเราสามพี่น้องตายแทนยังได้เลย”
อู๋ย่งว่า “อย่างผู้น้อยคงยังไม่ถึงขั้นหรอก ทั่วซานตง เหอเป่ยนี้ ยังมีผู้กล้าอยู่ไม่น้อย”
หยวนเสี่ยวเอ้อว่า “พวกผู้กล้ามีกันอยู่ แต่พวกเราพี่น้องยังไม่เคยรู้จัก”
อู๋ย่งว่า “แถวนี้มีเฉาเป่าเจิ้งบ้านตงซีอำเภอวิ่นเฉิง พวกท่านเคยได้ยินชื่อไหม”
หยวนเสียวอู่ว่า “ใช่คนที่เรียกกันว่าโลกบาลเทิดเจดีย์เฉาไก้ไหม”
อู๋ย่งว่า “คนผู้นั้นแหละ”
หยวนเสี่ยวชีว่า “อยู่ห่างจากพวกเราแค่ร้อยสิบลี้ แต่บุญน้อย ได้ยินแต่ชื่อไม่เคยพบหน้า”
อู๋ย่งว่า “ชายชาตรีมีคุณธรรมน้ำมิตรเช่นนี้ ไยไม่ไปพบหาบ้าง”
หยวนเสี่ยวเอ้อว่า “พวกเราพี่น้องไม่เคยมีธุระต้องไปทำที่นั่น จึงไม่เคยมีโอกาสได้พบ”
อู๋ย่งว่า “สองสามปีนี้ ผู้น้อยสอนหนังสืออยู่ในหมู่บ้านใกล้กับบ้านเฉาเป่าเจิ้ง ตอนนี้ได้ยินมาว่าเขากำลังคิดลงมือชิงลาภก้อนใหญ่ เลยตั้งใจมาปรึกษาพวกท่านว่า พวกเราไปฉกเอาเสียก่อนดีไหม”
หยวนเสียวอู่ว่า “ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ในเมื่อเขาเป็นคนมีคุณธรรมน้ำใจ เราไปชิงทำการตัดหน้า มิโดนวงนักเลงเย้ยหยันเอาหรือ”
อู๋ย่งว่า “ข้าคิดว่าพวกท่านพี่น้องจะหวั่นไหวบ้าง แต่พวกท่านกลับมีคุณธรรมยิ่งนัก บอกตามตรง ตอนนี้ข้าอาศัยอยู่บ้านเฉาเป่าเจิ้ง ท่านเฉาเคยได้ยินชื่อเสียงพวกท่านทั้งสามจึงตั้งใจให้ข้ามาเชิญพวกท่านไปร่วมสนทนา”
หยวนเสี่ยวเอ้อว่า “พวกเราสามพี่น้อง มีแต่ความจริงใจหาได้เสแสร้งแม้เพียงน้อย เฉาป่าเจิ้งมีการค้าลับต้องการให้พวกเราเข้าร่วม จึงรบกวนพี่ท่านมาเป็นแน่ หากเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเราก็ยอมพลีชีพช่วยงานให้ลุล่วง ขอสาบานด้วยเหล้าที่เหลือนี้ หากมิจริงก็ขอให้ประสบเคราะห์กรรม เจ็บหนักปางตาย อย่าได้แคล้วคลาด”
หยวนเสียวอู่กับหยวนเสี่ยวชีต่างเอามือตบต้นคอกล่าวว่า
“เลือดในอกนี้ พลีแก่ผู้รู้คุณค่า”
อู๋ย่งว่า “พวกท่านพี่น้องอยู่กันที่นี่ อย่าหาว่าข้าล่อลวงพวกท่านด้วยมุ่งร้าย งานนี้เป็นงานใหญ่ วันที่สิบห้าเดือนหกนี้เป็นวันเกิดราชครูไฉ้แห่งราชสำนัก เหลียงจ้งซูเจ้าเมืองต้าหมิงผู้เป็นบุตรเขยเตรียมจัดส่งของขวัญมูลค่าหนึ่งแสนก้วนไปฉลองวันเกิด มีผู้กล้าชื่อหลิวถังนำข่าวนี้มาแจ้ง จึงอยากเชิญพวกท่านไปหารือ หาที่ลับตาชิงทรัพย์มิชอบธรรมนี้มาเสีย ได้มาแบ่งกันคงสบายไปทั้งชีวิต ข้าจึงกุเรื่องหาซื้อปลามาชักชวนพวกท่านทั้งสาม ไม่รู้ว่าพวกท่านคิดเห็นอย่างไร”
หยวนเสียวอู่ว่า “พอ พอ” แล้วตะโกนว่า “เจ้าเจ็ด ข้าพูดกับเจ้าไว้ว่าไง”
หยวนเสี่ยวชีว่า “ปณิธานชั่วชีวิต วันนี้นับว่าสมหวัง เกาถูกที่คันจริงๆ พวกเราจะออกเดินทางกันเมื่อไร”
อู๋ย่งว่า “เมื่อพวกท่านพร้อม พรุ่งนี้ยามห้า เราไปบ้านท่านเฉาไก้กัน”
学究知书岂爱财，阮郎渔乐亦悠哉！
只因不义金珠去，致使群雄聚义来。
ผู้รู้หนังสือยังอยากได้สมบัติ
ประมงหย่วนอัตคัดยิ่งชอบใหญ่
เงินทองไม่ชอบธรรมเป็นเหตุให้
ผู้กล้าใช้เป็นข้ออ้างร่วมชอบธรรม
义 คุณธรรม เป็นหนึ่งในหลักการสำคัญของลัทธิหยู 儒家 ที่หยั่งรากลึกในวัฒนธรรมจีน ชนทุกชั้นต่างอ้างกันถึงคุณธรรม โดยเฉพาะวงนักเลง แต่นิยามความหมายในวงนักเลงกับคำสอนของลัทธิหยูนั้นหาได้ตรงกันไม่
หยวนเสียวอู่นั้นปลาก็ไม่ออกไปจับ เอาแต่เข้าบ่อน เล่นเสียหมดยังเอาปิ่นของแม่ไปทำทุนเล่นต่อ ยากจนเพราะทำตัวเอง คิดอยากไปเป็นพวกโจร แต่หานายดีไม่ได้ ก็ยังอ้างว่ามีคุณธรรม
อู๋ย่งถามสามหย่วนพี่น้องว่า เหตุใดไม่ไปชิงส้องโจรเหลียงซาน ทั้งสามมีฝีมือสามารถโค่นหวางหลุน ตู้เชียน ซ่งว่านได้ แต่ติดขัดที่หลินชง ก็อ้างว่าผิดคุณธรรม คนในวงนักเลงจะหัวเราะเยาะเอา
อู๋ย่งบอกสามหย่วนว่า เฉาไก้คิดชิงของขวัญวันเกิด ชวนสามหย่วนไปชิงตัดหน้า สามหย่วนว่าเฉาไก้เป็นผู้มีคุณธรรม หากพวกตนลงมือตัดหน้าจะผิดคุณธรรมแต่พออู๋ย่งบอกว่า เฉาไก้ให้ตนมาชวนไปร่วมกันชิงของขวัญ สามหย่วนก็ตาวาวตกลงไปชิงทรัพย์ อ้างได้ว่าทรัพย์นั้นได้มาจากการขูดรีดชาวบ้านจึงผิดคลองธรรม พวกตนมีความชอบธรรมที่จะไปชิงมา แม้ว่าเมื่อชิงมาแล้วจะนำมาแบ่งกันเอง หาใช่นำไปคืนชาวบ้านที่ถูกขูดรีด ซ้ำยังอาจทำให้ต้องถูกขูดรีดซ้ำมาชดเชยของที่ถูกปล้น
คุณธรรมในวงนักเลงนั้นยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง สิ่งใดที่เป็นไปเพื่อตนเองและพวกพ้อง สิ่งนั้นชอบคุณธรรม สิ่งใดที่ขัดผลประโยชน์ของตนและพวกพ้อง สิ่งนั้นผิดทำนองคลองธรรม
คุณธรรมในวงนักเลงนั้นแปรสภาพได้แค่เพียงพลิกลิ้น ในภายหลังเมื่อเฉาไก้ได้เป็นหัวหน้าใหญ่ของเหลียงซาน มีพวกหยางสยง สือสิ้ว สือเชียน ทำผิดกฏหมายบ้านเมืองกำลังเดินทางมาขอพึ่งเขาเหลียงซาน แต่ยังไม่ทันได้รับเข้าพวก ระหว่างทางสือเชียนไปลักไก่บ้านสกุลจู้ถูกจับตัวไว้ หยางสยง สือสิ้ว อ้างว่าตนเป็นพวกเหลียงซานเพื่อหวังให้ปล่อยตัวสือเชียน แต่บ้านสกุลจู้ไม่สนใจ ซ้ำยังมีเหตุขโมยม้าที่ต้วนจิ่งจู้จะนำมากำนัลให้ซ่งเจียง
หยางสยง สือสิ้วมาขอความช่วยเหลือ เฉาไก้จะสั่งลงโทษที่ทั้งสองอ้างชื่อเขาเหลียงซานโดยไม่ชอบธรรม แต่ซ่งเจียงรู้ว่าบ้านสกุลจู้ร่ำรวยนัก หากชิงสมบัติบ้านสกุลจู้มาใช้บนเขาได้หลายปี จึงอ้างว่าบ้านสกุลจู้หมิ่นศักดิ์ศรีเขาเหลียงซานไม่ปล่อยตัวสือเชียนทั้งยังขโมยม้าของตน จึงมีความชอบธรรมที่ทางเขาเหลียงซานจะเข้าโจมตีบ้านสกุลจู้ ผลที่สุด บ้านสกุลจู้ถูกฆ่าล้างบางเป็นพันชีวิต สมบัติถูกชิงขึ้นเขาสังเวยคุณธรรม
ซ่งเจียงชูธงผดุงธรรมแทนฟ้า ไม่รังแกชาวบ้าน ตราบเท่าที่ไม่ต้องใช้เป็นเบี้ยแลกผลประโยชน์ของพวกพ้อง คุณธรรมในวงนักเลงนั้นมีความยืดหยุ่นไปตามสถานการณ์
ตอนก่อนหน้า : สามหย่วนพี่น้อง
ตอนถัดไป : มังกรดั้นเมฆ หนูกลางแดด
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
