ขุนโจรเหลียงซาน 32
เจ็ดดาวร่วมธรรม (5) มังกรดั้นเมฆ หนูกลางแดด
เช้าวันรุ่งขึ้น สามหย่วนอำลาครอบครัวออกเดินทางพร้อมกับอู๋ย่งจากหมู่บ้านสือเจี๋ยมุ่งสู่หมู่บ้านตงซี เดินทางกันทั้งวัน พอมองเห็นตัวบ้านก็เห็นเฉาไก้กับหลิวถังมายืนรอรับอยู่ใต้ต้นไหวยหน้าบ้าน
เฉาไก้ทักทายว่า “สามพี่น้องสกุลหย่วน สมคำร่ำลือนัก เชิญเข้ามาคุยกันในบ้านเถิด”
ทั้งหกเข้ามายังโถงหลัง เฉาไก้ให้จัดสุราอาหารเลี้ยงต้อนรับ สามหย่วนพี่น้องว่า
“พวกเรารักคบหาผู้กล้า ที่แท้ก็อยู่ที่นี่เอง หากวันนี้ไม่ได้ท่านอาจารย์แนะนำ ก็คงไม่รู้จักกัน”
เย็นวันนั้นก็กินดื่มและสนทนากันค่อนคืน
เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นวันปฏิญาณตน ทั้งหกคนมาพร้อมกันที่ห้องโถงหลัง จัดวางเงินทอง ดอกไม้สด แพะและหมูเครื่องเซ่น ม้ากระดาษ กระดาษเงินทอง จุดเทียนแล้วกล่าวคำปฏิญาณว่า
“เหลียงจ้งซูขูดรีดราษฎรชาวเป่ยจิง นำทรัพย์ที่ได้ไปมอบเป็นของขวัญวันเกิดราชครูไฉ้แห่งตงจิง สมบัตินี้เป็นทรัพย์ที่ไม่ชอบธรรม พวกข้าทั้งหกคนนี้หากมีใครละโมบเอาเป็นของตนโดยลำพัง ขอให้ฟ้าดินลงโทษ เทพยดาเป็นพยาน”
กล่าวคำปฏิญาณตามลำดับจนครบหกคน จากนั้นก็เผาเครื่องกระดาษ เป็นอันเสร็จพิธี
ทั้งหกจึงร่วมโต๊ะอาหารสนทนากันอยู่ที่ห้องโถงนั้น ระหว่างนั้น บ่าวมาแจ้งว่า “ที่หน้าบ้านมีอาจารย์ท่านหนึ่งมาขอพบท่านเป่าเจิ้งเพื่อขอบิณฑบาต”
เฉาไก้ตำหนิว่า “เจ้าช่างไม่รู้กาลเทศะ เห็นอยู่ว่าข้ามีแขก เจ้าก็จัดข้าวสารเพิ่มไปอีกหน่อย ทำไมต้องมาบอกข้า”
“ผู้น้อยจัดเพิ่มไปแล้ว แต่เขาไม่ต้องการ จะขอพบท่านเป่าเจิ้งเท่านั้น”
“คงติว่าน้อยไป เจ้าก็จัดเพิ่มไปอีก แล้วบอกไปว่าวันนี้ข้ามีแขกไม่อาจปลีกตัวไปพบ”
บ่าวผู้นั้นหายไปพักใหญ่ก็กลับมาอีก “อาจารย์ท่านนั้น ไม่ยอมไปไม่ว่าผู้น้อยจะจัดของเพิ่มไปเท่าไร เรียกตัวเองว่านักพรตอีชิง 一清道人 ไม่ได้มาเพื่อขอข้าวของ ต้องการพบแต่เป่าเจิ้งท่านเท่านั้น”
“เจ้านี่ไม่ได้ความ ไม่ช่วยข้าพูด ถ้าเขาติว่าน้อยไป ก็เพิ่มของไปอีก ถ้าข้าไม่ติดว่ามีแขก ก็คงออกไปอยู่ เจ้าออกไปใหม่ แล้วไม่ต้องกลับมาบอกอีก”
บ่าวผู้นั้นหายไปพักใหญ่ ก็ได้ยินเสียงเอะอะที่หน้าบ้าน บ่าวอีกคนวิ่งเข้ามารายงานว่า “อาจารย์ท่านนั้นโมโหใหญ่ ไล่ตีพวกเราไปสิบกว่าคน”
เฉาไก้ตกใจรีบลุกขึ้นกล่าวว่า “พี่น้องทั้งหลายเชิญนั่งก่อน เฉาไก้ออกไปดูเองสักหน่อย” แล้วรีบออกมาหน้าประตู เห็นนักพรตรูปหนึ่งร่างสูงราวแปดฉื่อ แลดูพิกล กำลังทุบตีคนของตนอยู่ใต้ต้นไหวยหน้าบ้าน
นักพรตตีไปด่าไป “ให้รู้ว่าใครเป็นใคร”
头绾两枚鬅松双丫髻，身穿一领巴山短褐袍，
腰系杂色彩丝绦，背上松纹古铜剑。
白肉脚衬着多耳麻鞋，绵囊手拿着鳖壳扇子。
八字眉，一双杏子眼；
四方口，一部落腮胡。
ศีรษะเกล้าสองมวยกระเซิงพอง
สวมต่วนเฮ่อเสื้อลำลองสีน้ำตาล
หลากสีสันสายคาดเอวถักสาน
ด้านหลังมีกระบี่สำริดลายสน
สวมรองเท้าผ้าป่านหลายหูขัด
ถือพัดกระดอง มีถุงแพร ยืนด่าก่น
คิ้วเลขปา (八) สองนัยน์ตากลมมน
บนปากกว้างไว้หนวดเคราเต็มแก้มคาง
(เสื้อต่วนเฮ่อ 短褐 หรือ ซู่เฮ่อ 裋褐 คือเสื้อลำลองสีน้ำตาลที่ใส่กันทั่วไปในสมัยนั้น ต่างจากชุดทางการ
杏子眼 ตากลมเหมือนผลซิ่ง 杏
落腮胡 ไว้หนวดเหนือริมฝีปาก เครารอบแก้มและคาง)
เฉาไก้ตะโกนว่า “ท่านอาจารย์อย่าเพิ่งโมโห ท่านมาหาเฉาเป่าเจิ้งเพื่อบิณฑบาต เขาก็จัดของมาให้แล้ว ทำไมท่านจึงได้เที่ยวทำร้ายคนเช่นนี้”
นักพรตผู้นั้นหัวเราะลั่นว่า “ข้าไม่ได้มาขอข้าวขอน้ำ แต่ตั้งใจมาหาเป่าเจิ้งเรื่องเงินหนึ่งแสนก้วน พวกบ่าวไร้มารยาท มาด่าว่าข้าจึงได้อารมณ์เสีย”
เฉาไก้ว่า “ท่านรู้จักเฉาเป่าเจิ้งไหม”
“เคยได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยพบหน้า”
“คือผู้น้อยเอง อาจารย์มีธุระอะไรหรือ”
“เฉาเป่าเจิ้ง ขออภัยด้วย ข้าขอคารวะ”
“อาจารย์เชิญด้านในเถิด ข้าขอยกน้ำชาคารวะ”
“ขอบใจ”
ทั้งสองเดินเข้ามาข้างใน อู๋ย่ง หลิวถัง กับพวกสามหย่วนพากันหลบ เฉาไก้เชิญนักพรตนั่งลงดื่มน้ำชา
นักพรตกล่าวว่า “ที่นี่ไม่สะดวกคุย ไม่มีที่อื่นแล้วหรือ”
เฉาไก้จึงนำไปยังห้องเล็กด้านในห้องหนึ่ง เชิญนั่งแล้วถามว่า
“อาจารย์ท่านมีนามใด เป็นคนที่ไหน”
“ข้าแซ่กงซุน 公孙 ชื่ออักษรเดียวว่า เสิ้ง 胜 ฉายาธรรมว่า อาจารย์อีชิง 一清先生 เป็นชาวจี้โจว 蓟州 เมื่อเล็กฝึกหัดเพลงอาวุธ คนเรียกข้าว่า พี่ใหญ่กงซุนเสิ้ง 公孙胜大郎 ต่อมาข้าเรียนรู้เวทมนต์เรียกลมเรียกฝน เหยียบเมฆขี่หมอก วงนักเลงจึงให้ฉายาว่า มังกรดั้นเมฆ 入云龙 ข้าได้ยินชื่อเสียงของเฉาเป่าเจิ้งบ้านตงซีอำเภอวิ่นเฉิงมานานแล้ว แต่ไม่เคยมีวาสนาได้มาพบ มาวันนี้มีเงินหนึ่งแสนก้วน ตั้งใจมามอบให้ท่านเป่าเจิ้งเป็นของกำนัลวันพบหน้า มิทราบว่าท่านกล้ารับไว้หรือไม่”
เฉาไก้หัวเราะแล้วกล่าวว่า “ที่อาจารย์พูดถึง คงเป็นของขวัญวันเกิดละมัง”
นักพรตสะดุ้งว่า “เป่าเจิ้งก็รู้เรื่องนี้หรือ”
“ผู้น้อยก็เดาส่งเดช ไม่ทราบว่าถูกหรือไม่”
“สมบัตินี้ไม่ควรเพิกเฉย หากไม่ฉวยไว้จะเสียใจภายหลัง เป่าเจิ้งท่านคิดเช่นไร”
ระหว่างสนทนา มีคนเดินเข้าห้องมาจับกงซุนเสิ้งไว้แล้วกล่าวว่า “บังอาจมาก มาคุยเรื่องแบบนี้ แต่พวกข้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว”
คนผู้นี้ก็คือ ดาวสัพพัญญูอู๋ย่ง
เฉาไก้หัวเราะแล้วว่า “อาจารย์อย่าล้อกันเล่น มาทำความรู้จักกันไว้”
อู๋ย่งว่า “ได้ยินชื่อเสียงท่านอาจารย์อีชิงมังกรดั้นเมฆกงซุนเสิ้งในวงนักเลงมานาน มิคาดว่าจะได้พบกันในวันนี้”
เฉาไก้ว่า “บัณฑิตท่านนี้คือ ดาวสัพพัญญูอู๋เสวียจิว”
กงซุนเสิ้งว่า “ข้าได้ยินคนในวงนักเลงกล่าวถึงท่านอาจารย์เจียเลี่ยงมานานแล้ว มิคาดว่าจะมีวาสนาได้พบกันที่บ้านท่านเป่าเจิ้ง คงเป็นด้วยเป่าเจิ้งเป็นคนมีคุณธรรมน้ำใจ ผู้กล้าทั่วแผ่นดินต่างพากันมาเยือน”
เฉาไก้ว่า “ยังมีอีกหลายท่านที่อยากแนะนำให้รู้จัก เราไปกันด้านในเถิด”
เฉาไก้นำเข้าไปยังห้องโถงด้านหลัง แนะนำให้รู้จัก กับหลิวถัง และสามหย่วนพี่น้อง
金帛多藏祸有基，英雄聚会本无期。
一时豪侠欺黄屋，七宿光芒动紫薇。
เงินทองกองเคราะห์ร้ายไว้แต่ต้น
วีรชนมาชุมนุมมินัดหมาย
ปล้นเพียงครั้งได้สมบัติวังยังอาย
เจ็ดดาวฉายเจิดจ้าท้ายี่เข่ง
ทั้งกลุ่มจึงเชิญเฉาไก้นั่งที่ประธาน อู๋ย่งนั่งอันดับสอง กงซุนเสิ้งอันดับสาม หลิวถังอันดับสี่ หยวนเสี่ยวเอ้ออันดับห้า หยวนเสียวอู่อันดับหก และหยวนเสี่ยวชีอันดับเจ็ด
จัดสุราอาหารมาสังสรรค์กันพร้อมแล้ว อู๋ย่งก็กล่าวว่า
“เฉาเป่าเจิ้งฝันเห็นดาวจระเข้ห้อยหางเหนือหลังคา วันนี้พวกเราทั้งเจ็ดมาร่วมงานกัน ต้องตรงตามนิมิตที่ปรากฏ สมบัติกองนี้คงอยู่เพียงแค่เอื้อม วันก่อนพวกเราเคยหารือกันว่า พี่หลิวควรไปสืบหาเส้นทางที่จะใช้ให้ชัดเจน เย็นวันนี้ควรเดินทางได้แล้ว”
กงซุนเสิ้งว่า “เรื่องนั้นคงไม่จำเป็นแล้ว ข้าสืบรู้มาว่าจะใช้เส้นทางผ่านเนินดินเหลือง 黄泥冈 (เนินหวงหนี)”
เฉาไก้ว่า “ทางตะวันออกของเนินดินเหลือง ราวสิบลี้คือหมู่บ้านอันเล่อ 安乐村 มีคนว่างงานเรียกว่า หนูกลางแดดไป๋เสิ้ง 白日鼠白胜 เคยมาขอความช่วยเหลือเรื่องเงินทองจากข้าอยู่”
อู๋ย่งว่า “คนผู้นี้ชะรอยจะเป็นลำแสงสีขาวในนิมิต คงมีประโยชน์กับงานของเรา”
หลิวถังว่า “ที่นี่ห่างจากเนินดินเหลืองไกลอยู่ พวกเราจะไปซุ่มรอกันได้ที่ไหน”
อู๋ย่งว่า “ก็ใช้บ้านของไป๋เสิ้งเป็นที่พักรอ นี่ก็เป็นประโยชน์ของไป๋เสิ้ง”
เฉาไก้ว่า “อาจารย์อู๋ งานนี้พวกเราจะใช้ไม้แข็งหรือไม้อ่อน”
อู๋ย่งหัวเราะแล้วว่า “ข้ามีหนทางอยู่ ต้องดูสถานการณ์ก่อน ใช้กำลังได้ก็ใช้กำลัง ใช้ปัญญาได้ก็ใช้ปัญญา ข้ามีแผนดังนี้ … …”
เฉาไก้ฟังแล้วชอบใจ กระทืบเท้ากล่าวว่า “แผนดี มิเสียทีเป็นดาวสัพพัญญู แผนนี้ยอดเยี่ยมเหนือกว่าจูเก่อเลี่ยง ”
อู๋ย่งว่า “เอาล่ะ มิต้องพูดกันต่อแล้ว หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง รู้กันเฉพาะพวกเรา”
เฉาไก้ว่า “ท่านสามพี่น้องสกุลหย่วนก็กลับบ้านก่อน แล้วค่อยมาตามนัด อาจารย์อู๋กลับไปสอนหนังสือ ส่วนท่านกงซุนเสิ้งกับหลิวถังพักรอที่บ้านข้า”
วันรุ่งขึ้น เฉาไก้มอบเงินให้สามพี่น้องสกุลหย่วนสามสิบตำลึงแล้วนัดหมายวันเวลาให้กลับมาสมทบ
取非其有官皆盗，损彼盈余盗是公。
计就只须安稳待，笑他宝担去匆匆。
ชิงเอาเสียเป็นไร
ขุนนางใช่ต่างโจรา
ขูดรีดเบียดบีฑา
ปล้นมาก็ยุติธรรม
แผนการต้องราบรื่น
ชื่นมื่นและแม่นยำ
หัวเราะเพราะเห็นขำ
ขนสมบัติกันงันงก
มังกรดั้นเมฆกงซุนเสิ้ง 入云龙公孙胜 กลุ่มเทพฟ้า เทียนกัง ลำดับที่ 4 เป็นเสนาธิการใหญ่ของเหลียงซานคู่กันกับดาวสัพพัญญูอู๋ย่ง
กงซุนเสิ้ง เป็นศิษย์หลอเจินเหยิน 罗真人 สำนักเขาเอ้อเซียน 二仙山 หลอเจินเหยินเป็นผู้ประพฤติธรรมมีตบะแก่กล้า แต่กงซุนเสิ้งไม่รักดีแทนที่จะมุ่งประพฤติธรรมขั้นสูงเช่นอาจารย์กลับละโมบเห็นแก่ทรัพย์สมบัติ ลงเขามาชักชวนเฉาไก้ร่วมปล้นของขวัญวันเกิดราชครูไฉ้
ในตอนท้ายเมื่อพี่น้องเหลียงซานสามิภักดิ์ราชสำนักเข้ารับราชการจนทยอยล้มหายตายจากกันไป กงซุนเสิ้งจึงปลีกตัวเร้นกายอีกครั้ง กลับไปศึกษาธรรมบำเพ็ญพรตมุ่งหวังบรรลุเซียนเช่นอาจารย์
หนูกลางแดดไป๋เสิ้ง 白日鼠白胜 กลุ่มมารดิน ตี้ส้า ลำดับที่ 70 ลำดับรวมที่ 106 เป็นหัวหน้าพลเดินสารของเหลียงซาน
เจ็ดดาวร่วมธรรม 七星聚义 ที่ร่วมปล้นของขวัญวันเกิดมีทั้งหมดแปดคน แต่ที่นับเพียงเจ็ดนั้นเพื่อให้ตรงกับจำนวนดาวในกลุ่มดาวกระบวยใหญ่ หรือดาวจระเข้ ที่จีนเรียกว่า 七星北斗 (ชีซิงเป่ยโต่ว) ดาวเหนือเจ็ดดวง คือ เจ็ดคนที่ร่วมปฏิญาณตนที่บ้านเฉาไก้ ส่วนคนที่แปดคือไป๋เสิ้งนั้น กลายเป็นดาวที่เกินมาตามนิมิตแล้วกลายเป็นลำแสงสีขาวหายไป ไม่ได้เข้าร่วมในวันปฏิญาณตน
ตอนก่อนหน้า : คุณธรรมวงนักเลง
ตอนถัดไป : หยางจื้อส่งของขวัญ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
