มีอะไรหรือเปล่าลูก?
ส่ายหน้าเมื่อได้ยินคำถาม ได้แต่รีบเดินดุ่มกลับเข้าห้องนอนไป
แม่กับน้ารินมองตามหลัง สายตาสงสัย
นานเท่านานจึงออกมาจากห้องนอน
มิได้เอื้อนเอ่ยวาจาใดๆแม้สักคำ
แม่กับน้ำรินได้แต่มองอย่างเดียว
มิได้เอ่ยวาจาออกมาเช่นกัน
ทั้งหมดอยู่กันอย่างเงียบๆ
ในบ้านเงียบงัน
จะไปไหนล่ะ
เสียงทักทายสดใสจากคนข้างบ้าน
ตอบคำเหมือนเคย
น้านวยทำงานส่วนตัวอยู่กับบ้าน แกไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนสักเท่าไหร่ อาศัยแต่น้านนท์ที่อยู่ร่วมบ้านเดียวกันคอยเป็นธุระให้ นานๆครั้งจึงจะไปเอง
น้าขี้เกียจว่ะ วานไอ้นนท์ไปจัดการดีกว่า งานน้าเองก็เยอะ นี่ก็ต้องรีบส่งรายงาน ดีนะที่เดี๋ยวนี้มีโมเด็มมีอินเตอร์เน็ทส่งงานบ้าง แต่อย่างว่า ส่งเป็นเอกสารตัวเป็นๆดีกว่าเยอะ ราชการยังใช้อยู่
น้านวยว่ายาวยืด
แน่นอนเมื่อเทียบกับยุคปัจจุบัน แค่มีโมเด็มก็ช่วยได้ไม่น้อยแล้ว ลดการออกจากบ้านไปได้บ้าง ไม่ใช่ทำได้สารพัดเหมือนตอนนี้
น้านวยกับน้านนท์เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ยังเรียนมัธยม พอจบมาน้านนท์แกไปทำงานบริษัทในเมืองที่เดียวกับแม่ งานการก็ก้าวหน้าดีแต่น้านนท์แกไม่สบายหนักจนแกขอลาออกมารักษาตัว พอหายดีน้านวยก็มาชวนให้ไปทำงานสำนักงานส่วนตัวแถวบ้านเรานี่เอง อยู่ทำกันมาเรื่อยจนแม่ออกจากงานมาขายของอยู่ที่บ้านนี่ล่ะ นานเชียว
มิน่า แม่ถึงสนิทกับน้านวยน้านนท์ซะจริง
ก็รู้จักกันมานานแล้ว คนแถวนี้ทั้งนั้น เหมือนน้ารินนี่ล่ะ ทำงานในเมืองไม่ไหว สุขภาพแย่ลงเลยลาออกมาสมัครทำงานกับบ้านเราไง
อ้าว น้ารินก็ด้วยเหรอแม่
แม่พยักหน้ารับแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
มองตามแล้วหันไปดูรูปบนหิ้งวางโกศกระดูก
รูปพ่อที่จากไปนานแล้ว
เหมือนรู้ใจ แม่โอบตัวแล้วลูบผมเบาๆ
ยิ้มตอบ น้ำตารื้นนิดๆ
เบาได้ก็เบาหน่อยเถอะนวย นนท์มันก็ไม่ได้ตั้งใจ
พี่ไม่ต้องมาห้ามเลย อุตส่าห์กำชับเป็นดิบดีดันมาเสียเรื่องได้ ดีนะที่สำรองเอกสารไว้ ไม่งั้นมีหวัง...
เสียงเอ็ดตะโรโวยวายดังลั่นสงบลงในไม่นานเมื่อแม่กับน้ารินเดินออกมาห้ามทัพไว้ได้ทันก่อนจะบานปลาย
น้านนท์ดูเหมือนจะช้ำไปทั้งตัว แกตัวเล็กกว่าน้านวยอยู่มากเมื่อเทียบกัน และในยามที่น้านวยเลือดขึ้นหน้าแกก็จะใช้กำลังนำทางเสมอ
คราวนี้ก็เหมือนกัน
สุดท้ายก็เป็นแม่กับน้ารินที่คอยช่วยดูแลน้านนท์ที่นั่งอยู่แบบคนหมดเรี่ยวแรงและมีน้านวยคอยนั่งพร่ำขอโทษอยู่เป็นนานสองนาน
นวย มึงก็เบาๆมือหน่อย นนท์มันยิ่งผอมแห้งแรงน้อย พลาดพลั้งไปจะเรื่องใหญ่นะเว้ย
ก็ขอโทษอยู่นี่ไงล่ะพี่
เฮ้อ เรื่องแค่ขี้ประติ๋วจะเอาเป็นเอาตายให้ได้ อะไรวะ
แม่ดุน้านวยเสียงดังในฐานะรุ่นพี่
รายนั้นนั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนน้ารินว่า
นั่งมองเหตุการณ์นี้เหมือนเป็นเรื่องปกติประจำวัน
แล้ววันต่อมาน้านวยกับน้านนท์ก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
มีตีกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดาน่ะลูก คนอยู่ด้วยกัน หนักนิดเบาหน่อยก็ประคองกันไป แต่เที่ยวนี้มันหนักเกินไปหน่อย ดีที่ยังไม่...
แม่พูดยิ้มๆแม้ว่าจะมีสีหน้าหนักใจอยู่บ้าง
นลินนั่งอ่านบันทึกความทรงจำที่เขียนไว้ก่อนแล้วเตรียมจะลงมือเขียนต่อ
มือเล็กบางวางที่หัวไหล่กว้างแต่แบบบาง
หน้าของนลินวางแนบลงบนมือนั้นอย่างรักใคร่
แล้วจึงเริ่มเขียนบันทึก
...ข้าพเจ้ามาเข้าใจได้แจ่มแจ้งในที่สุดเมื่อข้าพเจ้าประจักษ์แก่ใจแล้วว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไรกันแน่
น้านวย น้านนท์
แม่ น้าริน
สัมพันธ์รักใคร่ที่ข้าพเจ้าพบเจอเป็นสิ่งที่สังคมในยุคนั้นมิอาจมองเห็นว่าปกติ หากแต่มาในยุคสมัยนี้กลับเป็นเรื่องสามัญยิ่ง
ภาพที่ข้าพเจ้าเห็นในห้องของน้านวยยามนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าตื่นตระหนกยิ่ง ข้าพเจ้าได้แต่นิ่งเงียบ เก็บทุกอย่างที่ได้พบเจอไว้ในห้วงคำนึงซึ่งมันมิได้ต่างไปจากสิ่งที่ข้าพเจ้าได้รับรู้เรื่องของแม่ในเวลาต่อมา
ขอเพียงรับรู้และเข้าใจความเป็นไปอันสามัญของมนุษย์
กิน กาม เกียรติ
เพศเดียวกันหรือตรงข้าม
หาใช่จากการเลี้ยงดูหรือสิ่งแวดล้อมแต่เป็นความพึงใจของปัจเจกเป็นปฐม
ยุคสมัยที่เปลี่ยนไป ทุกสิ่งย่อมเปลี่ยนแปลง
ค่านิยมที่เคยคิดว่าถูกต้องก็อาจกลายเป็นตรงข้ามไปในชั่วข้ามคืน
ความสัมพันธ์ดังที่ข้าพเจ้าได้พบเจอในปัจจุบันนี้เป็นสิ่งที่สังคมยอมรับอย่างเต็มที่ มิต้องปิดบังซ่อนเร้นใดๆอีกต่อไป...
...
...
...
นลินปิดสมุดบันทึก
เจ้าของมือเล็กแบบบางร่างอ้อนแอ้นอ่อนวัยกว่าก้มหน้าลงมาห่างเพียงแค่องคุลิ
มองตา
กอดรั้งแนบชิด
เหมือนมิยอมให้พรากจาก...
...
...
...
(ในความทรงจำถึงหนังสือหลักภาษาไทยชั้นประถมเล่มหนึ่งที่มีเรื่องสั้นอันเป็นแรงบันดาลใจของเรื่องสั้นเรื่องนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องราวของความสัมพันธ์แบบLGBTสอดแทรกมาในหนังสือหลักภาษาไทยสมัยนานกาเลเล่มนั้นด้วย...
...แปลกจริงๆ)
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
