ขุนโจรเหลียงซาน 36
เจ็ดดาวร่วงรังโจร (1) จับหนูกลางแดด
กล่าวถึงตูก่วนและทหารสิบเอ็ดนายที่ส่งของขวัญวันเกิดแล้วถูกชิงไปกลางทางนั้น เร่งรีบเดินทางกลับมายังเป่ยจิงเข้าพบเหลียงจ้งซู
เหลียงจ้งซูว่า “ลำบากพวกท่านต้องเหน็ดเหนื่อยแล้ว แล้วนี่หยางถีเสียไปอยู่เสียที่ไหน”
พวกทหารว่า “คนผู้นี้เป็นโจรที่ลืมคุณคน เมื่อพวกเราเดินทางไปถึงเนินดินเหลือง แวะหลบร้อนที่ชายดง หยางจื้อก็สมคบกับโจรเจ็ดคนปลอมตัวเป็นคนขายพุทรา เอารถเจียงโจวเจ็ดคันมาซุ่มรออยู่ในดงสนบนเนิน ให้อีกคนทำทีหาบเหล้าจะไปขาย พวกผู้น้อยหลงกลไปขอซื้อมาดื่ม โดนวางยาเบื่อและจับมัดเอาไว้ หยางจื้อกับพวกโจรทั้งเจ็ดเอาของขวัญกับข้าวของของพวกเราใส่รถเข็นหนีไป ตอนนี้พวกเราก็แจ้งความไว้ที่จี้โจว ให้หวีโห้วทั้งสองท่านคอยติดตามคดีอยู่ที่นั่น ส่วนพวกเรารีบกลับมารายงานนายท่าน”
เหลียงจ้งซูฟังแล้วตกใจด่าว่า “เจ้าทหารโจร เป็นนักโทษมีคดีติดตัว ข้ายังคิดจะช่วยส่งเสริมให้ฟื้นตัวได้ นี่กลับมาเนรคุณ หากจับตัวได้ต้องสับเสียเป็นหมื่นชิ้น”
แล้วก็ให้คนทำหนังสือราชการฉบับหนึ่งส่งไปยังจี้โจวขอให้ช่วยจับโจร หนังสือส่วนตัวอีกฉบับหนึ่งส่งไปยังตงจิงรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นแก่ราชครูไฉ้
ทางด้านไฉ้ไท่ซือเมื่อได้รับหนังสือจากเหลียงจ้งซูอ่านทราบความแล้วจึงว่า “โจรพวกนี้บังอาจนัก เมื่อปีที่แล้วก็ปล้นของขวัญที่ลูกเขยข้าส่งมาเสียเที่ยวหนึ่งแล้ว จนบัดนี้ยังจับตัวไม่ได้ ปีนี้ยังมาอีก” จึงทำหนังสือราชการฉบับหนึ่งให้คนนำไปโดยด่วนแจ้งแก่เจ้าเมืองจี้โจวให้เร่งจับโจรและรอคำตอบกลับมาด้วย
ทางด้านเจ้าเมืองจี้โจวเมื่อแรกได้รับหนังสือจากทางเป่ยจิงต้าหมิงฝู่แล้ว ก็ให้คนออกสืบจับโจรและติดตามอยู่ทุกวันแต่ยังไม่มีความคืบหน้า จนมีหนังสือจากท่านราชครูมาอีกฉบับหนึ่ง พอมีคนมาแจ้งก็รู้ว่า “คงเป็นเรื่องของขวัญวันเกิดเป็นแน่” จึงรีบออกมาพบฝู่กั้น 府干 ผู้ถือหนังสือของท่านราชครู
ฝู่กั้นแจ้งว่า “ผู้น้อยเป็นคนสนิทของท่านราชครู ท่านราชครูกำชับมาด้วยตัวท่านเองให้ผู้น้อยมาติดตามเรื่องนี้ และให้พักแรมที่เมืองนี้จนกว่าท่านเจ้าเมืองจะจับตัวคนขายพุทราทั้งเจ็ด คนขายเหล้าหนึ่ง และหยางจื้อทหารหนีการจับกุมได้ครบทุกคน กำหนดเวลาภายในสิบวันให้นำตัวคนพวกนี้ส่งไปยังตงจิง หากแม้นไม่ได้ตัวภายในสิบวัน ก็จำต้องขอเขิญท่านเจ้าเมืองเดินทางไปยังเกาะซาเหมิน 沙门岛 สักเที่ยว ตัวของผู้น้อยเองก็อาจไม่ได้กลับไปยังจวนท่านราชครู แม้ชีวิตก็ยังไม่อาจรักษาไว้เช่นกัน นายท่านจงดูรายละเอียดในหนังสือเถิด”
(เกาะซาเหมิน 沙门岛 คือ แดนเนรเทศ นักโทษประเภทข้าราชการที่กระทำความผิดต่อหน้าที่)
เจ้าเมืองได้ฟังก็เครียดนัก ถามหาพวกมือปราบ 缉捕 ที่อยู่ ณ ที่นั้น ก็มีมือปราบผู้หนึ่งขานรับอยู่ด้านล่างยกพื้น
เจ้าเมืองถามว่า “เจ้าเป็นใคร”
“ผู้น้อยเจ้าหน้าที่สอบสวน เหอเทา 何涛”
“เจ้าคือผู้รับผิดชอบคดีที่เนินดินเหลืองเมื่อหลายวันก่อน ใช่หรือไม่”
“เรียนนายท่าน เหอเทานับแต่รับผิดชอบคดีนี้ ก็เร่งงานทั้งวันคืนไม่อาจข่มตาหลับ ได้ใช้คนที่มีไหวพริบไปตรวจสอบสถานที่แล้ว แต่ยังไม่ได้เบาะแสใด หาได้ถ่วงเวลาให้ล่าช้าไม่”
“เหลวไหล เบื้องบนไม่เข้มงวด เบื้องล่างละเลย 上不紧则下慢 เดิมข้าเป็นบัณฑิตจิ้นสื้อ 进士 กว่าจะไต่เต้ามาถึงตำแหน่งเจ้าเมืองนี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย วันนี้ท่านราชครูส่งคนมากำกับคดี กำหนดเวลาให้จับโจรภายในสิบวัน หากจับไม่ได้ภายในกำหนด ข้าไม่เพียงต้องถูกพักราชการ ยังจะถูกเนรเทศไปยังเกาะซาเหมินอีกด้วย ทั้งนี้เป็นเพราะเจ้าไม่ตั้งใจปฏิบัติหน้าที่ ก่อนหน้านั้นข้าต้องเนรเทศส่งเจ้าไปให้สุดแสนไกลจนแม้ห่านป่ายังบินไปไม่ถึง”
ว่าแล้วก็สั่งให้ช่างสัก สักตราหน้าเหอเทาว่า “เนรเทศยังเมือง... 迭配……州” เว้นช่องว่างชื่อเมืองเอาไว้เติมในภายหลัง
แล้วกำชับว่า “เหอเทา หากเจ้าจับโจรไม่ได้ ต้องรับโทษหนักไม่มีละเว้น”
脸皮打稿太乖张，自要平安人受殃。
贱面可无烦作计，本心也合细商量。
หนังหน้าถูกสักตราไร้เหตุผล
อยากสบายตนคนอื่นวายป่วง
ต่อผู้น้อยก็มิจำทำกลลวง
ข้อห่วงเดิมเช่นไรควรค่อยหารือ
เหอเทารับคำสั่งแล้วก็มายังสำนักมือปราบประชุมพวกลูกน้อง แต่ไม่มีใครช่วยให้ความเห็นใดที่ได้เรื่องได้ราว
เหอเทาจึงว่า “พวกเจ้าปกติก็ได้ช่องหาเงินหาทองจากห้องนี้ ตอนนี้พอมีคดียากเข้าหน่อย ก็เงียบเป็นเป่าสาก เห็นใจข้าหน่อยที่ถูกตราหน้าครานี้”
“พวกผู้น้อยมิใช่พระอิฐพระปูนจะได้ไม่รู้ว่าท่านทุกข์เพียงใด แต่พวกข้าหารือกันแล้วเห็นว่า พวกโจรนี้น่าจะมาจากเมืองอื่น พอปล้นได้ก็หนีกลับเข้าป่าไปจึงไร้ร่องรอยให้ติดตาม ถึงแม้จะรู้ตัวก็ยังตามยากเลย”
เหอเทาฟังลูกน้องพวกนี้แล้ว ที่กลุ้มอยู่แล้วยิ่งกลุ้มหนักขึ้นไปอีก ลุกออกจากสำนักตรงกลับบ้าน เอาม้าเข้าคอกแล้วก็มานั่งทุกข์อยู่คนเดียว
双眉重上三锽锁，满腹填平万斛愁。
网里漏鱼何处觅？瓮中捉鳖向谁求？
หัวคิ้วขมวดย่นเป็นสามง่าม
หัวอกยามทุกข์ระทมเกินขานไข
ปลาหลุดแหจะไปตามจับหนใด
จับตะพาบในไหขอใครฤา
(瓮中捉鳖 จับตะพาบในไห คือ ปอกกล้วยเข้าปาก เรื่องง่ายๆ แค่เอื้อมมือคว้า)
ภรรยามาเห็นเข้าก็ถามว่า “สามี วันนี้ทำไมทำหน้างอเช่นนี้”
เหอเทาว่า “เจ้าไม่รู้หรอก วันก่อนท่านเจ้าเมืองมอบคดีจับโจรที่เนินดินเหลืองให้ข้า พวกโจรปล้นของขวัญวันเกิดที่ท่านเหลียงจ้งซูจะนำไปมอบให้แก่ราชครูไฉ้รวมสิบเอ็ดหาบ จนเดี๋ยวนี้ยังจับใครไม่ได้ ไม่รู้ใครเป็นคนลงมือ วันนี้ข้าตั้งใจจะไปขอเลื่อนกำหนดออกไปอีกหน่อย กลับเป็นว่าท่านไท่ซือส่งคนมาเร่งรัดคดีจะให้จับโจรให้ได้ในสิบวัน ท่านเจ้าเมืองถามข้า ข้าตอบว่ายังจับไม่ได้จึงโดนท่านเจ้าเมืองสั่งสักตราหน้าว่า เนรเทศไปยังเมือง... เว้นชื่อเมืองไว้เติม จากนี้ไปข้ายังไม่รู้ว่าจะรอดได้อย่างไร”
ภรรยาว่า “เช่นนี้จะทำเช่นไรดี”
ระหว่างสนทนาอยู่นั้น เหอชิง 何清 น้องชายของเหอเทาก็มาหา
เหอเทาว่า “แกมาทำไม ไม่ไปเข้าบ่อนล่ะ”
ภรรยาเหอเทารีบกวักมือเรียก “ท่านอา มาห้องครัวเถอะ ข้ามีเรื่องถาม”
เหอชิงตามพี่สะใภ้เข้าไปในห้องครัว พี่สะใภ้ยกอาหารมาให้
เหอชิงจึงว่า “พี่ข้าก็เอาแต่รังแกคน อย่างไรเสียก็พี่น้องกัน มัวงกอยู่ได้ ตัวเองก็เป็นเจ้าหน้าที่สอบสวน จะเรียกข้าดื่มสักหน่อยมันจะเสียหายอะไร”
อาซ้อว่า “ท่านอาไม่รู้ พี่ชายท่านกำลังเครียดเรื่องงาน”
เหอชิงว่า “วันวันก็หารีดเงินทองข้าวของได้เยอะแยะ เอาไปเก็บที่ไหน มีอะไรให้เครียด”
“ก็เรื่องคดีที่เนินดินเหลือง มีพวกขายพุทรามาชิงของขวัญวันเกิดของไฉ้ไท่ซือไป ตอนนี้ท่านไท่ซือก็กำหนดเวลาสิบวันให้จับโจรไปส่งที่ตงจิงให้ได้ หากจับไม่ได้ พี่เจ้าต้องถูกเนรเทศแดนไกล นี่ก็ถูกสักตราหน้ารอไว้ว่า “เนรเทศยังเมือง..” รอเติมชื่อเข้าไป นี่ยังจับใครไม่ได้ จึงกลุ้มหนัก ไม่มีใจจะนั่งดื่มกับท่านอา ข้าจึงต้องจัดการเรื่องกินให้ท่านแทน ท่านก็อย่าได้ถือสาเขาเลย”
เหอชิงว่า “เรื่องโจรชิงของชวัญวันเกิด ข้าก็ได้ยินมา เกิดเรื่องที่ไหนนี่”
อาซ้อว่า “ที่เนินดินเหลืองไง”
เหอชิงว่า “แล้วใครเป็นคนลงมือ”
อาซ้อว่า “ท่านอา ท่านก็ยังไม่ได้เมา ก็บอกแล้วไงว่า พวกพ่อค้าขายพุทราเจ็ดคนปล้นไป”
เหอชิงหัวเราะร่วนว่า “ที่แท้ก็รู้ว่าพวกขายพุทรา แล้วทำไมไม่ให้คนไปจับ มานั่งกลุ้มทำไม”
“ไปจับที่ไหนล่ะ”
“อาซ้อ พี่แกก็เลี้ยงคนไว้ตั้งเยอะ มีแต่น้องชายแท้ๆ ที่ไม่สนใจ วันนี้มีเรื่องก็ให้พวกนั้นไปช่วยจับสิ เงินทองได้กันไปเท่าไรแล้ว แค่จับโจรนี่จะไปยากอะไร”
“ท่านอา ท่านได้เบาะแสอะไรมาบ้างละมัง”
เหอชิงหัวเราะแล้วว่า “รอให้พี่แกแย่กว่านี้ก่อน ข้าค่อยหาทางช่วย” ว่าแล้วก็จะเดินออกไป อาซ้อจึงเอาเหล้ามาเติมให้เพื่อรั้งตัวไว้ แล้วรีบมาหาเหอเทาเล่าให้ฟังว่าน้องชายพูดจามีเลศนัย
เหอเทาจึงตามน้องชายไปพบแล้วว่า “น้องเรา เจ้าพอจะมีเบาะแสโจร แล้วทำไมไม่ช่วยข้า”
“ข้าไม่รู้อะไรหรอก แค่พูดเล่นกับอาซ้อ น้องจะไปช่วยอะไรพี่ได้เล่า”
“น้องรัก คิดถึงวันดีดีที่มีต่อเจ้า อย่าเอาแต่คิดถึงวันแย่แย่ เจ้ารู้อะไรก็ช่วยพี่หน่อย”
“พี่มีลูกน้องเป็นร้อย ทำไมไม่มาช่วยพี่ล่ะ ข้าตัวคนเดียวจะช่วยอะไรได้”
“น้องเราเลิกพูดถึงพวกนั้น ฟังน้ำเสียงเจ้าก็รู้ว่ามีเบาะแส เจ้าบอกมาว่าจะเอาอะไร”
“เบาะแสอะไร ข้าไม่รู้”
“ไม่ต้องงอน เห็นแก่หน้าแม่เดียวกัน”
“ไม่ต้องห่วง รอให้คับขัน น้องจะช่วยหาทางจับโจรให้”
อาซ้อว่า “ท่านอา ช่วยช่วยพี่ท่านหน่อยเถิด นี่ทางท่านไท่ซือก็กำหนดเวลามา นี่เรื่องใหญ่แล้วไม่ใช่โจรกระจอก”
“อาซ้อ วันวันพี่แกก็เอาแต่ด่าข้าเรื่องเข้าบ่อน มีอะไรกินดื่มก็เอาแต่เลี้ยงคนอื่น วันนี้น้องชายกลายเป็นมีประโยชน์”
เหอเทาจึงเอาเงินสิบตำลึงวางบนโต๊ะ “น้องเรา เอาเงินนี่ไว้ใช้ จับโจรได้ยังมีเงินรางวัลอีก”
เหอชิงหัวเราะ “พี่ท่านเดือดร้อนก็วอนขอพระ ปกติก็ไม่เคยจุดธูปไหว้ ถ้าข้าเก็บเงินไปก็หาว่ามาไถเงินอีก ท่านเอาเงินมาซื้อข้ายิ่งไม่บอก ท่านพูดกับข้าดีดี ข้าก็บอกแล้ว ไม่ต้องเอาเงินมาล่อ”
เหอเทาว่า “เงินรางวัลน่ะทางการท่านตั้งไว้ มีตั้งห้าร้อยก้วน เจ้าไม่ต้องเกี่ยงหรอก บอกมาว่าโจรพวกนี้มาจากไหน”
เหอชิงตบต้นขาแล้วว่า “โจรนี่อยู่ในกระเป๋าข้า”
เหอเทาว่า “เงินนี่เป็นเงินรางวัลเจ้าก็เก็บไปเสีย แล้วโจรนี่ไปอยู่ในกระเป๋าเจ้าได้อย่างไร”
เหอชิงล้วงกระเป๋าเอาสมุดพับออกมาเล่มหนึ่งชี้ว่า “พวกโจรอยู่ในนี้”
เหอเทาว่า “เจ้าบอกมาว่าในนั้นเขียนว่าอย่างไร”
เหอชิงว่า “หลายวันก่อนข้าเล่นเสีย เงินหมด นักพนันคนหนึ่งจึงพาข้าไปยังหมู่บ้านอันเล่อ 安乐村 ห่างจากเมืองไปทางเหนือราวสิบห้าลี้ ที่นั่นมีโรงแรมบ้านหวาง 王家客店 ทางการสั่งมาว่าโรงแรมต้องลงทะเบียนผู้เข้าพัก จดว่ามาจากไหน จะไปไหน ชื่อแซ่อะไร ค้าขายอะไร ทางการจะมาตรวจสอบทุกเดือน เสี่ยวเอ้อที่นั่นไม่รู้หนังสือ ข้าจึงไปช่วยจดให้อยู่ครึ่งเดือน
วันนั้นวันที่สามเดือนหก มีพ่อค้าพุทราเจ็ดคนเข็นรถเจียงโจวเจ็ดคันมาเข้าพัก ข้าจำคนหัวหน้าได้ว่าเป็นเฉาเป่าเจิ้ง บ้านตงซีอำเภอวิ่นเฉิง ข้าเคยตามนักพนันคนหนึ่งไปขออาศัยด้วยจึงจำได้ แต่พอข้าถามชื่อจะลงทะเบียน คนเคราสามแหยมก็ชิงออกหน้ามาบอกว่า
“พวกเราแซ่หลี่ มาจากเหาโจวเป็นพ่อค้าพุทราจะไปตงจิง” ข้าก็จดตามนั้นแต่ใจสงสัยอยู่
พอวันรุ่งขึ้นพวกเขาก็ออกเดินทางต่อ เจ้าของโรงแรมพาข้าไปที่บ่อน มาถึงทางสามแยกพบชายคนหนึ่งหาบถังสองใบ ข้าไม่รู้จักแต่ได้ยินเจ้าของโรงแรมทักว่า “พี่ไป๋ จะไปไหน”
ชายผู้นั้นตอบว่า “เอาน้ำส้มสายชู ไปขายที่หมู่บ้าน”
เจ้าของโรงแรมบอกข้าว่า “คนผู้นี้ใครๆ ต่างเรียกว่า หนูกลางแดดไป๋เสิ้ง เป็นนักพนันตัวยง”
ต่อมาได้ยินว่าที่เนินดินเหลืองมีโจรขายพุทราวางยาปล้นของขวัญวันเกิด ข้าเดาว่าต้องเป็นเฉาเป่าเจิ้ง ถ้าไปจับตัวไป๋เสิ้งมาถามก็คงรู้ สมุดบัญชีนี้เป็นสำเนาที่ข้าลอกเอาไว้”
เหอเทาได้ฟังก็ยินดี พาเหอชิงมายังที่ทำการรายงานเจ้าเมืองว่ามีเบาะแสเรื่องโจรแล้ว เจ้าเมืองเรียกตัวเหอชิงมาสอบถามรายละเอียดแล้ว ก็ใช้ให้เจ้าหน้าที่แปดนาย พร้อมทั้งเหอเทา เหอชิง เดินทางมาหมู่บ้านอันเล่อเพื่อจับตัวหนูกลางแดดไป๋เสิ้ง
พวกที่จะมาจับไป๋เสิ้งเร่งเดินทางมาถึงบ้านไป๋เสิ้งกลางดึกเวลายามสาม ไป๋เสิ้งนอนป่วยอยู่ พอลุกจากเตียงก็ถูกจับมัดทั้งที่ยังหน้าซีดตาแดง พร้อมถูกตะคอกว่า “ทำเรื่องงามหน้าที่เนินดินเหลืองเชียว”
ไป๋เสิ้งมีหรือที่จะยอมรับ แม้ภรรยาจะถูกจับมัดด้วยก็ยังคงปิดปากเงียบ เจ้าหน้าที่ค้นรอบบ้านไม่พบอะไร จนกระทั่งก้มลงดูใต้เตียงเห็นดินไม่เสมอกันดี จึงขุดดู ขุดได้ราวสามฟุตก็พบทรัพย์สินเงินทองที่ฝังซ่อนอยู่ ไป๋เสิ้งหน้าซีดเผือดถูกจับพร้อมภรรยาและของกลาง นำตัวเร่งเดินทางตลอดคืนมายังเมืองจี้โจว
ยามห้าไป๋เสิ้งถูกนำตัวมาสอบสวนยังที่ทำการ ไป๋เสิ้งก็ยังคงไม่ซัดทอดถึงพวกเฉาไก้ทั้งเจ็ด จึงถูกเฆี่ยนอีกสี่ยก
“ทรัพย์ของกลางก็ชัดเจนอยู่ คนที่ไปจับรู้อยู่แล้วว่าตัวการคือเฉาเป่าเจิ้งบ้านตงซีอำเภอวิ่นเฉิง เจ้าจะปฏิเสธทำไม บอกมาว่าอีกหกคนคือใคร ก็ไม่ถูกเฆี่ยนแล้ว”
ในที่สุดไป๋เสิ้งก็ทนการลงทัณฑ์ไม่ไหวยอมสารภาพว่า “ตัวการใหญ่คือเฉาเป่าเจิ้งพาคนอีกหกคนมาหาไป๋เสิ้ง ให้เป็นคนหาบเหล้า แต่ไม่รู้จักทั้งหกคนนั้น”
เจ้าเมืองว่า “ไม่ยาก ไปจับตัวเฉาเป่าเจิ้งมา ก็รู้เบาะแสอีกหกคนที่เหลือ”
แล้วสั่งให้จับไป๋เสิ้งใส่คาหนักยี่สิบชั่งนำตัวไปคุมขัง ส่วนภรรยาก็แยกขังยังคุกนักโทษหญิง
ตอนก่อนหน้า : พบเขาแล้วรวย
ตอนถัดไป : ฝนยามแล้ง กับ พัดเหล็ก
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
