ลำนำสุยหู่ 21 ซ่งเจียงก่อคดี
ถอดความ โดย กุ้ยหลิน
手到处青春丧命，刀落时红粉亡身。
七魄悠悠，已赴森罗殿上；
三魂渺渺，应归枉死城中。
紧闭星眸，直挺挺尸横席上；
半开檀口，湿津津头落枕边。
从来美兴一时休，此日娇容堪恋否。
พอลงมือชีพสาวเจ้าปลิดปลง
พอลงมีดร่างอนงค์ปลงสังขาร
วิญญาณเจ็ดคืนตำหนักยมบาล
สังขารสามกลับสู่อนิจจัง
ดาราดับสนิทลง
นอนแข็งตรงขวางเตียงตั่ง
ปากแดงเผยอยัง
น้ำลายหลั่งหัวหล่นหมอน
โฉมสะคราญตอนสิ้นสูญมอดม้วย
ยังสวยสดงดงามชวนหลงฤา
好人有难皆怜惜，奸恶无灾尽诧憎。
可见生平须自检，临时情义始堪凭。
คนดียามยากเข็ญคนเห็นใจ
คนชั่วไร้เภทภัยคนยังชัง
สำรวจตนดำรงชีพระแวดระวัง
น้ำใจยังได้พึ่งยามฉุกเฉิน
祸福无门，惟人自召；
披麻救火，惹焰烧身。
โชคเคราะห์ไร้ประตู
ไยสู่รู้แส่หาทาง
ดับไฟโดยใช้ฟาง
ย่อมถูกย่างกลางกองเพลิง
不关心事总由他，路上何人怨折花？
为惜如花婆惜死，俏冤家做恶冤家。
ไม่กังวลห่วงใยตามใจเขา
ใครเล่าหักมาลีหว่างทางเสียหาย
เสียดายผอซีดังบุปผาต้องมาตาย
จากชู้รักกลับกลายคนชั่วร้าย
一身狼狈为烟花，地窨藏身亦可拿。
临别叮咛好趋避，髯公端不愧朱家。
เหตุยุ่งยากหากปะทุดั่งพลุไฟ
แม้นซ่อนในห้องลับคงจับได้
ลอบเตือนมาว่าให้หลบหนีไป
สมแล้วไซร้เจ้าเครางามสกุลจู
柄柄芰荷枯，叶叶梧桐坠。
蛩吟腐草中，雁落平沙地。
细雨湿枫林，霜重寒天气。
不是路行人，怎谙秋滋味。
ก้านใบบัวเหี่ยวเฉา
อู๋ถงเหงาห้อยใบล้า
หรีดหริ่งกลางพงหญ้า
ห่านป่าร่อนลงทรายดอน
ดงเฟิงฉ่ำฝนโปรย
ฟ้าหนาวโรยคะนิ้งสลอน
ไม่ใช่ผู้สัญจร
ฤาอาวรณ์สารท-ฤดู
(เฟิง 枫 คือ เมเปิล)
จาก ขุนโจรเหลียงซาน
สังหารผอซี
ขุนโจรเหลียงซาน
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
