ขุนโจรเหลียงซาน 96
สร้างบารมี (5) กงซุนเสิ้งอำลา
ซ่งเจียงลุกออกมามองไปด้านนอกเห็นพระจันทร์อยู่กลางฟ้าคะเนเวลายามสาม พอจะล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อ ก็รู้สึกได้ว่าในมือยังกำเมล็ดพุทราสามเมล็ด และในแขนเสื้อมีห่อผ้าใส่ม้วนหนังสือ ล้วงออกมาดูคือ หนังสือฟ้าสามม้วน ในปากยังหอมสุราสวรรค์อยู่ ซ่งเจียงคิดว่า
“ฝันนี้แปลกจริง เหมือนฝันเหมือนไม่ฝัน หากว่าฝัน เหตุใดจึงมีหนังสือฟ้าในแขนเสื้อ ในปากมีกลิ่นสุรา ในมือยังมีเมล็ดพุทรา พระดำรัสข้ายังจดจำได้ทุกคำ แต่หากว่าไม่ใช่ฝัน ตัวข้าก็ยังล้มอยู่ในฐานองค์เทพหาได้ไปไหน นี่คงเป็นอิทธิปาฏิหาริย์ขององค์เทพ แต่จะเป็นเทพองค์ใดกัน”
ซ่งเจียงแหวกม่านมองไปเห็นรูปเจ้าแม่ประทับบนเก้าอี้เก้ามังกร ใบหน้าละม้ายที่เห็นในฝัน จึงรำพึงว่า “คงเป็นเจ้าแม่องค์นี้ที่เรียกข้าว่าประมุขดาวซึ่งคงเป็นตัวข้าในอดีตชาติ หนังสือฟ้าสามม้วนนี้ต้องมีประโยชน์แน่ และเทพทำนายสี่วรรคนั้น ข้าจักจดจำไม่มีลืม เทพธิดาชุดเขียวกล่าวว่า พรุ่งนี้ถึงฟ้าสาง ข้าจะพ้นภัยจากหมู่บ้านนี้ นี่ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ข้าควรออกไปได้”
ซ่งเจียงคว้ากระบองสั้นจัดเสื้อผ้าออกจากตำหนักเดินมาตามระเบียงด้านซ้ายออกมาหน้าศาล เงยหน้ามองเห็นป้ายเก่ามีอักษรทองสี่ตัวเขียนว่า “ศาลเจ้าแม่เสวียนหนฺวี่ 玄女之庙” ซ่งเจียงกุมสองมือชูเสมอหน้าผากแสดงอาการขอบพระคุณว่า
“ที่แท้ก็คือเจ้าแม่จิ่วเทียนเสวียนหนฺวี่ 九天玄女娘娘 ประทานหนังสือฟ้าสามม้วน ทั้งยังช่วยชีวิตข้าไว้ หากวันหน้ามีโอกาส ต้องกลับมาบูรณะพระตำหนักเสียใหม่เป็นการแทนพระคุณที่ทรงกรุณาช่วยเหลือ” จากนั้นซ่งเจียงก็ค่อยๆ เดินมายังปากทางเข้าหมู่บ้าน
เดินห่างศาลเจ้ามาได้ไม่ไกล ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังก้องอยู่ข้างหน้า “ไม่ได้การละ เดินต่อไปก็คือเดินไปให้จับซึ่งหน้า หลบหลังต้นไม้ข้างทางดีกว่า”
พอหลบแล้วก็เห็นพวกทหารกระหืดกระหอบ ใช้ทวนต่างไม้เท้าโซซัดโซเซเข้ามา ปากก็ว่า “เทพเจ้าช่วยด้วย”
ซ่งเจียงหลบอยู่หลังต้นไม้รำพึงว่า “นี่ก็แปลก พวกนี้เฝ้ากันอยู่ปากทางหมู่บ้านรอจับข้า ทำไมรีบหนีกันเข้ามา” มองไปอีกที เจ้าเหนิงก็หนีมากับเขาด้วย ปากตะโกนว่า “พวกเราตายกันหมดแน่”
ซ่งเจียงกำลังแปลกใจอยู่ก็เห็นด้านหลังมีชายฉกรรจ์เปลือยท่อนบนเห็นกล้ามกำยำ ควงขวานคู่วิ่งกวดมา ตะโกนว่า “นกเขาอย่าหนี” พอใกล้เข้ามา เห็นเต็มตาว่าคือพายุหมุนดำหลี่ขุย ซ่งเจียงงุนงงอยู่ว่า “หรือว่าฝันไป” ยังไม่กล้าออกไป
เจ้าเหนิงวิ่งมาถึงหน้าศาลเจ้าสะดุดรากไม้หกล้ม หลี่ขุยตามมาถึงเอาเท้าเหยียบหลังไว้ เงื้อขวานจะจาม ด้านหลังมีคนถือดาบวิ่งตามมาสองคน คนหน้าคือโอวเผิง คนหลังคือเถาจงว่าง หลี่ขุยมองไปเห็นกลัวจะมาแย่งฆ่า จึงจามเต็มแรง ร่างเจ้าเหนิงขาดกระเด็นเป็นสองท่อน แล้ววิ่งไล่ฆ่าเหล่าทหารที่พากันวิ่งกระจัดกระจายไปหลายทาง
ด้านหลังมีคนวิ่งตามมาอีกสามคน คนนำหน้าคือผีผมแดงหลิวถัง คนที่สองขุนพลศิลาสือหย่ง คนที่สามตุลาการปลิดชีพหลี่ลี่ ทั้งหกมาสมทบกันแล้วว่า “พวกมันแตกหนีไปหมดแล้ว แต่ยังไม่เห็นพี่ท่าน ทำอย่างไรต่อ”
สือหย่งตะโกนว่า “หลังต้นสนมีคนอยู่”
ซ่งเจียงจึงเหยียดกายเดินออกมาว่า “ขอบคุณพวกพี่น้องมาช่วยชีวิตข้าอีกแล้ว มิรู้จะตอบแทนพระคุณเช่นไรแล้ว”
ทั้งหกต่างดีใจเมื่อเห็นซ่งเจียงว่า “พบตัวพี่ท่านแล้ว รีบรายงานท่านหัวหน้าเฉา” สือหย่ง หลี่ลี่ จึงแยกกลับไปรายงาน
ซ่งเจียงถามหลิวถังว่า “พวกท่านรู้ได้อย่างไร จึงมาช่วยข้าที่นี่ได้”
หลิวถังตอบ “ตอนพี่ท่านลงเขามา ท่านหัวหน้าเฉากับท่านเสธ.อู๋ ไม่วางใจ จึงให้ไต้ย่วนจ่างติดตามมาฟังข่าว ท่านหัวหน้ายังให้พวกข้าตามมาด้วยเผื่อเกิดเหตุขึ้น มาได้ครึ่งทางพบไต้ย่วนจ่างบอกว่ามีไอ้โจรสองคนตามล่าพี่ท่านอยู่ ท่านหัวหน้าเฉาโกรธให้ไต้ย่วนจ่างกลับขึ้นเขาไปตามคนมาเพิ่ม ให้ท่านเสธ.อู๋ กงซุนเสิ้ง สามหย่วน หลฺวี่ฟาง กวอเสิ้ง จูกุ้ย ไป๋เสิ้งอยู่เฝ้าค่าย นอกนั้นให้ตามมาหมด รู้ว่ามาทางบ้านหวนเต้า 还道村 มาพบพวกที่เฝ้าปากทางเลยฆ่าเสียหมด เหลือเฉพาะพวกที่หนีเข้ามาก่อน พี่หลี่ไล่ตามมา”
พูดกันอยู่นั้นพวกที่สือหย่งกับหลี่ลี่ไปตามก็มากันครบหมด เฉาไก้ว่า “น้องเราไม่ควรลงเขามาตามลำพัง ไม่เชื่อข้าจนเกือบได้รับอันตราย แต่มีข่าวดี ข้าได้ให้ไต้จงนำตู้เชียน ซ่งว่าน เสือเตี้ยหวาง เจิ้งเทียนโซ่ว ถงเวย ถงเหมิ่ง ไปรับบิดากับน้องชายท่านขึ้นเขาไปแล้ว”
ซ่งเจียงจึงคารวะขอบคุณเฉาไก้ ขึ้นม้าแล้วก่อนอำลาบ้านหวนเต้า ก็ชูสองมือเหนือหน้าผากคารวะฟ้า ขอบคุณเทพเจ้าที่ปกปักรักษา
昏朝气运将颠覆，四海英雄起微族。
流光垂象在山东，天罡上应三十六。
瑞气盘旋绕郓城，此乡生降宋公明。
幼年涉猎诸经史，长来为吏惜人情。
仁义礼智信皆备，兼受九天玄女经。
豪杰交游满天下，逢凶化吉天生成。
他年直上梁山泊，替天行道动天兵。
ราชสำนักชะตาใกล้ล่มสลาย
วีรชนสี่สายน้ำ ต่ำภูมิหลัง
ซานตงเกิดนิมิตหมายมาหลายครั้ง
สามสิบหกเทียนกังช่วยชูเชิด
วนเวียนหว่างวิ่นเฉิงลางมงคล
ตำบลนี้ซ่งกงหมิงถือกำเนิด
ยามเยาว์ศึกษาตำราปัญญาเลิศ
เติบใหญ่เทิดงานหลวงห่วงใยคน
ถึงพร้อมซึ่งเมตตาธรรมคุณธรรม
จริยธรรมปัญญาสัจจาผล
พระแม่เจ้าจิ่วเทียนเสวียนหนฺวี่ดล
ประทานคัมภีร์กลยุทธพิชัย
รักคบหาผู้กล้าทั่วแหล่งหล้า
อาจนำพาพลิกร้ายกลายดีได้
วันหน้าหากขึ้นเขาเหลียงซานไป
ผดุงธรรมแทนฟ้าใช้ทัพสวรรค์
(仁义礼智信 เมตตาธรรม คุณธรรม จริยธรรม ปัญญา สัจจะ คือ ห้าหลักธรรมลัทธิหยู 儒家五常)
ซ่งเจียงหาข้ออ้างมารับบิดาและน้องชายโดยยืนกรานขอมาตามลำพังครั้งนี้ ขากลับได้หนังสือฟ้ากลับไปสร้างบารมีได้อักโข
ซ่งเจียงอำลามากระทันหัน บอกจะมาก็ออกเดินทางทันทีโดยไม่ฟังคำทักท้วง ทำให้ไม่มีใครเตรียมตัวทัน และมาด้วยกัน จึงเดินทางตามลำพังได้ดังใจ โดยรู้แน่ว่า เฉาไก้เองก็ต้องแสดงความมีคุณธรรมวงนักเลง จึงต้องส่งคนตามมาในไม่ช้า
การได้หนังสือฟ้าสามม้วนมานั้น เป็นเพียงคำบอกเล่าของซ่งเจียงถึงอิทธิปาฏิหารย์ที่ตนประสบแต่เพียงผู้เดียวไม่มีใครรู้เห็นเป็นพยานด้วยว่าแท้จริงแล้วมีที่มาอย่างไรแน่ แต่การอ้างว่ามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประทานหนังสือ และเรียกตนเป็นประมุขดาวนั้น เพิ่มบารมีให้ซ่งเจียงได้อย่างมาก
หนังสือที่ได้มานั้นยังอ้างอีกว่า เจ้าแม่ห้ามไม่ให้ใครอื่นอ่าน ยกเว้นอู๋ย่ง ซึ่งซ่งเจียงคงรู้ทีแล้วว่าจะร่วมแนวทางกับตนได้ แม้แต่กงซุนเสิ้ง เจ้าแม่ก็ไม่ทรงอนุญาตให้อ่านหนังสือฟ้า
เมื่อเดินทางกลับกันมาถึงค่ายใหญ่ที่เหลียงซานแล้ว สิ่งแรกที่ซ่งเจียงทำคือถามหาบิดาที่เฉาไก้ส่งคนไปรับมาว่าอยู่ที่ไหนเพราะซ่งเจียงมีภาพลักษณ์ว่าเป็นคนกตัญญู เฉาไก้จึงให้คนไปนำซ่งไท่กงและซ่งชิงมาพบซ่งเจียง
ซ่งไท่กงนั่งเกี้ยวมา พอลงเกี้ยวซ่งเจียงก็กราบคารวะแล้วว่า “ซ่งเจียงเป็นลูกอกตัญญูนัก ทำให้พ่อท่านต้องตระหนกตกใจ”
ซ่งไท่กงว่า “พวกเจ้าเหนิงสองพี่น้องนั่นพาคนมาเฝ้าอยู่ทุกวัน รอว่ามีหนังสือจากทางเจียงโจวมาเมื่อใดก็คงจะจับพวกเราพ่อลูก (ซ่งชิง)ไป วันที่เจ้ามาเคาะประตูนั้น อันที่จริงก็มีทหารอยู่ที่โถงมุงหญ้าอยู่แปดเก้าคน ตอนหลังถึงได้ไปกันหมด คืนนั้นยามสามก็มีคนราวสองร้อยคนเอาเกี้ยวมารับข้า บอกให้ซ่งชิงเก็บข้าวของใส่หีบมาทั้งหมด แล้วเผาบ้านทิ้ง จากนั้นก็พาข้ามาจนถึงที่นี่”
ซ่งเจียงว่า “วันนี้พ่อลูกได้อยู่พร้อมหน้า ล้วนเป็นด้วยเหล่าพี่น้องร่วมแรงช่วยเหลือ” แล้วก็ให้ซ่งชิงคารวะทำความรู้จักกับเหล่าหัวหน้า จากนั้นเฉาไก้ก็ให้เหล่าหัวหน้าคารวะซ่งไท่กง เสร็จธรรมเนียมก็จัดเลี้ยงสุราอาหาร
สามวันต่อมา กงซุนเสิ้งก็กล่าวว่า “นับแต่พรตผู้น้อยติดตามท่านหัวหน้าเฉาขึ้นเขามา ก็เสพสุขอยู่ทุกวัน ยังไม่เคยกลับไปเยี่ยมแม่เฒ่า อีกทั้งท่านนักพรตอาจารย์ของข้าก็คงเป็นห่วง จึงใคร่จะกลับบ้านเกิดสักครั้ง ขอลาพวกท่านราวห้าเดือน แล้วจะกลับมาใหม่”
วันรุ่งขึ้นจึงจัดเลี้ยงอำลา กงซุนเสิ้งแต่งชุดนักพรตสัญจรเหมือนแต่แรก เฉาไก้ว่า
“ท่านอาจารย์อีชิง จะจากไปครั้งนี้คงรั้งท่านไว้ไม่ได้ เยี่ยมท่านแม่และท่านอาจารย์แล้ว พ้นกำหนดหนึ่งร้อยวันไป หวังว่าท่านอาจารย์จะขี่กระเรียนกลับมา อย่าได้ผิดสัญญา”
ซ่งเจียงว่า “เหตุใดท่านอาจารย์จึงไม่พาคนไปด้วย รับตัวมารดาขึ้นเขามาด้วยกัน จะได้ปรนนิบัติท่านได้ทั้งเช้าเย็น”
กงซุนเสิ้งว่า “แม่เฒ่าท่านเป็นคนรักความสงบ จึงไม่กล้าพาท่านมา อีกทั้งที่บ้านยังมีเรือกสวนไร่นาที่ท่านแม่รักที่จะทำอยู่ พรตผู้น้อยเยี่ยมเยียนท่านแล้วก็จะกลับมา”
เฉาไก้นำเงินทองมอบให้กงซุนเสิ้งถาดหนึ่ง กงซุนเสิ้งขอรับแต่พอเป็นค่าเดินทาง เฉาไก้ยืนกรานว่าอย่างน้อยต้องรับไปครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็พากันลงมาส่งยังหาดทรายทอง กงซุนเสิ้งข้ามน้ำไปแล้วมุ่งหน้าสู่จี้โจว
กงซุนเสิ้งจากไปครั้งนี้ไม่คิดจะกลับมาอีก
หลังจากส่งกงซุนเสิ้งที่หาดทรายทองแล้ว เหล่าหัวหน้ากำลังจะกลับขึ้นเขา หลี่ขุยก็ร้องไห้ฟูมฟายขึ้นมา ซ่งเจียงถามว่า “น้องเรา เจ้ามีเรื่องอันใด”
หลี่ขุยร้องไห้สบถว่า “หัวนกเขาฝ่อเอ๊ย 干鸟 นี่ก็ไปรับพ่อมา นั่นก็ไปเยี่ยมแม่ มีแต่ควายเหล็กมุดรูออกมาจากดิน”
เฉาไก้ว่า “เจ้าจะเอาอย่างไรเล่านั่น”
หลี่ขุยว่า “ข้าก็มีแม่อยู่คนหนึ่งที่บ้าน พี่ชายข้าเป็นลูกจ้างคนอื่นเขาจะเลี้ยงแม่ให้อยู่ดีได้อย่างไร ข้าจะไปรับแม่มาอยู่ที่นี่ให้สบายบ้าง”
เฉาไก้ว่า “น้องเราพูดถูกแล้ว เดี๋ยวข้าจะให้คนไปด้วย ไปรับท่านขึ้นเขามา นับเป็นเรื่องดียิ่ง”
ซ่งเจียงว่า “ไม่ได้ น้องหลี่อารมณ์แปรปรวนอยู่ กลับบ้านไปคงได้มีเรื่อง ให้คนไปด้วยคงไม่เหมาะ อารมณ์ร้อนอย่างกับไฟ คงไปหาเรื่องใครเขาเข้าระหว่างทาง ยิ่งฆ่าคนตายตั้งมากมายที่เจียงโจว มีใครไม่รู้จักพายุหมุนดำ ตอนนี้ ทางการคงมีหนังสือไปถึงที่นั่นแล้ว ประกาศจับคงมีทั่ว หน้าตายิ่งดุร้ายอยู่ อีกทั้งทางก็ไกล พลาดพลั้งขึ้นมา คงช่วยกันไม่ทัน ไว้รออีกหน่อยให้เรื่องสงบ ค่อยไปรับยังไม่สาย”
หลี่ขุยว่า “พี่ท่านไม่ยุติธรรม พ่อพี่ท่านก็ขึ้นเขามาสบายแล้ว แม่ข้ายังไม่เป็นสุขอยู่ที่หมู่บ้าน กลุ้มจนท้องควายเหล็กจะแตกแล้ว”
ซ่งเจียงว่า “น้องเรา อย่าใจร้อน ถ้าจะไปรับแม่จริง ต้องรับปากข้าสามเรื่อง”
หลี่ขุยว่า “พี่ท่านว่ามา สามเรื่องไหน”
ซ่งเจียงว่า “ข้อหนึ่ง ระหว่างทางกลับบ้าน ห้ามดื่มเหล้า ข้อสอง ท่านใจร้อน จะให้ใครไปด้วยได้เล่า ท่านต้องไปรับแม่มาเงียบๆ ข้อสาม ขวานสองเล่มนั้น ห้ามนำติดตัวไปด้วย เดินทางต้องระมัดระวัง รีบไปรีบกลับ”
หลี่ขุยว่า “ทั้งสามข้อ ข้าทำได้หมด ข้าจะไปวันนี้เลย ไม่รอละ”
หลี่ขุยสะพายดาบที่เอวเล่มหนึ่ง ในมือถือดาบพอเตา 朴刀 เล่มหนึ่ง นำเงินติดตัวไปด้วยหนึ่งแท่งใหญ่ ห้าก้อนเล็ก ดื่มเหล้าตุนไว้หลายๆ จอก แล้วข้ามน้ำจากหาดทรายทอง ออกเดินทางไป
ตอนก่อนหน้า : หนังสือฟ้า
ตอนถัดไป : พายุหมุนดำจำแลง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
