ขุนโจรเหลียงซาน 106
กวนสว่ออมโรค (6) เจ้าสามจับชู้
นายอำเภอตามตัวหยางสยงไปประลองกระบอง ชมแล้วชอบอกชอบใจ ตบรางวัลให้ดื่มสุราไปสิบกว่าจอกใหญ่ หลังจากนั้นเพื่อนฝูงก็ชวนกันไปดื่มต่อจนดึกดื่นเมาจนต้องหิ้วกันกลับบ้าน
曾闻酒色气相连，浪子酣寻花柳眠。
只有英雄心里事，醉中触愤不能蠲。
เคยฟังว่าสุราปลุกกำหนัด
คนจรจัดเมาก็หาชมบุปผา
ทว่าความในใจของผู้กล้า
เมามายมากริ้วโกรธาหาอาจแสดง
(寻花问柳 เข้าซ่องคณิกา)
พานเฉี่ยวหยุนเห็นสามีเมาปานนั้น ขอบคุณพวกที่พามาส่ง แล้วให้อิ๋งเอ๋อมาช่วยกันพยุงขึ้นบันไดมายังห้อง หยางสยงนั่งลงบนเตียง อิ๋งเอ๋อก้มถอดรองเท้าถุงเท้าให้ นายหญิงถอดผ้าโพกหัว หยางสยงมองหน้านางแล้วโทสะพลุ่งขึ้นมา
กล่าวกันว่า “醉是醒时言 คำคนเมาคือคำจริงยามสร่าง”
หยางสยงชี้หน้าด่านางว่า “เจ้ามันคนชั้นต่ำ อีนางโจร ข้าต้องกำจัดเจ้า”
นางตกตะลึง ไม่กล้าพูดจา พยุงหยางสยงล้มตัวลงนอน หยางสยงนอนลงแล้วปากยังด่าอย่างชิงชัง “เจ้ามันคนชั้นต่ำ นางหญิงโสโครก หมอนั่นกล้าล้วงคองูเห่า ข้าไม่ปล่อยให้พ้นมือข้าแน่”
นางไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ เฝ้าจนหยางสยงหลับไป
เช้ายามห้าหยางสยงตื่นมาหาน้ำดื่ม นางจึงไปตักน้ำมาให้ บนโต๊ะยังพอมีแสงตะเกียง หยางสยงดื่มน้ำแล้วถามนางว่า “เมื่อคืนเจ้าไม่ได้ผัดผ้าเข้านอนหรือ”
นางว่า “เมื่อคืนท่านเมาหนักมาก กลัวว่าจะอาเจียนออกมา ข้าจึงไม่ได้เปลี่ยนเสื้อ นั่งเฝ้าอยู่ที่ปลายเตียงนี่ทั้งคืน”
“เมื่อคืน ข้าคงไม่ได้พูดอะไรละมัง”
“ปกติท่านนั้นคอแข็ง หากเมาแล้วก็หลับไป แต่เมื่อคืนข้าไม่วางใจ”
“ข้ากับน้องสือสิ้วพักนี้ไม่ค่อยได้ร่วมดื่มกัน เจ้าอยู่ทางบ้านก็ควรหาให้เขาดื่มบ้าง”
นางไม่ตอบ นั่งอยู่ที่ม้าเล็กปลายเตียง น้ำตาคลอถอนหายใจ
หยางสยงถามว่า “ซ้อใหญ่ เมื่อคืนข้าเมาแล้ว ไม่ได้ทำอะไรเจ้า ทำไมดูไม่สบายใจ”
นางเช็ดน้ำตาแต่ไม่ตอบ หยางสยงถามอีก นางยกมือปิดหน้าแสร้งร้องไห้ หยางสยงจึงมาพยุงนางจากม้าเล็กให้มานั่งบนเตียง ถามอีกว่าลำบากใจเรื่องอันใด
นางร้องไห้พลางกล่าวพลางว่า
“พ่อแม่ตอนแต่งข้าให้กับหวางยาซือ ก็หวังว่าจะอยู่กันจนถือไม้เท้ายอดทอง กลับต้องมาทิ้งกันเสียกลางทาง บัดนี้มาแต่งกับท่านผู้ห้าวหาญสมชายชาตรี แต่กลับไม่อาจปกป้องข้า”
หยางสยงว่า “แปลก ใครรังแกเจ้า จึงว่าข้าไม่อาจปกป้อง”
นางว่า “เดิมข้าว่าจะไม่พูด ก็กลัวว่าท่านจะเสียรู้เขา ครั้นจะพูดไป ก็เกรงว่าท่านคงได้แต่จำกล้ำกลืน”
หยางสยงว่า “เจ้าก็ว่ามา”
นางว่า “ข้าพูดไปแล้ว ท่านก็อย่าได้รู้สึกผิด นับแต่ท่านสาบานเป็นพี่น้องกับสือสิ้ว แต่แรกก็ดีอยู่ ต่อมาเริ่มออกลาย พอเห็นท่านไม่กลับบ้าน ก็มักจะมาบอกข้าว่า “วันนี้พี่ท่านไม่กลับ อาซ้อนอนคนเดียวคงเหงา” ข้าก็ไม่สนใจ แต่ไม่ใช่แค่หนเดียว เช้าวานนี้ ข้าเช็ดตัวอยู่ เขาเห็นปลอดคนก็ย่องมาข้างหลัง เอามือตะปบหน้าอกข้า ถามว่าข้ามีท้องหรือ ข้าจึงตีมือเขา ครั้นจะร้องก็กลัวข้างบ้านจะหัวเราะเยาะขายหน้าท่าน รอจนท่านกลับมา ก็เมาจนหมดสภาพจึงไม่กล้าพูด ข้าเกลียดเขาจนอยากจับมาทึ้งกิน ไม่เชื่อท่านก็ไปถามสือสิ้วเอง”
淫妇从来多巧言，丈夫耳软易为昏。
自今石秀前门出，好放阇黎进后门。
หญิงแพศยาวาจาช่างยอกย้อน
ต้อนเอาจนสามีอ่อนทีท่า
สือสิ้วจำต้องออกประตูหน้า
ปล่อยพระอาจารย์เข้าประตูหลัง
หยางสยงฟังแล้วโทสะกรุ่นด่าว่า
“画龙画虎难画骨，知人知面不知心。
วาดเสือวาดมังกรยากวาดกระดูก รู้คนรู้หน้าไม่รู้ใจ
หมอนี่มาใส่ความพระอาจารย์ไห่ต่อหน้าข้าไว้หลายเรื่อง พูดจนไม่เหลือดี นี่คงกลัวจึงมาออกตัวไว้ก่อน” แล้วกล่าวต่ออย่างชิงชังว่า
“พี่น้องแท้ๆ ก็ไม่ใช่ ไล่ออกไปเสียสิ้นเรื่อง”
พอฟ้าสว่าง หยางสยงลงมาบอกพานกงว่า “เนื้อที่ชำแหละแล้วเอาหมักเสีย จากวันนี้ไปไม่ต้องค้าขายแล้ว” แล้วจัดการรื้อโต๊ะตู้และเขียงทิ้งเสีย
พอสือสิ้วจะมาเปิดร้านเห็นข้าวของถูกรื้อทิ้ง ความที่เป็นคนเจ้าความคิด นึกรู้ทันที หัวเราะแล้วว่า
“ว่าแล้ว หยางสยงเมาแล้วพูดมาก นางเมียรู้เรื่องเข้าจึงย้อนเอาว่าข้าไร้มารยาท ให้ผัวเลิกร้านเสีย ถ้าข้าไปชี้แจง จะกลายเป็นหักหน้าหยางสยง คงต้องถอยสักก้าวแล้วค่อยหาทางใหม่”
สือสิ้วเก็บข้าวของส่วนตัวเหน็บมีดแล้วไปบอกลาพานกงว่า
“ผู้น้อยมารบกวนอาศัยคฤหาสน์ของท่านอยู่นานแล้ว บัดนี้พี่ท่านก็ให้เก็บหน้าร้านเสีย ผู้น้อยจึงใคร่ขออำลา สมุดบัญชีก็ทำไว้เรียบร้อยไม่มีตกหล่น หากมียักยอกแม้สักน้อย ขอให้ฟ้าดินลงทัณฑ์”
พานกงนั้นหยางสยงได้กล่าวกำชับไว้ก่อนแล้ว จึงไม่เหนี่ยวรั้งสือสิ้วไว้
枕边言易听，背后眼难开。
直道驱将去，奸邪漏进来。
คำข้างหมอนชวนฟัง
นัยน์ตาหลังยากเห็นได้
คนตรงไสส่งไป
เรื่องชั่วไซร้รั่วเข้ามา
สือสิ้วไม่ได้ไปไหนไกล หาโรงเตี๊ยมที่พักในซอยใกล้ๆ สือสิ้วตรองว่า
“หยางสยงกับข้าร่วมสาบานเป็นพี่น้อง หากข้าไม่ทำเรื่องนี้ให้กระจ่าง อาจเป็นอันตรายแก่เขาถึงชีวิตได้ แม้เขาจะหลงเชื่อนางผู้นั้นมากล่าวโทษข้า แต่จะปล่อยไว้ไม่ได้ ต้องทำให้กระจ่าง ตอนนี้ข้าควรสืบดูให้รู้ว่าเขาเข้าเวรวันไหน ยามสี่ตื่นมาก็รู้ความแล้ว”
สองวันถัดมา ตอนไปเฝ้าอยู่หน้าบ้านหยางสยง เห็นลูกน้องที่คุกมาเอาผ้าห่มไปก็รู้ได้ว่า
“คืนนี้เข้าเวร ได้เวลาข้าลงมือแล้ว”
เย็นวันนั้น สือสิ้วเข้านอนแล้วตื่นขึ้นมาตอนยามสี่ เหน็บมีดย่องออกจากโรงเตี๊ยม ตรงมายังซอยประตูหลังบ้านหยางสยง แล้วแอบซุ่มรอในเงามืด
พอถึงยามห้า เห็นโถวทวอถือบักฮื้อเดินผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ปากซอย สือสิ้วย่องไปข้างหลังโถวทวอ มือหนึ่งจับตัวไว้ อีกมือเอามีดจ่อคอขู่ว่า
“ไม่ต้องดิ้น หากส่งเสียง ข้าจะฆ่าเจ้า บอกมาดีๆ พระไห่ให้เจ้ามาทำอะไร”
โถวทวอว่า “ท่านผู้กล้า ปล่อยข้าแล้วข้าจะบอก”
“รีบบอกมา ข้าไม่ฆ่าเจ้า”
“พระอาจารย์ไห่กับบุตรสาวพานกงคบกัน มาหากันทุกคืน ให้ข้ามาคอยดูที่ประตูหลัง หากมีโต๊ะบูชาตั้งอยู่ ก็ให้ไปบอกให้ขึ้นห้องได้ พอถึงยามห้าให้มาเคาะบักฮื้อสวดมนต์เรียกออกจากห้อง”
“ตอนนี้ เขาอยู่ไหน”
“ยังอยู่ในบ้าน พอเคาะบักฮื้อ เขาก็จะออกมา”
“ข้าขอยืมเสื้อผ้ากับบักฮื้อของเจ้า”
โถวทวอส่งบักฮื้อให้ พอถอดเสื้อของตนออกส่งให้ สือสิ้วก็เชือดคอตายคาที่ สือสิ้วสวมเสื้อโถวทวอแล้วเคาะบักฮื้อ เผยหยูไห่ได้ยินเสียงบักฮื้อ รีบลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าลงมาจากชั้นบน อิ๋งเอ๋อมาเปิดประตูให้ สงฆ์รีบออกประตูหลังมา เห็นสือสิ้วยังเอาแต่เคาะบักฮื้ออยู่ ก็ตะคอกเบาๆ ว่า “จะมัวเคาะหาอะไรอีก”
สือสิ้วไม่ตอบ ปล่อยให้เดินผ่านไปปากซอย แล้วขัดขาให้ล้มลง กดตัวเอาไว้ว่า “อย่าร้อง หากเสียงดังข้าจะฆ่าเจ้า ถอดเสื้อออกมา”
อาจารย์ไห่รู้แล้วว่าคือสือสิ้ว ไม่กล้าดิ้นรนส่งเสียง ปล่อยให้สือสิ้วถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่ตัวล่อนจ้อน สือสิ้วชักมีดฟันใส่สี่ทีตายคาทึ่ แล้วเอามีดวางไว้ข้างศพโถวทวอ เอาเสื้อผ้าคนทั้งสองมัดเป็นห่อเดียวกัน กลับมายังโรงเตี๊ยม ย่องกลับเข้ามานอนในห้องพัก
หวางกงคนขายโจ๊ก หาบโจ๊กจะไปขายที่ตลาดเช้า เจ้าลิงน้อยเป็นลูกมือเดินตามหลังมา ผ่านมายังปากซอยสะดุดเข้ากับศพหกคะมำทั้งคนทั้งหาบโจ๊ก เจ้าลิงน้อยตะโกนว่า
“แย่แล้ว มีพระสงฆ์เมาหลับอยู่ตรงนี้”
หวางกงเอามือคลำไปคลำมา เจอเลือดติดสองมือ จึงร้องด้วยความตกใจ ชาวบ้านใกล้เรือนเคียงได้ยินเสียง พากันจุดคบไฟออกมาดูเห็นพื้นนองไปด้วยเลือดปนโจ๊ก ศพเปลือยสองศพนอนทับอยู่ จึงพากันจับหวางกงคนขายโจ๊กกับเจ้าลิงน้อยส่งอำเภอ
นายอำเภอให้เจ้าหน้าที่มาเก็บหลักฐานชันสูตรศพ พบว่าศพชายหัวโล้นเป็นพระอาจารย์วัดเป้าเอินนามเผยหยูไห่ ศพที่อยู่ด้านข้างเป็นผู้ถือศีลอาศัยอยู่หลังวัดเรียกว่าหูเต้า ศพพระร่างเปลือยเปล่ามีรอยมีดฟันใส่สี่แผล มีดของกลางตกอยู่ข้างศพหูเต้า ศพมีรอยมีดเชือดลำคอหนึ่งแผล สันนิษฐานว่าหูเต้าสังหารพระด้วยมีดแล้วเชือดคอตาย
นายอำเภอให้ไปสอบถามพระที่วัดไม่พบสาเหตุความขัดแย้งหรือทะเลาะวิวาท ตุลาการพิจารณาแล้วเห็นว่า สภาพศพที่เปลือยอยู่คงเป็นเรื่องบาดหมางที่ผิดทำนองคลองธรรม ฆ่ากันเองไม่เกี่ยวกับหวางกงคนขายโจ๊กให้ปล่อยตัวไป เนื่องจากไม่มีเจ้าทุกข์อื่นใด ศพให้ทางวัดรับกลับไปทำพิธี เป็นอันปิดคดี
叵耐秃囚无状，做事直恁狂荡。
暗约娇娥，要为夫妇，永同鸳帐。
怎禁贯恶满盈，玷辱诸多和尚，血泊内横尸里巷。
今日赤条条甚么模样，立雪齐腰，
投岩喂虎，全不想祖师经上。
目莲救母生天，这贼秃为婆娘身丧。
สมเพชโล้นไร้เจ้าทุกข์เห็นใจ
ก่อเรื่องไร้ศีลธรรมเสื่อมเสียหาย
ดอดพลอดสาวร่วมมุ้งยุ่งหญิงชาย
เป็นที่น่าอับอายขายหมู่สงฆ์
นอนเป็นศพจมกองเลือดอยู่ในซอย
ร่างกายปล่อยเปลือยเปล่าชวนพิศวง
จมหิมะรอสัตว์แทะจำต้องปลง
เป็นด้วยคงลืมพระธรรมคำพุทธา
โมคคัลลานโปรดมารดา พาสู่สวรรคา
อลัชชีวางวายเพราะสตรี
คดีนี้โจษจันกันไปทั่วเมือง พานเฉี่ยวหยุนย่อมกลัวจนไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่เก็บงำไว้ในหัวอก
ตอนก่อนหน้า : ชายโฉดหญิงชั่ว
ตอนถัดไป : เขาชุ่ยผิง
- 5
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
