ขุนโจรเหลียงซาน 188
ปะเกาหาร้ายไม่ (6) เกาฉิวแตกทัพ
บัดนี้ เป็นกลางเดือนสิบเอ็ด ทัพบกเคลื่อนทัพไปก่อน ชิวเยว่ สวีจิง เหมยจ่าน สามแม่ทัพหน้านำกองเรือปลาหมูทัพหน้าแล่นละล่องท่องคลื่น มุ่งสู่หนองเหลียงซาน
前排箭洞，上列弩楼。
冲波如蛟蜃之形，走水似鲲鲸之势。
龙鳞密布，左右排二十四部绞车；
雁翅齐分，前后列一十八般军器。
青布织成皂盖，紫竹制作遮洋。
往来冲击似飞梭，展转交锋欺快马。
ช่องธนูอยู่แถวหน้าเรียงราย
หอหน้าไม้ตั้งเป็นแนวบนดาดฟ้า
ทะยานคลื่นดังมังกรเงือกนาคา
แหวกธาราดังปลาวาฬฉลามยักษ์
เกล็ดมังกรแน่นอัดขนัดถี่
ซ้ายขวาจัดยี่สิบสี่ฝีถีบจักร
ปีกห่านป่ากางสยายสองฟากชัก
หน้าหลังปักอาวุธสิบแปดชนิด
ผืนผ้าครามถักทอเป็นร่มดำ
ไม้ไผ่ม่วงทำกันสาดบังอาทิตย์
พุ่งไปมาปานกระสวยมิมีผิด
รบติดพันผันพลิกกว่าอาชา
สามแม่ทัพหน้าให้เรือปลาหมูทะเลน้อยแล่นขนาบอยู่สองข้างคอยสกัดเรือจากคลองซอย เรือปลาหมูทะเลใหญ่แล่นอยู่ตรงกลางลึกเข้ามาในหนองเหลียงซาน
มีกองเรือกองหนึ่งอยู่ด้านหน้าเห็นได้แต่ไกล แต่ละลำมีทหารใส่เกราะอยู่สิบห้านาย ตัวนายเรือนั่งอยู่กลางลำ เรือสามลำแถวหน้าปักธงขาวมีอักษร “สามผู้กล้าสกุลหย่วนหนองเหลียงซาน 梁山泊阮氏三雄”
ลำกลางหยวนเสี่ยวเอ้อ ด้านซ้ายหยวนเสียวอู่ ด้านขวาหยวนเสี่ยวชี
เกราะทหารสะท้อนแสงแดดแวววับเห็นแต่ไกล ด้วยว่าใช้ทองคำเปลวปิดเอาไว้
สามแม่ทัพหน้าสั่งให้ทหารยิงธนูไฟใส่ตั้งแต่ยังไม่ได้ระยะ สามหย่วนพี่น้องไม่สะทกสะท้าน จนกระทั่งถึงระยะยิงก็โดดน้ำหนี ชิวเยว่มาถึงจึงยึดได้แต่เรือเปล่าสามลำ
แล่นเรือต่อไปได้ไม่ถึงสามลี้ มีเรือเล็กสามลำพายมาอย่างว่องไวปานเหาะ เรือลำแรกมีอยู่สิบกว่าคน แต่ละคนใช้สีฝุ่นดำเหลืองแดงถูตามตัว ปล่อยผมยาวสยาย เป่าปาก แล่นตรงเข้ามา สองลำขนาบข้างซ้ายขวามีเพียงลำละเจ็ดคน ทาตัวด้วยสีแดงๆ เขียวๆ แตกต่างกัน ลำแรกคือเสาตุงหยกเมิ่งคัง ลำซ้ายมังกรทะลวงถ้ำถงเวย ลำขวามังกรตลบน้ำถงเหมิ่ง ชิวเยว่ให้ยิงธนูไฟอีก ฝ่ายตรงข้ามโห่ร้องแล้วก็พากันโดดน้ำหนี จึงจับเรือเปล่าได้อีกสามลำ
แล่นต่อมาได้สามลี้กว่า เห็นเรือขนาดกลางแล่นมาสามลำ แต่ละลำมีพายสี่คู่ใช้คนกรรเชียงแปดคน บรรทุกคนลำละสิบกว่าคน ลำกลางตัวหัวหน้านั่งอยู่หัวเรือ เรือปักธงแดงเขียนว่า “แม่ทัพน้ำมังกรน้ำขุ่นหลี่จวิ้น” ลำด้านซ้ายตัวนายนั่งถือทวนอยู่หัวเรือ เรือปักธงเขียวเขียนว่า “แม่ทัพน้ำคนเรือจางเหิง” ลำด้านขวาตัวนายยืนอยู่หัวเรือ ไม่สวมเสื้อและรองเท้า เอวเหน็บสิ่วหลายเล่ม ในมือถือค้อน เรือปักธงดำเขียนอักษรเงิน “แม่ทัพขาวคะนองคลื่นจางซุ่น” ตะโกนเสียงดังว่า “ขอบคุณที่ส่งเรือมาให้ถึงหนองน้ำ”
สามแม่ทัพหน้าตวาดสั่ง “ยิงธนู” เสียงสายธนูดัง ทหารเรือเหลียงซานทั้งสามลำต่างตีลังกาโดดลงน้ำ ขณะนี้เป็นช่วงต้นฤดูหนาว น้ำเย็นยะเยียบ พวกทหารเรือหลวงไม่มีใครอยากตามลงน้ำ
มีเสียงปืนสัญญานยิงเป็นชุดจากยอดเขาเหลียงซาน เรือเล็กนับพันแล่นออกมาจากพงอ้อเหมือนฝูงตั๊กแตนบินร่อนอยู่บนผิวน้ำ แต่ละลำมีสามถึงห้าคนแต่ท้องเรือไม่รู้ว่าบรรทุกอะไร
เรือปลาหมูทะเลจะพุ่งเข้าไล่ชน กลับถีบจักรไม่ไป เหมือนถูกอะไรขัดหรืออุดเอาไว้ พอใช้ธนูและหน้าไม้ระดมยิงจากบนหอ พวกทหารบนเรือเล็กก็ยกแผ่นกระดานขึ้นบังเหนือหัว เรือเล็กกระชับวงเข้ามา คนหนึ่งเอาตะขอเกี่ยวเรือ คนหนึ่งเอามีดปังตอฟันคนถีบจักร แล้วกรูกันขึ้นบนเรือปลาหมู เรือที่ตามหลังเห็นเรือข้างหน้าถูกโจมตี จะถอยก็ไม่ได้ ด้วยถีบจักรไม่ไป
เกาไท่เว่ยกับเสธ.เหวินอยู่บนเรือแม่ทัพกลางขบวนเห็นโกลาหลกันดังนั้น จึงรีบสั่งให้เอาเรือเข้าฝั่ง ได้ยินเสียงกลองและม้าล่อดังจากพงอ้อ ทหารในท้องเรือตะโกนบอกว่า “เรือรั่วแล้ว” น้ำทะลักเข้ามาในท้องเรือ เรือทั้งหน้าและหลังต่างทยอยกันจม เรือเล็กจากรอบด้านกรูกันเข้ามาดังฝูงมด เรือรบหลวงที่รั่วนั้นเป็นฝีมือของจางซุ่นนำพวกดำลงไปเอาสิ่วเจาะท้องเรือ
เกาไท่เว่ยปีนขึ้นห้องท้ายเรือหวังจะเรียกเรือด้านหลังมารับ คนผู้หนึ่งโผล่มาจากใต้น้ำกระโดดขึ้นเรือมายังห้องถือท้าย ปากพูดว่า “ไท่เว่ย ข้ามาช่วยท่านแล้ว” เกาฉิวมองดูแล้วไม่รู้จัก
ชายผู้นั้นเข้ามาถึงตัว มือหนึ่งคว้าผ้าโพกหัว มือหนึ่งคว้าผ้าคาดเอวเกาไท่เว่ย ตวาดว่า “ลงไป” แล้วจับโยนลงไปในน้ำ เรือเล็กสองลำพายเข้ามา ลำหนึ่งคว้าตัวขึ้นเรือไป จับเกาฉิวง่ายดายดังล้วงเอาตะพาบในไห
ทางทัพหน้ากองเรือหลวง ชิวเยว่เห็นรบกันชุลมุน จึงมองหาทางหนี เสือดาวขนแพรหยางหลินขึ้นเรือมาได้ วิ่งเข้าหาชิวเยว่ไม่ให้ตั้งตัว เอาดาบฟันชิวเยว่ตกน้ำไป
สวีจิง เหมยจ่านเห็นเพื่อนถูกสังหาร จึงดาหน้าเข้ามาหาหยางหลินพร้อมกัน หัวหน้าสี่นายมี หนุ่มหน้ามนเจิ้งเทียนโซ่ว เสือลำบากเซวียหย่ง ขุนพลสยบเสือหลี่จง ภูตชาญมีดเฉาเจิ้งแห่กันเข้ามาสกัด สวีจิงเห็นท่าไม่ดีจึงโดดหนีลงน้ำ กลับไปถูกจับได้ในน้ำ เซวียหย่งใช้ทวนแทงถูกน่องของเหมยจ่านล้มลงจับได้ในเรือ ทัพเรือเล็กที่เข้ารุมทัพหน้ากองเรือหลวงมีหัวหน้านำมาแปดคน อีกสามคนคือ เสือตาครามหลี่หยุน เสือดาวเหรียญทองทังหลง และไอ้หน้าผีตู้ซิง
ซ่งเจียง หลูจวิ้นอี้แบ่งกันรับผิดชอบทางบกและทางน้ำ ซ่งเจียงบัญชาการทางน้ำ ทางบกนั้นหลูจวิ้นอี้นำทัพไปด้านหน้าเขา ปะทัพของโจวอั๋ง หวางห้วน
โจวอั๋งขี่ม้ามาหน้าทัพตะโกนด่าลั่น “โจรขบถ จำข้าได้ไหม”
หลูจวิ้นอี้ว่า “ขุนพลไร้ชื่อ ความตายรออยู่ ยังไม่รู้ตัว” แล้วชูทวนเข้ารบ โจวอั๋งรับด้วยขวาน สู้กันได้ยี่สิบกว่าเพลงยังไม่รู้แพ้ชนะ มีเสียงโห่ร้อง ทัพเหลียงซานที่ซุ่มไว้ก่อนหน้า ทางตะวันออกเฉียงใต้เป็นทัพของกวนเสิ้ง ฉินหมิง ทางตะวันตกเฉียงเหนือ หลินชง ฮูหยันจว๋อ โอบล้อมเข้ามาล่าสังหาร ทัพทหารหลวงของเซี่ยงหยวนเจิ้น จางไคที่ตั้งสกัดทางอยู่ที่นั่น ต้องรบฝ่าวงล้อมหนีตายออกไป โจวอั๋ง หวางห้วนก็ไม่อยากรบต่อ หาทางหนีกลับถึงเมืองจี้โจวได้ ก็ปิดเมืองตั้งรับ รอฟังข่าวคืบหน้า
ซ่งเจียงที่บัญชาการรบทางน้ำ พอรู้ว่าจับเกาไท่เว่ยได้ ก็รีบให้ไต้จงถ่ายทอดคำสั่งให้หยุดสังหารทหารหลวง เสธ.เหวิน เหล่านางรำและคณะให้กุมตัวไว้ ตีม้าล่อสั่งถอยทัพกลับค่ายใหญ่
ซ่งเจียง อู๋ย่ง กงซุนเสิ้งกลับมายังหอธรรมภักดิ์ จางซุ่นตัวเปียกโชกกุมตัวเกาฉิวมา ซ่งเจียงรีบลงไปพยุง แล้วให้นำเสื้อผ้าแพรมาให้เกาไท่เว่ยผัด พยุงขึ้นมานั่งยังหอแล้วค้อมศีรษะกระทำคารวะกล่าวว่า “โทษควรตาย” เกาฉิวรีบคารวะตอบ
ซ่งเจียงเรียกอู๋ย่ง กงซุนเสิ้งมาช่วยพยุง กระทำคารวะ แล้วเชิญนั่งที่อาวุโส บอกเอี้ยนชิงให้ไปถ่ายทอดคำสั่งซ้ำอีกครั้งว่า “จากนี้ไป หากใครยังเที่ยวฆ่าคนอยู่ ให้ใช้อัยการทัพ ลงโทษจงหนัก”
พอถ่ายทอดคำสั่งไปได้ไม่นาน เชลยก็ทยอยถูกมัดตัวส่งเข้ามา ถงเวย ถงเหมิ่งมัดตัวสวีจิงมาส่ง หลี่จวิ้น จางเหิงมัดส่งหยางเหวินเต๋อ หยางสยง สือสิ้วมัดส่งหยางเวิน สามหย่วนพี่น้องมัดส่งหลี่ฉงจี๋ เจิ้งเทียนโซ่ว เซวียหย่ง หลี่จง เฉาเจิ้งมัดส่งเหมยจ่าน หยางหลินส่งมอบศีรษะชิวเยว่ หลี่หยุน ทังหลง ตู้ซิงมัดส่งเย่ชุน ส่งมอบศีรษะหวางจิ่ง เซี่ยเจิน เซี่ยเป่า มัดส่งตัวเสนาธิการเหวิน เหล่านางรำและคณะ ที่รอดไปได้มีสี่คนคือ โจวอั๋ง หวางห้วน เซี่ยงหยวนเจิ้น จางไค
ซ่งเจียงให้นำเสื้อผ้าใหม่มาให้ทุกคนผัด เชิญขึ้นนั่งเป็นแขกบนหอธรรมภักดิ์ เหล่าทหารที่ถูกจับเป็นเชลยให้ปล่อยตัวกลับจี้โจวทั้งหมด ให้จัดเรือชั้นดีลำหนึ่งให้เหล่านางรำและคณะพำนัก
奉命高俅欠取裁，被人活捉上山来。
不知忠义为何物，翻宴梁山啸聚台。
พระบัญชาเกาฉิวรับมอบหมาย
ต้องมากลายเป็นเชลยจับขึ้นเขา
ภักดีมีคุณธรรมแบบไหนเล่า
กลับเข้าร่วมสังสรรยังเหลียงซาน
ซ่งเจียงให้ล้มวัวล้มม้าจัดเลี้ยงใหญ่ ให้รางวัลผลงานเหล่าทหาร เอะอะมะเทิ่งเรียกเหล่าพี่น้องทั้งใหญ่น้อยมาคารวะทักทายเกาไท่เว่ยจนครบแล้ว ซ่งเจียงนั่งลงถือจอก อู๋ย่ง กงซุนเสิ้งถือขวดคอยรินเติม หลูจวิ้นอี้และพวกยืนอยู่ด้านข้าง ซ่งเจียงกล่าวกับเกาฉิวว่า
“ข้าน้อยผู้หน้าลาย มีหรือจะบังอาจขบถขัดขืนราชสำนัก แต่เป็นด้วยได้สะสมความผิดมาหลายข้อหาจึงต้องมาเป็นเช่นนี้ ที่ได้รับพระมหากรุณาธิคุณเมื่อสองครั้งที่ผ่านมา ก็มีผู้เล่นเล่ห์เพทุบายสุดบรรยายมาขัดขวาง หวังว่าท่านไท่เว่ยจะเมตตาช่วยฉุดรั้งผู้ที่จมอยู่ในหลุมลึกให้ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน จะเป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่จำจารึกไว้เพื่อสนองคุณตราบวันสิ้นลม”
เกาฉิวมองดูเหล่าผู้กล้าล้วนท่าทางดุดัน ยิ่งหลินชง หยางจื้อจ้องหน้าตนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก็หวั่นใจอยู่ไม่น้อย จึงกล่าวว่า
“ซ่งกงหมิง พวกท่านโปรดวางใจ เมื่อผู้แซ่เกากลับไปถึงราชสำนัก ย่อมต้องกราบทูลอย่างแน่นอนให้ทรงมีพระมหากรุณาธิคุณพระราชทานนิรโทษกรรมอีกครั้ง ให้พวกท่านมีโอกาสเข้ารับราชการสนองคุณบ้านเมือง มียศถาบรรดาศักดิ์เป็นขุนนางผู้ภักดี”
ซ่งเจียงยินดียิ่ง คารวะขอบคุณไท่เว่ย แล้วให้เลี้ยงฉลองใหญ่ เหล่าพี่น้องวนกันเชิญดื่มจนเกาไท่เว่ยเมาหนักขาดสำรวมโอ้อวดว่า
“ข้าฝึกมวยปล้ำมาตั้งแต่เล็ก จนไร้คู่ต่อสู้”
หลูจวิ้นอี้ก็เมาแล้วเช่นกัน ได้ฟังเกาไท่เว่ยคุยโว ก็ชี้ไปที่เอี้ยนชิงกล่าวว่า “น้องชายข้าผู้นี้ก็เก่งมวยปล้ำ ขึ้นประลองบนเขาไต้เยว่สามรอบ ยังไม่มีคู่ต่อสู้”
เกาฉิวผุดลุกขึ้น ถอดเสื้อออก อยากประลองกับเอี้ยนชิง
เหล่าพี่น้องเหลียงซานเห็นซ่งเจียงพินอบพิเทาต่อไท่เว่ยแห่งราชสำนัก ไม่รู้จะระบายอย่างไร ขัดใจก็จำทน อยากให้เอี้ยนชิงสั่งสอนเกาฉิวผู้ปากเสีย จึงไม่คิดจะปรามเรื่องมวยปล้ำ พากันลุกขึ้นยุส่ง
“ดี ดี มาดูมวยปล้ำกัน” แล้วแห่กันลงมาจากหอ
ซ่งเจียงก็เมาเกินจะคิดห้าม เห็นทั้งคู่ถอดเสื้อออก ก็สั่งให้หาเบาะมาปู ทั้งคู่ขึ้นเวทีตั้งกระบวนท่า เกาฉิวปราดเข้าโจมตีก่อน เอี้ยนชิงคว้าบิดตัวเกาฉิวแล้วจับทุ่มไปกองอยู่บนฟูก ด้วยกระบวนท่าทุ่มป้องชีพ นิ่งไปครึ่งค่อนวันยังไม่ลุก ซ่งเจียง หลูจวิ้นอี้ต้องรีบเข้าไปประคองให้ลุกขึ้นมาสวมเสื้อ แล้วต่างหัวเราะและกล่าวว่า
“ไท่เว่ยเมาแล้ว จะปล้ำไหวได้อย่างไร ขออภัยด้วยเถิด”
เกาฉิวรู้สึกอับอายกลับมากินเลี้ยงต่อจนดึกดื่นค่อนคืนจนต้องหิ้วเข้าที่นอน
วันรุ่งขึ้นก็จัดเลี้ยงกันอีกเพื่อปลอบขวัญเกาไท่เว่ย เกาไท่เว่ยใคร่กลับจึงกล่าวอำลาพวกซ่งเจียง
ซ่งเจียงว่า “พวกข้าน้อยรั้งตัวพระคุณท่านไว้ หาได้มีเจตนาร้ายใดไม่ หากว่ามี ขอให้มีอันเป็นไป”
เกาฉิวว่า “หากเหล่าท่านผู้ทรงธรรมยินดีปล่อยผู้แซ่เกากลับกรุง ข้าจะใช้ชีวิตครอบครัวรับรองต่อโอรสสวรรค์ให้ทรงนิรโทษอีกทั้ง ให้ได้มีโอกาสรับใช้บ้านเมือง แม้นมีการกลับกลอก ขอให้ฟ้าดินอย่าได้คุ้มครอง ต้องตายใต้คมอาวุธ”
ซ่งเจียงได้ฟัง ก็คารวะขอบคุณ
เกาฉิวกล่าวต่อว่า “ผู้ทรงธรรมหากไม่เชื่อคำพูดผู้แซ่เกา ก็จงรั้งเหล่าขุนพลไว้เป็นตัวประกัน”
ซ่งเจียงว่า “ไท่เว่ยเป็นผู้สูงศักดิ์ จะผิดคำได้อย่างไร เหตุใดจึงต้องรั้งตัวประกันไว้ พรุ่งนี้จะจัดเตรียมม้าพาท่านกลับค่าย”
เกาไท่เว่ยว่า “เมื่อท่านรับรองเช่นนี้ ข้าย่อมซึ้งใจนัก เช่นนั้นก็ขอกล่าวลาเสียตรงนี้”
วันนี้ก็เริ่มจัดโต๊ะเลี้ยงฉลองใหม่อีกรอบ จนดึกดื่นจึงเลิกรา
ในวันที่สาม เกาไท่เว่ยแน่วแน่ว่าจะลงจากเขา ซ่งเจียงมิอาจรั้งไว้ จึงจัดเลี้ยงส่งแล้วนำเงินทองแพรพรรณมูลค่าราวพันตำลึงมอบแก่ไท่เว่ย เจี๋ยตู้สื่อลงไปล้วนมีให้เช่นกัน ระหว่างอาหาร ซ่งเจียงกล่าวย้ำเรื่องนิรโทษกรรมอีก
เกาฉิวว่า “ผู้ทรงธรรมท่านให้คนที่มีความรอบคอบติดตามข้าไป ข้าจะพาไปเข้าเฝ้าต่อเบื้องพระพักตร์ กราบทูลให้ทรงทราบตื้นลึกหนาบางของเหลียงซาน จะได้ทรงมีพระราชโองการลงมา”
ซ่งเจียงหารือกับอู๋ย่งว่าจะให้บัณฑิตหัตถ์เทวะเซียวย่างติดตามเกาไท่เว่ยไป อู๋ย่งเสนอให้พานกหวีดเหล็กเยว่เหอไปด้วยได้ช่วยกัน
เกาไท่เว่ยได้ฟังจึงว่า “เช่นนี้แล้วก็ให้เสนาธิการเหวินอยู่ที่นี่เป็นหลักประกัน”
ซ่งเจียงย่อมยินดี
ในวันที่สี่ ซ่งเจียงให้อู๋ย่งจัดหาม้ายี่สิบกว่าตัวให้เกาไท่เว่ยและเหล่าเจี๋ยตู้สื่อขี่ ให้ไปส่งข้ามหาดทรายทองไปเป็นระยะทางยี่สิบลี้จึงค่อยกลับ เกาไท่เว่ยมาถึงจี้โจว มีคนมาแจ้งล่วงหน้า พวกโจวอั๋ง หวางห้วน เซี่ยงหยวนเจิ้น จางไค และเจ้าเมืองจางซูเย่ออกมารอรับนอกเมือง
เกาไท่เว่ยพักอยู่ได้หลายวัน ก็แจ้งให้เหล่าเจี๋ยตู้สื่อแยกย้ายกันกลับ เกาไท่เว่ยเองนำโจวอั๋งกับเหล่าทหารหลวง รวมทั้งเซียวย่าง เยว่เหอ ออกจากจี้โจวลัดเลาะสู่ตงจิง
ตอนก่อนหน้า : ทัพเรือปลาหมูทะเล
ตอนถัดไป : หลี่ซือซือชื่นชมรอยสัก
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
