ขุนโจรเหลียงซาน 197 ทำทีแปรพักตร์
พระอนุชาเยลวี่เต๋อจ้งและต้งเซียนสื้อหลางพาครอบครัวหนีมายังอิวโจว 幽州 เพื่อเข้าเฝ้าหลางจู่แห่งต้าเหลียว 大辽郎主 ที่กรุงเอี้ยนจิง 燕京
ในที่ประชุมขุนนางเช้าวันถัดจากที่มาถึงกรุง เยลวี่เต๋อจ้งคุกเข่าคารวะองค์หลางจู่ ร่ำไห้กราบทูลว่า
“ฮ่องเต้เด็กน้อยวงศ์ซ่ง ให้ซ่งเจียงนำทัพใหญ่บุกรุกมา กำลังกล้าแข็งนัก สังหารบุตรของกระหม่อมไปสองคน ขุนพลใหญ่เมืองถานโจวไปอีกสี่นาย บัดนี้ยังยึดเอาเมืองจี้โจวไปได้ ขอทรงโปรดลงพระราชอาญา”
เจ้าแผ่นดินต้าเหลียวมีพระบัญชาว่า “ท่านลุกขึ้นมาก่อน มาร่วมหารือกับเหล่าขุนนางในที่นี้”
แล้วตรัสถามต่อว่า “คนเถื่อนผู้นำทัพนี้เป็นคนเช่นไร จึงได้ฉลาดมากเล่ห์เพียงนี้”
ไท่ซือเสนาขวากราบทูลว่า “กระหม่อมฟังมาว่าพวกซ่งเจียงนี้เดิมเป็นพวกโจรตั้งค่ายชายน้ำอยู่หนองเหลียงซาน แต่ไม่ได้ทำร้ายชาวบ้านทั่วไป ยึดถืออุดมการณ์ผดุงธรรมแทนฟ้า หาเรื่องกำจัดขุนนางฉ้อฉล ข่มเหงราษฎร ต่อมาถงก้วน เกาฉิวนำทัพไปปราบแต่ถูกซ่งเจียงตีแตกย่อยยับกลับมาถึงห้าครั้ง
เมื่อไม่สามารถกำจัดโจรพวกนี้ได้ ฮ่องเต้เด็กน้อยจึงมีโองการนิรโทษไปสามครั้ง จนยอมสามิภักดิ์ในที่สุด ทรงแต่งตั้งให้ซ่งเจียงเป็นแม่ทัพหน้า แต่หาได้มียศถาบรรดาศักดิ์ใดไม่ พวกที่เหลือก็ล้วนยังเป็นคนตัวเปล่า ส่งมารบกับพวกเรา พวกเขามีทั้งหมดหนึ่งร้อยแปดคน นัยว่าเป็นพวกดาราสวรรค์มาจุติ คนพวกนี้ฝีมือเข้มแข็งนัก ขอองค์หลางจู่อย่าได้ทรงดูเบา”
หลางจู่ตรัสว่า “หากเป็นดังเช่นท่านว่า ควรทำเช่นไรต่อไป”
โอวหยางสื้อหลาง 欧阳侍郎 ก้าวออกมาถวายบังคมแล้วทูลว่า “ขอองค์หลางจู่ทรงมีพระชนมายุยืนหมื่นปี กระหม่อมด้อยความสามารถ ใคร่ขอถวายอุบายให้ซ่งเจียงถอนทหาร”
หลางจู่ว่า “ท่านมีความเห็นที่ดี ก็จงว่ามา”
โอวหยางสื้อหลางทูลว่า “ทุกวันนี้ ฮ่องเต้เด็กน้อยวงศ์ซ่ง หลงเชื่อพวก ไฉ้จิง ถงก้วน เกาฉิว หยางเจี่ยน สี่คนนี้เป็นพวกขุนนางสอพลอ ใช้อำนาจในทางผิด อิจฉาคนดีมีความสามารถ คอยแต่ขัดขวาง ไม่ใช่ญาติไม่ส่งเสริม ไม่มีสินบนไม่ช่วงใช้ พวกซ่งเจียงเป็นผู้กล้ามากฝีมือจากหนองเหลียงซาน อีกไม่ช้าคงถูกพวกทั้งสี่กลั่นแกล้ง
ตามความเห็นของกระหม่อม หากพระองค์ทรงยินดีพระราชทานยศถาบรรดาศักดิ์ ทรัพย์สินเงินทองแพรพรรณอาชาดีที่คู่ควร กระหม่อมขออาสาเป็นทูตไปเจรจาให้พวกเขาสามิภักดิ์ต่อต้าเหลียวของเรา หากทรงได้กองทหารนี้ไว้ การรุกเข้าสู่ภาคกลางจักง่ายดังพลิกฝ่ามือ ขอได้ทรงโปรดพิจารณา”
หลางจู่ว่า “ท่านกล่าวได้ถูกต้อง ท่านจงเป็นทูตนำม้าดีหนึ่งร้อยแปดตัว แพรพรรณหนึ่งร้อยแปดพับ เงินและทองคำ พร้อมทั้งโองการของข้า แต่งตั้งซ่งเจียงเป็นขุนพลใหญ่พิทักษ์ประเทศ 镇国大将军 แม่ทัพใหญ่ของกองทัพต้าเหลียว คัดลอกรายชื่อเหล่านายทัพมา สำหรับอวยยศตำแหน่ง”
ผู้บัญชาการทหารอู้หยันกวง 兀颜光都统军 ก้าวออกมากราบทูลว่า “พระองค์จะทรงรับพวกโจรซ่งเจียงเหล่านี้ไว้เพื่อประโยชน์อันใด ใต้บังคับบัญชาของกระหม่อมก็มีขุนพลยี่สิบแปดดาราจักร 二十八宿将军 ขุนพลใหญ่สิบเอ็ดดาวเคราะห์ 十一曜大将 ล้วนเป็นขุนพลผู้ห้าวหาญมีหรือจะไม่อาจเอาชัยเหนือพวกนั้นได้ หากพวกคนเถื่อนไม่ยอมถอยทัพไปโดยดี กระหม่อมขอนำทัพไปกำจัดเสียด้วยตัวเอง”
หลางจู่ว่า “ตัวท่านเองนั้นเป็นผู้กล้าหาญเหมือนพยัคฆ์ หากได้คนพวกนี้มาเป็นพวก มิยิ่งเปรียบเหมือนเสือติดปีกหรอกหรือ อย่าเพิ่งคัดค้านเลย”
เมื่อหลางจู่ไม่ทรงฟังคำทัดทานของอู้หยันกวงเสียแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าทัดทานอีก
อู้หยันกวง 兀颜光 ผู้นี้เป็นขุนพลเอกของต้าเหลียว เชี่ยวชาญอาวุธทั้งสิบแปดชนิด ช่ำชองพิชัยสงคราม อายุสามสิบหก ร่างสูงแปดฉื่อ หน้าขาวปากแดง เคราเหลืองตาเขียว ใช้ทวนเตี่ยนกังเหล็กเป็นอาวุธ เอวสะพายกระบองเหล็กทรงเหลี่ยม
โอวหยางสื้อหลางอัญเชิญพระราชโองการ และสิ่งของกำนัลจำนวนมากมายังจี้โจว ซ่งเจียงเมื่อทราบข่าวไม่รู้ได้ว่าเรื่องดีหรือร้าย จึงนำตำราองค์เสวียนหนฺวี่มาจับยามทำนายได้ว่าดีเลิศ จึงปรึกษากับอู๋ย่งว่า
“คำทำนายมีว่าดีเลิศ ชะรอยจะเป็นทูตเมืองเหลียวส่งมาเกลี้ยกล่อม เช่นนี้ควรทำอย่างไร”
อู๋ย่งว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ใช้แผนซ้อนแผน ยอมรับการเกลี้ยกล่อม ให้ท่านแม่ทัพหลูอยู่รักษาเมืองจี้โจวนี้ พวกเราไปชิงเมืองป้าโจว หากได้ป้าโจว เมืองเหลียวย่อมไม่พ้นมือ ด้วยว่าบัดนี้เมืองถานโจวก็เป็นของเรา เหมือนหักแขนซ้ายไปแล้ว เพียงแต่ว่า ต้องทำทีแข็งเข้าไว้อย่ายอมง่ายเกินไป จะได้ไม่เป็นที่สงสัย”
โอวหยางสื้อหลางนำขบวนมาถึงเชิงกำแพงเมืองแล้ว ซ่งเจียงจึงสั่งเปิดประตูเมือง ให้คนนำทางมายังที่ว่าการแล้วเชิญเข้ามาในห้องโถง คารวะกันตามธรรมเนียมแล้ว ซ่งเจียงก็ถามว่า
“สื้อหลางที่มานี่ มีเหตุอันใดฤๅ”
โอวหยางสื้อหลางว่า “มีเรื่องเล็กน้อยมาแจ้งให้ท่านทราบเป็นการเฉพาะ”
ซ่งเจียงสั่งให้คนอื่นถอยไป แล้วนำโอวหยางสื้อหลางไปยังห้องโถงใน
พออยู่ตามลำพังที่ห้องโถงด้านใน โอวหยางสื้อหลางค้อมคารวะกล่าวว่า
“ต้าเหลียวของเราเคยได้ยินชื่อเสียงของท่านขุนพลมานาน เพียงแต่ติดขัดด้วยระยะทางห่างไกล หาได้มีโอกาสไปกราบคารวะ
ท่านขุนพลเมื่อครั้งอยู่ที่ค่ายเหลียงซาน เหล่าพี่น้องต่างพร้อมใจชูธงผดุงธรรมแทนฟ้า ทว่าราชสำนักซ่งทุกวันนี้ หากมีเงินทองจ่าย ซื้อตำแหน่งได้ดังต้องการ หากไม่มีเงินติดสินบน แม้มีผลงานมากเพียงใด ก็ถูกกลบฝังอยู่ในระบบราชการ ไม่มีโอกาสเลื่อนขั้นก้าวหน้า ขุนนางโฉดเหลิงอำนาจ ประจบสอพลอ ริษยาผู้มีความสามารถ การให้รางวัลและการลงโทษเลอะเลือน ทำให้แผ่นดินเกิดความวุ่นวาย โจรผู้ร้ายชุกชุมไปทั่วทั้งเจียงหนาน สองเจ้อ ซานตง เหอเป่ย ความเป็นอยู่ของราษฎรแร้นแค้นไม่พอประทังชีวิต
บัดนี้ ท่านขุนพลนำทหารกล้านับแสนมาสามิภักดิ์ เพียงได้รับหน้าที่เป็นแม่ทัพหน้าหาได้มียศตำแหน่งใดไม่ ยิ่งเหล่าพี่น้องที่ทุ่มเทเพื่อบ้านเมือง ยังล้วนเป็นเพียงคนตัวเปล่า ส่งเข้าสู่ทะเลทราย ทุกข์ยากมากมายเพื่อสร้างผลงาน แต่ราชสำนักกลับไม่ตอบแทนสิ่งใด ทั้งหมดนี้สืบเนื่องจากพวกขุนนางโฉดฉ้อ หากนำทรัพย์ที่ได้จากการยึดเมืองกำนัลแก่ไฉจิ้น ถงก้วน เกาฉิว หยางเจี่ยน สี่ขุนนางโจร ประกันได้ว่ามียศตำแหน่งรออยู่แน่นอน หากมิยินยอมจัดให้แล้วไซร้ แม้มีความชอบมากเพียงใด กลับไปถึงราชสำนัก อาจกลับถูกใส่ความรับโทษ
ตัวข้าเป็นขุนนางผู้น้อยที่เจ้าฟ้าแผ่นดินเหลียวทรงบัญชาให้มาถ่ายทอดพระราชโองการ แต่งตั้งท่านเป็นขุนพลใหญ่พิทักษ์ประเทศ แม่ทัพใหญ่ของกองทัพต้าเหลียว ทั้งพระราชทานเงินทอง แพรพรรณร้อยแปดพับ ม้าดีร้อยแปดตัว และคัดลอกรายชื่อหนึ่งร้อยแปดขุนพลกลับไปเพื่อพระราชทานยศและตำแหน่ง ทั้งนี้เนื่องด้วยองค์เจ้าฟ้าทรงสดับเรื่องทรงคุณธรรมของท่านขุนพล ใคร่ขอเชิญท่านมาร่วมแรงสร้างบ้านแปงเมืองสืบไป”
ซ่งเจียงตอบว่า “สิ่งที่ท่านสื้อหลางกล่าวมานั้นถูกต้องแล้ว ทว่า ซ่งเจียงเกิดมาต้อยต่ำ เป็นข้าราชการชั้นผู้น้อยอยู่อำเภอวิ่นเฉิง กระทำความผิดอาญาหลบหนีไปอาศัยหนองเหลียงซานคุ้มภัยตัว โอรสสวรรค์แห่งต้าซ่งทรงพระราชทานนิรโทษกรรมถึงสามครั้ง และรับเข้าทำราชการ แม้จะมอบหน้าที่เล็กน้อย ยังไม่มีผลงานใด ก็นับว่าได้ตอบแทนพระมหากรุณาธิคุณที่ทรงอภัยโทษ
มาบัดนี้องค์หลางจู่ทรงประทานบรรดาศักดิ์และทรัพย์สินมากมายแก่ข้านั้น ยังมิอาจรับเอาไว้ ขอเชิญท่านสื้อหลางกลับไปก่อนเถิด ขณะนี้อากาศร้อนจัดนัก จึงขอยืมเมืองสองแห่งนี้ให้ทหารหยุดพักรอจนคลายร้อน จากนั้นจึงค่อยมาหารือกันใหม่”
โอวหยางสื้อหลางว่า “ท่านขุนพลยังไม่ได้ปฏิเสธโอกาส ก็โปรดรับเอาเงินทอง แพรพรรณ อาชาพระราชทานเอาไว้ก่อน ไว้ข้าจะกลับมาเจรจาใหม่ภายหลังยังไม่สาย”
ซ่งเจียงว่า “ท่านสื้อหลางคงทราบว่าพวกเรามีอยู่หนึ่งร้อยแปดคน มากหูมากตา หากเรื่องนี้รั่วออกไป อาจเกิดเภทภัย”
โอวหยางสื้อหลางว่า “ท่านกุมอำนาจทหารอยู่ จะมีผู้ใดกล้าคัดค้าน”
ซ่งเจียงว่า “ท่านสื้อหลางคงยังไม่ทราบว่า ในหมู่พี่น้องเรานั้น มีอยู่หลายคนที่รักความเที่ยงตรงถูกต้อง รอให้ข้าเกลี้ยกล่อมให้มีใจเป็นหนึ่งเสียก่อน ค่อยเจรจายังไม่สาย”
金帛重驮出蓟州，熏风回首不胜羞。
辽王若问归降事，云在青山月在楼。
จากจี้โจวของค่าล้ำจำขนกลับ
สุดอับอายพระพายชื่นพัดคืนหวน
เหลียวภูเบศวร์เหตุสามิภักดิ์ซักทบทวน
เมฆควรอยู่คู่ภูผา จันทร์คู่ฟ้า
(ซ่งเจียงควรอยู่คู่ต้าซ่ง)
โอวหยางสื้อหลางกลับไปแล้ว ซ่งเจียงเชิญอู๋ย่งมาหารือว่า “ข้อเสนอของสื้อหลางจากเมืองเหลียว ท่านเสธ.มีความเห็นเช่นไร”
อู๋ย่งถอนหายใจยาว ก้มศีรษะนิ่ง ไม่ตอบ
ซ่งเจียงว่า “เหตุใดท่านเสธ.จึงถอนหายใจ”
อู๋ย่งว่า “พี่ท่านยึดมั่นในความจงรักภักดีมีคุณธรรม ผู้น้องมิอาจกล่าวมากความ มาตรองดูแล้ว ถ้อยคำของโอวหยางสื้อหลางนั้นนับว่ามีเหตุผล โอรสสวรรค์ต้าซ่งทุกวันนี้ แม้จะทรงพระปรีชาปานใด ก็ยังทรงหลงเชื่อสี่ขุนนางชั่ว ไฉ้จิง ถงก้วน เกาฉิว หยางเจี่ยน แม้วันหน้าจะสร้างผลงานสำเร็จ ก็อาจมิมีการปูนบำเหน็จอันใด ขนาดทรงมีพระราชโองการนิรโทษกรรมถึงสามครั้ง สิ่งที่พี่ท่านได้รับก็เพียงหน้าที่แม่ทัพหน้าอันว่างเปล่า ตามความเห็นอันโง่เขลาของข้าน้อย มิสู้ทิ้งซ่งหันพิงเหลียว ยังดีเสียกว่า เพียงแต่ขัดเจตนาพี่ท่านไป”
ซ่งเจียงว่า “ท่านเสธ.ผิดเสียแล้ว เรื่องจะให้พึ่งพิงเหลียวนั้น อย่าได้กล่าวถึงเป็นอันขาด ต่อให้ราชสำนักซ่งผิดต่อข้า ข้าก็ยังคงภักดีมิมีวันผิดต่อราชสำนักซ่ง แม้มิมีบำเหน็จรางวัลใด ก็ขอเพียงจารึกชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ เรื่องที่จะให้ทิ้งถูกไปหาผิดนั้น สวรรค์คงมิมีวันอภัย
ชีวิตของข้านี้ขอพลีเพื่อแผ่นดิน ตราบวันสิ้นลม
吾辈当尽忠报国 死而后已”
อู๋ย่งว่า “เมื่อพี่ท่านแน่วแน่ในปณิธานภักดีคงมั่น ข้าก็มีอุบายหนึ่ง เข้าชิงเมืองป้าโจว แต่ช่วงนี้อากาศร้อนนัก ให้ไพร่พลพักกันเสียก่อน”
ซ่งเจียง อู๋ย่งกำหนดแผนชิงเมืองป้าโจวกันแล้ว แต่ไม่แพร่งพรายให้ใครอื่นได้ล่วงรู้ รอให้คลายร้อนแล้วค่อยดำเนินการ
ตอนก่อนหน้า : หักเมืองจี้โจว
ตอนถัดไป : คาถาธรรมของนักพรต
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
