ขุนโจรเหลียงซาน 199 อุบายสามิภักดิ์
ซ่งเจียงพักทหารอยู่ที่จี้โจวกว่าหนึ่งเดือน โดยไม่มีปฏิบัติการทางทหารใดๆ จนกระทั่งครึ่งหลังของเดือนเจ็ด เจ้าซูมี่ 赵枢密 มีสารมาจากเมืองถานโจวว่า ทางราชสำนักมีรับสั่งให้เร่งนำทัพออกศึก ซ่งเจียงปรึกษากับเสธ.อู๋แล้วเห็นว่าควรนำทัพไปสมทบกับหลูจวิ้นอี้ที่วี่เถียน ฝึกหัดพล แล้วจัดกำลังคนใหม่ จากนั้นกลับมายังจี้โจวเซ่นธงทัพ แล้วจึงออกศึก
ขณะนั้น ทหารเข้ามารายงานว่า “มีทูตมาจากเมืองเหลียว”
ซ่งเจียงออกมาต้อนรับ พบว่าเป็นโอวหยางสื้อหลาง จึงเชิญเข้ามายังห้องโถงหลัง
ซ่งเจียงถามว่า “สื้อหลางมาด้วยกิจอันใด”
โอวหยางสื้อหลางว่า “ท่านให้คนหลบไปก่อน”
ซ่งเจียงให้คนหลบไปแล้ว โอวหยางสื้อหลางจึงว่า
“เจ้าฟ้าต้าเหลียวของเราชื่นชมในคุณธรรมของท่านมาก หากท่านขุนพลยินยอมสามิภักดิ์มาช่วยงานแผ่นดินต้าเหลียว ย่อมได้รับอวยยศสำคัญ ขอให้ท่านเร่งตัดสินใจ อย่าให้เจ้าฟ้าท่านทรงกังวลพระทัย”
ซ่งเจียงว่า “ขณะนี้เราอยู่กันตามลำพังแล้ว จึงขอเรียนสื้อหลางท่านตามตรง ครั้งก่อนที่ใต้เท้า 足下 มาทาบทามนั้น เหล่าทหารต่างรู้เรื่องนี้แล้ว มีอยู่กึ่งหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยที่จะสามิภักดิ์ หากซ่งเจียงติดตามท่านสื้อหลางไปเข้าเฝ้าองค์หลางจู่ที่อิวโจว รองแม่ทัพหลูจวิ้นอี้ย่อมต้องนำทหารไล่ตามมา ถึงตอนนั้น คงไม่พ้นต้องเกิดการสู้รบบั่นทอนความสัมพันธ์ของเหล่าพี่น้อง
ตอนนี้ข้าควรนำคนสนิทจำนวนหนึ่งไปขอยืมเมืองท่านอาศัยหลบพักแห่งหนึ่งก่อน พอทางนั้นรู้เข้าแล้วไล่ตามมาจะได้ลองเกลี้ยกล่อมดู หรืออาศัยปักหลักต่อสู้ แต่หากไม่ตามมาแล้วถอยกลับตงจิงไป ก็คงไม่มีอันใดให้ต้องกังวลอีก ถึงเวลานั้นค่อยเข้าเฝ้าองค์หลางจู่ แล้วนำทัพต้าเหลียวกลับมารบเอาคืนก็ยังไม่สาย”
โอวหยางสื้อหลางฟังแล้วชอบใจยิ่งนัก กล่าวตอบว่า “ที่นี่อยู่ใกล้กับเมืองป้าโจว 霸州 มีทางเข้าเป็นช่องเขาแคบคับขันสองแห่ง แห่งหนึ่งคือด่านอี้จิน 益津关 มีเส้นทางเข้าขนาบด้วยผาสูงชัน อึกแห่งคือทางอำเภอเหวินอัน 文安县 สองฟากขนาบด้วยขุนเขาชัยภูมิคับขัน สองแห่งนี้เปรียบเสมือนบานประตูเข้าสู่ป้าโจว เมื่อผ่านด่านไปแล้วก็เข้าสู่เขตตัวเมือง เหมาะที่ท่านขุนพลจะใช้อาศัยหลบ เมืองนี้ปกครองโดยพระมาตุลา 国舅 คังหลี่ติ้งอัน 康里定安 ท่านขุนพลไปพำนักกับพระมาตุลาจะดีหรือไม่”
ซ่งเจียงว่า “เช่นนั้น ซ่งเจียงจะรีบส่งคนกลับบ้านไปรับบิดาเฒ่ามา เท่ากับตัดขาดถิ่นฐานเดิมโดยสิ้นเชิง สื้อหลางท่านแอบจัดหาคนมานำทางข้าไป พวกข้าจะเร่งเก็บของในคืนนี้”
โอวหยางสื้อหลางยินดียิ่งนัก อำลาซ่งเจียงแล้วขึ้นม้ากลับไป
国士从胡志可伤，常山骂贼姓名香。
宋江若肯降辽国，何似梁山作大王。
ผู้สามารถภักดิ์ด้าวไท้น่าหมองหมาง
นามกระเดื่องเมืองฉางซานด่าโจรก่น
แม้นซ่งเจียงภักดิ์ต้าเหลียวยอมจำนน
อยู่เหลียงซานตั้งตนใหญ่ต่างใดกัน
(ด่าโจรที่ฉางซาน 常山骂贼 หมายถึง หยันเก่าชิง 颜杲卿 เจ้าเมืองฉางซาน 常山 สมัยถัง เป็นขุนนางภักดี ถูกขบถอันลู่ซาน 安禄山 จับได้ แต่ไม่ยอมจำนน ด่าอันลู่ซานเป็นโจรขบถคิดคดจนถูกสังหารแยกร่าง)
พอโอวหยางสื้อหลางไปแล้ว ซ่งเจียงให้คนไปเชิญหลูจวิ้นอี้ อู๋ย่ง จูอู่มาประชุมที่จี้โจว เพื่อวางแผนชิงเมืองป้าโจวโดยไม่ต้องรบ วางแผนเสร็จ หลูจวิ้นอี้กลับไปดำเนินการ อู๋ย่ง จูอู่ถ่ายทอดคำสั่งปฏิบัติการตามขั้นตอน
ซ่งเจียงสั่งการให้พวกที่จะไปกับตนตระเตรียมตัว มีหลินชง ฮวาหยง จูถง หลิวถัง มู่หง หลี่ขุย ฝานยุ่ย เป้าสวี้ เซี่ยงชง หลีกุ่น หลวี่ฟาง กวอเสิ้ง ข่งหมิง ข่งเลี่ยง รวมตนเองด้วยเป็นหัวหน้าสิบห้านาย พลหนึ่งหมื่น รอโอวหยางสื้อหลางมาตามนัด
รออยู่สองวัน โอวหยางสื้อหลางควบม้ากลับมาหาซ่งเจียงกล่าวว่า
“หลางจู่ทรงทราบว่าท่านขุนพลเป็นผู้มีจิตใจดี มาขอพึ่งพระบารมี หาต้องเกรงกลัวทหารซ่งไม่ ต้าเหลียวของเราก็มีแม่ทัพและทหารกล้าที่จะช่วยท่านได้ หากยังไม่วางใจก็ขอให้ไปพำนักอยู่กับพระมาตุลาที่ป้าโจวก่อน แล้วค่อยส่งคนมารับภายหลัง”
ซ่งเจียงว่า “เหล่าขุนพลที่จะติดตามไปด้วยนั้นต่างเตรียมตัวพร้อมแล้ว จะไปกันเมื่อใด”
โอวหยางสื้อหลางว่า “ท่านขุนพลโปรดแจ้งว่า เราจะไปกันคืนนี้เลย”
ซ่งเจียงสั่งการให้ปลดกระพรวนม้า ทหารให้คาบกิ่งไม้ในปาก พอตกสนธยาฟ้าเริ่มมืด ก็เปิดประตูเมืองตะวันตก โอวหยางสื้อหลางพาทหารม้าสิบนายออกนำทาง ซ่งเจียงนำทัพตามหลัง เดินทางกันมาได้ราวยี่สิบลี้ ซ่งเจียงก็ร้องอุทานว่า “แย่แล้ว” แล้วบอกกับโอวหยางสื้อหลางว่า
“ข้านัดท่านเสนาธิการอู๋เสวียจิวไว้ ให้มาพร้อมกัน รีบออกมาไม่ทันรอ พวกเราชะลอฝีเท้าหน่อย ข้าจะให้คนรีบกลับไปตาม”
ประมาณยามสาม มากันถึงหน้าด่านอี้จินปากทางช่องเขา โอวหยางสื้อหลางตวาดสั่งว่า “เปิดประตู”
ทัพเดินผ่านเข้าด่าน ตรงไปถึงป้าโจวพอดียามฟ้าสาง โอวหยางสื้อหลางนำซ่งเจียงเข้าเมือง แล้วให้คนไปรายงานพระมาตุลาคังหลี่ติ้งอัน 国舅康里定安
พระมาตุลาคังหลี่ติ้งอันเป็นเชษฐาของพระมเหสี เป็นผู้ทรงอิทธิพลทั้งยังห้าวหาญ มีสื้อหลางสองนายอยู่ช่วยรักษาเมืองป้าโจว นายหนึ่งเรียกว่า จินฝูสื้อหลาง 金福侍郎 อีกนายหนึ่ง เย่ชิงสื้อหลาง 叶清侍郎 เมื่อได้รับรายงานว่าซ่งเจียงมาถึง จึงให้เชิญซ่งเจียงเข้าเมือง ส่วนทัพทหารให้ตั้งค่ายนอกกำแพง
พระมาตุลาติ้งอันเห็นซ่งเจียงบุคลิกผิดสามัญ จึงก้าวลงจากแท่นมาต้อนรับ พาเข้ามาห้องโถงหลัง คารวะกันตามธรรมเนียมแล้วเชิญนั่งที่แขกสำคัญ
ซ่งเจียงว่า “พระมาตุลาเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ส่วนข้าน้อยเป็นเพียงผู้มาสามิภักดิ์ หาควรได้รับการรับรองอันทรงเกียรติไม่”
พระมาตุลาติ้งอันว่า “ชื่อเสียงของท่านขุนพลกึกก้องทั่วภาคกลาง เลื่องลือมาถึงต้าเหลียว องค์ประมุขของเราชื่นชมท่านอยู่มาก”
ซ่งเจียงว่า “ข้าน้อยมิอาจเทียบบารมีของพระมาตุลา ซ่งเจียงได้แต่เพียงทุ่มเทกายใจตอบแทนพระมหากรุณาธิคุณขององค์หลางจู่”
พระมาตุลาชอบใจยิ่งนัก สั่งให้จัดเตรียมสุราอาหารมารับรอง พร้อมทั้งจัดเลี้ยงเหล่าทหาร ให้จัดที่พักแก่ซ่งเจียงและพวกฮวาหยง เหล่าทหารให้ย้ายเข้ามาในกำแพง
ซ่งเจียงกำชับกับโอวหยางสื้อหลางอีกว่า “รบกวนท่านสื้อกลางได้โปรดส่งคนไปกำชับยังด่านทางว่า เสนาธิการอู๋กำลังตามมา ให้อนุญาตเข้าด่านด้วย เมื่อวานรีบมาไม่ทันได้รอ ท่านเสธ.เป็นผู้เชี่ยวชาญพิชัยสงครามลิ่วเทาซานเลวี่ย มิอาจขาดท่านได้”
โอวหยางสื้อหลางจึงให้คนไปแจ้งทั้งที่ด่านอี้จินและเหวินอันว่า “หากมีบัณฑิตชื่ออู๋ย่งมา ก็ให้ปล่อยเข้าด่าน”
ทางด่านอี้จิน พอเห็นฝุ่นฟุ้งกระจายไกลอยู่หน้าด่าน ก็ขึ้นประจำการเตรียมน้ำหนักทิ้งป้องกันด่าน พอใกล้เข้ามาเห็นบัณฑิตขี่ม้ามา มีสงฆ์และผู้จาริกเดินเท้าตามหลัง นำชาวบ้านสิบคนมาด้วย
บัณฑิตขี่ม้ามาหน้าด่านตะโกนบอกว่า “ข้าคือเสนาธิการอู๋ย่งเป็นคนของท่านพี่ซ่งเจียง มีทหารซ่งไล่ตามพวกเรามา ช่วยเปิดประตูรับพวกเราด้วย”
ขุนพลรักษาด่านจึงให้เปิดประตูรับอู๋ย่งเข้ามา สงฆ์และผู้จาริกก็จะตามเข้ามาด้วย ทหารจึงกันเอาไว้ แต่กันไม่อยู่ ทั้งสองเบียดเข้าประตูมาแล้วตะโกนว่า
“ข้าทั้งสองเป็นผู้ออกบวช ถูกทหารตามฆ่า ช่วยพวกเราด้วย”
ทหารเฝ้าด่านจะไล่ให้ออกนอกด่านไป สงฆ์โมโห ผู้จาริกหงุดหงิด ตะโกนว่า “ข้าไม่ใช่นักบวช แต่เป็นไท่สุ้ยสังหารหลู่จื้อเซิน และอู่ซง” แล้วก็ใช้อาวุธไล่ฆ่าทหารเฝ้าด่านเหมือนหั่นผักปลา ชาวบ้านทั้งสิบก็เข้าด่านมาสมทบด้วย ทั้งสิบคือ เซี่ยเจิน เซี่ยเป่า หลี่ลี่ หลี่หยุน หยางหลิน สือหย่ง สือเชียน ต้วนจิ่งจู้ ไป๋เสิ้ง วี่เป่าสื้อ
หลูจวิ้นอี้ยกทัพตามหลังมา เข้าด่านได้แล้ว ก็ยกทัพตามไปยึดเอาอำเภอเหวินอันได้โดยง่าย
ทางด้านอู๋ย่ง เมื่อเข้าด่านอี้จินได้ก็รีบมายังเมืองป้าโจว ทหารเฝ้าเมืองรายงานว่าอู๋ย่งมาถึง ซ่งเจียง โอวหยางสื้อหลางรีบออกมารับแล้วพาไปพบกับพระมาตุลาติ้งอัน
อู๋ย่งแจ้งว่า “อู๋ย่งมาสายไปหน่อย พอออกจากเมืองมา หลูจวิ้นอี้ก็ยกทัพไล่ตามมาจนถึงหน้าด่าน บัณฑิตผู้ยากหนีมาถึงเมืองได้ แต่ไม่ทราบว่าทางหลังเป็นอย่างไร”
พลันมีม้าเร็วมารายงานว่า “ทหารซ่งยึดเหวินอันได้แล้ว กำลังยกทัพมาป้าโจว”
พระมาตุลาติ้งอันสั่งให้เตรียมทัพจะยกออกไปตั้งรับนอกเมือง
ซ่งเจียงว่า “อย่าเพิ่งนำทหารออกไป รอเขามาถึงกำแพงเมืองก่อน ซ่งเจียงอาสาไปเกลี้ยกล่อม แม้นหากไม่ยินยอม จึงค่อยรบยังไม่สาย”
ม้าเร็วเข้ามารายงานอีกว่า “ทัพซ่งใกล้ถึงกำแพงเมืองแล้ว”
พระมาตุลาติ้งอันกับซ่งเจียงจึงขึ้นไปบนกำแพง แลไปเห็นทัพซ่งตั้งแถวเป็นระเบียบอยู่เชิงกำแพง
หลูจวิ้นอี้ยืนม้าอยู่ใต้ธงตะโกนเสียงดังลั่นว่า “เรียกซ่งเจียงขบถราชสำนักมาพบข้า”
ซ่งเจียงยืนข้างใบเสมาอยู่หน้าหอ ชี้มายังหลูจวิ้นอี้กล่าวว่า “น้องเรา ราชสำนักซ่งรางวัลและลงโทษเลอะเลือน ขุนนางชั่ววางอำนาจบาตรใหญ่ ข้าจึงได้สามิภักดิ์ต่อเจ้าฟ้าต้าเหลียว เห็นแก่สายสัมพันธ์ที่เหล่าพี่น้องมีต่อกันมานานบนเขาเหลียงซาน ท่านก็ควรมาร่วมกับข้า ช่วยกันค้ำชูองค์หลางจู่”
หลูจวิ้นอี้ด่ามาชุดใหญ่ “ข้าอยู่ของข้าดีๆ ที่เป่ยจิง เจ้าก็มาหลอกข้าขึ้นเขา โอรสสวรรค์แห่งต้าซ่งทรงนิรโทษพวกเราถึงสามครั้ง ผิดอันใดต่อเจ้า จึงได้คิดคดทรยศต่อราชสำนัก เจ้ามันคนสายตาสั้น ไม่เอาไหน ออกมาสู้กันให้รู้แพ้ชนะ”
ซ่งเจียงโกรธจัดสั่งให้เปิดประตูเมือง ให้หลินชง ฮวาหยง จูถง มู่หงออกไปจับเป็นหลูจวิ้นอี้ให้ได้ หลูจวิ้นอี้เห็นสี่ขุนพลออกจากเมืองมา สั่งทหารของตนให้อยู่เฉยๆ แล้วเข้ารบกับขุนพลทั้งสี่ สู้กันได้ยี่สิบกว่าเพลง พวกหลินชงก็ชักม้าหนีกลับเมือง
หลูจวิ้นอี้โบกทวนสั่งให้ทหารไล่ตาม หลินชง ฮวาหยงปักหลักอยู่บนสะพานชักหันกลับมาสู้ศึก แล้วแกล้งทำเป็นแพ้ ปล่อยให้หลูจวิ้นอี้ไล่ตามเข้าเมือง ทัพใหญ่กรูตามเข้ามาด้วย พวกซ่งเจียงในเมืองก็กลับมาไล่ฆ่าทหารในเมือง พระมาตุลาติ้งอันโกรธจัดรู้ว่าพลาดท่าได้แต่ถลึงตา ถูกจับมัดพร้อมกับเหล่าสื้อหลาง
ซ่งเจียง และเหล่าขุนพลมาร่วมชุมนุมในที่ว่าการเมือง ให้นำตัวพระมาตุลาติ้งอัน โอวหยางสื้อหลาง จินฝูสื้อหลาง เย่ชิงสื้อหลางมา เชิญให้นั่งลง คารวะกันแล้ว
ซ่งเจียงก็กล่าวว่า
“พวกท่านชาวเหลียวรู้ไม่ถ่องแท้ จึงประเมินพวกเราผิด พวกเราเหล่าผู้กล้าหาใช่ฝูงโจรป่าทั่วไป แต่ละคนต่างเป็นตัวแทนหมู่ดาราสวรรค์ มีหรือจะยอมทรยศเจ้ามาเข้าพวกเหลียว เพียงแต่คล้อยตามสถานการณ์เพื่อเช้าชิงเมืองป้าโจวซึ่งบัดนี้อยู่ในมือเราแล้ว พระมาตุลาและพวกท่านเชิญกลับบ้านเมืองของท่านไป อย่าได้ระแวงว่าเราจะคิดร้าย ทั้งพาบริวารชาวท่านทั้งครอบครัวเฒ่าและเด็กกลับไปด้วย เมืองป้าโจวบัดนี้คืนสู่ราชสำนักสวรรค์ พวกท่านอย่าได้กลับมาชิงอีก หากพบกันวันหน้า หอกดาบจักไร้เมตตาเช่นวันนี้”
ซ่งเจียงสั่งให้แยกพวกขุนนางข้าราชการที่เป็นชาวเมืองเถื่อน ให้อพยพตามพระมาตุลาติ้งอันกลับสู่อิวโจว ให้ทำการปลอบขวัญราษฎร ให้รองแม่ทัพหน้าหลูจวิ้นอี้แบ่งกำลังครึ่งหนึ่งไปรักษาเมืองจี้โจว ซ่งเจียงนำกำลังที่เหลือรักษาเมืองป้าโจว ให้ส่งสารแจ้งแก่เจ้าซูมี่ที่ถานโจว เจ้าอันฝู่ยินดียิ่งนัก ทำรายงานทูลถวายยังราชสำนัก
ตอนก่อนหน้า : คาถาธรรมของนักพรต
ตอนถัดไป : หุบศิลาเขียว
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
