ขุนโจรเหลียงซาน 201 แก้ไขกิเลน
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่าคลุมหนังเสือ ถือสามง่ามขึ้นเขาเข้าป่าลึกไป ฟ้าใกล้ค่ำ ทั้งคู่อยู่กลางขุนเขามองไม่เห็นเงาผู้คน มีแต่ทิวเขาสลับซับซ้อน เซี่ยเจิน เซี่ยเป่าเดินข้ามเขามาหลายลูก จนฟ้ามืด คืนนี้แสงจันทร์สลัว มองไปเห็นมีแสงตะเกียงแต่ไกลที่ชายเขา
สองพี่น้องคุยกันว่า “ที่นั่นมีแสงตะเกียง คงเป็นบ้านคน ไปขอข้าวกินกัน”
เดินตามแสงตะเกียงไปไม่ถึงหนึ่งลี้ มาถึงลาดเขาชายป่าละเมาะ มีหมู่กระท่อมหญ้าสามหลัง แสงตะเกียงลอดออกมาจากรอยแยกที่ผนังกระท่อม
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่าผลักประตูเข้าไป เห็นยายเฒ่าอายุราวหกสิบเศษนั่งอยู่ใต้แสงตะเกียง สองพี่น้องวางสามง่าม แล้วค้อมหัวทำคารวะ
ยายเฒ่าว่า “คิดว่าลูกชายข้ากลับบ้าน ที่แท้ก็เป็นแขก ไม่ต้องไหว้ล่ะ พวกท่านเป็นพรานมาจากไหน ทำไมมาอยู่นี่”
เซี่ยเจินว่า “พวกเราเป็นคนซานตง เคยเป็นพราน มาค้าขายที่นี่ เจอสงครามเข้า ทุนหมด ค้าขายไม่ได้ จึงเข้าป่าหาของป่าเลี้ยงท้อง แต่ไม่คุ้นทางจึงหลงมาถึงนี่ อยากจะขอค้างแรมสักคืน ท่านยายโปรดกรุณาด้วย”
ยายเฒ่าว่า “ใครจะแบกบ้านติดตัวไปได้ล่ะ ลูกชายข้าสองคนก็เป็นพราน สักพักก็คงกลับ นั่งก่อนสิ เดี๋ยวข้าจะหาข้าวเย็นให้”
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่ากล่าวขอบคุณ
ทั้งสองนั่งรออยู่หน้าประตูได้ไม่นาน เห็นชายสองคนหามกวางเข้ามาพร้อมกับตะโกนว่า “แม่ อยู่ข้างในหรือ”
ยายเฒ่าเดินออกมาว่า “กลับมาแล้วหรือลูก วางกวางลง แล้วมาทักทายแขกสองคนนี้ก่อน”
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่ารีบลุกขึ้นคารวะ สองพี่น้องเจ้าบ้านคารวะตอบแล้วถามว่า “ท่านเป็นคนที่ไหน ทำไมมาอยู่นี่”
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่าตอบเหมือนที่บอกยายเฒ่า
สองพี่น้องว่า “พวกเราอยู่ที่นี่มาแต่บรรพบุรุษ ข้าชื่อหลิวเอ้อ 刘二 น้องชายชื่อหลิวซาน 刘三 พ่อชื่อหลิวอี 刘一 แต่ท่านเสียไปแล้วเหลือแต่แม่ หากินเป็นพรานอยู่แถวนี้ได้สามสิบปีแล้ว ทางแถวนี้สับสน บางเส้นพวกข้ายังไปไม่ถูกเลย พวกท่านว่าเป็นคนซานตง ทำไมมาขอข้าวกินถึงนี่ อย่าปิดกันเลย พวกท่านคงไม่ใช่พราน”
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่าว่า “เช่นนี้ก็คงไม่ปิดละ”
峰峦重叠绕周遭，兵陷垓心不可逃。
二解欲知貔虎路，故将踪迹混渔樵。
เขาสูงสลับซับซ้อนล้อมเป็นวง
ทหารหลงสู่ใจกลางไร้ทางหนี
สองเซี่ยหวังรู้รอยทัพพยัคฆี
จำชี้แจงแก่ชาวไพรหรือชาวเรือ
(貔虎 ผีซิวและเสือ อุปมาทหารกล้า ทหารเสือ)
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่าคุกเข่าลงกล่าวว่า “พวกผู้น้อยเป็นพรานจริงชาวซานตง ชื่อว่า เซี่ยเจิน เซี่ยเป่า ไปเป็นโจรติดตามท่านพี่ซ่งกงหมิงที่เขาเหลียงซานอยู่พักใหญ่ จนบัดนี้ได้รับนิรโทษกรรมเข้ารับราชการติดตามท่านพี่มาตีเมืองเหลียว วันก่อนได้รบหนักกับเห้อถ่งจวิน ทัพถูกตีพลัดหลงไปทัพหนึ่งไม่รู้ข่าวคราว ผู้น้อยทั้งสองจึงถูกใช้ให้มาตามหา”
สองพี่น้องบ้านป่าหัวเราะแล้วว่า “ท่านผู้กล้าทั้งสอง เชิญลุกขึ้นเถิด เดี๋ยวข้าจะบอกทางให้ เชิญนั่งก่อน รอข้าจัดการน่องกวางนี่ กับอุ่นเหล้ามาเลี้ยงท่าน”
ไม่ถึงชั่วโมงน่องกวางก็สุก หลิวเอ้อ หลิวซานนำมาให้กินพร้อมเหล้า แล้วก็ถามว่า “พวกข้าเคยฟังมาว่าซ่งกงหมิงแห่งเหลียงซานของท่านผดุงธรรมแทนฟ้า ไม่ทำร้ายชาวบ้าน เล่าลือกันมาถึงเมืองเหลียวเรา”
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่าว่า “ท่านพี่ของเรายึดเอาความภักดีมีคุณธรรมเป็นที่ตั้ง สาบานตนว่าจะไม่ทำร้ายชาวบ้านบริสุทธิ์ เล่นงานเฉพาะขุนนางเจ้าหน้าที่ฉ้อฉลรังแกผู้อ่อนแอ”
สองชาวบ้านป่าว่า “เคยฟังแต่คนลือ ที่แท้ก็เป็นจริง”
ทั้งสี่ร่วมดื่มกันอย่างสนิทสนมยินดี
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่าว่า “ทัพของพวกเราที่หลงหายไปนั้น มีตัวหัวหน้าอยู่สิบกว่าคน ไพร่พลห้าพัน น่าจะถูกล่อให้ไปติดกับอยู่ที่ใดที่หนึ่ง”
สองชาวบ้านป่าว่า “พวกท่านไม่รู้จักท้องที่ทางเหนือนี่ ในเขตอิวโจวนี้มีสถานที่หนึ่งเรียกว่า หุบศิลาเขียว 青石峪 (ชิงสือวี่) มีทางเข้าทางเดียว รอบด้านเป็นผาสูงชัน หากจุกช่องทางเข้าไว้ อย่างไรก็ออกมาไม่ได้ คงต้องเป็นที่นี่ ที่อื่นไม่กว้างขวางพอจะจุคนมากมาย
ส่วนที่ท่านแม่ทัพซ่งตั้งค่ายอยู่นั้นคือ เขาตู๋ลู่ 独鹿山 หน้าเขาเป็นที่ราบกว้างเหมาะทำการรบ หากอยู่บนยอดเขาจะเห็นกองทัพที่จะยกมาโดยรอบทิศ
หากท่านจะช่วยทัพที่ถูกล้อมในหุบศิลาเขียว คงต้องตีทัพที่ปิดปากทางไว้ เขาแห่งนั้นเป็นดงต้นไป่ 柏树 โดยเฉพาะที่ปากทางเข้าหุบศิลาเขียว มีต้นไป่ยักษ์อยู่สองต้นลักษณะเหมือนฉัตร เห็นได้จากรอบทิศ ทางเข้าอยู่ข้างต้นไป่นี้
อีกเรื่องที่ต้องระวังคือ เห้อถ่งจวินมีวิชาอาคม ท่านแม่ทัพซ่งต้องหาทางแก้เรื่องนี้ด้วย”
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่าพอได้เบาะแสแล้ว ก็คารวะลาสองพี่น้องหลิว แล้วรีบกลับค่ายมาพบซ่งเจียงในคืนนั้นเลย
ซ่งเจียงถามว่า “พวกท่านไปสืบข่าวได้อะไรมาบ้าง”
เซี่ยเจิน เซี่ยเป่ารายงานเรื่องที่พี่น้องสกุลหลิวบอกโดยละเอียด ซ่งเจียงจึงรีบตามเสธ.อู๋ย่งมาหารือ
ระหว่างนั้น ทหารมารายงานว่า
“ต้วนจิ่งจู้ สือหย่งพาไป๋เสิ้งกลับมา”
ซ่งเจียงว่า “ไป๋เสิ้งหายไปกับแม่ทัพหลู กลับมานี่ต้องมีอะไรผิดพลาด”
แล้วให้รีบตามตัวเข้ามาในกระโจม
ต้วนจิ่งจู้รายงานว่า “ข้ากับสือหย่งอยู่ริมห้วยบนเขาสูง เห็นห่อผ้าห่อใหญ่กลิ้งตกลงมาจากยอดเขา พวกข้าสองคนรีบตามไปดูที่ตีนเขา เห็นเสื้อสักหลาดคลุมห่อผ้าที่ห่อไว้มิดชิดใช้เชือกมัดไว้อยู่ข้างต้นไม้ แก้ออกมาก็พบไป๋เสิ้ง”
ไป๋เสิ้งรายงานว่า “ท่านหัวหน้าหลูกับพวกผู้น้องสิบสามคนกำลังรบอยู่นั้น ฟ้าเกิดมืดคลุ้มไม่เห็นแสงตะวัน แยกทิศไม่ออกว่าไหนเหนือใต้ออกตก ได้ยินแต่เสียงคนและม้าจึงบุกไปทางนั้น กลับหลงเข้าไปติดในที่คับขัน เป็นเขาสูงชันรอบด้านไม่มีทางออก เสบียงก็ไม่มี ทั้งกองทัพตกอยู่ในอันตราย ท่านหัวหน้าหลูจึงให้ผู้น้องกลิ้งลงมาจากยอดเขามาส่งข่าว จึงได้พบสือหย่งกับต้วนจิ่งจู้ พี่ท่านรีบนำกำลังไปช่วยเถิด ช้าไปคงไม่รอดทั้งกองทัพ”
ซ่งเจียงรีบจัดทัพในคืนนั้น ให้เซี่ยเจิน เซี่ยเป่านำทางไปหาต้นไป่ยักษ์ซึ่งคือทางเข้าหุบ แล้วกำจัดกองทัพที่ตั้งปิดปากทางให้ได้
กองทัพมาถึงตอนฟ้าสาง เห็นต้นไป่ยักษ์รูปร่างเหมือนฉัตรแต่ไกล เซี่ยเจิน เซี่ยเป่านำทางกองทัพมายังปากทางเข้าหุบเขา เห้อถ่งจวินให้ทหารแปรทัพตั้งขบวนรับ
สองพี่น้องเซี่ยชิงวิ่งออกหน้า ทั้งทัพซ่งกรูเข้าแก้ปากทางเข้า หลินชงควบม้าถึงก่อนเข้ารบกับเห้อไช 贺拆 ได้สองเพลงก็ก้มแทงทวนจากท้องม้า ถูกเห้อไชตกม้าตาย
ทหารราบเห็นทหารม้าชิงนำชัยไปเสียก่อนแล้ว จึงรีบวิ่งบุกมา พายุหมุนดำหลี่ขุยควงขวานคู่ไล่สับทหารเหลียว ตามมาด้วยจอมมารป่วนโลกาฝานยุ่ย มรณะเทพเป้าสวี้ นำทัพทหารโล่ของเซี่ยงชง หลีกุ่นตลุยสังหารเข้ากลางขบวนทัพเหลียว หลี่ขุยปะเข้ากับเห้อหยุน 贺云 ใช้ขวานฟันขาม้าขาด เห้อหยุนตกม้า หลี่ขุยปราดเข้าสับละเอียดทั้งคนทั้งม้า ทหารเหลียวกรูเข้ามา ฝานยุ่ย เป้าสวี้นำทหารโล่สกัดไว้
เห้อถ่งจวินเห็นพี่น้องสองคนตายต่อหน้า จึงบริกรรมคาถามนต์ดำ เกิดพายุคลั่ง เมฆดำก่อตัวปกคลุมเขา ปากทางเข้าหุบเขาเริ่มมืดคลุ้ม ขณะก่อตัวนั้น กงซุนเสิ้งที่มากับทัพซ่ง ก็ชักกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ร่ายมนต์บนหลังม้า แล้วตวาดว่า “จี๋ 疾” พายุกลับพัดเมฆดำสลายตัวไป แลเห็นตะวันแดงจ้าอีกครั้ง ทัพม้าทัพราบจึงบุกตลุยทัพเหลียว
เห้อถ่งจวินเห็นอาคมสิ้นผล ข้าศึกกระชับวงล้อมแน่นหนา จึงรีบควงอาวุธควบม้าบุกเข้ามา ทหารทั้งสองทัพเข้าตะลุมบอนกัน ทัพซ่งเจียงเป็นฝ่ายได้เปรียบตีทัพเหลียวแตกไม่รู้หนเหนือหนใต้ ทัพม้ารีบกวดไล่ ทัพราบรีบเข้ามากรุยทางเข้าหุบเขา เนื่องจากพวกทัพเหลียวนำหินเขียวมากองซ้อนกันอุดทางเข้าเอาไว้
พอเปิดทางสำเร็จ แก้เอาทัพหลูจวิ้นอี้ที่สะบักสะบอมออกมาได้ ซ่งเจียงสั่งการให้หยุดไล่ล่าข้าศึก แล้วถอยทัพกลับค่ายที่เขาตู๋ลู่
หลูจวิ้นอี้พอพบหน้าซ่งเจียงก็ร้องไห้โฮว่า “หากไม่ได้พี่ท่านมาช่วย พี่น้องคงตายกันหมด”
ซ่งเจียง หลูจวิ้นอี้ อู๋ย่ง กงซุนเสิ้งนำทัพกลับค่ายให้ทหารได้พักผ่อนเอาแรง
วันรุ่งขึ้น เสธ.อู๋ย่งเสนอว่า “ควรถือโอกาสนี้รุกเข้าตีอิวโจว เมื่ออิวโจวแตก เมืองเหลียวย่อมต้องยอมจำนน”
ซ่งเจียงจึงให้หลูจวิ้นอี้กับพี่น้องรวมสิบสามคนนำทัพกลับไปพักและรักษาเมืองจี้โจว ส่วนตนเองนำทัพที่เหลือออกจากเขาตู๋ลู่ มุ่งหน้าโจมตีอิวโจว
ตอนก่อนหน้า : หุบศิลาเขียว
ตอนถัดไป : ศึกเมืองอิวโจว
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
