อาการ “เจ็บ..ปวด ขา” ที่หาบาดแผล และสาเหตุไม่ได้ รุนแรงมากขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว จนน่าตกใจ
เตี่ยเจ็บปวดมากจนบางครั้งร้องครางฮือ ๆ หรือถึงกับตัวสั่น แม้จะยกสำรับอาหารไปให้ถึงในห้อง ก็แทบจะไม่แตะต้องเลย
ช่วงกลางวันลูก ๆ ต้องช่วยกันหามเตี่ยลงมาข้างล่าง ซึ่งอากาศค่อนข้างเย็นสบายไม่ร้อนอบอ้าวเหมือนชั้นบน ตอนค่ำจึงพากลับขึ้นไปนอน แต่เตี่ยก็ข่มตานอนไม่หลับไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน ยิ่งกินไม่ได้นอนไม่หลับแบบนี้ ก็ยิ่งอ่อนแอลงทั้งร่างกายและจิตใจ
ทุกคนกลุ้มอกกลุ้มใจแต่ก็หาทางแก้ไขไม่ได้