#2 TOB - บทที่ 1️⃣ Thao-เธาว์ (2) : #ขึ้นยาน_ออกเดินทางสู่ห้วงอวกาศอันไกลโพ้น
▪️ผู้แปล : อุดม
This enormous sphere ‘shimmered’ about ten metres from the ground. With no windows, no openings, no ladder, it appeared as smooth as the shell of an egg.
ทรงกลมมหึมานี้ ‘’ระยิบระยับ’ อยู่เหนือพื้นประมาณสิบเมตร ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีช่องเปิด ไม่มีบันได มันดูเรียบเหมือนเปลือกไข่
Thao signalled for me to follow her and we set out towards the machine. I remember that moment very well. During the short time we took in approaching the sphere, I was so excited that I lost control of my thoughts. A constant stream of images flashed through my mind, resembling a film in the ‘fast-forward’ mode. I saw myself relating this adventure to my family, and I saw again newspaper articles I had read on the subject of UFOs.
เธาว์ส่งสัญญาณให้ผมตามเธอไป และเราออกเดินไปทางยานนั้น ผมจำช่วงเวลานั้นได้ดีมาก ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่เราเดินเข้าไปใกล้ทรงกลมนั้น ผมตื่นเต้นมากจนควบคุมความคิดตัวเองไม่ได้ มีสายธารของภาพต่างๆแล่นผ่านความคิดผม เหมือนภาพยนตร์ที่ฉายแบบ ‘เร่งความเร็ว’ ผมเห็นตัวเองเล่าการผจญภัยครั้งนี้ให้ครอบครัวฟัง และผมเห็นบทความในหนังสือพิมพ์ที่เคยอ่านเกี่ยวกับ UFO อีกครั้ง
I remember a feeling of sadness sweep over me when I thought of my family whom I loved so much; I saw myself caught, as though in a trap, and it occurred to me that I might never see them again...
ผมจำได้ถึงความรู้สึกเศร้าที่แล่นผ่านตัวผมเมื่อนึกถึงครอบครัวที่ผมรักมาก ผมเห็นตัวเองติดกับดัก และนึกขึ้นมาว่าผมอาจจะไม่ได้เจอพวกเขาอีกแล้ว...
‘You have absolutely nothing to fear, Michel,’ said Thao. ‘Trust me. You will be reunited with your family very soon, and in good health.’
“คุณไม่ต้องกลัวอะไรเลย มิเชล” เธาว์พูด “เชื่อฉันเถอะ คุณจะได้กลับไปพบกับครอบครัวของคุณในเร็วๆนี้ และในสภาพที่แข็งแรงดีอีกด้วย”
I believe my mouth fell open in surprise, triggering in Thao a melodious laugh, such as is rarely heard among us Earthlings. That was the second time she had read my thoughts; the first time I thought might have been a coincidence, but this time there could be no doubt.
ผมเชื่อว่าปากของผมต้องอ้าค้างด้วยความประหลาดใจ ทำให้เธาว์หัวเราะเสียงไพเราะ เสียงหัวเราะในแบบที่แทบจะไม่เคยได้ยินในหมู่พวกเราชาวโลก นั่นเป็นครั้งที่สองที่เธออ่านความคิดของผมได้ ครั้งแรกผมคิดว่าอาจเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ครั้งนี้ไม่มีข้อสงสัยอีกต่อไป
When we arrived in close proximity to the sphere, Thao placed me in a position opposite her and about a metre’s distance away.
เมื่อเราไปถึงบริเวณใกล้ทรงกลม เธาว์จัดให้ผมยืนตรงข้ามกับเธอและห่างออกไปประมาณหนึ่งเมตร
‘Do not touch me under any pretext, Michel, whatever happens. Under any pretext - do you understand❓’
“ห้ามแตะตัวฉันไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ มิเชล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ - คุณเข้าใจไหม❓”
I was quite taken aback by this formal order, but I nodded.
ผมค่อนข้างตกใจกับคำสั่งที่เด็ดขาดนี้ แต่ก็พยักหน้ารับ
She placed her hand on a type of ‘medallion’ I had noticed earlier ‘attached’ at the height of her left breast, and with the other hand, she held what resembled a large biro which she unclasped from her belt.
เธอวางมือลงบน 'เหรียญตรา' ที่ผมสังเกตเห็นก่อนหน้านี้ซึ่ง ‘ติดอยู่’ ที่ระดับหน้าอกด้านซ้ายของเธอ และด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เธอถือสิ่งที่ดูคล้ายปากกาลูกลื่นขนาดใหญ่ซึ่งเธอปลดออกจากเข็มขัด
She pointed the ‘biro’ above our heads and in the direction of the sphere. I thought I saw a green beam of light flash from it but I couldn’t be sure. She then pointed the ‘biro’ at me, her other hand still on the ‘medallion’ and quite simply, we rose, simultaneously, towards the wall of the machine.
Just when I was sure we were going to collide with it, a portion of the hull retracted like an enormous piston in the core of a cylinder, revealing an opening, oval in shape, of about three metres in height.
เธอชี้ ‘ปากกา’ เหนือศีรษะของเราและชี้ไปในทิศทางของทรงกลม ผมคิดว่าผมเห็นลำแสงสีเขียววาบออกมาจากมัน แต่ผมไม่แน่ใจ จากนั้นเธอก็ชี้ ‘ปากกา’ มาที่ผม มืออีกข้างยังคงอยู่บน ‘เหรียญตรา’ และเราก็ลอยขึ้นพร้อมกันไปทางผนังของยานนั้น ตอนที่ผมแน่ใจว่าเราจะต้องชนกับมันแน่ๆ ส่วนหนึ่งของตัวเรือก็ถอยกลับเหมือนลูกสูบขนาดมหึมาในแกนกลางของกระบอกสูบ เผยให้เห็นช่องเปิดรูปไข่สูงประมาณสามเมตร
We regained our feet, Thao and I, on a type of landing inside the craft. She let go of her ‘medallion’ and with a dexterity that suggested she had done it often, she refastened her ‘biro’.
เรากลับมายืนบนเท้าของเรา ทั้งเธาว์และผม บนสิ่งที่เหมือนชานพักภายในยาน เธอปล่อยมือจาก ‘เหรียญตรา’ และด้วยความคล่องแคล่วที่บ่งบอกว่าเธอเคยทำสิ่งนี้อยู่บ่อยๆ เธอก็รัด ‘ปากกา’ กลับเข้าที่
‘Come. We can touch each other now,’ she said.
‘มาเถอะ ตอนนี้เราสามารถสัมผัสกันได้แล้ว’ เธอพูด
Taking me by the shoulder, she guided me towards a small blue light, so intense that I had almost to half close my eyes. I had never seen a colour like it on Earth. When we were almost below the light, the wall on which it was located ‘let us pass’. That is the only way to describe it.
From the way in which my mentor was leading me, I could have sworn I was going to have a handsome lump on my forehead, but we passed through the walls - like ghosts! Thao laughed heartily at the shocked expression on my face. That did me good. I remember that laugh - like a refreshing breeze and reassuring at a time when I was not feeling at ease.
เธอจับไหล่ผมและนำทางผมไปยังแสงสีฟ้าขนาดเล็ก ที่สว่างจ้าจนผมต้องหรี่ตาลง ผมไม่เคยเห็นสีแบบนี้บนโลกมาก่อน เมื่อเราอยู่เกือบจะใต้แสงนั้น ผนังที่มีแสงตั้งอยู่ก็ ‘ปล่อยให้เราผ่าน’ นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะอธิบายได้ จากวิธีที่ผู้แนะนำของผมพาผมไป ผมเกือบจะสาบานได้ว่าผมกำลังจะมีก้อนนูนงามๆ บนหน้าผาก แต่เราก็ผ่านผนังไปได้ - เหมือนผี❗ เธาว์หัวเราะอย่างสนุกสนานกับสีหน้าตกใจของผม ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกดี ผมจำเสียงหัวเราะนั้นได้ - เหมือนสายลมเย็นๆ และทำให้รู้สึกอุ่นใจในเวลาที่ผมรู้สึกไม่สบายใจนัก
I had often spoken with friends of ‘flying saucers’ and was persuaded that they did, in fact, exist - but when you are actually faced with the reality, so many questions cloud your brain that you think it will burst. Of course, deep down I was delighted.
From Thao’s manner towards me, I sensed that I had nothing to fear. However, she was not alone: I wondered what the others were going to be like. In spite of my fascination with this adventure, I still doubted if I would see my family again. Already, they seemed so far away, when only several minutes earlier I was in my own garden.
ผมเคยคุยกับเพื่อนๆเกี่ยวกับ ‘จานบิน’ และเชื่อมั่นว่ามันมีอยู่จริง - แต่เมื่อคุณเผชิญหน้ากับความเป็นจริง คำถามมากมายก็เข้ามาในสมองจนคุณคิดว่ามันจะระเบิด แน่นอนว่าลึกๆแล้วผมรู้สึกดีใจ จากท่าทีของเธาว์ที่มีต่อผม ผมรู้สึกได้ว่าผมไม่มีอะไรต้องกลัว อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้อยู่คนเดียวนี่สิ : ผมสงสัยว่าคนอื่นๆจะเป็นอย่างไร แม้จะหลงใหลในการผจญภัยครั้งนี้ แต่ผมก็ยังสงสัยว่าจะได้เจอครอบครัวอีกหรือไม่ ตอนนี้พวกเขาดูห่างไกลเหลือเกิน ทั้งที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ผมยังอยู่ในสวนของผมเองอยู่เลย
We were now ‘gliding’ at ground level along a tunnel-shaped corridor that led to a small room, the walls of which were of a yellow so intense that I had to close my eyes. The walls formed a vault - exactly as if we were inside an upturned bowl.
ตอนนี้เรากำลัง ‘เลื่อนไถล’ ไปตามระดับพื้นในทางเดินที่มีลักษณะเป็นอุโมงค์ซึ่งนำไปสู่ห้องเล็กๆที่มีผนังสีเหลืองสว่างจ้าจนผมต้องหลับตา ผนังโค้งเป็นรูปโดม - เหมือนกับว่าเราอยู่ในชามที่คว่ำอยู่พอดี
Thao covered my head with a helmet made from a transparent material and I found, by opening one eye, that this enabled me to tolerate the light.
เธาว์สวมหมวกที่ทำจากวัสดุโปร่งใสให้ผม และผมพบว่าเมื่อลืมตาข้างหนึ่ง มันช่วยให้ผมทนแสงนั้นได้
‘How do you feel❓’ she asked.
“คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง❓” เธอถาม
‘Better, thank you, but that light - how can you stand it?’
“ดีขึ้นแล้ว ขอบคุณ แต่แสงนั่น - คุณทนมันได้ยังไง❓”
‘It is not a light. It is just the present colour of the walls in this room.’
“มันไม่ใช่แสงไฟหรอก มันเป็นเพียงแค่สีปัจจุบันของผนังในห้องนี้”
‘Why ‘present’❓ Have you brought me here to repaint them❓’ I joked.
“ทำไมถึง ‘ปัจจุบัน’ ล่ะ❓ คุณพาผมมาที่นี่เพื่อทาสีใหม่หรอ❓” ผมพูดติดตลก
‘There is no paint. There are only vibrations, Michel. You still believe that you are in your Earthly universe, when you are not. You are now in one of our super long-range spacecraft, capable of travelling at several times the speed of light. We will be leaving soon, if you will lie down on this bunk..❓’
“ไม่มีสีให้ทาหรอก มีแค่การสั่นสะเทือนเท่านั้น มิเชล คุณยังคิดว่าคุณอยู่ในจักรวาลทางโลกิย์วิสัยของคุณ แต่ความจริงไม่ใช่ #ตอนนี้คุณอยู่ในยานอวกาศพิสัยไกลแบบพิเศษของเรา #ที่สามารถเดินทางด้วยความเร็วหลายเท่าของแสง เราจะออกเดินทางในไม่ช้า ถ้าคุณจะนอนลงบนเตียงนี้…”
There, in the centre of the room were two boxes - rather like coffins without lids. I stretched out in one of them and Thao in the other. I heard her speak in a language unfamiliar to me, but very harmonious. I wanted to lift myself up a little but couldn’t, being held by an unknown and invisible force. The yellow colour progressively disappeared from the walls, to be replaced by a blue that was certainly no less intense. The ‘paintwork’ had been redone...
ตรงกลางห้องมีกล่องสองใบ - ดูคล้ายโลงศพที่ไม่มีฝาปิด ผมเหยียดตัวนอนในกล่องหนึ่ง และเธาว์นอนในอีกกล่องหนึ่ง ผมได้ยินเธอพูดภาษาที่ผมไม่คุ้นเคย แต่ฟังดูไพเราะมาก ผมอยากยกตัวขึ้นมาเล็กน้อย แต่ทำไม่ได้ เพราะถูกยึดไว้ด้วยแรงที่มองไม่เห็นและไม่รู้จัก สีเหลืองค่อยๆหายไปจากผนัง แทนที่ด้วยสีฟ้าที่แน่นอนว่าไม่ได้จางไปกว่าเดิม ‘งานทาสี’ เสร็จสิ้นแล้ว...
One third of the room suddenly became dark and I noticed minute lights sparkling like stars.
หนึ่งในสามของห้องกลายเป็นความมืดในทันที และผมสังเกตเห็นแสงเล็กๆที่ระยิบระยับเหมือนดวงดาว
Thao’s voice was clear in the darkness. ‘These are stars, Michel. We have left Earth’s parallel universe and will be leaving your planet further and further behind, to take you to visit ours. We know you are going to be greatly interested in the journey, but also in our departure that will be quite slow, for your benefit.
เสียงของเธาว์ดังชัดเจนในความมืด “นั่นคือดวงดาวต่างๆ มิเชล เราได้ออกจากจักรวาลคู่ขนานของโลกแล้ว และจะออกห่างจากดาวเคราะห์ของคุณไปเรื่อยๆ เพื่อพาคุณไปเยี่ยมชมดาวของเรา เรารู้ว่าคุณจะสนใจการเดินทางนี้มาก และการออกเดินทางของเราจะค่อยๆช้าลงเพื่อประโยชน์ของคุณ”
‘We can watch on the screen you see in front of you.’
“เราสามารถดูได้บนจอที่คุณเห็นตรงหน้าคุณ”
‘Where is Earth❓’
“แล้วโลกอยู่ตรงไหน❓”
‘We still can’t see it, being almost directly above it, at approximately 10 000 metres altitude...’
“เรายังมองไม่เห็นมัน เพราะเราอยู่เกือบจะตรงเหนือมัน ที่ความสูงประมาณ 10,000 เมตร…”
Suddenly, a voice could be heard, speaking what seemed to be the same language Thao had used moments earlier. Thao answered briefly and then the voice spoke to me in French - excellent French (although the tone was more melodic than is typical) welcoming me aboard. It was very much the ‘welcome aboard’ of our airline companies, and I recall being quite amused by that - in spite of the unique situation in which I found myself.
ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้น พูดภาษาที่ดูเหมือนจะเป็นภาษาเดียวกับที่เธาว์ใช้เมื่อครู่ เธาว์ตอบสั้นๆ จากนั้นเสียงนั้นก็พูดกับผมเป็นภาษาฝรั่งเศส - ฝรั่งเศสที่ดีมาก (แม้ว่าน้ำเสียงจะไพเราะกว่าปกติ) กล่าวต้อนรับผมขึ้นยาน มันเหมือนกับ ‘ยินดีต้อนรับขึ้นเครื่อง’ ของสายการบินของเรามาก และผมจำได้ว่ารู้สึกขบขันกับเรื่องนั้น - แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ธรรมดาก็ตาม
At the same instant, I felt a very light movement of the air and it became cool, as though air-conditioned. Things began to happen quickly. On the screen, appeared what could only have been the sun. At first, it seemed to touch the edge of the Earth or, more precisely, South America, as I later learned.
Again, I wondered if I could be dreaming. Second by second America was shrinking. Australia couldn’t be seen, as the sun’s rays had not yet reached it. Now the contours of the planet could be distinguished, and we seemed to move around the globe, to a position above the North Pole. There, we changed direction, drawing away from Earth at an incredible speed.
ในขณะเดียวกัน ผมรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเบาๆของอากาศ และมันเย็นลง ราวกับมีเครื่องปรับอากาศ เหตุการณ์ต่างๆ เริ่มเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว บนจอปรากฏสิ่งที่ไม่อาจเป็นอื่นใดได้นอกจากดวงอาทิตย์ ในตอนแรก มันดูเหมือนแตะขอบของโลก หรือพูดให้ชัดเจนกว่านั้นคือ อเมริกาใต้ อย่างที่ผมได้รู้ภายหลัง
อีกครั้งที่ผมสงสัยว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือเปล่า วินาทีต่อวินาที อเมริกาค่อยๆหดเล็กลง ไม่สามารถมองเห็นออสเตรเลียได้ เพราะรังสีของดวงอาทิตย์ยังไปไม่ถึง ตอนนี้เห็นเส้นขอบของดาวเคราะห์ได้ชัดเจนขึ้น และเราดูเหมือนจะเคลื่อนที่ไปรอบโลก ไปยังตำแหน่งเหนือขั้วโลกเหนือ ที่นั่น เราเปลี่ยนทิศทาง ออกห่างจากโลกด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
Our poor Earth became a basketball, then a billiard ball until it finally disappeared - or almost - from the screen. Instead, my vision was filled with the sombre blue of space. I turned my head in Thao’s direction hoping for further explanation.
โลกใบน้อยๆของเรากลายเป็นลูกบาสเกตบอล แล้วก็เป็นลูกบิลเลียด จนในที่สุดก็หายไป - หรือเกือบหายไป - จากจอ ที่ถูกแทนที่ด้วยสีน้ำเงินมืดของอวกาศที่เต็มทัศนวิสัยของผม ผมหันหน้าไปทางเธาว์เพราะหวังว่าจะได้คำอธิบายเพิ่มเติม
‘Did you like that❓’
“คุณชอบมั้ย❓”
‘It was wonderful, but so fast - is it possible to travel at such a high speed❓’
“มันยอดเยี่ยมมาก แต่เร็วจัง - มันเป็นไปได้เหรอที่จะเดินทางด้วยความเร็วขนาดนั้น❓”
‘That was nothing, my dear friend. We ‘took off’ very gently. Only now are we travelling at full speed.’
“นั่นยังไม่เท่าไหร่หรอก เพื่อนรัก เราเพิ่ง ‘ทะยานขึ้น’ อย่างนุ่มนวลเท่านั้นเอง ตอนนี้เราถึงจะเดินทางด้วยความเร็วเต็มที่”
‘How fast❓’ I interrupted.
“เร็วแค่ไหนนะ❓” ผมขัดจังหวะ
‘Several times the speed of light.’
“เร็วกว่าความเร็วแสงหลายเท่า”
‘Of light❓ But how many times? It’s incredible❗ What about the light barrier❓’
“ความเร็วแสง❓ แต่กี่เท่ากันล่ะ❓ มันน่าเหลือเชื่อ❗ แล้วกำแพงแสงล่ะ❓”
‘I can well understand that it appears incredible to you. Not even your experts would believe it - it is, however, the truth.’
“ฉันเข้าใจดีว่ามันดูน่าเหลือเชื่อสำหรับคุณ แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญของคุณก็คงไม่เชื่อ - แต่นี่คือความจริง”
‘You say several times the speed of light, but how many times❓’
“คุณบอกว่าเร็วกว่าความเร็วแสงหลายเท่า แต่กี่เท่ากันแน่❓”
‘Michel, during this journey many things will be intentionally revealed to you - many things, but there will also be details to which you will not have access. The precise speed of our spacecraft is one such detail. I’m sorry, for I know it will disappoint you not to have your great curiosity for all things satisfied, but there will be so many new and interesting things for you to see and learn, that you must not mind too much when information is withheld from you.’
“มิเชล ในระหว่างการเดินทางนี้ หลายสิ่งจะถูกเปิดเผยให้คุณรู้อย่างตั้งใจ - หลายสิ่งเลย #แต่จะมีรายละเอียดบางอย่างที่คุณจะไม่สามารถเข้าถึงได้ ความเร็วที่แน่นอนของยานอวกาศของเราก็เป็นหนึ่งในรายละเอียดเหล่านั้น ฉันขอโทษ เพราะฉันรู้ว่ามันจะทำให้คุณผิดหวังที่ไม่ได้สนองความอยากรู้อยากเห็นของคุณ แต่จะมีสิ่งใหม่ๆ และน่าสนใจมากมายให้คุณได้เห็นและเรียนรู้ คุณต้องไม่รู้สึกแย่มากเกินไปเมื่อมีข้อมูลบางอย่างที่เราไม่สามารถเปิดเผยกับคุณได้”
Her manner indicated that the matter was closed and I didn’t insist further, sensing that to do so would have been rude.
ท่าทางของเธอบ่งบอกว่าประเด็นนี้จบแล้ว และผมก็ไม่ได้ยืนกรานต่อ รู้สึกว่าถ้าทำเช่นนั้นคงจะเสียมารยาท
‘Look’ she said to me. On the screen a coloured dot had appeared and was growing rapidly.
“ดูนั่นสิ” เธอบอกผม บนจอมีจุดสีปรากฏขึ้นและกำลังขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว
‘What is it❓’
“นั่นอะไร❓”
‘Saturn.’
“ดาวเสาร์”
The reader must forgive me if the descriptions I give are not as detailed as he/she might wish, but it must be understood that I had not yet recovered all my senses. I had seen so much in so short a time, and was somewhat ‘disoriented.’
ผู้อ่านต้องยกโทษให้ผมถ้าคำอธิบายที่ผมให้ไม่ละเอียดอย่างที่เขา/เธอต้องการ แต่ต้องเข้าใจว่าผมยังไม่ได้รวบรวมสติทั้งหมดกลับคืนมา ผมได้เห็นมากมายในเวลาอันสั้น และก็รู้สึก ‘สับสน’ อยู่บ้าง
As we approached, the famous Saturn grew rapidly larger on the screen. Its colours were wonderful - incomparable to anything I had ever seen on Earth. There were yellows, reds, greens, blues, oranges - within each colour, an infinite range of nuances mingled, separated, grew stronger then weaker, creating the famous rings and confined within them...
เมื่อเราเข้าใกล้ ดาวเสาร์อันโด่งดังก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็วบนจอ สีสันของมันงดงามมาก - เทียบไม่ได้กับสิ่งใดที่ผมเคยเห็นบนโลก มีสีเหลือง แดง เขียว น้ำเงิน ส้ม - ภายในแต่ละสี มีระดับสีที่หลากหลายไม่สิ้นสุดผสมผสานกัน แยกจากกัน เข้มขึ้นแล้วจางลง สร้างวงแหวนอันโด่งดังและถูกจำกัดอยู่ภายในนั้น...
It was an amazing spectacle, which filled more and more of our screen.
มันเป็นภาพที่น่าทึ่งมาก ซึ่งเต็มจอของเรามากขึ้นเรื่อยๆ
Realising I was no longer restrained by the force field, I wanted to remove my mask so as to see the colours better, but Thao signalled that I should do nothing.
เมื่อรู้ตัวว่าผมไม่ได้ถูกยึดด้วยสนามแรงอีกต่อไป ผมอยากถอดหน้ากากออกเพื่อจะได้เห็นสีต่างๆได้ชัดเจนขึ้น แต่เธาว์ส่งสัญญาณว่าผมไม่ควรทำอะไร
‘Where are the satellites❓’ I asked.
“ดาวบริวารอยู่ไหน❓” ผมถาม
‘You can see two, almost side by side towards the right of the screen.’
“คุณสามารถเห็นสองดวง เกือบจะอยู่เคียงข้างกันทางด้านขวาของจอ”
‘How far away are we❓’
“เราอยู่ห่างแค่ไหน❓”
‘We must be approximately 6 000 000 kilometres or perhaps more. They know exactly on the flight deck of course, but to give you a more precise estimate, I’d have to know whether our ‘camera’ is on full zoom or not.’
“เราคงอยู่ห่างประมาณ 6,000,000 กิโลเมตรหรืออาจจะมากกว่า แน่นอนว่าบนห้องนักบินพวกเขารู้แน่นอน แต่ถ้าจะให้ประมาณการที่แม่นยำกว่านี้ ฉันต้องรู้ก่อนว่า ‘กล้อง’ ของเราซูมเต็มที่หรือเปล่า”
Saturn suddenly disappeared from the left side of the screen, which filled again with the ‘colour’ of space.
ดาวเสาร์หายไปจากด้านซ้ายของจออย่างกะทันหัน และจอก็เต็มไปด้วย ‘สี’ ของอวกาศอีกครั้ง
I believe it was at that moment I felt exalted, as I never had before. It hit me that I was in the process of living an extraordinary adventure - and why❓ I had asked for nothing and had never contemplated the possibility (who would have dared❓) of experiencing such an adventure.
ผมเชื่อว่าเป็นในช่วงเวลานั้นเองที่ผมรู้สึกลิงโลดใจ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันทำให้ผมตระหนักว่าผมกำลังอยู่ในช่วงของการผจญภัยที่พิเศษสุดๆ - ทำไมนะหรือ❓ ผมไม่ได้ขออะไร และไม่เคยนึกถึงความเป็นไปได้ (ใครจะกล้านึก❓) ที่จะได้สัมผัสกับการผจญภัยแบบนี้
Thao got up. ‘You can do the same now, Michel.’ I obeyed and we found ourselves again, side by side in the centre of the cabin. It was only then, I noticed Thao no longer wore her helmet.
เธาว์ลุกขึ้น “ตอนนี้คุณทำแบบเดียวกันได้แล้ว มิเชล” ผมทำตาม และเราพบว่าตัวเองยืนเคียงข้างกันอีกครั้งตรงกลางห้องโดยสาร เพิ่งตอนนั้นเองที่ผมสังเกตว่าเธาว์ไม่ได้สวมหมวกของเธออีกต่อไป
‘Can you explain to me,’ I asked, ‘why just now, you were still wearing a helmet while I was able to accompany you without one, and yet now I have one while you don’t❓’
“คุณช่วยอธิบายให้ผมฟังได้มั้ย” ผมถาม “ทำไมเมื่อครู่คุณยังใส่หมวกอยู่ในขณะที่ผมสามารถอยู่กับคุณได้โดยไม่ต้องใส่ แต่ตอนนี้ผมกลับใส่อยู่ในขณะที่คุณไม่ได้ใส่❓”
‘It is very simple. We come from a planet bacteriologically different from Earth, which, for us, is a veritable culture medium. Thus, in order to contact you, I was obliged to take this basic precaution. You, yourself, were a danger to me but you are no longer.’
“มันง่ายมาก #พวกเรามาจากดาวเคราะห์ที่แตกต่างจากโลกในแง่ของแบคทีเรีย ซึ่งสำหรับเรา มันเป็นเหมือนอาหารเลี้ยงเชื้อที่แท้จริง ดังนั้น เพื่อที่จะติดต่อกับคุณ ฉันจำเป็นต้องใช้มาตรการป้องกันขั้นพื้นฐานนี้ ตัวคุณเองเป็นอันตรายต่อฉัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”
‘I don’t follow you.’
“ผมไม่เข้าใจ”
‘When you entered this cabin, the colour was too intense for you and I gave you the helmet you are now wearing, which was specially designed for you. Indeed, we were able to anticipate your reaction.
“ตอนที่คุณเข้ามาในห้องโดยสารนี้ สีมันเข้มเกินไปสำหรับคุณ และฉันให้หมวกที่คุณกำลังสวมอยู่ตอนนี้ ซึ่งถูกออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับคุณ จริงๆแล้วเราสามารถคาดการณ์ปฏิกิริยาของคุณได้
‘During the very short time the cabin was yellow and then blue, eighty percent of the dangerous bacteria in you was destroyed. Then perhaps you felt a coolness in the air, similar to when an air conditioner is working; this was another form of disinfection by...let’s call it radiation, although that is not the correct word - it cannot be translated into any Earth language.
In this way, I have been disinfected one hundred per cent, but you still have enough bacteria to harm us considerably. I am going to give you these two pills, and in three hours you will be able to consider yourself as ‘pure’ as one of us.’
“ในช่วงเวลาสั้นๆที่ห้องเป็นสีเหลืองและจากนั้นก็เป็นสีน้ำเงิน แบคทีเรียอันตรายในตัวคุณถูกทำลายไป 80% จากนั้นคุณอาจรู้สึกถึงความเย็นในอากาศ คล้ายกับตอนที่เครื่องปรับอากาศทำงาน นี่เป็นการฆ่าเชื้ออีกรูปแบบหนึ่งโดย... จะเรียกว่ามันรังสีก็ได้ แม้ว่าจะไม่ใช่คำที่ถูกต้องนัก - มันไม่สามารถแปลเป็นภาษาใดๆบนโลกได้ ด้วยวิธีนี้ ฉันได้รับการฆ่าเชื้อ 100% แต่คุณยังมีแบคทีเรียมากพอที่จะทำอันตรายพวกเราได้มาก ฉันจะให้ยาสองเม็ดนี้กับคุณ และในอีกสามชั่วโมง คุณจะถือว่า ‘บริสุทธิ์’ เหมือนกับพวกเราคนหนึ่ง”
As she spoke, she took a little box from beside her bunk, removed the pills and held them out to me, along with a test tube containing a liquid that I supposed to be water. I swallowed them both, lifting the base of my helmet to do so. Next ... well, everything happened very quickly and it was all very strange.
ขณะที่เธอพูด เธอหยิบกล่องเล็กๆจากข้างเตียงของเธอ นำยาออกมาและยื่นให้ผม พร้อมกับหลอดทดลองที่บรรจุของเหลวซึ่งผมคิดว่าเป็นน้ำ ผมกลืนทั้งสองอย่าง โดยยกส่วนฐานของหมวกขึ้นเพื่อทำเช่นนั้น จากนั้น... ทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและแปลกประหลาดมาก
Thao took me in her arms, put me on the bunk and removed my mask. I saw that happen from two or three metres from my body❗ I imagine that certain things in this book will seem incomprehensible to the unwarned reader, but I saw my body from a distance and I was able to move about in the room just by thought.
เธาว์อุ้มผมไว้ในอ้อมแขน วางผมลงบนเตียง และถอดหน้ากากของผมออก ผมเห็นเหตุการณ์นั้นจากระยะสองหรือสามเมตรจากร่างกายของผม❗ ผมคิดว่าบางสิ่งในหนังสือเล่มนี้จะดูเหลือเชื่อสำหรับผู้อ่านที่ไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อน แต่ผมเห็นร่างกายของผมจากระยะไกล และผมสามารถเคลื่อนที่ไปรอบๆห้องได้เพียงแค่คิดเท่านั้น
Thao spoke. ‘Michel, I know that you see me and hear me, but I am not able to see you myself, therefore I cannot look at you when I speak to you. Your Astral being has left your body. There is no danger in this - you needn’t worry. I know that this is the first time this has happened to you, and there are people who panic...
เธาว์พูดขึ้น “มิเชล ฉันรู้ว่าคุณเห็นและได้ยินฉัน แต่ตัวฉันเองไม่สามารถเห็นคุณได้ ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถมองคุณตอนที่พูดกับคุณ #ร่างแอสตรัล_ของคุณได้ออกจากร่างกายแล้ว ไม่มีอันตรายใดๆ - คุณไม่ต้องกังวล ฉันรู้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับคุณ และเคยมีคนที่ตื่นตระหนก...
‘I have given you a special drug in order to cleanse your body of all bacteria that is dangerous to us. I have also given you another drug that has caused your Astral being to leave your body - this will last three hours, the time it will take to purify you. In this way, you will be able to visit our spacecraft, without danger of contamination to us and without wasting time.’
“ฉันได้ให้ยาพิเศษกับคุณเพื่อชำระร่างกายของคุณจากแบคทีเรียทั้งหมดที่เป็นอันตรายต่อพวกเรา ฉันยังให้ยาอีกตัวที่ทำให้ร่างแอส ตรัล* ของคุณออกจากร่างกาย - มันจะคงอยู่สามชั่วโมง ซึ่งเป็นเวลาที่ต้องใช้ในการทำให้คุณบริสุทธิ์ ด้วยวิธีนี้ คุณจะสามารถเยี่ยมชมยานอวกาศของเราได้ โดยไม่มีอันตรายจากการปนเปื้อนต่อพวกเรา และไม่เสียเวลา”
*ร่างแอสตรัล (#Astral Body - กายทิพย์) ตามความเชื่อและแนวคิดทางจิตวิญญาณ คือร่างพลังงานหรือกายละเอียดที่แยกออกจากร่างกายทางกายภาพได้ มีลักษณะสำคัญดังนี้:
1. ลักษณะของร่างแอสตรัล:
- เป็นร่างพลังงานที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า
- สามารถเคลื่อนที่ผ่านวัตถุทางกายภาพได้
- ไม่ถูกจำกัดด้วยกฎทางกายภาพทั่วไป
- ยังคงเชื่อมต่อกับร่างกายผ่าน ‘เชือกเงิน’ (Silver Cord)
2. ความสามารถของร่างแอสตรัล:
- สามารถเดินทางไปยังที่ต่างๆ ได้ด้วยความคิด
- รับรู้สิ่งต่างๆ ได้แม้จะไม่มีร่างกายทางกายภาพ
- สามารถสื่อสารกับภพภูมิหรือมิติอื่นๆ ได้
- มีความรู้สึกและการรับรู้ที่ละเอียดอ่อนกว่าร่างกายปกติ
3. การแยกร่างแอสตรัล:
- อาจเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ เช่น ขณะหลับ
- สามารถเกิดจากการฝึกฝน เช่น การทำสมาธิ
- อาจเกิดจากการใช้สารเฉพาะ (เช่นในเรื่องที่เราอ่าน)
- บางครั้งเกิดในภาวะใกล้ตายหรือประสบการณ์เฉียดตาย
4. ข้อควรระวัง:
- ต้องมีการเชื่อมต่อกับร่างกายที่ปลอดภัย
- ไม่ควรอยู่ในสภาวะนี้นานเกินไป
- ควรอยู่ภายใต้การดูแลของผู้เชี่ยวชาญ
- ต้องมีสภาพจิตใจที่มั่นคง
ในเนื้อเรื่องที่เราอ่าน การแยกร่างแอสตรัลถูกใช้เป็นวิธีการที่ชาญฉลาดในการแก้ปัญหาเรื่องการปนเปื้อนของเชื้อโรค โดยทำให้ผู้เขียนสามารถสำรวจยานอวกาศได้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องการแพร่เชื้อ ในขณะที่ร่างกายกำลังได้รับการ ‘ทำให้บริสุทธิ์’ อยู่ -ผู้แปล-
As strange as it seems, I found this quite natural - and I followed her. It was fascinating. She arrived in front of a panel that slid open to let us pass into one chamber after another. I was following at some distance and each time, if the panel had already closed by the time I reached it - I quite simply passed through it.
แม้จะดูแปลกประหลาด แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ - และผมก็ตามเธอไป มันน่าหลงใหล เธอมาถึงแผงหนึ่งที่เลื่อนเปิดให้เราผ่านเข้าไปในห้องต่างๆทีละห้อง ผมตามมาในระยะห่างระดับหนึ่ง และทุกครั้ง ถ้าแผงปิดไปแล้วตอนที่ผมไปถึง - ผมก็แค่เดินทะลุผ่านมันไปได้เลย
Finally, we reached a circular room, about 20 metres in diameter, in which there were at least a dozen ‘astronauts’ - all women and all about Thao’s size. Thao approached a group of four who were seated in enormous, comfortable-looking armchairs, arranged in a circle. When she sat down in a vacant seat, the four heads turned towards her questioningly. She almost seemed to take delight in making them wait: finally she spoke.
ในที่สุด เราก็มาถึงห้องทรงกลม กว้างประมาณ 20 เมตร ซึ่งมีนักบินอวกาศอย่างน้อยสิบสองคน - ทั้งหมดเป็นผู้หญิงและมีขนาดตัวเท่าๆกับเธาว์ เธาว์เข้าไปหากลุ่มสี่คนที่นั่งอยู่ในเก้าอี้ขนาดใหญ่ที่ดูสบาย จัดเรียงเป็นวงกลม เมื่อเธอนั่งลงบนที่นั่งที่ยังว่าง ทั้งสี่หันหน้ามามองเธอด้วยความสงสัย เธอดูเหมือนจะสนุกกับการปล่อยให้พวกเขารอ: ในที่สุดเธอก็พูด
I was again charmed to hear that language - the assonance was quite new to me, and the intonations so harmonious one would have thought they were singing. They all seemed to be greatly interested in Thao’s report. I supposed they were speaking of me, believing correctly that I was the main purpose of their mission.
ผมรู้สึกหลงใหลอีกครั้งที่ได้ยินภาษานั้น - เสียงกังวานเป็นสิ่งใหม่สำหรับผม และการเน้นเสียงช่างไพเราะราวกับพวกเขากำลังร้องเพลง พวกเขาทุกคนดูสนใจรายงานของเธาว์มาก ผมเดาว่าพวกเขากำลังพูดถึงผม เชื่อว่าผมเป็นจุดประสงค์หลักของภารกิจของพวกเขา
When Thao stopped, the questions streamed forth, and two other astronauts joined the group. The discussion swelled and developed a tone of increased excitement.
เมื่อเธาว์หยุด คำถามก็หลั่งไหลออกมา และนักบินอวกาศอีกสองคนก็เข้าร่วมกลุ่ม การสนทนาพุ่งพรวดและพัฒนาเป็นโทนที่ตื่นเต้นมากขึ้น
Not understanding a word of what was being said, and having noticed on entering three people positioned in front of screens displaying 3-dimensional images, more or less vividly coloured, I approached to discover that this must certainly be the control room of the spacecraft. Being invisible made it even much more interesting since each person was performing her duties without being disturbed, or even distracted, by my presence.
เนื่องจากไม่เข้าใจคำพูดใดๆที่กำลังพูดกัน และสังเกตเห็นคนสามคนที่อยู่หน้าจอที่แสดงภาพสามมิติ มีสีสันมากบ้างน้อยบ้าง ผมเข้าไปใกล้เพื่อค้นพบว่านี่ต้องเป็นห้องควบคุมของยานอวกาศแน่ๆ การที่มองไม่เห็นตัวผมยิ่งทำให้น่าสนใจมากขึ้น เพราะแต่ละคนกำลังทำหน้าที่ของตนโดยไม่ถูกรบกวน หรือแม้แต่เสียสมาธิ จากการมีผมอยู่
On a screen bigger than the rest, I was able to discern dots - some larger than others and some brighter, which moved steadily and without interruption in their prescribed directions, several towards the left of the screen and others towards the right.
บนจอที่ใหญ่กว่าจอที่เหลือ ผมสามารถเห็นจุดต่างๆ - บางจุดใหญ่กว่าจุดอื่น และบางจุดสว่างกว่า ซึ่งเคลื่อนที่อย่างสม่ำเสมอและไม่หยุดในทิศทางที่กำหนดไว้ หลายจุดมุ่งไปทางซ้ายของจอ และจุดอื่นๆ มุ่งไปทางขวา
Their speed increased as they grew on the screen and finally exited from it. Their colours were often brilliant and extraordinarily beautiful, ranging from subtle tones to a blinding yellow, like the light from our sun.
ความเร็วของพวกมันเพิ่มขึ้นเมื่อขยายใหญ่ขึ้นบนจอและสุดท้ายก็หายออกไปจากจอ สีของพวกมันมักจะสดใสและสวยงามอย่างน่าทึ่ง ตั้งแต่โทนสีนุ่มนวลไปจนถึงสีเหลืองจ้าเหมือนแสงจากดวงอาทิตย์ของเรา
I soon realised that these were the planets and suns among which we were navigating, and I was absolutely fascinated by their silent progression across the screen. I can’t say how long I had been watching them, when suddenly a strange sound filled the cabin - a sound which was soft and at the same time, insistent, and which was accompanied by many flashing lights.
ไม่นานผมก็ตระหนักว่าสิ่งเหล่านี้คือดาวเคราะห์และดวงอาทิตย์ที่เรากำลังเดินทางผ่าน และผมรู้สึกหลงใหลอย่างที่สุดกับการเคลื่อนที่อย่างเงียบงันของพวกมันข้ามจอ ผมไม่สามารถบอกได้ว่าผมดูพวกมันอยู่นานแค่ไหน เมื่อจู่ๆเสียงแปลกประหลาดก็ดังเต็มห้องโดยสาร - เสียงที่นุ่มนวลและในขณะเดียวกันก็ยืนกราน และมาพร้อมกับไฟกะพริบมากมาย
The effect was immediate. The astronauts that had been talking with Thao now approached the control post and each took a seat that seemed to be personally assigned to her. Everyone’s eyes were fixed attentively on the screens.
ผลตอบสนองเกิดขึ้นทันที นักบินอวกาศที่กำลังคุยกับเธาว์ตอนนี้เข้าไปที่จุดควบคุมและแต่ละคนก็นั่งลงบนที่นั่งที่ดูเหมือนจะถูกกำหนดไว้เป็นการส่วนตัวสำหรับพวกเธอ ดวงตาทุกคู่จ้องมองที่จออย่างตั้งใจ
Right in the middle of these large monitors, I began to distinguish an enormous mass that is difficult to describe. Let me say only that it was round in form and blue-grey in colour. It remained immobile in the centre of each screen.
ตรงกลางของจอภาพขนาดใหญ่เหล่านี้ ผมเริ่มเห็นมวลขนาดมหึมาที่ยากจะอธิบาย ขอบอกเพียงว่ามันมีรูปทรงกลมและมีสีเทาอมฟ้า มันอยู่นิ่งตรงกลางของทุกจอ
In the room, all was silent. The general attention was focused on three astronauts in command of oblong-shaped pieces of equipment resembling in some ways, our computers.
ในห้อง ทุกอย่างเงียบสงัด ความสนใจทั้งหมดจดจ่อที่นักบินอวกาศสามคนที่ควบคุมอุปกรณ์รูปทรงยาวที่คล้ายคลึงกับคอมพิวเตอร์ของเราในบางแง่
Suddenly, covering a huge area of what I believed was a wall of the cabin I was stupefied to see an image of New York - no❗ That’s Sydney, I said to myself, and yet the bridge is different...was it even a bridge❓
ทันใดนั้น ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ของสิ่งที่ผมเชื่อว่าเป็นผนังห้องโดยสาร ผมตกตะลึงที่เห็นภาพของนิวยอร์ก - ไม่สิ❗ นั่นคือซิดนีย์ ผมบอกตัวเอง แต่สะพานมันต่างออกไป... มันใช่สะพานไหมนั่น❓
My surprise was such that I had to ask Thao, at whose side I was standing. I had forgotten however, that I was no longer in my physical body and no one could hear me. I was able to hear Thao and others commenting on what they were seeing but, not understanding their language, it didn’t get me far.
I was convinced though, that Thao had not lied to me and therefore we had well and truly left Earth behind. My mentor had explained we were travelling at several times the speed of light...and I had seen Saturn pass by and later, what I took to be planets and suns - so had we come back, and why?❓
ความประหลาดใจของผมมีมากจนต้องถามเธาว์ ที่ผมยืนอยู่ข้างๆ อย่างไรก็ตาม ผมลืมไปว่าผมไม่ได้อยู่ในร่างกายทางกายภาพแล้วและไม่มีใครได้ยินผม ผมสามารถได้ยินเธาว์และคนอื่นๆแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาเห็น แต่เนื่องจากไม่เข้าใจภาษาของพวกเขา มันก็ไม่ช่วยให้ผมเข้าใจมากขึ้น
อย่างไรก็ตาม ผมเชื่อมั่นว่าเธาว์ไม่ได้โกหกผมและเราได้ทิ้งโลกไว้เบื้องหลังแล้วจริงๆ ผู้แนะนำของผมได้อธิบายว่าเรากำลังเดินทางด้วยความเร็วหลายเท่าของแสง... และผมได้เห็นดาวเสาร์ผ่านไปและต่อมาก็เห็นสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นดาวเคราะห์และดวงอาทิตย์ - แล้วเรากลับมาแล้วหรือ และทำไมเราถึงกลับมา❓
Thao spoke aloud and in French, which caused all heads to turn in her direction.
เธาว์พูดดังๆเป็นภาษาฝรั่งเศส ซึ่งทำให้ทุกคนหันมามองทางเธอ
‘Michel, we are stationed above the planet Arèmo X3 which is almost twice the size of planet Earth, and as you can see on the screen, quite similar to your world.
“มิเชล เรากำลังอยู่เหนือ #ดาวเคราะห์อาเรโม_X3 #ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าดาวเคราะห์โลกเกือบสองเท่า และอย่างที่คุณเห็นบนจอ มันค่อนข้างคล้ายกับโลกของคุณ
‘I can’t explain at any length our current mission as I am required to participate in the operation, but I will do so later. To put you on the right track, I will tell you that our mission concerns atomic radiation such as you know on Earth’.
“ฉันไม่สามารถอธิบายภารกิจปัจจุบันของเราได้อย่างละเอียด เพราะฉันต้องเข้าร่วมในการปฏิบัติการ แต่ฉันจะอธิบายให้ฟังภายหลัง เพื่อให้คุณเข้าใจเบื้องต้น ฉันจะบอกว่าภารกิจของเราเกี่ยวข้องกับ #การแผ่รังสีปรมาณูเช่นเดียวกับที่คุณรู้จักบนโลก”
Everyone seemed preoccupied: each knew exactly what to do and when to do it. We were stationary. The large panel projected an image of the centre of a town. The reader should understand that this large panel was in fact, no more than an immense television screen, projecting an image in relief so real, we could have been looking out the window of a tall building.
ทุกคนดูเหมือนจะหมกมุ่นอยู่กับงาน: แต่ละคนรู้แน่ชัดว่าต้องทำอะไรและเมื่อไหร่ พวกเราอยู่นิ่งๆ จอภาพขนาดใหญ่ฉายภาพของใจกลางเมือง ผู้อ่านควรเข้าใจว่าจอภาพขนาดใหญ่นี้แท้จริงแล้วไม่ใช่อะไรมากไปกว่าจอโทรทัศน์ขนาดมหึมา ที่ฉายภาพสามมิติที่สมจริงมากจนเราอาจกำลังมองออกไปจากหน้าต่างของตึกสูงก็ได้
My attention turned to another smaller screen being monitored by two of my ‘hostesses’. On this panel I could see our spacecraft, as I had already seen it in our parallel universe. As I watched, I was surprised to see, slightly below the middle of our vessel, a small sphere ejected, like an egg from a hen.
Once outside, this sphere accelerated rapidly towards the planet below. As it disappeared from view, another sphere emerged in the same manner, and then a third. I noticed each sphere was being monitored on separate screens by different groups of astronauts.
ความสนใจของผมหันไปยังจออีกจอหนึ่งที่เล็กกว่า ซึ่งมี ‘เจ้าภาพ’ สองคนของผมกำลังเฝ้าดูอยู่ บนจอนี้ผมเห็นยานอวกาศของเรา เหมือนที่ผมเคยเห็นมันในจักรวาลคู่ขนานของเรา ขณะที่มอง ผมรู้สึกประหลาดใจที่เห็นทรงกลมขนาดเล็กถูกปล่อยออกมาจากใต้กึ่งกลางยานเล็กน้อย เหมือนไข่ที่ออกมาจากแม่ไก่
เมื่อออกมาแล้ว ทรงกลมนี้ก็เร่งความเร็วอย่างรวดเร็วมุ่งสู่ดาวเคราะห์เบื้องล่าง เมื่อมันลับสายตาไป ทรงกลมอีกลูกก็ปรากฏออกมาในลักษณะเดียวกัน แล้วก็ตามด้วยลูกที่สาม ผมสังเกตว่าทรงกลมแต่ละลูกถูกเฝ้าติดตามบนจอแยกกันโดยกลุ่มนักบินอวกาศที่ต่างกัน
The descent of the spheres could now be easily followed on the large panel. The distance should have made them invisible in quite a short time but they remained in sight and I deduced that the camera had to have an extraordinarily powerful ‘zoom’. Indeed, the effect of the zoom was so strong that the first sphere disappeared from the right of the panel and the second from the left.
We could now only see the middle one and followed its descent to the ground quite clearly. It stopped in the centre of an immense square, situated among apartment buildings. There it hovered, as though suspended several metres from the ground. The other spheres were monitored in the same detail. One was above a river that flowed through the town, and the other hovered above a hill, near the city.
การลดระดับลงของทรงกลมเหล่านี้สามารถเห็นได้ชัดบนจอใหญ่แล้วตอนนี้ ระยะทางควรจะทำให้พวกมันมองไม่เห็นในเวลาอันสั้น แต่พวกมันยังคงอยู่ในสายตา และผมคาดเดาว่ากล้องจะต้องมีระบบ ‘ซูม’ ที่ทรงพลังมากเป็นพิเศษ
จริงๆแล้ว ผลของการซูมนั้นแรงมากจนทรงกลมลูกแรกหายไปทางขวาของจอ และลูกที่สองหายไปทางซ้าย ตอนนี้เราเห็นแค่ลูกกลางเท่านั้น และติดตามการลดระดับลงสู่พื้นดินได้อย่างชัดเจน มันหยุดอยู่กลางจัตุรัสขนาดมหึมา ท่ามกลางตึกอพาร์ตเมนต์ ที่นั่นมันลอยนิ่ง ราวกับถูกแขวนอยู่เหนือพื้นดินหลายเมตร ทรงกลมอื่นๆก็ถูกติดตามด้วยรายละเอียดเช่นเดียวกัน หนึ่งลูกอยู่เหนือแม่น้ำที่ไหลผ่านเมือง และอีกลูกลอยอยู่เหนือเนินเขาใกล้เมือง
Unexpectedly, the panel projected a new image. I could now distinctly see the doors of the apartment buildings, or rather, the doorways, for where doors should have been, were gaping openings.
อย่างไม่คาดคิด จอฉายภาพใหม่ ตอนนี้ผมเห็นประตูของตึกอพาร์ตเมนต์อย่างชัดเจน หรือพูดให้ถูกคือช่องประตู เพราะตรงที่ที่ควรจะมีประตู กลับเป็นช่องโหว่กว้าง
I remember clearly that, until then, I had not realised how odd this town was...
ผมจำได้อย่างชัดเจนว่า จนถึงตอนนั้น ผมยังไม่ได้ตระหนักว่าเมืองนี้แปลกประหลาดแค่ไหน...
Nothing had moved...
ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลย…
➖➖➖(((จบบทที่ 1)))➖➖➖
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
