#3 TOB - บทที่ 2️⃣ Atomic destruction (1) : #ArèmoX3
▪️ผู้แปล : อุดม (แอดมิน)
บทที่ 2️⃣ #Atomic_destruction —#กัมมันตภาพรังสีทำลายล้าง
A single word can impart what was being reflected from the panel: ‘Desolation’. The street we were observing, piece by piece, was cluttered with ‘mounds’ generally arranged one behind the other. Some stood apart while others lay right in the middle of the openings to the buildings. Imperceptibly, the camera zoomed closer and I soon understood that these ‘mounds’ had to be vehicles - vehicles that were somewhat similar in shape to flat-bottomed boats.
คำเพียงคำเดียวที่สามารถสื่อถึงสิ่งที่สะท้อนจากจอภาพคือ : ‘ความรกร้างว่างเปล่า’ ถนนที่เรากำลังสังเกตไปทีละส่วนนั้นเต็มไปด้วย ‘กองพะเนิน’ ที่เรียงรายต่อกันไป บางส่วนแยกออกจากกัน ในขณะที่บางส่วนนอนอยู่กลางทางเข้าอาคาร กล้องค่อยๆซูมเข้าอย่างแทบไม่รู้สึก และในไม่ช้าผมก็เข้าใจว่า ‘กองพะเนิน’ เหล่านี้ต้องเป็นยานพาหนะ - ยานพาหนะที่มีรูปร่างคล้ายเรือท้องแบน
Around me, the astronauts were attending to their desks. From each sphere emerged a long tube that descended slowly towards the surface. When the end of the tube touched the ground, a little cloud of dust rose, and I realised that the vehicles too were covered in a thick blanket of dust, rendering them formless and unrecognisable.
Of course, the sphere that hovered above the river had its tube in the water. My attention was now riveted on the panel, for the scene was quite fascinating - one had the exact impression of being in the street.
รอบๆตัวผม บรรดานักบินอวกาศกำลังดูแลโต๊ะควบคุมของพวกเขา จากทรงกลมแต่ละลูกมีท่อยาวที่ค่อยๆเลื่อนลงสู่พื้นผิว เมื่อปลายท่อแตะพื้น เมฆฝุ่นเล็กๆลอยขึ้น และผมก็ตระหนักว่ายานพาหนะเหล่านั้นถูกปกคลุมด้วยผ้าห่มฝุ่นหนา ทำให้ไร้รูปร่างและไม่สามารถจำแนกได้ แน่นอนว่าทรงกลมที่ลอยอยู่เหนือแม่น้ำมีท่อจุ่มอยู่ในน้ำ ตอนนี้ความสนใจของผมจดจ่ออยู่ที่จอภาพ เพราะภาพที่เห็นนั้นน่าหลงใหล - ราวกับว่าเราอยู่บนถนนนั้นจริงๆ
My attention was especially drawn to a darkened place in the entrance of a huge building. I could have sworn something moved...
ความสนใจของผมถูกดึงดูดไปที่จุดมืดบริเวณทางเข้าของอาคารใหญ่แห่งหนึ่ง ผมกล้าสาบานได้ว่ามีบางสิ่งเคลื่อนไหว…
I also felt there was a certain agitation among the astronauts. Abruptly, and with a series of jerks, the ‘thing’ emerged into the light. I was horrified by what I saw. As for my ‘hostesses’, apart from some utterances spoken more quickly, and a few exclamations in which emotion could be discerned, I must say that they didn’t really seem surprised. However, what we were seeing so clearly on the panel was a horrible cockroach, about two metres long and 80 centimetres high.
ผมยังรู้สึกได้ถึงความกระวนกระวายบางอย่างในหมู่นักบินอวกาศ ทันใดนั้น ด้วยการกระตุกเป็นจังหวะ ‘เจ้าสิ่งนั้น ก็โผล่ออกมาสู่แสงสว่าง ผมรู้สึกสยองกับสิ่งที่เห็น สำหรับ ‘เจ้าภาพ’ ของผม นอกจากคำพูดบางประโยคที่เร็วขึ้น และเสียงอุทานที่แฝงไปด้วยอารมณ์แล้ว ผมต้องบอกว่าพวกเขาดูไม่ได้ประหลาดใจมากนัก อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เราเห็นอย่างชัดเจนบนจอภาพคือ #แมลงสาบที่น่าสยดสยอง ยาวประมาณ 2 เมตรและสูง 80 เซนติเมตร (😳)
The reader will certainly have seen, at one time or another, these nasty little insects we have on Earth, particularly in hot climates, living in cupboards and damp places.
ผู้อ่านคงเคยเห็นแมลงตัวเล็กๆที่น่ารังเกียจเหล่านี้บนโลกมาบ้างแล้ว โดยเฉพาะในภูมิอากาศร้อนชื้น ที่อาศัยอยู่ในตู้เก็บของและในที่ชื้นแฉะ
You will agree that they are loathsome, but the biggest would be no more than five centimetres in length. Imagine then, one with the dimensions I have just described. It was truly an abomination.
คุณคงเห็นด้วยว่าพวกมันน่ารังเกียจ แต่ตัวที่ใหญ่ที่สุดก็ยาวไม่เกินห้าเซนติเมตร ลองจินตนาการดูว่าจะเป็นอย่างไรเมื่อเห็นตัวที่มีขนาดอย่างที่ผมเพิ่งอธิบายไป มันเป็นสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนอย่างแท้จริง
The tube from the sphere began to retract, yet was still a metre from the ground when suddenly, the creature hurried forward to attack this thing which moved. Untrustingly, it stopped again, when from under the building, a veritable swarm of the creatures emerged, spilling one over the other. Just then, a ray of intense blue light beamed from the sphere and swept over the group, reducing it instantly to carbonised dust. A cloud of black smoke hid the entrance to the building from view.
ท่อจากทรงกลมเริ่มหดตัวกลับ แต่ยังอยู่ห่างจากพื้นหนึ่งเมตรเมื่อจู่ๆสิ่งมีชีวิตนั้นก็รีบเข้ามาโจมตีสิ่งที่เคลื่อนไหวนี้ ด้วยความไม่ไว้วางใจ มันหยุดอีกครั้ง เมื่อจากใต้อาคาร ฝูงสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นทะลักออกมา ไหลทับกันไปมา ทันใดนั้น ลำแสงสีฟ้าเข้มพุ่งออกมาจากทรงกลมและกวาดผ่านกลุ่มนั้น เปลี่ยนให้กลายเป็นฝุ่นคาร์บอนในทันที ควันดำก้อนหนึ่งบดบังทางเข้าอาคารจากสายตา
My curiosity further aroused, I watched the other screens, but they indicated no problems. The sphere from the river was returning towards us, and the sphere on the hill retracted its tube, moved a little higher and lowered the tube again, along with a second cylinder above the sphere. I had guessed, of course, that the astronauts were collecting samples of soil, water and air.
Being in Astral body, I couldn’t ask Thao any questions; in any case, she seemed quite busy conferring with two of the ‘hostesses. The spheres began climbing towards us and were soon ready to be ‘reabsorbed’ by our spacecraft.
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เพิ่มขึ้น ผมมองดูจอภาพอื่นๆ แต่ไม่พบปัญหาใดๆ ทรงกลมจากแม่น้ำกำลังกลับมาหาเรา และทรงกลมบนเนินเขาก็หดท่อกลับ เคลื่อนสูงขึ้นเล็กน้อย แล้วหย่อนท่อลงมาอีกครั้งพร้อมกับกระบอกที่สองเหนือทรงกลม ผมเดาได้แน่นอนว่านักบินอวกาศกำลังเก็บตัวอย่างดิน น้ำ และอากาศ เนื่องจากอยู่ในร่างแอสตรัล (กายทิพย์) ผมไม่สามารถถามคำถามใดๆกับเธาว์ได้ อีกอย่าง เธอดูยุ่งอยู่กับการปรึกษากับ ‘เจ้าภาพ’ อีกสองคน ทรงกลมเริ่มไต่ขึ้นมาหาเราและพร้อมที่จะถูก ‘ดูดกลับ’ เข้าสู่ยานอวกาศของเรา
When the operation was complete, Thao and the two astronauts mentioned took their places opposite their respective desks. Instantly, the images we received on the panel and screens changed completely.
เมื่อปฏิบัติการเสร็จสิ้น เธาว์และนักบินอวกาศสองคนที่กล่าวถึงก็เข้าประจำที่หน้าโต๊ะของพวกเขา ทันใดนั้น ภาพที่เราได้รับจากจอภาพและหน้าจอก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
I understood we were leaving when each one took her place. I observed that all the astronauts had a similar posture in their seats that intrigued me. I later learned that a force field restrained them exactly as a security harness would have restrained a stuntman on Earth.
ผมเข้าใจว่าเรากำลังจะออกเดินทางเมื่อทุกคนเข้าประจำที่ ผมสังเกตเห็นว่านักบินอวกาศทุกคนมีท่าทางคล้ายกันในที่นั่งซึ่งทำให้ผมสงสัย ภายหลังผมได้เรียนรู้ว่าสนามพลังยึดพวกเขาไว้เหมือนกับที่เข็มขัดนิรภัยจะยึดนักแสดงผาดโผนบนโลก
The suns illuminated the planet through a reddish fog. We had left by then, and I assumed we were following the contour of the planet, at the same altitude. In fact, we could see a desert-like area passing by, dissected by dry riverbeds that sometimes crossed each other at right angles. It occurred to me they might be canals, or at least had been man made.
ดวงอาทิตย์ส่องแสงผ่านหมอกสีแดงลงมายังดาวเคราะห์ เราออกเดินทางแล้ว และผมคิดว่าเรากำลังบินตามเส้นขอบของดาวเคราะห์ที่ระดับความสูงเดิม จริงๆแล้ว เราเห็นพื้นที่คล้ายทะเลทรายผ่านไป มีร่องแม่น้ำแห้งตัดผ่านกันเป็นมุมฉาก ผมนึกว่ามันอาจเป็นคลอง หรืออย่างน้อยก็เคยถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์
The panel revealed images of a town apparently intact, then it disappeared and the screen went blank. The vessel had obviously gained speed in flying over the planet, as the images on the smaller screens, showing a lake or inland sea, flashed by quickly. Suddenly, several exclamations were heard and we immediately slowed down. The panel was turned on and presented a close-up of the lake. We stopped.
จอภาพแสดงภาพเมืองที่ดูเหมือนยังคงสภาพสมบูรณ์ จากนั้นก็หายไปและจอก็ดับลง ยานเห็นได้ชัดว่าเพิ่มความเร็วขึ้นขณะบินเหนือดาวเคราะห์ เพราะภาพบนจอเล็กๆที่แสดงทะเลสาบหรือทะเลภายในผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น มีเสียงอุทานหลายเสียงดังขึ้นและเราก็ชะลอความเร็วลงทันที จอภาพถูกเปิดและแสดงภาพระยะใกล้ของทะเลสาบ เราหยุด
We could clearly see a portion of the coast and, beyond some large rocks by the lake, we could make out cube-like structures which I imagined to be habitations. As soon as we had stopped, the spheres began their operations again, just as they had earlier.
เราเห็นส่วนหนึ่งของชายฝั่งได้อย่างชัดเจน และเลยจากก้อนหินใหญ่ๆริมทะเลสาบ เราเห็นโครงสร้างทรงลูกบาศก์ซึ่งผมคิดว่าน่าจะเป็นที่อยู่อาศัย ทันทีที่เราหยุด ทรงกลมก็เริ่มปฏิบัติการอีกครั้ง เหมือนกับที่ทำก่อนหน้านี้
We received some excellent shots taken from one of the spheres that hovered above the beach at a height I judged to be 40 to 60 metres from the ground. Its tube extended right to the shore. Very clearly, it transmitted a scene of a group of human beings... Indeed, at first sight, they were identical to people found on Earth.
เราได้รับภาพถ่ายที่ยอดเยี่ยมจากทรงกลมหนึ่งที่ลอยอยู่เหนือชายหาด ที่ความสูงซึ่งผมประเมินว่าประมาณ 40 ถึง 60 เมตรจากพื้น ท่อของมันยื่นลงไปถึงชายฝั่ง มันถ่ายทอดภาพกลุ่มมนุษย์อย่างชัดเจน... จริงๆแล้ว เมื่อแรกเห็น พวกเขาดูเหมือนกับผู้คนที่พบบนโลกทุกประการ
We had a very close view. In the middle of the panel appeared the face of a woman of uncertain age. She had brown skin, with long black hair that fell to her breasts. As we could see on another screen, she was quite naked. Only her face appeared to be deformed - she was Mongoloid.
เรามีภาพระยะใกล้มาก กลางจอภาพปรากฏใบหน้าของผู้หญิงที่ดูอายุไม่แน่ชัด เธอมีผิวสีน้ำตาล ผมยาวสีดำที่ตกลงมาถึงหน้าอก จากที่เราเห็นในจออื่น เธอเปลือยกาย มีเพียงใบหน้าที่ดูผิดรูป - #เธอมีลักษณะชนชาติมองโกลอยด์
When I saw her, I didn’t realise she was deformed, I simply assumed we had to contend with a race of humans only slightly different from our own - as science fiction writers like to describe them - all twisted, with big ears or such like. Still, we had other shots and, in this group, the men and women seemed to resemble the Polynesian race. It was, however, obvious that more than half of these people were either deformed or eaten away by what appeared to be leprosy.
เมื่อผมเห็นเธอ ผมไม่ได้ตระหนักว่าเธอผิดรูป ผมเพียงแต่คิดว่าเราต้องเผชิญกับเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่แตกต่างจากพวกเราเพียงเล็กน้อย - อย่างที่นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ชอบบรรยาย - ทั้งหมดบิดเบี้ยว มีหูใหญ่หรือลักษณะคล้ายๆกัน อย่างไรก็ตาม เรามีภาพอื่นๆ และในกลุ่มนี้ #ชายและหญิงดูคล้ายกับเชื้อชาติโพลินีเชียน แต่เห็นได้ชัดว่ามากกว่าครึ่งของคนเหล่านี้มีความผิดปกติหรือถูกกัดกร่อนด้วยสิ่งที่ดูเหมือนโรคเรื้อน
They were looking towards the sphere and gesticulating, appearing to be greatly agitated. Many more were emerging from the cubic constructions which proved to be their habitations, and on which I will elaborate a little.
พวกเขามองมาที่ทรงกลมและโบกไม้โบกมือ ดูเหมือนจะตื่นเต้นมาก มีคนมากมายออกมาจากสิ่งก่อสร้างทรงลูกบาศก์ซึ่งพิสูจน์แล้วว่าเป็นที่อยู่อาศัยของพวกเขา ซึ่งผมจะอธิบายเพิ่มเติมเล็กน้อย
These structures closely resembled the ‘blockhaus’ of the Second World War, to which had been added very thick chimneys (installed, I supposed, for the ventilation of the buildings) which only seemed to rise about one metre above the ground. These blockhaus were all built with the same orientation and the people emerging from them, did so by openings on the sides which were in shadow...
โครงสร้างเหล่านี้คล้ายกับ ‘บังเกอร์’ ในสงครามโลกครั้งที่สอง ที่มีปล่องควันหนามากเพิ่มเข้ามา (ผมคิดว่าติดตั้งไว้สำหรับระบายอากาศของอาคาร) ซึ่งดูเหมือนจะสูงขึ้นไปเพียงหนึ่งเมตรเหนือพื้นดิน บังเกอร์เหล่านี้ถูกสร้างในทิศทางเดียวกันทั้งหมด และผู้คนที่ออกมาจากมัน ออกมาทางช่องเปิดด้านข้างที่อยู่ในเงา…
Without warning, I felt myself drawn backwards away from the panel. Rapidly, I passed through several partitions until I found myself once again, in the cabin where my physical being lay stretched out on the bunk, just as I had left it.
โดยไม่มีการเตือน ผมรู้สึกถูกดึงถอยหลังออกจากจอภาพ อย่างรวดเร็ว ผมผ่านผนังหลายชั้นจนกระทั่งพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในห้องที่ร่างกายของผมนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง เหมือนตอนที่ผมจากมา
Instantly, everything was completely black. How well I remember the unpleasant sensation that followed❗ My limbs felt like lead and when I tried to move them, it was as if I was paralysed. I could not understand what prevented me from moving. I must confess I panicked a little and wished with all my heart that I might leave my physical body again, but I couldn’t do that either.
ทันใดนั้น ทุกอย่างก็มืดสนิท ผมจำความรู้สึกไม่สบายที่ตามมาได้ดี❗ แขนขาของผมรู้สึกหนักอึ้ง และเมื่อผมพยายามขยับ มันเหมือนกับว่าผมเป็นอัมพาต ผมไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้ผมเคลื่อนไหวไม่ได้ ผมต้องยอมรับว่าผมตื่นตระหนกเล็กน้อยและปรารถนาสุดหัวใจที่จะออกจากร่างกายอีกครั้ง แต่ผมก็ทำไม่ได้เช่นกัน
I don’t know how much time elapsed before the cabin gradually became suffused with the most restful blue-green light. Finally Thao entered, wearing a different suit.
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก่อนที่ห้องค่อยๆเรืองแสงสีฟ้าอมเขียวที่ช่วยให้ผ่อนคลาย ในที่สุดเทาก็เข้ามา สวมชุดที่แตกต่างออกไป
‘I am sorry to have made you wait, Michel, but just as your physical body recalled you, it was impossible for me to come and help you.’
‘ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอ มิเชล แต่ตอนที่ร่างกายของคุณเรียกคุณกลับ ฉันไม่สามารถมาช่วยคุณได้’
‘Don’t apologise, I understand perfectly,’ I interrupted, ‘but I believe I have a problem - I can’t move. I’m sure something in me is disconnected.’
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ผมเข้าใจดี” ผมพูดแทรก “แต่ผมคิดว่าผมมีปัญหา - ผมขยับตัวไม่ได้ ผมแน่ใจว่ามีบางอย่างในตัวผมหลุดออก”
She smiled and put her hand just beside mine, undoubtedly operating a control mechanism, and immediately I was freed.
เธอยิ้มและวางมือข้างๆมือผม เห็นได้ชัดว่ากำลังควบคุมกลไกบางอย่าง และทันใดนั้นผมก็เป็นอิสระ
‘Again, a thousand apologies, Michel. I should have pointed out to you the spot where the control cell for the security harness is found. All the seats, beds or bunks are equipped with them, and they are automatically activated when occupied if there is the least possibility of danger.
“ขอโทษอีกครั้งนะ มิเชล ฉันควรจะบอกคุณเกี่ยวกับจุดที่มีเซลล์ควบคุมเข็มขัดนิรภัย ที่นั่ง เตียง หรือเตียงนอนทุกตัวมีอุปกรณ์เหล่านี้ และมันจะทำงานโดยอัตโนมัติเมื่อมีคนใช้งาน หากมีความเป็นไปได้ว่าจะเกิดอันตรายแม้เพียงเล็กน้อย
‘When the vessel arrives in a dangerous area, the three security computers cause the closing of the force fields, to use their proper name. When the danger has passed they automatically release them.
“เมื่อยานเข้าสู่พื้นที่อันตราย คอมพิวเตอร์นิรภัยทั้งสามเครื่องจะทำให้ ‘สนามพลัง’ นั่นคือชื่อที่ถูกต้องของมัน ปิดการทำงาน เมื่อพ้นจากอันตราย มันจะปลดล็อกโดยอัตโนมัติ
‘At the same time, if we do want to be released in a zone deemed dangerous, or even if we simply want to change position, we have only to pass a hand or just a finger in front of the cell and the force field is immediately neutralised. When we return to our seats, we will be automatically restrained again.
“ในขณะเดียวกัน ถ้าเราต้องการปลดล็อกในพื้นที่ที่ถือว่าอันตราย หรือแม้แต่เพียงต้องการเปลี่ยนท่า เราเพียงแค่ผ่านมือหรือนิ้วมือหน้าเซลล์ และสนามพลังก็จะถูกยกเลิกทันที เมื่อเรากลับไปที่นั่งของเรา เราจะถูกยึดไว้โดยอัตโนมัติอีกครั้ง
‘Now, I’m going to ask you to go and change - I’ll show you where. In the room, you will see an open trunk where you can put your clothes -in fact, all that you are wearing apart from the glasses. You’ll find a suit there, which you are to put on before meeting me back here.’
“ตอนนี้ ฉันจะขอให้คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้า - ฉันจะแสดงให้คุณเห็นว่าอยู่ตรงไหน ในห้องนั้น คุณจะเห็นหีบที่เปิดอยู่ซึ่งคุณสามารถวางเสื้อผ้าของคุณได้ - จริงๆแล้วทุกอย่างที่คุณสวมใส่ยกเว้นแว่นตา คุณจะพบชุดอยู่ที่นั่น ซึ่งคุณต้องสวมใส่ก่อนกลับมาพบฉันที่นี่”
Thao bent down and taking my hand, she helped me up. I was really quite stiff. I went into the small room she had pointed out, undressed completely and put on the suit, which fitted me perfectly. This was surprising, given that, in spite of my 178 centimetres in height, I was a dwarf compared with my hostesses.
เธาว์ก้มลงและจับมือผม เธอช่วยผมลุกขึ้น ผมรู้สึกเมื่อยมาก ผมเข้าไปในห้องเล็กๆที่เธอชี้ให้ดู ถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมดและสวมชุดที่อยู่ในหีบ ซึ่งพอดีกับตัวผมอย่างน่าประหลาด นี่เป็นเรื่องน่าแปลกใจ เพราะถึงแม้ผมจะสูง 178 เซนติเมตร แต่ผมก็เป็นเพียงคนแคระเมื่อเทียบกับเจ้าภาพของผม
A short time later, back in the cabin, Thao handed me something in the form of a bracelet, which was actually a pair of enormous glasses.
ครู่ต่อมา กลับมาที่ห้องโดยสาร เธาว์ส่งบางอย่างในรูปแบบกำไลข้อมือให้ผม ซึ่งจริงๆแล้วเป็นแว่นตาขนาดใหญ่
A little like motorcycle goggles, they were strongly tinted. At her request, I put them on, but to do so, I was obliged to remove my own glasses, as they would have been crushed by this larger pair. They fitted exactly into the shape of my eye sockets.
คล้ายกับแว่นตาขี่มอเตอร์ไซค์ มันมีเลนส์สีเข้ม ตามคำขอของเธอ ผมสวมมัน แต่เพื่อที่จะทำเช่นนั้น ผมจำเป็นต้องถอดแว่นตาของผมออก เพราะมันจะถูกบดด้วยแว่นตาคู่ใหญ่นี้ มันพอดีกับรูปทรงเบ้าตาของผมพอดี
‘A last precaution,’ she said.
“ข้อควรระวังสุดท้าย” เธอพูด
Lifting her hand towards the partition, she in some way released a certain mechanism, for the intense light reappeared and I felt the intensity in spite of the strong glasses. I was again aware of the current of cool air.
เธอยกมือขึ้นไปทางผนัง ปลดกลไกบางอย่าง เพราะแสงจ้าปรากฏขึ้นอีกครั้งและผมรู้สึกถึงความเข้มของมันแม้จะสวมแว่นตาสีเข้ม ผมรู้สึกถึงกระแสลมเย็นได้อีกครั้ง
The lights went out. The air current could no longer be felt, but Thao did not move, appearing to be waiting for something. Eventually a voice was heard and she removed my large tinted glasses. I replaced them with my own and she asked that I follow her. We took the same route as when I followed her in Astral body, and we found ourselves again, in the command room.
ไฟดับลง ไม่รู้สึกถึงกระแสลมอีกต่อไป แต่เธาว์ยังไม่ขยับ ดูเหมือนกำลังรอบางอย่าง ในที่สุดก็มีเสียงดังขึ้นและเธอถอดแว่นตาสีเข้มออกจากตาผม ผมสวมแว่นตาของผมแทนและเธอขอให้ผมตามเธอไป เราเดินตามเส้นทางเดียวกับตอนที่ผมตามเธอในร่างแอสตรัล (กายทิพย์) และเราพบว่าตัวเองอยู่ในห้องบังคับการอีกครั้ง
One of the older astronauts (I say older but perhaps I should instead say ‘more serious’ as they all appeared to be about the same age) signalled briefly to Thao who took me to a seat in front of the panel and asked that I stay there. She quickly rejoined her colleague and I realised they were very busy.
หนึ่งในนักบินอวกาศที่อาวุโสกว่า (ผมพูดว่าอาวุโสกว่าแต่บางทีผมควรพูดว่า ‘จริงจังกว่า’ เพราะพวกเขาทุกคนดูเหมือนมีอายุเท่าๆกัน) ส่งสัญญาณสั้นๆให้เธาว์ ซึ่งพาผมไปยังที่นั่งหน้าจอภาพและขอให้ผมอยู่ตรงนั้น เธอรีบกลับไปหาเพื่อนร่วมงานและผมตระหนักว่าพวกเขากำลังยุ่งมาก
As for me, I began checking whether I could in fact free myself from the force field. As soon as I sat down, I was effectively plastered to my seat - a feeling I did not like at all.
สำหรับผม ผมเริ่มตรวจสอบว่าผมสามารถปลดปล่อยตัวเองจากสนามพลังได้จริงหรือไม่ ทันทีที่นั่งลง ผมถูกตรึงติดกับที่นั่งอย่างมีประสิทธิภาพ - ความรู้สึกที่ผมไม่ชอบเลย
Moving my hand slightly, I found I was immediately liberated for as long as my hand remained in front of the cell.
เมื่อขยับมือเล็กน้อย ผมพบว่าผมได้รับอิสระทันทีตราบเท่าที่มือของผมอยู่หน้าเซลล์
The panel relayed an image of about 500 people standing on the shore and quite near the ‘blockhaus’. Thanks to the close-ups possible with our cameras, we had an excellent view of these people, who were quite naked, from the oldest down to the youngest.
Again, I could see many of them were either deformed or sporting ugly wounds. They were all gesturing towards the spheres taking sand and soil samples, but no one approached. The strongest looking men were holding what appeared to be machetes or sabres. They seemed to be watching something.
จอภาพถ่ายทอดภาพผู้คนประมาณ 500 คนยืนอยู่บนชายฝั่งและค่อนข้างใกล้กับ ‘บังเกอร์’ ด้วยภาพระยะใกล้จากกล้องของเรา เราเห็นผู้คนเหล่านี้อย่างชัดเจน ซึ่งเปลือยกายทั้งหมด ตั้งแต่คนแก่ที่สุดจนถึงเด็กที่สุด อีกครั้ง ผมเห็นว่าหลายคนมีความผิดปกติหรือมีบาดแผลน่าเกลียด พวกเขาทั้งหมดโบกมือไปทางทรงกลมที่กำลังเก็บตัวอย่างทรายและดิน แต่ไม่มีใครเข้ามาใกล้ ผู้ชายที่ดูแข็งแรงที่สุดถืออาวุธที่ดูเหมือนมีดพร้าหรือดาบ พวกเขาดูเหมือนกำลังจ้องมองบางสิ่ง
I felt pressure on my shoulder and turned round, surprised. It was Thao. She smiled at me and I clearly remember appreciating, for the first time, the beauty and nobility of her face.
ผมรู้สึกถึงแรงกดบนไหล่และหันกลับไปด้วยความประหลาดใจ มันคือเธาว์ เธอยิ้มให้ผมและผมจำได้ชัดเจนว่าเป็นครั้งแรกที่ผมได้ชื่นชมความงามและความสง่างามของใบหน้าเธอ
I have already mentioned her hair, which was long and silky, golden-blond in colour, which fell to her shoulders and framed a face that was perfectly oval in shape. She had a large, slightly protruding forehead.
ผมได้กล่าวถึงผมของเธอแล้ว ที่ยาวและนุ่มเป็นเงา สีบลอนด์ทอง ตกลงมาถึงไหล่และล้อมกรอบใบหน้าที่มีรูปไข่สมบูรณ์แบบ เธอมีหน้าผากกว้างและยื่นออกมาเล็กน้อย
Her blue-mauve eyes and long curled lashes would have been the envy of many women on our planet. Her eyebrows curved upwards, similar to the wings of a seagull, adding a unique charm. Under her eyes, which sparkled and sometimes teased, was her nose, well-proportioned and slightly flat at the bottom, which accentuated a sensual mouth. When she smiled, she revealed perfect teeth - so perfect, one could believe they were false. (This would have surprised me.)
The chin, well-shaped but slightly angular, suggested a wilful determination that was somewhat masculine, but this did not detract from its charm. A faint shadow of hair above her upper lip could have spoiled this perfect face, were it not blond.
ดวงตาสีฟ้าอมม่วงและขนตายาวงอนของเธอคงจะทำให้ผู้หญิงหลายคนบนโลกของเราอิจฉา คิ้วของเธอโค้งขึ้นคล้ายปีกนกนางนวล ช่วยเพิ่มเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ ใต้ดวงตาที่เป็นประกายและบางครั้งก็ดูล้อเล่น คือจมูกที่ได้สัดส่วนและแบนเล็กน้อยที่ปลาย ซึ่งเน้นริมฝีปากที่เย้ายวน เมื่อเธอยิ้ม เธอเผยฟันที่สมบูรณ์แบบ - สมบูรณ์แบบจนคนอาจคิดว่าเป็นฟันปลอม (ซึ่งทำให้ผมประหลาดใจ)
คางที่มีรูปทรงดีแต่เป็นเหลี่ยมเล็กน้อย บ่งบอกถึงความมุ่งมั่นที่ดูเป็นชายหน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ลดทอนเสน่ห์ลง เงาขนอ่อนๆเหนือริมฝีปากบนอาจทำลายใบหน้าที่สมบูรณ์แบบนี้ หากมันไม่ใช่สีบลอนด์
‘I see you already know how to free yourself from the force field, Michel.’
“ฉันเห็นว่าคุณรู้วิธีปลดปล่อยตัวเองจากสนามพลังแล้วนะ มิเชล”
I was about to reply, when an almost general exclamation made us turn our eyes to the panel.
ผมกำลังจะตอบ เมื่อเสียงอุทานเกือบพร้อมกันทำให้เราหันไปมองที่จอภาพ
The people on the beach were surging back en masse towards the habitations and dived inside in one big rush, while a line of men had been formed armed with sabres or picks, facing the most incredible ‘thing’ I could ever have imagined.
ผู้คนบนชายหาดกำลังถอยกลับไปยังที่อยู่อาศัยเป็นกลุ่มใหญ่และปราดเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว ในขณะที่แถวของผู้ชายที่ถืออาวุธเหมือนดาบหรือขวานได้ก่อตัวขึ้น เผชิญหน้ากับ ‘สิ่ง’ ที่น่าเหลือเชื่อที่สุดที่ผมเคยจินตนาการ
A group of red ants, each the size of a cow, were rushing from behind the rocks onto the beach. They moved quicker than horses in gallop.
#กลุ่มมดแดง_แต่ละตัวขนาดเท่ากับวัว กำลังวิ่งออกมาจากหลังก้อนหินสู่ชายหาด พวกมันเคลื่อนที่เร็วกว่าม้าควบ
The armed men kept glancing behind, as if to compare the speed at which the people scrambled to safety, with the advance of the ants. Already, the latter were near - too near...
ผู้ชายที่ถืออาวุธคอยมองกลับไปข้างหลัง ราวกับกำลังเปรียบเทียบความเร็วระหว่างผู้คนที่รีบหนีเอาตัวรอด กับการรุกคืบของฝูงมด ตอนนี้พวกมันอยู่ใกล้เข้ามาแล้ว - ใกล้เกินไป…
The men faced them bravely as, with only a second’s hesitation, the first beast attacked. We could distinguish the mandibles clearly - each the size of a man’s arm. At first, the creature feigned, enabling the man to strike with his sabre, but he slashed only air.
Immediately, the mandibles encircled his waist, severing him cleanly in two. Another pair of ants helped the first to shred him, while the rest launched their assault on the fleeing combatants, gaining rapidly on them - too rapidly...
ผู้ชายเผชิญหน้ากับพวกมันอย่างกล้าหาญ เมื่อสัตว์ตัวแรกโจมตีหลังจากลังเลเพียงวินาทีเดียว เราเห็นกรามของมันได้อย่างชัดเจน - แต่ละข้างมีขนาดเท่ากับแขนมนุษย์ แรกเริ่มมันแกล้งทำท่า ทำให้ชายคนนั้นฟันดาบ เขาฟันถูกแต่อากาศ ทันใดนั้น กรามก็รัดรอบเอวเขา ตัดร่างเขาออกเป็นสองท่อนอย่างหมดจด มดอีกคู่หนึ่งช่วยตัวแรกฉีกร่างเขา ในขณะที่ที่เหลือเริ่มโจมตีนักรบที่กำลังหนี ไล่ตามพวกเขาอย่างรวดเร็ว - เร็วเกินไป…
From the sphere, an electric-blue beam of unbearable intensity shot out, just as the ants were upon the men. The creatures were struck dead, one after the other, with amazing precision and effectiveness. Curls of smoke rose from the burnt flesh of the animals strewn over the ground, their enormous legs convulsing in a last spasm.
จากทรงกลม ลำแสงไฟฟ้าสีฟ้าที่เข้มจนทนไม่ไหวพุ่งออกมา ในจังหวะที่มดกำลังจะถึงตัวผู้ชาย พวกมันถูกสังหารทีละตัว ด้วยความแม่นยำและประสิทธิภาพที่น่าทึ่ง ควันลอยขึ้นจากเนื้อที่ไหม้ของสัตว์ที่นอนเกลื่อนพื้น ขาขนาดมหึมาของพวกมันชักกระตุกเป็นครั้งสุดท้าย
The beam continued its devastation among the ants, instantly and systematically annihilating the giant insects. They must have known instinctively that they could not match this almost supernatural force and fled in retreat.
ลำแสงยังคงทำลายล้างในหมู่มดต่อไป กำจัดแมลงยักษ์อย่างฉับพลันและเป็นระบบ พวกมันคงรู้ด้วยสัญชาตญาณว่าไม่สามารถต่อกรกับพลังที่เหนือธรรมชาตินี้ได้และถอยหนีกลับไป
Everything had happened so quickly. Thao was still at my side, her face reflecting disgust and sadness, rather than anger.
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก เธาว์ยังคงอยู่ข้างๆผม ใบหน้าของเธอสะท้อนความรังเกียจและความเศร้า มากกว่าความโกรธ
Another glance at the panel revealed a new scene - of the sphere pursuing the ants in their hasty retreat, not only with the camera, but also with the deadly beam. The rest of the swarm, which I estimated to comprise six or seven hundred, were being decimated. Not one was left alive.
มองที่จอภาพอีกครั้งซึ่งเผยให้เห็นภาพใหม่ - ทรงกลมไล่ตามมดที่กำลังถอยหนีอย่างรีบร้อน ไม่เพียงแต่ด้วยกล้องเท่านั้น แต่ยังด้วยลำแสงมรณะด้วย ฝูงมดที่เหลือ ซึ่งผมประเมินว่ามีประมาณหกถึงเจ็ดร้อยตัว กำลังถูกทำลายล้าง ไม่มีตัวใดรอดชีวิต
The sphere returned to its earlier position above the beach and produced a special tool with which it combed through the carcasses. I could see one of the astronauts seated at her desk, talking into her computer. This prompted me to ask Thao if she was supervising the work being carried out.
ทรงกลมกลับสู่ตำแหน่งเดิมเหนือชายหาดและใช้เครื่องมือพิเศษหวีค้นซากศพ ผมเห็นนักบินอวกาศคนหนึ่งนั่งที่โต๊ะของเธอ พูดกับคอมพิวเตอร์ นี่ทำให้ผมถามเธาว์ว่าเธอกำลังควบคุมงานที่กำลังดำเนินอยู่ใช่หรือไม่
‘At the moment, yes, for this work was not originally scheduled. We are taking samples of these creatures, pieces of lung in particular, in order to analyse them. We think that certain types of radiation have produced this mutant form of creature. In fact, ants do not have lungs but the only logical explanation for their sudden gigantism is...’
“ในตอนนี้ ใช่ เพราะงานนี้ไม่ได้ถูกวางแผนไว้แต่แรก เรากำลังเก็บตัวอย่างของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ โดยเฉพาะชิ้นส่วนของปอด เพื่อนำไปวิเคราะห์ #เราคิดว่ารังสีบางชนิดได้ทำให้เกิดการกลายพันธุ์ของสิ่งมีชีวิตในรูปแบบนี้ จริงๆแล้วมดไม่มีปอด แต่คำอธิบายที่เป็นเหตุเป็นผลเพียงอย่างเดียวสำหรับความมหึมาที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันนี้คือ…”
Thao stopped short. The camera was relaying a picture of the men now re-emerging form their shelters, gesticulating wildly at the sphere. They were holding their arms open-wide and prostrating themselves on the ground. They repeated this pattern.
เธาว์หยุดกะทันหัน กล้องกำลังถ่ายทอดภาพของผู้ชายที่กำลังออกมาจากที่หลบภัย โบกมือไปมาอย่างบ้าคลั่งใส่ทรงกลม พวกเขากางแขนออกกว้างและก้มกราบลงกับพื้น พวกเขาทำซ้ำแบบนี้หลายครั้ง
‘Can they see this vessel❓’ I asked.
“พวกเขาเห็นยานลำนี้ไหม❓” ผมถาม
‘No. We are at an altitude of 40 000 metres, and, further, there are presently three layers of cloud between the planet and us. On the other hand, they can see our satellite and I think it is to that they are addressing these gestures of gratitude.’
“ไม่ เราอยู่ที่ระดับความสูง 40,000 เมตร และยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้มีเมฆสามชั้นระหว่างดาวเคราะห์กับเรา อีกอย่าง พวกเขาเห็นดาวเทียมของเราได้ และฉันคิดว่าพวกเขากำลังแสดงท่าทางขอบคุณต่อสิ่งนั้น”
‘Perhaps they take the sphere to be a God which has saved them from ruin?’
“บางทีพวกเขาอาจคิดว่าทรงกลมนั้นเป็นพระเจ้าที่ช่วยพวกเขาให้รอดพ้นจากหายนะ❓”
‘It’s quite possible.’
“เป็นไปได้”
‘Can you tell me what is happening? Who are these people?’
“คุณช่วยบอกผมได้ไหมว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น❓ คนพวกนี้เป็นใคร❓”
‘It would take too long to explain to you, Michel, especially now with so much activity in the vessel, but I can satisfy your curiosity by explaining briefly.
“อธิบายให้คุณฟังตอนนี้คงต้องใช้เวลานาน มิเชล โดยเฉพาะตอนนี้ที่มีกิจกรรมอยู่มากมายในยาน แต่ฉันจะตอบสนองความอยากรู้ของคุณด้วยการอธิบายสั้นๆ
‘These people are, in a way, the descendants of certain ancestors of people existing still on your planet. In fact, a group of their ancestors peopled a continent on the planet Earth about 250 000 of your Earth years ago. Here, they possessed a civilisation which was very advanced but, having raised enormous political barriers between themselves, they finally destroyed themselves, 150 years ago, with the atom.’
“#คนเหล่านี้เป็นเหมือนลูกหลานของบรรพบุรุษบางกลุ่มของผู้คนที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลกของคุณ จริงๆแล้ว #กลุ่มบรรพบุรุษของพวกเขาได้เข้าไปตั้งถิ่นฐานในทวีปหนึ่งบนโลก เมื่อประมาณ 250,000 ปีของโลกที่ผ่านมา ที่นี่ #พวกเขามีอารยธรรมที่ก้าวหน้ามาก #แต่หลังจากที่สร้างกำแพงทางการเมืองขนาดมหึมาระหว่างกัน #ในที่สุดพวกเขาก็ทำลายตัวเอง_เมื่อ_150_ปีที่แล้ว_ด้วยพลังปรมาณู”
‘Do you mean - a total nuclear war❓’
“คุณหมายถึง - #สงครามนิวเคลียร์ครั้งใหญ่❓”
‘Yes, brought about by chain reaction. We come, from time to time, to take samples in order to study the degree of radiation still existing in various regions.
Sometimes too, just as a few moments ago, we help them.’
“ใช่แล้ว #สิ่งที่คุณเห็นเกิดจากปฏิกิริยาลูกโซ่ #เรามาที่นี่เป็นครั้งคราวเพื่อเก็บตัวอย่างเพื่อศึกษาระดับรังสีที่ยังคงมีอยู่ในภูมิภาคต่างๆ บางครั้งเราก็ช่วยพวกเขาด้วย เหมือนเมื่อสักครู่นี้”
‘But they must take you to be God himself after what you did just now!❗’
“แต่พวกเขาต้องคิดว่าคุณเป็นพระเจ้าเองแน่ๆ หลังจากสิ่งที่คุณทำเมื่อกี้❗”
Thao smiled and nodded her head. ‘Ah yes, that’s certainly true, Michel. They take us to be gods, exactly as, on your planet, certain of your ancestors also took us to be gods. Still, they talk of us...
เธาว์ยิ้มและพยักหน้า “อ่า ใช่ นั่นเป็นความจริงแน่นอน มิเชล พวกเขาคิดว่าเราเป็นพระเจ้า #เหมือนกับที่บนโลกของคุณ_บรรพบุรุษบางคนของคุณก็คิดว่าเราเป็นพระเจ้าเช่นกัน พวกเขายังคงพูดถึงเรา…”
I must have shown complete surprise, as Thao threw me a look of amusement.
ผมคงแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมาอย่างเต็มที่ เพราะ เธาว์มองผมด้วยสายตาขบขัน
‘I told you a moment ago that my explanation is somewhat premature. We’ll have plenty of time to talk of this again. Besides, that’s why you are with us.’
“ฉันบอกคุณเมื่อสักครู่ว่าคำอธิบายของฉันค่อนข้างรวบรัดเกินไป เราจะมีเวลามากมายที่จะพูดเรื่องนี้กันอีก นอกจากนี้ นั่นคือเหตุผลที่คุณอยู่กับพวกเรา”
With that, she excused herself and resumed her place in front of a ‘screen-desk’. The images were changing rapidly on the panel. The sphere was on its way up and we had a view of a whole section of the continent, on which, I noticed in places, patches of green and brown. The sphere took its place again within the vessel and we departed.
พูดจบ เธอขอตัวและกลับไปประจำที่หน้า ‘จอ-โต๊ะ’ ของเธอ ภาพบนจอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ทรงกลมกำลังลอยขึ้นและเราเห็นภาพของส่วนหนึ่งของทวีป ซึ่งผมสังเกตเห็นจุดสีเขียวและน้ำตาลเป็นหย่อมๆ ทรงกลมกลับเข้าที่ในยานและเราออกเดินทาง
We flew over the planet at a breathtaking speed and I allowed myself to be imprisoned in my armchair by the force field.
เราบินเหนือดาวเคราะห์ด้วยความเร็วที่น่าตกตะลึง และผมปล่อยให้ตัวเองถูกยึดติดกับเก้าอี้โดยสนามพลัง
On the screen were images of the waters of an immense ocean. We could distinguish an island, which ‘grew’ rapidly.
บนจอภาพเป็นภาพของผืนน้ำในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ เราสามารถเห็นเกาะแห่งหนึ่ง ซึ่ง ‘โตขึ้น’ อย่างรวดเร็ว
It seemed to be a very low island although, for me, the problems of estimating dimensions were very real.
ดูเหมือนจะเป็นเกาะที่อยู่ต่ำมาก แม้ว่าสำหรับผมแล้ว การประเมินขนาดนั้นเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ
The entire procedure, already described, was repeated. We stopped above the coast and, this time, four spheres left the spacecraft and descended to the island. On the panel I could see a beach which the camera was scanning.
ขั้นตอนทั้งหมดที่ได้อธิบายไปแล้วถูกทำซ้ำอีกครั้ง เราหยุดเหนือชายฝั่ง และครั้งนี้มีทรงกลมสี่ลูกออกจากยานอวกาศและลงไปยังเกาะ บนจอภาพ ผมเห็นชายหาดที่กล้องกำลังสแกนอยู่
On the water’s edge lay what looked like thick slabs, around which were gathered naked men - the same kind we had seen earlier. They didn’t appear to have noticed the sphere and I assumed that this time, it was at a much higher altitude, in spite of the ever-closing images we were receiving.
ที่ริมน้ำมีสิ่งที่ดูเหมือนแผ่นหนาๆวางอยู่ โดยรอบมีผู้ชายเปลือยกายยืนอยู่ - เป็นพวกเดียวกับที่เราเห็นก่อนหน้านี้ พวกเขาดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นทรงกลม และผมคิดว่าครั้งนี้มันอยู่ที่ระดับความสูงมากกว่าเดิม แม้ว่าภาพที่เราได้รับจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆก็ตาม
On the panel, we could now see the men carrying one of the slabs into the waves. It floated, as if made of cork. The men hoisted themselves up on to it, grabbed large oars that they handled skilfully and the boat took to the open sea. When they were a good distance from the shore, they threw out fishing lines and, to my surprise, almost immediately, pulled up fish of what seemed a respectable size.
บนจอภาพ ตอนนี้เราเห็นผู้ชายเหล่านั้นกำลังแบกแผ่นหนึ่งลงไปในคลื่น มันลอยน้ำได้ราวกับทำจากไม้ก๊อก พวกผู้ชายปีนขึ้นไปบนแผ่นนั้น คว้าไม้พายขนาดใหญ่ที่พวกเขาใช้ได้อย่างชำนาญ และเรือก็ออกสู่ทะเลเปิด เมื่อพวกเขาออกห่างจากฝั่งพอสมควร พวกเขาก็หย่อนเบ็ดตกปลา และสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจคือ พวกเขาจับปลาขนาดที่ดูน่าพอใจได้เกือบจะในทันที
It was quite fascinating to see how these men were surviving, and to be capable of helping them, as if we were gods.
มันน่าหลงใหลมากที่ได้เห็นว่าผู้ชายเหล่านี้มีชีวิตรอดได้อย่างไร และที่พวกเราสามารถช่วยเหลือพวกเขาได้ ราวกับว่าเราเป็นเทพเจ้า
I had released myself from the force field, wanting to go and study the other screens that were receiving different images. Just as I was about to venture from my seat, I received an order, without hearing a sound: ‘Stay where you are, Michel.’ I was stupefied. It was as if the voice was inside my head. I turned my head in Thao’s direction and she was smiling at me. I decided to try something, and thought as hard as I could, ‘Telepathy is great, isn’t it Thao❓’
ผมได้ปลดตัวเองออกจากสนามพลัง อยากไปศึกษาหน้าจออื่นๆที่กำลังรับภาพต่างๆ ทันทีที่ผมกำลังจะออกจากที่นั่ง ผมได้รับคำสั่งโดยไม่ได้ยินเสียง : ‘อยู่ที่เดิม มิเชล’ ผมตกตะลึง เหมือนกับว่ามีเสียงดังอยู่ในหัวของผม ผมหันหน้าไปทางเธาว์และเธอกำลังยิ้มให้ผม ผมตัดสินใจลองอะไรบางอย่าง และพยายามคิดให้หนักที่สุด ‘โทรจิตนี่เจ๋งจังเลยนะ เธาว์ ว่ามั้ย❓’
‘Of course,’ she replied in the same manner.
‘แน่นอน’ เธอตอบกลับมาในลักษณะเดียวกัน
‘It’s wonderful❗ Can you tell me what the temperature is down there at the moment❓’
‘มันวิเศษมาก❗ บอกผมได้มั้ยว่าอุณหภูมิที่นั่นตอนนี้เท่าไหร่❓’
She checked the data at her desk. ‘Twenty-eight of your degrees Celsius. By day, the average temperature is thirty-eight degrees.’
เธอตรวจสอบข้อมูลที่โต๊ะของเธอ ‘28 องศาเซลเซียสของคุณ โดยเฉลี่ยในตอนกลางวันอยู่ที่ 38 องศา’
I said to myself if I was deaf and mute, I could communicate with Thao quite as easily as I can with the spoken word.
ผมพูดกับตัวเองว่าถ้าผมหูหนวกและเป็นใบ้ ผมก็สามารถสื่อสารกับเธาว์ได้ง่ายพอๆกับการพูดคุยด้วยคำพูด
‘Exactly, my dear.’
‘ถูกต้องแล้ว ที่รัก’
I looked at Thao with some surprise. I had been making a personal reflection and yet she had intercepted my thoughts. I was a little put out by this.
ผมมองเธาว์ด้วยความประหลาดใจ ผมกำลังคิดอะไรกับตัวเอง แต่เธอกลับดักจับความคิดของผมได้ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก
She gave me a wide smile. ‘Don’t worry, Michel. I was merely being playful and I ask that you forgive me.
เธอยิ้มกว้างให้ผม ‘ไม่ต้องกังวลนะ มิเชล ฉันแค่แกล้งคุณเล่นเท่านั้น และฉันต้องขอโทษด้วย
‘Normally, I only read your thoughts when you ask me a question. I just wanted to demonstrate what is possible in this domain; I won’t do it again.’
‘โดยปกติแล้ว ฉันจะอ่านความคิดของคุณก็ต่อเมื่อคุณถามคำถามฉันเท่านั้น ฉันแค่อยากจะแสดงให้เห็นว่าอะไรเป็นไปได้บ้างในด้านนี้; ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก’
➖➖➖(((มีต่อ)))➖➖➖
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
