#4 TOB - บทที่ 2️⃣ Atomic destruction (2) : เผ่าพันธุ์ที่ไร้ซึ่ง ผู้ชาย♂️ และ ผู้หญิง♀️
▪️ผู้แปล : อุดม (แอดมิน)
I returned her smile and redirected my attention to the panel. There I could see a sphere on the beach, very close to a group of men who didn’t seem to notice it. This sphere was removing sand samples from a spot about ten metres from the group. By telepathy, I asked Thao why these people were unable to see the machine.
ผมยิ้มตอบเธอและหันความสนใจกลับไปที่จอภาพ ที่นั่นผมเห็นทรงกลมลูกหนึ่งอยู่บนชายหาด ใกล้กับกลุ่มผู้ชายที่ดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นมัน ทรงกลมนี้กำลังเก็บตัวอย่างทรายจากจุดที่ห่างออกไปประมาณสิบเมตรจากกลุ่มคน ผมถามเธาว์ด้วยโทรจิตว่าทำไมคนเหล่านี้ถึงมองไม่เห็นเครื่องจักร
‘It’s night,’ she answered.
‘มันเป็นเวลากลางคืน’ เธอตอบ
‘Night❓ But how is it that we can see things so clearly❓’
‘กลางคืน❓ แต่ทำไมเราถึงเห็นทุกอย่างชัดเจนขนาดนี้❓’
‘Special cameras, Michel - something like your infra-reds.’
‘กล้องพิเศษน่ะ มิเชล - คล้ายๆกับอินฟราเรดของคุณ’
Now I better understood why the images received were less ‘luminous’ than on our preceding stops. However, the close-ups were excellent. Just then, on the panel, we had a shot of a face apparently that of a female. It was really horrible.
The poor creature had an enormous gash where her left eye should have been. Her mouth was positioned to the right of her face and appeared as a tiny little opening in the middle of her jaw, around which were lips that seemed fused together. On the top of her head, a single tuft of hair hung pitifully.
ตอนนี้ผมเข้าใจดีขึ้นว่าทำไมภาพที่ได้รับจึง ‘สว่าง’ น้อยกว่าการหยุดครั้งก่อนๆ อย่างไรก็ตาม ภาพระยะใกล้นั้นยอดเยี่ยมมาก ตอนนั้นเอง บนจอภาพ เรามีภาพของใบหน้าที่ดูเหมือนเป็นผู้หญิง มันน่ากลัวมาก เธอผู้น่าสงสารมีแผลฉีกขาดใหญ่ตรงที่ควรจะเป็นตาซ้าย ปากของเธออยู่ทางด้านขวาของใบหน้าและปรากฏเป็นช่องเปิดเล็กๆ ตรงกลางขากรรไกร โดยรอบมีริมฝีปากที่ดูเหมือนเชื่อมติดกัน บนหัวของเธอมีผมเพียงกระจุกเดียวห้อยอยู่อย่างน่าสงสาร
We could now see her breasts, and very pretty they would have been, if one of them hadn’t had a purulent wound on the side.
ตอนนี้เราเห็นหน้าอกของเธอ และมันคงจะสวยมาก ถ้าหนึ่งในนั้นไม่มีแผลเปื่อยที่ด้านข้าง
‘With breasts like that she must be young❓’ I asked.
‘ด้วยหน้าอกแบบนั้น เธอต้องยังเด็กสินะ❓’ ผมถาม
‘The computer puts the age at 19 years.’
‘คอมพิวเตอร์ระบุว่าอายุ 19 ปี’
‘Radiation❓’
‘รังสีหรือ❓’
‘Of course.’
‘แน่นอน’
Other people appeared, some of whom were perfectly normal looking. There were males among them, with an athletic build, who looked to be in their twenties.
คนอื่นๆปรากฏขึ้น บางคนดูปกติดี มีผู้ชายอยู่ในกลุ่มด้วย มีรูปร่างเหมือนนักกีฬา ดูเหมือนอายุราวยี่สิบปี
‘What is the age of the oldest❓ Do you know❓’
‘คนที่แก่ที่สุดอายุเท่าไหร่❓ คุณรู้มั้ย❓’
‘At present, we have no record of anyone older than 38 years, and a year on this planet is 295 days of 27 hours. Now, if you look at the screen, you can see a close-up of the genital area of that handsome and athletic young man. As you will note, the genitals are totally atrophied.
We’ve already worked out, from previous expeditions, that there are very few men actually capable of procreation - and yet, there are great numbers of children. It’s the survival instinct of all races to reproduce as soon as possible. Thus, the obvious solution would be that the males capable of reproduction are ‘studs’. This man must be one of them, I think.’
‘ตอนนี้ เราไม่มีบันทึกของใครที่อายุมากกว่า 38 ปี และหนึ่งปีบนดาวเคราะห์นี้มี 295 วัน วันละ 27 ชั่วโมง ตอนนี้ ถ้าคุณมองที่จอ คุณจะเห็นภาพระยะใกล้ของอวัยวะเพศของชายหนุ่มร่างกำยำคนนั้น คุณจะสังเกตว่าอวัยวะเพศฝ่อลีบไปหมด
เราได้สรุปจากการสำรวจครั้งก่อนๆแล้วว่ามีผู้ชายน้อยมากที่สามารถสืบพันธุ์ได้ - แต่กลับมีเด็กจำนวนมาก มันเป็นสัญชาตญาณการอยู่รอดของทุกเผ่าพันธุ์ที่จะสืบพันธุ์โดยเร็วที่สุด ดังนั้น คำตอบที่ชัดเจนก็คือผู้ชายที่สามารถสืบพันธุ์ได้เป็น ‘พ่อพันธุ์’ ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นหนึ่งในนั้น ฉันคิดว่าอย่างนั้น’
Indeed, the camera was showing a man of about 30 years perhaps, possessing physical attributes certainly capable of producing offspring.
จริงๆแล้ว กล้องกำลังแสดงภาพชายอายุราว 30 ปี ที่มีลักษณะทางกายภาพที่แน่นอนว่าสามารถให้กำเนิดลูกได้
We were also able to see many children coming and going around small fires on which food was cooking.
เรายังเห็นเด็กๆจำนวนมากเดินไปมารอบๆกองไฟเล็กๆที่กำลังปรุงอาหารอยู่
The men and women seated around the fireplaces were taking cooked pieces and sharing them with the children. The fires seemed like wood fires, but I couldn’t be sure. They were fuelled by something shaped rather like stones.
ผู้ชายและผู้หญิงที่นั่งอยู่รอบๆกองไฟกำลังหยิบชิ้นส่วนที่ปรุงสุกแล้วและแบ่งปันให้กับเด็กๆ กองไฟดูเหมือนจะเป็นไฟที่ใช้ไม้ แต่ผมไม่แน่ใจ มันถูกเผาด้วยบางสิ่งที่มีรูปร่างคล้ายก้อนหิน
Behind the fires, slabs similar to the boats seen earlier, were piled and assembled so as to form shelters that looked quite comfortable.
ด้านหลังกองไฟ มีแผ่นคล้ายกับเรือที่เห็นก่อนหน้านี้ ถูกกองและประกอบกันเพื่อสร้างที่พักที่ดูค่อนข้างสบาย
In the camera’s field of vision, no trees could be seen - perhaps they did exist, because I had noticed green patches earlier as we flew over the continent.
ในมุมมองของกล้อง ไม่เห็นต้นไม้เลย - บางทีอาจมีอยู่ เพราะผมสังเกตเห็นพื้นที่สีเขียวตอนที่เราบินข้ามทวีปก่อนหน้านี้
From between two huts, some little black pigs appeared, pursued by three furious yellow dogs, only to disappear rapidly behind another hut. I was dumbfounded and couldn’t help but wonder if I really was looking down on another planet. These humans looked like me - or rather, like Polynesians - and here were dogs and pigs. It was all more and more surprising...
จากระหว่างกระท่อมสองหลัง มีหมูดำตัวเล็กๆปรากฏขึ้น ถูกไล่ตามด้วยสุนัขสีเหลืองสามตัวที่ดุร้าย ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็วหลังกระท่อมอีกหลัง ผมตกตะลึงและอดสงสัยไม่ได้ว่าผมกำลังมองลงมาที่ดาวเคราะห์ดวงอื่นจริงๆ หรือมนุษย์พวกนี้ดูเหมือนผม - หรือพูดให้ถูกคือเหมือนชาวโพลินีเชียน - และที่นี่มีทั้งสุนัขและหมู ทั้งหมดนี้มันน่าประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ…
The sphere began to return, as did the other spheres no doubt, that were being monitored by screens I couldn’t easily see from my position. The operation ‘return to ship’ was initiated, and all the spheres ‘reabsorbed’ without incident, the same as before.
ทรงกลมเริ่มกลับมา เช่นเดียวกับทรงกลมอื่นๆ ที่ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากำลังถูกตรวจสอบโดยจอภาพที่ผมมองไม่ค่อยเห็นจากตำแหน่งของผม การปฏิบัติการ ‘กลับสู่ยาน’ เริ่มขึ้น และทรงกลมทั้งหมดถูก ‘ดูดกลับ’ โดยไม่มีเหตุการณ์ใดๆเกิดขึ้น เหมือนกับครั้งก่อน
I assumed we were about to leave again and so installed myself comfortably in my seat, allowing the force field to restrain me thus.
ผมคิดว่าเรากำลังจะออกเดินทางอีกครั้ง จึงจัดท่านั่งให้สบายในที่นั่งของผม ปล่อยให้สนามพลังยึดผมไว้
Some moments later, the suns of the planet appeared, two in number, then everything dwindled rapidly, just as it had done when we left Earth. After a time, which seemed quite short, the force field was neutralised and I understood that I was free to get out of my seat. This was a good feeling. I noticed Thao heading towards me accompanied by two of the ‘oldest’, if I can say so, of her companions. I remained standing beside my seat before the three astronauts.
ไม่กี่นาทีต่อมา ดวงอาทิตย์ของดาวเคราะห์ปรากฏขึ้น มีสองดวง จากนั้นทุกอย่างก็ค่อยๆเล็กลงอย่างรวดเร็ว เหมือนกับตอนที่เราออกจากโลก หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะสั้นมาก สนามแรงก็ถูกปลด และผมเข้าใจว่าผมสามารถลุกออกจากที่นั่งได้แล้ว ทำให้ผมรู้สึกดี ผมสังเกตเห็นเธาว์กำลังมุ่งมาทางผมพร้อมกับ ‘ผู้อาวุโส’ สองคน ถ้าผมจะพูดแบบนั้น จากเพื่อนร่วมงานของเธอ ผมยังคงยืนอยู่ข้างที่นั่งของผมต่อหน้านักบินอวกาศทั้งสาม
In order to look at Thao, I was already obliged to raise my head, but when she introduced me, in French, to the ‘elder’ of them, I felt even smaller. The latter was easily a head taller than Thao.
เพื่อที่จะมองเธาว์ ผมต้องเงยหน้าขึ้นอยู่แล้ว แต่เมื่อเธอแนะนำผมเป็นภาษาฝรั่งเศสให้กับ ‘ผู้อาวุโส’ คนหนึ่ง ผมรู้สึกตัวเล็กลงไปอีก คนหลังนี้สูงกว่าเธาว์หนึ่งช่วงศีรษะได้อย่างสบายๆ
I was completely astonished when she, Biastra, spoke to me correctly, although slowly, in French. She placed her right hand on my shoulder, saying,
ผมประหลาดใจมากเมื่อเธอ เบียสตรา พูดกับผมเป็นภาษาฝรั่งเศสได้อย่างถูกต้อง แม้จะช้าๆ เธอวางมือขวาบนไหล่ผมพลางพูดว่า
‘I am delighted to have you on board, Michel. I hope that all is well with you and that it continues to be so. May I present Latoli, the second-in-charge of our spacecraft, myself being what you would call ‘Commander-in-Chief of the Alatora.’1
“ฉันยินดีที่ได้ต้อนรับคุณขึ้นเรือ มิเชล ฉันหวังว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยดีสำหรับคุณและจะยังคงเป็นเช่นนั้นต่อไป ขอแนะนำลาโทลี รองผู้บังคับบัญชายานอวกาศของเรา ส่วนตัวฉันเป็นสิ่งที่คุณเรียกว่า ‘ผู้บัญชาการสูงสุดของอลาโทรา’”1
(1 Alatora, in their language, is the name given to their super long-distance spacecraft. —Author’s comment—)
(1 อลาโทรา ในภาษาของพวกเขา เป็นชื่อที่ใช้เรียกยานอวกาศพิสัยไกลแบบพิเศษของพวกเขา —หมายเหตุผู้เขียน—)
Turning to Latoli, she spoke a few words in her own language and Latoli too, placed her hand on my shoulder. With a warm smile, she repeated my name several times slowly, as would someone who had difficulty pronouncing a new language.
หันไปทางลาโทลี เธอพูดไม่กี่คำในภาษาของเธอเอง และลาโทลีก็วางมือบนไหล่ผมเช่นกัน ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เธอพูดชื่อผมช้าๆหลายครั้ง เหมือนคนที่มีปัญหาในการออกเสียงภาษาใหม่
Her hand remained on my shoulder and a feeling of well-being, a definite fluid sensation, passed through my body.
มือของเธอยังคงอยู่บนไหล่ผม และความรู้สึกสบาย ความรู้สึกเหมือนของเหลวที่ชัดเจน แล่นผ่านร่างกายของผม
I was so obviously overcome by this, that the three of them began to laugh. Reading my thoughts, Thao reassured me.
ผมแสดงความรู้สึกประทับใจออกมาอย่างชัดเจน จนทั้งสามคนหัวเราะออกมา อ่านความคิดของผมได้ เธาว์จึงอธิบายให้ผมสบายใจ
‘Michel, Latoli possesses a special gift, although not rare among our people. What you have been able to experience, is a fluid which is magnetic and beneficial, and which emanated from her.’
“มิเชล ลาโทลีมีพรสวรรค์พิเศษ แม้จะไม่ใช่สิ่งที่หายากในหมู่คนของเรา สิ่งที่คุณได้สัมผัสคือของเหลวที่มีคุณสมบัติแม่เหล็กและเป็นประโยชน์ ซึ่งแผ่ออกมาจากตัวเธอ”
‘It’s wonderful❗’ I exclaimed. ‘Please compliment her on my behalf1.’ I then addressed the two astronauts. ‘Thank you for your welcome, but I must confess I am absolutely astounded by what is happening to me. It really is the most incredible adventure for an Earthling such as me. Although I have always believed in the possibility that other planets might be inhabited by human-like beings, I’m still having a hard time convincing myself that this is not a fantastic dream.
“มันวิเศษมาก❗” ผมอุทาน “ช่วยชมเธอแทนผมด้วย” จากนั้นผมก็พูดกับนักบินอวกาศทั้งสอง “ขอบคุณสำหรับการต้อนรับ แต่ผมต้องสารภาพว่าผมรู้สึกตกตะลึงมากกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับผม มันเป็นการผจญภัยที่น่าทึ่งที่สุดสำหรับชาวโลกอย่างผม แม้ว่าผมจะเชื่อมาตลอดในความเป็นไปได้ที่ดาวเคราะห์ดวงอื่นอาจมีสิ่งมีชีวิตที่คล้ายมนุษย์อาศัยอยู่ แต่ผมก็ยังพยายามทำใจให้เชื่อว่านี่ไม่ใช่ความฝันแสนมหัศจรรย์
‘I had often discussed things such as telepathy, extra-terrestrials and what we call ‘flying saucers’ with friends on Earth, but they were just words and grand phrases uttered in ignorance. Now I have the proof of what I had suspected for so long regarding the existence of parallel universes, the duality of our beings, and other unexplained occurrences. To experience all that I have in these last few hours is so exciting it takes my breath away.
“ผมเคยคุยเรื่องต่างๆ เช่น โทรจิต มนุษย์ต่างดาว และสิ่งที่เราเรียกว่า ‘จานบิน’ กับเพื่อนๆบนโลก แต่มันก็แค่คำพูดและวลียิ่งใหญ่ที่เปล่งออกมาด้วยความไม่รู้ ตอนนี้ผมมีหลักฐานของสิ่งที่ผมสงสัยมานานเกี่ยวกับ #การมีอยู่ของจักรวาลคู่ขนาน #ความเป็นทวิภาวะของตัวตนเรา และเหตุการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้อื่นๆ การได้สัมผัสทุกสิ่งที่ผมได้พบในช่วงไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้น่าตื่นเต้นจนแทบหายใจไม่ออก”
Latoli, admiring my monologue, uttered an exclamation, in words I didn’t understand but which Thao immediately translated for me.
ลาโทลี ชื่นชมคำพูดยาวของผม เปล่งเสียงอุทานเป็นคำที่ผมไม่เข้าใจ แต่เธาว์แปลให้ผมในทันที
‘Latoli understands your state of mind perfectly well, Michel.’ ‘As do I,’ added Biastra.
“ลาโทลีเข้าใจสภาพจิตใจของคุณเป็นอย่างดี มิเชล” “ฉันก็เช่นกัน” เบียสตราเสริม
‘How could she have understood what I said❓’
“เธอเข้าใจสิ่งที่ผมพูดได้อย่างไร❓”
‘She has ‘dipped’ telepathically into your mind while you were speaking. As you must realise, telepathy is not hindered by language barriers.’
“เธอได้ ‘จุ่ม’ เข้าไปในจิตใจของคุณทางโทรจิตในขณะที่คุณพูด อย่างที่คุณต้องรู้แล้ว โทรจิตไม่ถูกขัดขวางด้วยอุปสรรคทางภาษา”
My astonishment amused them and perpetual smiles played on their lips. Biastra addressed me.
ความประหลาดใจของผมทำให้พวกเขาขบขัน และรอยยิ้มก็ปรากฏบนริมฝีปากของพวกเขาตลอดเวลา เบียสตราพูดกับผม
‘Michel, I am going to introduce you to the rest of the crew, if you will kindly follow me.’ She guided me, by the shoulder, to the furthest desk, where three astronauts were monitoring the instruments. I hadn’t yet approached these desks and, even in Astral body, I had not paid any attention to the read-out of these computers.
The glance I now gave them immobilised me completely. The numerals before my eyes were in Arabic❗ I know the reader will be as surprised as I was, but it was fact. The 1s, 2s, 3s 4s etc. appearing on the monitors, were the same numerals that occur on Earth.
“มิเชล ฉันจะแนะนำคุณให้รู้จักกับลูกเรือที่เหลือ ถ้าคุณกรุณาตามฉันมา” เธอนำผมโดยจับไหล่ไปยังโต๊ะที่ไกลที่สุด ซึ่งมีนักบินอวกาศสามคนกำลังตรวจสอบเครื่องมือต่างๆ ผมยังไม่เคยเข้าใกล้โต๊ะพวกนี้ และแม้แต่ในร่างแอสตรัล(กายทิพย์) ผมก็ไม่ได้สนใจการอ่านค่าของคอมพิวเตอร์เหล่านี้ การมองเห็นในตอนนี้ทำให้ผมตะลึงงัน ตัวเลขตรงหน้าผมเป็นเลขอารบิก❗ ผมรู้ว่าผู้อ่านจะประหลาดใจเหมือนกับผม แต่มันเป็นความจริง เลข 1, 2, 3, 4 ฯลฯ ที่ปรากฏบนจอภาพ เป็นตัวเลขแบบเดียวกับที่ใช้บนโลก
Biastra noticed my astonishment. ‘It is true, isn’t it Michel, for you there is one surprise after another. Don’t think we are having fun at your expense, as we totally understand your wonder. All will fall into place in good time. For the moment please allow me to introduce Naola.’
เบียสตราสังเกตเห็นความประหลาดใจของผม “เป็นความจริง ใช่ไหมมิเชล สำหรับคุณที่มีเรื่องน่าประหลาดใจอยู่เรื่อยๆ อย่าคิดว่าเรากำลังสนุกสนานบนความสงสัยของคุณนะ เพราะเราเข้าใจความประหลาดใจของคุณอย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางในเวลาอันเหมาะสม ตอนนี้ขออนุญาตให้ฉันได้แนะนำนาโอลา”
The first of the astronauts rose and turned towards me. She placed her hand on my shoulder, as Biastra and Latoli had done. It occurred to me that this gesture must correspond to our handshake. Naola addressed me in her own language and then she, too, repeated my name three times, as if she wanted to commit it to memory forever. She was about the same size as Thao.
นักบินอวกาศคนแรกลุกขึ้นและหันมาทางผม เธอวางมือบนไหล่ผมเหมือนที่เบียสตราและลาโทลีได้ทำ ผมนึกขึ้นได้ว่าท่าทางนี้คงเทียบได้กับการจับมือทักทายของพวกเรา นาโอลาพูดกับผมในภาษาของเธอ และเธอก็พูดชื่อผมซ้ำสามครั้งเช่นกัน ราวกับว่าต้องการจดจำมันไว้ตลอดไป เธอมีรูปร่างขนาดเดียวกับเธาว์โดยประมาณ
The same ceremony followed each time I was introduced, and thus I officially made the acquaintance of all the members of the crew. There was a striking resemblance between them. Their hair, for example, varied only in length and shade, which ranged from a dark copper to a light golden-blond. Some had longer or broader noses than others, but all had eyes of a colour which tended towards light rather than dark, and all had very neat, well-shaped ears.
พิธีการเดียวกันนี้เกิดขึ้นทุกครั้งที่ผมได้รับการแนะนำ และด้วยวิธีนี้ผมจึงได้รู้จักอย่างเป็นทางการกับสมาชิกทุกคนของลูกเรือ มีความคล้ายคลึงกันอย่างเห็นได้ชัดระหว่างพวกเขา ผมของพวกเขา ตัวอย่างเช่น แตกต่างกันเพียงความยาวและเฉดสี ซึ่งมีตั้งแต่สีทองแดงเข้มไปจนถึงสีบลอนด์ทองอ่อน บางคนมีจมูกยาวหรือกว้างกว่าคนอื่น แต่ทุกคนมีดวงตาสีอ่อนมากกว่าสีเข้ม และทุกคนมีหูที่ดูเรียบร้อย รูปทรงดี
Latoli, Biastra and Thao invited me to sit down in one of the comfortable seats.
ลาโทลี เบียสตรา และเธาว์เชิญผมให้นั่งลงบนที่นั่งที่สบายตัวหนึ่ง
When we were all comfortably installed, Biastra moved her hand in a particular way near the armrest of her seat and-I saw coming towards us, floating in the air - four round trays. Each carried a container of yellowish liquid and a bowl of something whitish with a consistency similar to fairy-floss but in granulated form. Flat ‘tongs’ served as forks. The trays came to rest on the arms of our seats.
เมื่อเราทุกคนนั่งสบายดีแล้ว เบียสตราขยับมือในลักษณะพิเศษใกล้ที่วางแขนของที่นั่งของเธอ #และผมเห็นถาดกลมสี่อันลอยมาทางเรา แต่ละถาดมีภาชนะบรรจุของเหลวสีเหลืองและชามใส่อะไรบางอย่างสีขาวๆ ที่มีเนื้อสัมผัสคล้ายสำลีแต่เป็นเม็ด มี ‘ที่คีบ’ แบนทำหน้าที่เป็นส้อม ถาดเหล่านั้นลงมาพักบนที่วางแขนของที่นั่งของเรา
I was quite intrigued. Thao suggested, if I wished to partake of this refreshment, I might like to follow her lead. She sipped from her ‘glass’ and I did likewise, finding it quite a pleasant-tasting drink, similar to a water-honey mixture. My companions used the ‘tongs’ to eat the mixture in the bowls. Following their example, I tasted for the first time what we, on Earth, called ‘manna’. Similar to bread, it is however, extremely light and without any particular flavour.
I had eaten only half the amount in my bowl when already, I felt satisfied, which surprised me considering the consistency of this food. I finished my drink and, although I couldn’t say I’d dined in fine style, I experienced a sense of well-being and was neither hungry nor thirsty.
ผมรู้สึกสนใจมาก เธาว์แนะนำว่าถ้าผมต้องการรับประทานอาหารว่างนี้ ผมอาจจะทำตามเธอ เธอจิบจาก ‘แก้ว’ ของเธอและผมทำตาม พบว่ามันเป็นเครื่องดื่มรสชาติดี คล้ายกับน้ำผสมน้ำผึ้ง เพื่อนๆของผมใช้ ‘ที่คีบ’ กินส่วนผสมในชาม ทำตามตัวอย่างของพวกเขา ผมได้ลิ้มรสเป็นครั้งแรกกับสิ่งที่พวกเราบนโลกเรียกว่า ‘#มานนา’ คล้ายกับขนมปัง แต่เบามากและไม่มีรสชาติเฉพาะ
ผมกินไปเพียงครึ่งชามก็รู้สึกอิ่มแล้ว ซึ่งทำให้ผมประหลาดใจเมื่อพิจารณาถึงเนื้อสัมผัสของอาหารนี้ ผมดื่มเครื่องดื่มจนหมด และแม้ว่าผมจะพูดไม่ได้ว่าได้รับประทานอาหารอย่างหรูหรา แต่ผมรู้สึกสบายตัวและไม่หิวหรือกระหายน้ำ
‘Perhaps you would have preferred a French dish, Michel❓’ asked Thao, a smile twitching on her lips.
“บางทีคุณอาจจะชอบอาหารฝรั่งเศสมากกว่ารึเปล่า มิเชล❓” เธาว์ถาม รอยยิ้มกระตุกที่ริมฝีปากของเธอ
I merely smiled, but Biastra snorted.
ผมเพียงแค่ยิ้ม แต่เบียสตรากลับหัวเราะฟืดฟาด
Just then, a signal drew our attention to the panel. In the centre, and in close-up, appeared the head of a woman, resembling my hostesses. She spoke rapidly. My companions turned slightly in their seats to better attend to what was being said. Naola, at her desk, entered into a dialogue with the figure on the screen, just as our television interviewers do on Earth. Imperceptibly, the shot changed from the close-up to a wide angle, revealing a dozen women each in front of a desk.
ทันใดนั้น สัญญาณหนึ่งดึงความสนใจของเราไปที่แผงควบคุม ตรงกลาง และในระยะใกล้ ปรากฏใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีลักษณะคล้ายกับเจ้าบ้านของผม เธอพูดอย่างรวดเร็ว เพื่อนๆของผมหันตัวเล็กน้อยในที่นั่งของพวกเขาเพื่อฟังสิ่งที่กำลังถูกพูดให้ดีขึ้น นาโอลา ที่โต๊ะของเธอ เริ่มสนทนากับภาพบนหน้าจอ เหมือนกับที่พิธีกรโทรทัศน์ของเราทำบนโลก อย่างแทบไม่รู้สึกตัว ภาพเปลี่ยนจากระยะใกล้เป็นมุมกว้าง เผยให้เห็นผู้หญิงราวสิบคนยืนอยู่หน้าโต๊ะของแต่ละคน
Thao took me by the shoulder and guided me over to Naola, installing me in a seat in front of one of the screens. She took a seat next to me and addressed the people on the monitor. She spoke for some time, rapidly, in her melodious voice, turning frequently towards me. From all evidence, I was the main topic of conversation.
เธาว์จับไหล่ผมและพาผมไปหานาโอลา จัดให้ผมนั่งลงบนที่นั่งหน้าจอภาพหนึ่ง เธอนั่งลงข้างๆผมและพูดกับคนบนจอภาพ เธอพูดเป็นเวลานานอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงไพเราะ หันมาทางผมบ่อยๆ จากหลักฐานทั้งหมด ผมเป็นหัวข้อหลักของการสนทนา
When she had finished, the woman re-appeared in close-up, responding in several brief sentences. To my great surprise, her eyes fixed on me and she smiled. ‘Hello Michel, we wish you a safe arrival on Thiaoouba.’
เมื่อเธอพูดจบ ผู้หญิงคนนั้นปรากฏในภาพระยะใกล้อีกครั้ง ตอบกลับด้วยประโยคสั้นๆหลายประโยค ผมประหลาดใจมากเมื่อดวงตาของเธอจ้องมองมาที่ผมและเธอยิ้ม “สวัสดีมิเชล เราขอให้คุณเดินทางถึงเทียร์อูบาห์อย่างปลอดภัย”
She waited for my reply. When I had overcome my surprise, I expressed warm thanks. This, in turn, elicited exclamations and numerous comments from her companions, appearing again in a wide-angle shot on the screen.
เธอรอการตอบรับจากผม เมื่อผมหายตกใจ ผมก็กล่าวขอบคุณอย่างอบอุ่น ซึ่งทำให้เกิดเสียงอุทานและความเห็นมากมายจากเพื่อนร่วมงานของเธอ ที่ปรากฏอีกครั้งในภาพมุมกว้างบนหน้าจอ
‘Did they understand?’ I asked Thao.
“พวกเขาเข้าใจหรือ❓” ผมถามเธาว์
‘Telepathically yes, but they are delighted to hear someone from another planet speak his own language. For most of them, this is quite a rare experience.’
“ทางโทรจิตใช่ แต่พวกเขาดีใจที่ได้ยินใครสักคนจากดาวเคราะห์อื่นพูดภาษาของเขาเอง สำหรับคนส่วนใหญ่ นี่เป็นประสบการณ์ที่หาได้ยากมาก”
Excusing herself, Thao re-addressed the screen and, what I assumed was a technical conversation, ensued, including Biastra. Eventually, after a smile in my direction and a ‘see you soon’, the picture was cut.
เธอขอตัว และกลับไปพูดกับหน้าจออีกครั้ง และสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นการสนทนาทางเทคนิคก็ตามมา รวมถึงเบียสตราด้วย ในที่สุด หลังจากยิ้มมาทางผมและพูดว่า ‘เจอกันเร็วๆนี้’ ภาพก็ถูกตัด
I say ‘cut’ because the screen did not simply become blank; rather, the image was replaced by a beautiful, soft colour - a mixture of green and indigo blue - which produced a sense of contentment. It gradually faded after a minute or so.
ผมพูดว่า ‘ตัด’ เพราะหน้าจอไม่ได้เพียงแค่ว่างเปล่า แต่ภาพถูกแทนที่ด้วยสีสวยงาม นุ่มนวล - เป็นสีผสมระหว่างเขียวและน้ำเงินอินดิโก - ซึ่งทำให้รู้สึกพึงพอใจ มันค่อยๆจางหายไปหลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งนาที
Turning to Thao, I asked what it had all meant - had we rendezvoused with another spacecraft and what was this Thiaba or Thiaoula..❓
หันไปหาเธาว์ ผมถามว่าทั้งหมดนี้หมายความว่าอะไร - พวกเราได้พบกับยานอวกาศลำอื่นหรือ และเทียบาหรือเทียอูลานี่คืออะไร..❓
‘Thiaoouba, Michel, is the name we have given to our planet, just as you call yours ‘Earth’. Our intergalactic base has been in touch with us, as we will be arriving in Thiaoouba in 16 of your Earth hours and 35 minutes.’ This she had checked with a glance at the nearest computer.
“#เทียร์อูบาห์ มิเชล #เป็นชื่อที่เราตั้งให้กับดาวเคราะห์ของเรา เหมือนกับที่คุณเรียกดาวของคุณว่า ‘โลก’ ฐานระหว่างกาแล็กซีของเราได้ติดต่อกับเรา เพราะเราจะถึงเทียร์อูบาห์ใน 16 ชั่วโมงและ 35 นาทีของโลกคุณ” เธอตรวจสอบสิ่งนี้ด้วยการมองไปที่คอมพิวเตอร์ที่อยู่ใกล้ที่สุด
‘Those people then, are technicians on your planet❓’
“แล้วคนพวกนั้นเป็นช่างเทคนิคบนดาวเคราะห์ของคุณหรือ❓”
‘Yes, as I just said, at our intergalactic base.’
“ใช่ อย่างที่ฉันเพิ่งพูดไป ที่ฐานระหว่างกาแล็กซีของเรา”
‘This base monitors our spacecraft continually and if we were in trouble for technical or human reasons, in eighty one percent of cases, they would be able to control our safe return to port.’
“ฐานนี้คอยตรวจสอบยานอวกาศของเราอย่างต่อเนื่อง และถ้าเรามีปัญหาทางด้านเทคนิคหรือทางด้านมนุษย์ ใน 81% จากทุกกรณี พวกเขาจะสามารถควบคุมการกลับสู่ท่าเทียบอย่างปลอดภัยของเราได้”
This did not particularly surprise me as I had realised I was dealing with a superior race, whose technological possibilities were beyond my comprehension. What did occur to me was that, not only this spacecraft, but also the intergalactic base appeared to be manned by only women. An all female team such as this would be quite exceptional on Earth.
สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้ผมประหลาดใจเป็นพิเศษ เพราะผมตระหนักแล้วว่าผมกำลังติดต่อกับเผ่าพันธุ์ที่เหนือกว่า ซึ่งมีความเป็นไปได้ทางเทคโนโลยีที่เกินความเข้าใจของผม สิ่งที่ผมนึกขึ้นได้คือ ไม่เพียงแต่ยานอวกาศลำนี้เท่านั้น แต่ฐานระหว่างกาแล็กซีก็ดูเหมือนจะมีแต่ผู้หญิงประจำการ ทีมที่มีแต่ผู้หญิงแบบนี้จะถือว่าพิเศษมากบนโลก
I wondered if Thiaoouba was populated only by women...like space Amazons. I smiled at the image. I have always preferred the company of women rather than men: it was quite a pleasant thought..!❗
ผมสงสัยว่าเทียร์อูบาห์มีแต่ผู้หญิงอาศัยอยู่หรือไม่...เหมือนนักรบอเมซอนในอวกาศ ผมยิ้มให้กับภาพนั้น ผมชอบอยู่ในหมู่ผู้หญิงมากกว่าผู้ชายมาตลอด: มันเป็นความคิดที่น่าพอใจทีเดียว..❗
My question to Thao was direct. ‘Are you from a planet solely populated by women?’
คำถามของผมต่อเธาว์ตรงไปตรงมา “คุณมาจากดาวเคราะห์ที่มีแต่ผู้หญิงอาศัยอยู่หรือ❓”
She looked at me with apparent surprise, then her face lit up with amusement. I was a little concerned. Had I said something stupid❓ She took me by the shoulder and asked that I follow her. We left the control room and immediately entered a smaller room (called the Haalis) which had quite a relaxing ambience.
Thao explained that we would not be interrupted in the room, since the occupants acquired, by their presence, the right to absolute privacy. She invited me to choose one of the many seats that furnished the room.
เธอมองผมด้วยความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นใบหน้าของเธอก็สว่างขึ้นด้วยความขบขัน ผมรู้สึกกังวลเล็กน้อย ผมได้พูดอะไรโง่ๆไปรึเปล่า❓ เธอจับไหล่ผมและขอให้ผมตามเธอไป เราออกจากห้องควบคุมและเข้าสู่ห้องที่เล็กกว่า (เรียกว่าฮาลิส) ซึ่งมีบรรยากาศผ่อนคลายทีเดียว เธออธิบายว่าเราจะไม่ถูกรบกวนในห้องนี้ เพราะผู้ที่อยู่ในห้องมีสิทธิ์ที่จะได้รับความเป็นส่วนตัวอย่างสมบูรณ์ เธอเชิญให้ผมเลือกที่นั่งจากหลายๆแบบที่มีอยู่ในห้อง
Some were like beds, some like armchairs, others resembled hammocks, while others again, were like high stools with adjustable backs. I would have been difficult to please if one of them did not suit my requirements.
บางอันเหมือนเตียง บางอันเหมือนเก้าอี้บุนวม บางอันเหมือนเปลญวน ในขณะที่บางอันก็เหมือนเก้าอี้สูงที่มีพนักพิงปรับได้ ผมคงจะเรื่องมากน่าดูถ้าไม่มีอันไหนเลยที่เหมาะกับความต้องการของผม
Once settled comfortably in a kind of armchair with Thao facing me, I watched, as her face became serious again. She started to speak.
เมื่อนั่งสบายในเก้าอี้แบบหนึ่งโดยมีเธาว์หันหน้ามาทางผม ผมเฝ้ามองใบหน้าของเธอที่กลับมาจริงจังอีกครั้ง เธอเริ่มพูด
‘Michel, there are no women aboard this spacecraft...’
“มิเชล ไม่มีผู้หญิงอยู่บนยานอวกาศลำนี้…”
If she had told me that I wasn’t on a spaceship but rather, in the Australian desert, I would have more readily believed her. Seeing the expression of disbelief on my face, she added, ‘neither are there any men.’ At this, my confusion was absolute.
ถ้าเธอบอกผมว่าผมไม่ได้อยู่บนยานอวกาศแต่อยู่ในทะเลทรายออสเตรเลีย ผมยังจะเชื่อได้ง่ายกว่า เมื่อเห็นสีหน้าไม่เชื่อของผม เธอเสริมว่า “และก็ไม่มีผู้ชายด้วย” ตอนนี้ผมสับสนอย่างถึงที่สุด
‘But,’ I faltered, ‘you are - what❓ Just robots❓’
“แต่” ผมพูดติดขัด “แล้วคุณเป็น - อะไร❓ หุ่นยนต์งั้นหรือ❓”
‘No, I think you misunderstand. In a word, Michel, we are hermaphrodites. You know, of course, what an hermaphrodite is❓’
“ไม่ ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจผิด พูดสั้นๆก็คือ มิเชล #พวกเราเป็นคนสองเพศ★ คุณรู้แน่นอนว่าคนสองเพศคืออะไรใช่ไหม❓”
(★คนสองเพศ หรือกระเทยแท้ ที่มีอวัยวะสืบพันธุ์ของทั้งเพศชายและเพศหญิงอยู่ในคนๆเดียวกัน -ผู้แปล-)
I nodded, quite dumbfounded, and then asked, ‘Is your whole planet inhabited only by hermaphrodites?’
ผมพยักหน้า งงหนักมาก และถามว่า “#ดาวเคราะห์ทั้งดวงของคุณมีแต่คนสองเพศอาศัยอยู่หรือ❓”
‘Yes.’
“ใช่แล้ว”
‘And yet your face and mannerisms are more feminine than masculine.’
“แต่ใบหน้าและกิริยาท่าทางของคุณดูเป็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชายนะ”
‘Indeed, it might appear so, but believe me when I tell you that we are not women, but hermaphrodites. Our race has always been this way.’
“จริง ที่มันอาจจะดูเป็นอย่างนั้น แต่เชื่อฉันเถอะเมื่อฉันบอกว่าพวกเราไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นคนสองเพศ #เผ่าพันธุ์ของเราเป็นแบบนี้มาโดยตลอด”
‘I must confess, this is all very confusing. I’m going to find it difficult to think of you as ‘he’ rather than the ‘she’ I have done since I’ve been among you.’
“ผมต้องยอมรับว่านี่มันทำให้ผมรู้สึกสับสนมาก ผมทำใจให้คิดถึงคุณในฐานะ ‘เขา’ แทนที่จะเป็น ‘เธอ’ ได้ยากมากๆ อย่างที่ผมรู้สึกมาตั้งแต่ในตอนที่ได้อยู่ท่ามกลางพวกคุณ”
‘You have nothing to imagine, my dear. We are simply what we are: human beings from another planet living in a world different from yours. I can understand you would like to define us as one sex or the other, for you think as an Earthling and a Frenchman. Perhaps, for once, you could make use of the neuter gender of English and think of us as ‘it’.’
“คุณไม่ต้องจินตนาการอะไรหรอก ที่รัก พวกเราก็แค่เป็นในสิ่งที่เราเป็น: #มนุษย์จากดาวเคราะห์อื่นที่อาศัยอยู่ในโลกที่แตกต่างจากของคุณ ฉันเข้าใจว่าคุณอยากจะกำหนดว่าพวกเราเป็นเพศใดเพศหนึ่ง เพราะคุณคิดอย่างชาวโลกและชาวฝรั่งเศส บางที สำหรับครั้งนี้ คุณอาจจะใช้เพศกลางในภาษาอังกฤษและคิดถึงพวกเราว่าเป็น ‘มัน’ แทน”
I smiled at this suggestion but continued to feel disoriented. Only moments ago, I had believed myself to be among Amazons.
ผมยิ้มกับข้อเสนอนี้ แต่ยังคงรู้สึกสับสน เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ผมยังเชื่อว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางนักรบอเมซอนอยู่เลย
‘But how can reproduction of your race occur?’ I asked. ‘Can an hermaphrodite reproduce?’
“แต่เผ่าพันธุ์ของคุณสืบพันธุ์กันอย่างไร❓” ผมถาม “คนสองเพศสามารถสืบพันธุ์กันได้ด้วยหรือ❓”
‘Of course we can, exactly as you do on Earth; the only difference being that we genuinely control the births - but that is another story. In good time, you will understand, but now we should rejoin the others.’
“#แน่นอนว่าเราทำได้ #เหมือนกับที่พวกคุณทำบนโลก #ต่างกันเพียงว่าเราควบคุมการเกิดได้จริงๆ - แต่นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง เมื่อถึงเวลาคุณจะเข้าใจ แต่ตอนนี้เราควรกลับไปพบคนอื่นๆได้แล้ว”
We returned to the control post, and I found myself looking at these astronauts with new eyes. Looking at the chin of one, I found it to be more masculine than it had seemed earlier. Another’s nose was decidedly masculine, and the hairstyles of some were now manlier. It occurred to me that we really do see people as we think they are and not as they are.
เรากลับไปที่ศูนย์ควบคุม และผมพบว่าตัวเองมองนักบินอวกาศเหล่านี้ด้วยสายตาแบบใหม่ มองที่คางของคนหนึ่ง ผมเห็นว่ามันดูเป็นผู้ชายมากกว่าที่เคยเห็นก่อนหน้านี้ จมูกของอีกคนหนึ่งก็ดูเป็นผู้ชายชัดเจน และทรงผมของบางคนก็ดูเป็นชายมากขึ้น #ผมนึกขึ้นได้ว่าเรามักมองคนในแบบที่เราคิดว่าพวกเขาเป็น #ไม่ใช่ในแบบที่พวกเขาเป็นจริงๆ
In order to feel less embarrassed among them, I created a rule for myself: I had taken them to be women, as to me they were more like females than males: thus I would continue to think of them as women and we’d see how that worked.
เพื่อให้รู้สึกอายน้อยลงท่ามกลางพวกเขา ผมสร้างกฎขึ้นมาสำหรับตัวเอง: ผมเคยคิดว่าพวกเขาเป็นผู้หญิง เพราะสำหรับผมแล้วพวกเขาดูเหมือนผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย: ดังนั้นผมจะคิดต่อไปว่าพวกเขาเป็นผู้หญิง แล้วดูว่ามันจะเป็นอย่างไร
From where I was, I could follow, on the central panel, the movement of stars as we proceeded on our way. Sometimes they appeared enormous and blinding as we passed by a little too closely - a few million kilometres from them. At times too, we noticed planets of strange colours. I remember one was of an emerald green, so pure I was stunned. It resembled an enormous jewel.
จากที่ที่ผมอยู่ ผมสามารถติดตามการเคลื่อนไหวของดวงดาวบนแผงควบคุมกลางในขณะที่เราเดินทางต่อไป บางครั้งดวงดาวก็ปรากฏขนาดมหึมาและสว่างจ้าเมื่อเราผ่านไปใกล้เกินไปเล็กน้อย - ห่างจากพวกมันเพียงไม่กี่ล้านกิโลเมตร บางครั้งเราก็สังเกตเห็นดาวเคราะห์ที่มีสีแปลกๆ ผมจำได้ว่าดวงหนึ่งมีสีเขียวมรกต ดูบริสุทธิ์จนผมตะลึง เพราะมันดูเหมือนอัญมณีขนาดมหึมา
Thao approached and I took advantage of the opportunity to ask her about a band of light that had appeared at the base of the screen. This light was composed of what looked like millions of tiny explosions.
เธาว์เข้ามาใกล้ และผมฉวยโอกาสถามเธอเกี่ยวกับแถบแสงที่ปรากฏที่ฐานของจอ แสงนี้ประกอบด้วยสิ่งที่ดูเหมือนการระเบิดเล็กๆนับล้านครั้ง
‘These are caused by our anti-matter guns, as you would call them on Earth, and are, in fact, explosions. At the speed at which we travel, the most minuscule of meteorites would shatter this spacecraft were we to hit it. So, we make use of specific rooms to store certain forms of dust under enormous pressure, and this is fed into our anti-matter guns.
Our vessel could be considered to be a cosmotron, firing streams of accelerated particles that disintegrate the most microscopic of errant bodies in space, for great distances ahead and to the sides of our spacecraft. This is what allows us to attain speeds that we can. Around our vessel, we create our own magnetic field...’
‘สิ่งเหล่านี้เกิดจากปืนปฏิสสารของเรา อย่างที่คุณเรียกกันบนโลก และที่จริงแล้วมันคือการระเบิด ที่ความเร็วที่เราเดินทาง อุกกาบาตที่เล็กที่สุดก็สามารถทำลายยานอวกาศนี้ได้หากเราชนกับมัน ดังนั้นเราจึงใช้ห้องพิเศษเพื่อเก็บฝุ่นบางรูปแบบไว้ภายใต้แรงดันมหาศาล และป้อนเข้าสู่ปืนปฏิสสารของเรา
ยานของเราอาจถือว่าเป็นคอสโมตรอน ที่ยิงลำอนุภาคที่เร่งความเร็วซึ่งทำลายวัตถุที่เล็กที่สุดที่หลงทางในอวกาศ เป็นระยะทางไกลทั้งด้านหน้าและด้านข้างของยานอวกาศของเรา นี่คือสิ่งที่ทำให้เราสามารถไปถึงความเร็วที่เราต้องการได้ รอบๆยานของเรา_เราสร้างสนามแม่เหล็กของเราเอง…’
‘Oh please, not so fast. As you know Thao, I have no scientific background and if you speak of cosmotrons and accelerated particles, you are going to lose me. I understand the principle, which is certainly very interesting, but I’m not good on technical terms. Can you tell me instead, why the planets on the screen are coloured the way they are?’
“โอ้ ขอโทษนะ ช้าๆหน่อย อย่างที่คุณก็รู้เธาว์ ว่าผมไม่มีพื้นฐานทางด้านวิทยาศาสตร์เลย และถ้าคุณพูดถึงคอสโมตรอนและอนุภาคที่เร่งความเร็ว คุณจะทำให้ผมงง ผมเข้าใจหลักการ ซึ่งแน่นอนว่ามันน่าสนใจมาก แต่ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องศัพท์ทางเทคนิคสักเท่าไหร่ คุณช่วยบอกผมแทนได้ไหมว่า ทำไมดาวเคราะห์บนจอถึงมีสีแบบนั้น❓”
‘Sometimes because of their atmospheres and sometimes because of the gases which surround them. Do you see a multicoloured point with a tail, at the right of the screen❓’ The ‘thing’ was approaching at high speed. Second by second we were better able to admire it.
“บางครั้งก็เพราะชั้นบรรยากาศของพวกมัน และบางครั้งก็เพราะแก๊สที่ล้อมรอบพวกมัน คุณเห็นจุดหลากสีที่มีหางอยู่ทางขวาของจอไหม❓” ‘สิ่งนั้น’ กำลังเข้าใกล้ด้วยความเร็วสูง ในทุกวินาทีที่ผ่านไปเราสามารถชื่นชมมันได้ดีขึ้น
It seemed to explode constantly and change form, its colours indescribably rich. I looked at Thao.
มันดูเหมือนกำลังระเบิดอยู่อย่างต่อเนื่องและเปลี่ยนรูปร่างไป สีสันของมันอธิบายไม่ถูก ผมมองไปที่เธาว์
‘It’s a comet,’ she said. ‘It completes a revolution around its sun in approximately 55 of your Earth years.’
“มันคือดาวหาง” เธอบอก “มันโคจรรอบดวงอาทิตย์ของมันหนึ่งรอบในเวลาประมาณ 55 ปีของโลกคุณ”
“How far are we from it❓”
“เราอยู่ห่างจากมันเท่าไหร่❓”
She glanced at the computer: ‘4 150 000 kilometres.’
เธอชำเลืองมองที่คอมพิวเตอร์: “4,150,000 กิโลเมตร”
‘Thao,’ I said, ‘How is it you use the numerals of Arabic❓ And when you speak of “kilometres”, are you translating for me, or do you actually use this measure?’
“เธาว์” ผมพูด “ทำไมคุณถึงใช้ตัวเลขอารบิกล่ะ❓ และเมื่อคุณพูดถึง “กิโลเมตร” คุณกำลังแปลให้ผมหรือว่าคุณใช้หน่วยวัดนี้อยู่จริงๆ❓”
‘No. We count in Kato and Taki. We use the numerals that you recognise as Arabic, for the simple reason that it is our own system - one which we took to Earth.’
“ไม่ เรานับเป็นคาโตและทากิ #เราใช้ตัวเลขที่คุณรู้จักว่าเป็นตัวเลขอารบิก #ด้วยเหตุผลง่ายๆ_คือมันเป็นระบบของเราเอง - #ระบบที่เรานำไปสู่โลก”
‘What❓ Please explain further.’
“อะไรนะ❓ ช่วยอธิบายเพิ่มเติมหน่อย”
‘Michel, we have several hours before arriving at Thiaoouba. This is probably the best time to start ‘educating’ you seriously on certain matters. If you don’t mind, we’ll go back to the Haalis, where we were before.’
“มิเชล เรามีเวลาอีกหลายชั่วโมงก่อนจะถึงเทียร์อูบาห์ นี่น่าจะเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะเริ่ม ‘ให้ความรู้’ คุณอย่างจริงจังเกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง ถ้าคุณไม่ว่าอะไร เรากลับไปที่ฮาลิสกันเถอะ ที่ที่เราอยู่ก่อนหน้านี้”
I followed Thao, my curiosity stronger than ever.
ผมตามเธาว์ไป ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่มาก กว่าที่เคย
➖➖➖(((จบบทที่ 2️⃣)))➖➖➖
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
