#21 TOB - บทที่ 7️⃣ The Continent of Mu and Easter Island (1) :
สิ่งมีชีวิตในเทพนิยาย_และ_ชนเผ่าพื้นเมืองของดาวเทียร์อูบาห์
▪️ผู้แปล : คุณ♾️อุดม (แอดมิน)
7️⃣ The Continent of Mu and Easter Island
บทที่ 7️⃣ ทวีปมูและเกาะอีสเตอร์
Before leaving the doko, Thao fitted a mask on my head - a mask that was different from the one I’d worn previously. I was able to see colours that were much more vivid and much more luminous.
ก่อนออกจากโดโค เธาว์ได้สวมหน้ากากให้ข้าพเจ้า - เป็นหน้ากากที่แตกต่างจากอันที่ข้าพเจ้าเคยสวมก่อนหน้านี้ ข้าพเจ้าสามารถเห็นสีสันที่สดใสและเจิดจ้ากว่าเดิมมาก
‘How do you feel in your new voki Michel❓ Do you find the light tolerable❓’
“คุณรู้สึกอย่างไรกับโวกิใหม่ของคุณ มิเชล❓ คุณทนแสงได้ไหม❓”
‘Yes...it’s...fine, it’s so beautiful and I feel so...’ With that, I collapsed at Thao’s feet. She took me in her arms and carried me to the flying platform.
“ใช่...มัน...ดี มันสวยงามมากและผมรู้สึก...” พูดได้แค่นั้น ข้าพเจ้าก็ล้มลงแทบเท้าของเธาว์ เธอรับข้าพเจ้าไว้ในอ้อมแขนและพาข้าพเจ้าไปยังแท่นบิน
I awoke in my doko, quite astonished. My shoulder was hurting; quite instinctively I put my hand to the pain, and grimaced.
ข้าพเจ้าตื่นขึ้นมาในโดโคของข้าพเจ้า รู้สึกประหลาดใจมาก ไหล่ของข้าพเจ้าเจ็บ; โดยสัญชาตญาณข้าพเจ้าเอามือแตะที่บริเวณที่เจ็บและทำหน้าเหยเก
‘I am really sorry, Michel, but it was necessary.’ There was just a hint of remorse in Thao’s expression.
“ฉันขอโทษจริงๆ มิเชล แต่มันจำเป็น” มีแววของความรู้สึกผิดเล็กน้อยในสีหน้าของเธาว์
‘What happened to me❓’
“เกิดอะไรขึ้นกับผม❓”
‘Let’s say that you fainted, although the word is not quite appropriate; rather, you were overwhelmed with beauty. Your new voki allows fifty per cent of the vibrations of colour on our planet to pass, whereas your former voki subdued all but twenty per cent.’
“พูดง่ายๆก็คือคุณเป็นลม แม้ว่าคำนี้จะไม่ค่อยเหมาะนัก; พูดให้ถูกคือ #คุณถูกความงามท่วมท้นจนเกินรับไหว #โวกิใหม่ของคุณยอมให้การสั่นสะเทือนของสีบนดาวของเราผ่านได้ 50% ในขณะที่โวกิอันเก่าของคุณลดทอนเหลือเพียง 20%”
‘Only twenty per cent❓ - that’s incredible❗ All those marvellous colours I could see - the butterflies, the flowers, the trees, the ocean... No wonder I was overcome. I remember, during a journey I made from France to New Caledonia, we called in at the island of Tahiti.
While there, I toured the island with family and friends, in a hired car. The islanders were delightful and made such a charming picture, with their straw hats constructed on the banks of lagoons amidst bougainvillea, hibiscus and exoras - red, yellow, orange and purple, surrounded by well-kept lawns and shaded by coconut trees.
“แค่ 20% เหรอ❓ - ไม่อยากจะเชื่อ❗ #สีสันมหัศจรรย์ทั้งหมดที่ผมเห็น - ผีเสื้อ ดอกไม้ ต้นไม้ มหาสมุทร... #ไม่แปลกเลยที่ผมถูกท่วมท้น ผมจำได้ ระหว่างการเดินทางจากฝรั่งเศสไปนิวแคลิโดเนีย เราแวะที่เกาะตาฮิติ ที่นั่น ผมได้เที่ยวรอบเกาะกับครอบครัวและเพื่อนๆในรถเช่า ชาวเกาะน่ารักและสร้างภาพที่น่าประทับใจ ด้วยหมวกฟางที่พวกเขาทำขึ้นริมทะเลสาบท่ามกลางดอกเฟื่องฟ้า ดอกชบา และดอกเอ็กโซร่า - สีแดง เหลือง ส้ม และม่วง ล้อมรอบด้วยสนามหญ้าที่ดูแลอย่างดีและร่มรื่นด้วยต้นมะพร้าว
‘The backdrop to these scenes was provided by the blue of the ocean. We spent all day touring the island and I described it in my journal as having been an entire day of inebriation for my eyes. I was, indeed, intoxicated by the beauty around me; and yet, now, I admit all that was nothing compared with the beauty here on your planet.’
“ฉากหลังของภาพเหล่านี้คือความเป็นสีฟ้าของมหาสมุทร พวกเราใช้เวลาทั้งวันเที่ยวรอบเกาะ และผมได้บรรยายไว้ในบันทึกว่ามันเป็นวันที่ดวงตาของผมมึนเมาไปทั้งวัน ผมเมามายไปกับความงามรอบตัวจริงๆ; แต่กระนั้น ตอนนี้ผมยอมรับว่า #ทั้งหมดนั้นไม่มีอะไรเลยเมื่อเทียบกับความงดงามบนดาวของคุณ”
Thao had listened to my description with marked interest, smiling all the while. She placed her hand on my forehead and said, ‘Rest now, Michel. Later you will feel better and will be able to come with me.’
เธาว์ฟังคำบรรยายของข้าพเจ้าด้วยความสนใจอย่างเห็นได้ชัด ยิ้มตลอดเวลาที่ฟัง เธอวางมือบนหน้าผากของข้าพเจ้าและพูดว่า “พักผ่อนเถอะ มิเชล เดี๋ยวคุณจะรู้สึกดีขึ้นและสามารถมากับฉันได้”
I fell asleep immediately and slept peacefully, without dreaming, I think for about 24 hours. When I awoke, I felt rested and refreshed.
ข้าพเจ้าหลับไปในทันทีและหลับสนิทโดยไม่ฝัน ข้าพเจ้าคิดว่าประมาณ 24 ชั่วโมง เมื่อข้าพเจ้าตื่นขึ้นมา รู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่า
Thao was there, and Latoli and Biastra had joined her. They had regained their normal size and I commented on the fact straight away.
เธาว์อยู่ที่นั่น และลาโตลิกับเบียสตราก็มาร่วมด้วย พวกเขากลับมามีขนาดปกติแล้ว และข้าพเจ้าก็พูดถึงเรื่องนี้ทันที
‘Little time is required for such a metamorphose, Michel,’ explained Biastra, ‘but that is not important. Today we are going to show you something of our country and introduce you to some very interesting people.’ Latoli approached me and touched my shoulder with her fingertips, just where Thao had bruised me. Instantly, the pain vanished and I felt quivers of well-being run through my whole body. She returned my smile and handed me my new mask.
“#ใช้เวลาไม่นานหรอกสำหรับการเปลี่ยนแปลงแบบนี้ มิเชล” เบียสตราอธิบาย “แต่นั่นไม่สำคัญ วันนี้พวกเราจะพาคุณไปดูบางส่วนของประเทศเราและแนะนำคุณให้รู้จักกับผู้คนที่น่าสนใจมาก” ลาโตลิเข้ามาใกล้ข้าพเจ้าและแตะไหล่ของข้าพเจ้าด้วยปลายนิ้ว ตรงที่เธาว์ทำให้ช้ำ ทันใดนั้น ความเจ็บปวดก็หายไป และข้าพเจ้ารู้สึกได้ถึงความรู้สึกดีๆแล่นไปทั่วร่างกาย เธอยิ้มตอบข้าพเจ้าและส่งหน้ากากใหม่ให้
I still found that, outside, I had to squint against the light. Thao gestured to me indicating that I should climb on to the Lativok as our flying platform was called. The others chose to fly independently, fluttering about our vehicle, as though playing a game - and no doubt they were. On this planet, the inhabitants seemed perpetually happy; the only ones I had found to be serious - in fact, even a little severe, despite their air of benevolence - were the seven Thaori.1
ข้างนอก ข้าพเจ้ายังต้องหรี่ตาเพราะแสงสว่าง เธาว์ทำท่าทางให้ข้าพเจ้าขึ้นไปบนลาติวอก ซึ่งเป็นชื่อของแท่นบินของเรา คนอื่นๆเลือกที่จะบินอย่างอิสระ บินวนเวียนรอบๆยานพาหนะของเรา ราวกับกำลังเล่นเกม - และพวกเขาก็คงกำลังเล่นกันจริงๆ บนดาวดวงนี้ ผู้อยู่อาศัยดูมีความสุขตลอดเวลา; คนเดียวที่ผมเห็นว่าจริงจัง - จริงๆแล้วค่อนข้างเคร่งขรึมด้วยซ้ำ แม้จะมีท่าทีเมตตา - คือเธาว์รีย์ทั้งเจ็ด¹
(1 Thaori is the plural of Thaora—Author’s comment)
(¹ เธาว์รีย์ คือคำพหูพจน์ของ เธาว์ราห์ — หมายเหตุจากผู้เขียน)
We flew at high speed, several metres above the water and, although my curiosity was constantly aroused, I often had to close my eyes to allow them to ‘recover’ from the brightness.
พวกเราบินด้วยความเร็วสูง สูงจากผิวน้ำหลายเมตร และแม้ว่าความอยากรู้อยากเห็นของข้าพเจ้าจะถูกกระตุ้นตลอดเวลา ข้าพเจ้าก็ยังต้องหลับตาบ่อยๆเพื่อให้ดวงตา ‘ฟื้นตัว’ จากความสว่าง
Still, it appeared I was going to become accustomed to it...I wondered how I would cope though, if it occurred to Thao to give me a mask which permitted seventy per cent of the light to penetrate - or even more❓
กระนั้น ดูเหมือนข้าพเจ้ากำลังจะเริ่มชินไปกับมัน...ข้าพเจ้าสงสัยว่าข้าพเจ้าจะรับมืออย่างไรหากเธาว์เกิดคิดจะให้หน้ากากที่ยอมให้แสงผ่านได้ 70% - หรือมากกว่านั้น❓
We rapidly approached the coast of the mainland, where waves were breaking over rocks of green, black, orange and gold. The iridescence of the water, crashing against the rocks, under the perpendicular rays of a midday sun, created a memorably lovely effect. A band of light and colour was formed, one hundred times more crystalline than a rainbow on Earth. We rose to an altitude of about 200 metres and proceeded to travel over the continent.
พวกเราเข้าใกล้ชายฝั่งแผ่นดินใหญ่อย่างรวดเร็ว ที่ซึ่งคลื่นซัดสาดกระทบหินสีเขียว ดำ ส้ม และทอง การเรืองแสงของน้ำที่ซัดกระทบหิน ภายใต้แสงอาทิตย์ตรงศีรษะยามเที่ยงวัน สร้างเอฟเฟกต์ที่งดงามน่าจดจำ #แถบของแสงและสีถูกสร้างขึ้น_ใสกว่ารุ้งบนโลกเป็น 100 เท่า พวกเราบินขึ้นไปที่ความสูงประมาณ 200 เมตรและเดินทางต่อไปเหนือทวีป
Thao flew us over a plain on which I could see animals of all sorts - some were two-legged and resembled little ostriches; others were four-legged creatures, similar to mammoths, but twice as big. I also watched cows graze side by side with hippopotamuses. The cows were so similar to those we have on Earth, I couldn’t help but remark on it to Thao, pointing as I did so, at a particular herd, just like an excited child at the zoo. She laughed heartily.
เธาว์พาพวกเราบินข้ามทุ่งราบที่ผมเห็นสัตว์นานาชนิด - บางตัวมีสองขาและดูคล้ายนกกระจอกเทศตัวเล็ก; ตัวอื่นๆเป็นสัตว์สี่ขา คล้ายแมมมอธ แต่ใหญ่กว่าสองเท่า ผมยังเห็นวัวกำลังกินหญ้าอยู่เคียงข้างฮิปโปโปเตมัส วัวพวกนั้นดูเหมือนกับวัวบนโลกมากจนผมอดไม่ได้ที่จะพูดถึงมันกับเธาว์ ชี้ไปที่ฝูงวัวฝูงหนึ่ง เหมือนเด็กที่ตื่นเต้นในสวนสัตว์ เธอหัวเราะอย่างสนุกสนาน
‘Why shouldn’t we have cows here, Michel❓ Look over there and you’ll see donkeys and there, giraffes - although they are somewhat taller than on Earth. See how lovely those horses are as they run together.’
“ทำไมเราจะมีวัวที่นี่ไม่ได้ล่ะ มิเชล❓ ดูตรงโน้นสิ คุณจะเห็นลา และตรงนั้น ยีราฟ - แม้ว่าจะสูงกว่าบนโลกอยู่บ้าง ดูสิว่าม้าพวกนั้นสวยแค่ไหนตอนที่วิ่งด้วยกัน”
I was thrilled, but wasn’t I constantly thrilled by this experience -sometimes a little more, sometimes a little less❓ What really rendered me speechless, to the amusement of my friends, was the sight of horses bearing the heads of very pretty women - some blonde, others auburn or brown and even some with blue hair.
As they galloped, they would often soar for tens of metres. Ah yes❗ In fact, they had wings, folded back against their bodies, which they made use of from time to time - something like the flying fish which follow or precede ships. They lifted their heads to see us and tried to rival the speed of the Lativok.
ข้าพเจ้ารู้สึกตื่นเต้น แต่ข้าพเจ้าไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับประสบการณ์นี้ตลอดเวลาหรอกหรือ - บางครั้งก็มากหน่อย บางครั้งก็น้อยหน่อย❓ สิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าพูดไม่ออกจริงๆ ซึ่งทำให้เพื่อนๆของข้าพเจ้าขบขัน #คือการเห็นม้าที่มีหัวเป็นผู้หญิงสวยมาก - บางคนผม บลอนด์ บางคนผมสีน้ำตาลแดง หรือน้ำตาล #และมีบางคนมีผมสีฟ้าด้วย
ขณะที่พวกเขาควบไป พวกเขามักจะเหินขึ้นไปได้เป็นระยะทางหลายสิบเมตร อ่า ใช่แล้ว❗ #จริงๆแล้วพวกเขามีปีก_พับติดกับลำตัว_ซึ่งพวกเขาใช้เป็นครั้งคราว - คล้ายๆกับปลาบินที่ว่ายตามหรือนำหน้าเรือ พวกเขาเงยหน้าขึ้นมาดูพวกเราและพยายามแข่งความเร็วกับลาติวอก
Thao reduced speed and altitude, enabling us to approach within several metres of them. There were more surprises ahead of me, as some of these horse-women cried out to us in a language that was recognisably human. My three companions answered in the same language, and the exchange was obviously a pleasant one. We didn’t linger long at that low altitude, however, as some of the horse-women soared to such heights, they almost touched our vehicle, thereby risking injury to themselves.
เธาว์ลดความเร็วและความสูงลง ทำให้เราเข้าใกล้พวกเขาได้ในระยะไม่กี่เมตร มีเรื่องน่าประหลาดใจรออยู่ข้างหน้าข้าพเจ้าอีก #เมื่อม้า_ผู้หญิงบางตัวร้องทักทายพวกเราในภาษาที่ฟังออกว่าเป็นภาษามนุษย์ เพื่อนทั้งสามของข้าพเจ้าตอบกลับในภาษาเดียวกัน และเห็นได้ชัดว่าเป็นการพูดคุยที่สนุกสนาน อย่างไรก็ตาม เราไม่ได้อยู่ที่ความสูงต่ำนั้นนาน เพราะม้า-ผู้หญิงบางตัวเหินสูงขึ้นมาจนเกือบชนยานพาหนะของเรา ซึ่งอาจทำให้พวกเขาบาดเจ็บได้
The plain we flew over was, in places, embossed with small knolls, all of about the same size. I remarked on them and Biastra explained that, millions of years ago, these knolls had been volcanoes. The vegetation below us had none of the exuberance of the forest I had ‘experienced’ on my arrival.
On the contrary, here the trees were grouped in small stands, reaching no more than 25 metres in height. As we passed, large white birds took flight by the hundreds, only to land again, a ‘safe’ distance away. A wide water-course flowed to the horizon, dissecting the plain with its lazy wanderings.
ทุ่งราบที่เราบินข้ามมีเนินเขาเล็กๆกระจายอยู่บางแห่ง ทุกเนินมีขนาดใกล้เคียงกัน ข้าพเจ้าพูดถึงเรื่องนี้และเบียสตราอธิบายว่า หลายล้านปีก่อน เนินเหล่านี้เคยเป็นภูเขาไฟ พืชพรรณด้านล่างเราไม่ได้อุดมสมบูรณ์เหมือนป่าที่ข้าพเจ้า ‘ประสบ’ ตอนมาถึง ตรงกันข้าม ที่นี่ต้นไม้จะรวมกันเป็นกลุ่มเล็กๆสูงไม่เกิน 25 เมตร ขณะที่เราผ่านไป นกสีขาวขนาดใหญ่หลายร้อยตัวบินขึ้น เพียงเพื่อลงจับอีกครั้งในระยะ ‘ปลอดภัย’ ทางน้ำกว้างไหลไปจนสุดขอบฟ้า ตัดผ่านทุ่งราบด้วยการลดเลี้ยวอย่างเชื่องช้า
I could make out some small dokos grouped together on a bend of the river. Thao guided the Lativok above the river, reducing altitude to water level as we approached the settlement. We landed in a small square between two dokos and were immediately surrounded by the inhabitants.
They didn’t scramble or push to get near us; rather, they stopped what they were doing and calmly approached us. They formed a circle large enough to be comfortable and for all to have equal opportunity to see an alien face to face.
ข้าพเจ้าเห็นโดโคเล็กๆหลายหลังรวมกันอยู่ที่โค้งแม่น้ำ เธาว์นำลาติวอกบินเหนือแม่น้ำ ลดระดับความสูงลงมาที่ระดับน้ำขณะที่เราเข้าใกล้หมู่บ้าน เราลงจอดในลานเล็กๆระหว่างโดโคสองหลัง และถูกล้อมรอบด้วยชาวบ้านในทันที พวกเขาไม่ได้รีบเร่งหรือเบียดเสียดเพื่อเข้ามาใกล้เรา แต่หยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่และค่อยๆ เดินเข้ามาหาเราอย่างใจเย็น พวกเขาก่อตัวเป็นวงกลมที่กว้างพอประมาณแบบไม่เบียดกัน เพื่อให้ทุกคนมีโอกาสเท่าเทียมกันในการเห็นมนุษย์ต่างดาวตัวเป็นๆ
Again, it struck me that these people all seemed to be of the same age, apart from about half a dozen that could have been older. Age, here, did not detract but added a quality of surprising nobility.
#เป็นอีกครั้งที่ข้าพเจ้ารู้สึกประทับใจที่ผู้คนเหล่านี้ดูเหมือนมีอายุเท่ากันหมด ยกเว้นประมาณครึ่งโหลที่อาจจะดูแก่กว่า อายุที่นี่ไม่ได้ทำให้ดูด้อยลง แต่กลับเพิ่มความสง่างามที่น่าประหลาดใจ
I had also been struck by the absence of children on the planet; and yet, in this settlement and among the crowd that approached, I saw six or seven of them. They were charming and appeared to be quite level headed for children. According to Thao, they would have been eight or nine years old.
ข้าพเจ้ายังคงรู้สึกแปลกใจกับการไม่มีเด็กๆบนดาวดวงนี้ด้วย; แต่กระนั้น ในหมู่บ้านนี้และในฝูงชนที่เข้ามาใกล้ ข้าพเจ้าเห็นเด็กหกหรือเจ็ดคน พวกเขาดูน่ารักและดูเหมือนจะมีวุฒิภาวะที่ดีสำหรับเด็กอายุเท่านี้ ตามที่เธาว์บอก พวกเขาน่าจะอายุ 8 หรือ 9 ขวบ
Since my arrival on Thiaoouba, I had not yet had occasion to meet so great a number of these people. Glancing around the circle, I could appreciate a calmness and reserve about them, as well as the great beauty in their faces that I’d grown to expect.
There was a strong resemblance between them, as if they were all brothers and sisters; and yet, isn’t that our first impression when we encounter a group of blacks or Asians together❓ In fact, the same physical variety in facial features existed among these people, as exists within races on Earth.
ตั้งแต่มาถึงเทียร์อูบาห์ ข้าพเจ้ายังไม่เคยมีโอกาสพบผู้คนมากมายขนาดนี้ เมื่อมองไปรอบๆวงกลม ข้าพเจ้าสัมผัสได้ถึงความสงบและสำรวมของพวกเขา รวมถึงความงามบนใบหน้าที่ข้าพเจ้าคาดว่าจะได้เห็น มีความคล้ายคลึงกันระหว่างพวกเขา ราวกับว่าเป็นพี่น้องกันทั้งหมด; แต่นั่นไม่ใช่ความรู้สึกแรกของเราหรอกหรือเมื่อเราเจอกลุ่มคนผิวดำหรือคนเอเชียด้วยกัน❓ จริงๆแล้วความหลากหลายทางกายภาพในลักษณะใบหน้าของคนเหล่านี้ก็มีเหมือนกับที่มีในเชื้อชาติต่างๆบนโลก
In height, they varied from 280 to 300 centimetres, their bodies being so well-proportioned, they were a pleasure to behold - neither too muscly nor too puny, and without deformity of any kind. Their hips were somewhat larger than you would expect in a man, but then I’d been told that some of them gave birth to children.
ในด้านความสูง พวกเขาสูงตั้งแต่ 280 ถึง 300 เซนติเมตร ร่างกายได้สัดส่วนดีมากจนน่ามอง - ไม่ได้กล้ามโตเกินไปหรือผอมแห้งเกินไป และไม่มีความผิดปกติใดๆ #สะโพกของพวกเขากว้างกว่าที่คุณจะคาดหวังในผู้ชาย #แต่แล้วผมก็ได้รับแจ้งว่าบางคนให้กำเนิดลูกได้
All possessed magnificent heads of hair - most of a golden-blond colour, others platinum-blond or coppery-blond and occasionally, a bright chestnut colour. There were also some, like Thao and Biastra, with a fine down of hair on the upper lip, but, apart from this, these people had absolutely no other body hair. (This is not, of course, an observation that I made at the time but one which I made later, when I had occasion to see from quite near, a group of naked sunbathers.)
Their skin-type reminded me of Arab women who protect themselves from the sun - it was certainly not the pale skin typical of blondes with such light eyes. So light, indeed, were the mauve and blue eyes around me, that I might have wondered if they were blind, had I been on Earth.
ทุกคนมีผมที่สวยงาม - ส่วนใหญ่เป็นสีบลอนด์ทอง คนอื่นๆเป็นสีบลอนด์แพลทินัมหรือบลอนด์ทองแดง และบางครั้งก็มีสีน้ำตาลสว่าง มีบางคนที่เหมือนเธาว์และเบียสตรา มีขนอ่อนๆที่ริมฝีปากบน แต่นอกจากนี้ #ผู้คนเหล่านี้ไม่มีขนตามร่างกายเลย (แน่นอนว่านี่ไม่ใช่การสังเกตที่ข้าพเจ้าทำในตอนนั้น แต่เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าสังเกตเห็นในภายหลัง เมื่อข้าพเจ้ามีโอกาสเห็นกลุ่มคนที่อาบแดดเปลือยกายในระยะใกล้)
ผิวของพวกเขาทำให้ข้าพเจ้านึกถึงผู้หญิงอาหรับที่ป้องกันตัวเองจากแสงแดด - แน่นอนว่าไม่ใช่ผิวขาวซีดแบบที่มักพบในคนผมบลอนด์ที่มีตาสีอ่อน ดวงตาสีม่วงและฟ้าของคนรอบๆตัวข้าพเจ้าช่างอ่อนจริงๆ ซึ่งหากข้าพเจ้าอยู่บนโลกข้าพเจ้าอาจสงสัยว่าพวกเขาตาบอดหรือเปล่า
When I speak now, of their long legs and rounded thighs - they reminded me of our female long-distance runners, as well as their beautifully proportioned breasts, firm and shapely in every case, the reader will understand my error in believing Thao to be a female giant when first we met. It occurred to me that women on Earth would be most envious of the breasts of these people - and men would be most delighted by them...
เมื่อข้าพเจ้าพูดถึงขาที่ยาวและต้นขาที่กลมกลึงของพวกเขาในตอนนี้ - ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงนักวิ่งระยะไกลหญิงของเรา รวมถึงหน้าอกที่ได้สัดส่วนสวยงาม กระชับและได้รูปทรงของทุกคน ผู้อ่านคงเข้าใจความผิดพลาดของข้าพเจ้าที่เชื่อว่าเธาว์เป็นหญิงร่างยักษ์ในตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ข้าพเจ้านึกขึ้นมาว่าผู้หญิงบนโลกคงอิจฉาหน้าอกของคนเหล่านี้มากแน่ๆ - และผู้ชายก็คงชื่นชมมันมาก…
I have already commented on the beauty of Thao’s face, and others in this crowd had similar ‘classic’ features; still others I would describe as ‘charming’ or ‘alluring’. Each face, though slightly different in shape and features, seemed to have been designed by an artist.
ข้าพเจ้าได้พูดถึงความงามของใบหน้าเธาว์ไปแล้ว และคนอื่นๆในฝูงชนนี้ก็มีลักษณะ ‘คลาสสิก’ คล้ายกัน; บางคนข้าพเจ้าคงจะต้องบรรยายว่า ‘น่ารัก’ หรือ ‘น่าดึงดูดใจ’ แต่ละใบหน้า แม้จะมีรูปร่างและลักษณะต่างกันเล็กน้อย ก็ดูเหมือนถูกออกแบบโดยศิลปิน
Each had been given its own unique charm; but, above all, the quality most evident in their faces and in their manner and deportment, was the quality of intelligence.
แต่ละคนมีเสน่ห์เฉพาะตัว; แต่เหนือสิ่งอื่นใด คุณสมบัติที่เด่นชัดที่สุดในใบหน้าและในท่าทางและการวางตัวของพวกเขา คือ #คุณสมบัติทางด้านสติปัญญา
In all, I could find no fault with these people who grouped around us, beaming smiles of welcome which revealed rows of perfect white teeth. This physical perfection did not surprise me, since Thao had explained their ability to regenerate their body cells at will. There was no reason, therefore, that these magnificent bodies should age.
โดยรวมแล้ว ข้าพเจ้าหาข้อบกพร่องไม่ได้เลยในผู้คนที่มารวมตัวรอบๆพวกเรา พวกเขายิ้มต้อนรับอย่างเปล่งประกาย เผยให้เห็นแถวของฟันขาวสมบูรณ์แบบ ความสมบูรณ์แบบทางกายภาพนี้ไม่ได้ทำให้ข้าพเจ้าประหลาดใจ เพราะเธาว์ได้อธิบายถึง #ความสามารถในการฟื้นฟูเซลล์ร่างกายได้ตามต้องการของพวกเขาแล้ว ดังนั้น #จึงไม่มีเหตุผลที่ร่างกายอันงดงามเหล่านี้จะต้องแก่ตัวลง
(((มีต่อ)))
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
