#25 TOB - บทที่ 8️⃣ Delving into the psychosphere
ดำดิ่งสู่ไซโคสเฟียร์ (บันทึกแห่งดาวนพเคราะห์)(2) : #ย้อนอดีตสู่เมืองหลวงแห่งมู
▪️ผู้แปล : คุณ♾️อุดม (แอดมิน)
I ‘knew’ that we had just left this pyramid and that I was now admiring the marvellous palace of Savanasa, the capital of Mu.
ข้าพเจ้า ‘รู้’ ว่าเราเพิ่งออกมาจากปิรามิดนี้และตอนนี้กำลังชื่นชมกับพระราชวังอันน่าอัศจรรย์แห่งซาวานาซ่า เมืองหลวงของมู
Beyond the palace, in all directions, stretched the plateau Thao had spoken of. A pathway, at least 40 metres wide, seemed to be made of a single stone block, led out on to the plateau from the centre of the gardens. It was bordered by two rows of massive shade trees interspersed with huge, stylised statues. On some of these statues were hats, red or green, with wide rims.
เลยพระราชวังออกไปในทุกทิศทาง ทอดยาวไปจนถึงที่ราบสูงที่เธาว์เคยพูดถึง ทางเดินกว้างอย่างน้อย 40 เมตร ดูเหมือนทำจากหินก้อนเดียว นำออกไปสู่ที่ราบสูงจากใจกลางสวน มีต้นไม้ให้ร่มเงาขนาดใหญ่สองแถวขนาบข้าง สลับกับรูปปั้นขนาดใหญ่แบบมีศิลปะ บนรูปปั้นบางชิ้นมีหมวกสีแดงหรือเขียว ปีกกว้าง
We glided along this pathway amidst people on horseback and others riding strange four-legged animals with heads resembling dolphins - animals to which I had never heard any reference made: animals whose existence took me by surprise.
เราเลื่อนไปตามทางเดินนี้ท่ามกลางผู้คนที่ขี่ม้าและคนอื่นๆที่ขี่สัตว์สี่ขาประหลาดที่มีหัวคล้ายโลมา - สัตว์ที่ผมไม่เคยได้ยินการอ้างถึงมาก่อน : สัตว์ที่การมีอยู่ของมันทำให้ผมประหลาดใจ
‘These are Akitepayos, Michel, which have long been extinct,’ it was explained to me.
“นี่คืออากิเตปาโยส์ มิเชล ซึ่งสูญพันธุ์ไปนานแล้ว” มีการอธิบายให้ผมฟัง
This animal was the size of a very large horse, with a multi-coloured tail, which he sometimes spread like a fan, similar to the tail of a peacock. Its hindquarters were much broader than those of a horse; its body was of a comparable length; its shoulders emerging from the body like the carapace of a rhinoceros; and its forelegs were longer than its hindlegs. All of its body, except for the tail, was covered in long grey hair. When it galloped, I was reminded of the way our camels run.
สัตว์ชนิดนี้มีขนาดเท่าม้าตัวใหญ่มาก มีหางหลากสี ซึ่งบางครั้งมันกางออกเหมือนพัด คล้ายหางนกยูง สะโพกของมันกว้างกว่าของม้ามาก ลำตัวยาวพอๆกัน ไหล่ยื่นออกมาจากลำตัวเหมือนเกราะของแรด และขาหน้ายาวกว่าขาหลัง ทั้งตัวยกเว้นหางปกคลุมด้วยขนสีเทายาว เมื่อมันควบ ผมนึกถึงวิธีที่อูฐของเราวิ่ง
I sensed quite strongly that I was being led elsewhere by my companions. We quickly passed the people on their walks - very quickly, and yet I was able to ‘take in’ and note a feature of their language. It was very pleasant to the ear and seemed to comprise more vowels than consonants.
ข้าพเจ้ารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าข้าพเจ้ากำลังถูกนำไปที่อื่นโดยเพื่อนร่วมทางของข้าพเจ้า เราผ่านผู้คนที่กำลังเดินเล่นไปอย่างรวดเร็ว - เร็วมาก แต่ข้าพเจ้ายังสามารถ ‘รับรู้’ และสังเกตเห็นลักษณะทางภาษาของพวกเขาได้ มันฟังไพเราะหูและดูเหมือนจะมีสระมากกว่าพยัญชนะ
Immediately, we were presented with another scene, similar to a film, when one scene is cut and another shown. Machines, exactly like the ‘flying saucers’ dear to the writers of science fiction, were lined up in an immense field on the edge of the plateau. People were disembarking and boarding the ‘flying machines’ that took them to an enormous building, which no doubt served as an air terminal.
ทันใดนั้น เราก็เห็นฉากอื่น คล้ายกับภาพยนตร์ เมื่อฉากหนึ่งถูกตัดและอีกฉากถูกฉาย เครื่องจักรที่เหมือนกับ ‘จานบิน’ ที่นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ชื่นชอบ เรียงรายอยู่ในทุ่งขนาดมหึมาบนขอบที่ราบสูง ผู้คนกำลังลงและขึ้น ‘เครื่องบิน’ ที่พาพวกเขาไปยังอาคารขนาดใหญ่ ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าถูกใช้เป็นสนามบิน
On the landing field, the flying machines emitted a whistling sound that was quite tolerable to the ‘ear’. I was told that our perception of the sound and its intensity was comparable with that of the people who were part of the scene before us.
บนสนามบิน เครื่องบินเหล่านี้ส่งเสียงหวีดที่ ‘หู’ สามารถทนรับได้ ข้าพเจ้าได้รับแจ้งว่าการรับรู้เสียงและความเข้มของเสียงของเราเทียบได้กับของผู้คนที่เป็นส่วนหนึ่งของฉากตรงหน้าเรา
It struck me that I was witnessing the daily life of people who were remarkably advanced, and who had been dead for thousands of years❗ I recall taking note also, of the pathway beneath our ‘feet’ and realising that it was not one huge stone block, as it appeared to be, but, in fact, a series of large flagstones, so precisely cut and positioned that the joins were barely visible.
ข้าพเจ้ารู้สึกทึ่งที่ได้เป็นพยานในชีวิตประจำวันของผู้คนที่ก้าวหน้าอย่างน่าทึ่ง และเสียชีวิตไปแล้วเป็นพันๆปี❗ ข้าพเจ้าจำได้ว่าได้สังเกตทางเดินใต้ ‘เท้า’ ของเราด้วย และตระหนักว่ามันไม่ได้เป็นหินก้อนใหญ่ก้อนเดียวอย่างที่มันดูเหมือนจะเป็น แต่ที่จริงแล้วเป็นแผ่นหินขนาดใหญ่หลายแผ่น ที่ถูกตัดและวางอย่างแม่นยำจนแทบมองไม่เห็นรอยต่อ
From the edge of the plateau, we had a panoramic view over an immense city and seaport, and beyond, the ocean. Then, instantaneously, we were in a wide street of the city, bordered by houses of varying sizes and architectural designs.
จากขอบที่ราบสูง เรามองเห็นทิวทัศน์ของเมืองขนาดมหึมาและท่าเรือ และไกลออกไปคือมหาสมุทร จากนั้นในทันใด เราก็อยู่ในถนนกว้างของเมือง มีบ้านเรือนขนาดต่างๆกันและการออกแบบทางสถาปัตยกรรมที่หลากหลายตั้งเรียงราย
Most of the houses had terraces surrounded by flowers, where at times, we glimpsed a very pretty species of bird. The more modest houses without terraces had, instead, beautifully made balconies - also flower-filled. The effect was quite delightful - like walking in a garden.
บ้านส่วนใหญ่มีระเบียงล้อมรอบด้วยดอกไม้ ซึ่งบางครั้งเราเห็นนกชนิดที่สวยงามมาก บ้านที่เรียบง่ายกว่าที่ไม่มีระเบียง มีระเบียงแบบอื่นที่ทำอย่างสวยงามแทน - เต็มไปด้วยดอกไม้เช่นกัน ภาพที่เห็นช่างน่ารื่นรมย์ - เหมือนกำลังเดินอยู่ในสวน
In the street, the people either walked or flew, about 20 centimetres above the road, (standing) on small (circular)1 flying platforms that made no sound at all. This seemed a very pleasant way to travel. Yet others rode on horseback.
บนถนน ผู้คนเดินหรือบินอยู่เหนือถนนประมาณ 20 เซนติเมตร (ยืน) บนแท่นบิน (ทรงกลม)¹ ขนาดเล็กที่ไม่มีเสียงเลย ดูเหมือนเป็นวิธีเดินทางที่น่าพึงพอใจมาก ส่วนคนอื่นๆก็ขี่ม้า
(1 Comments of the Editor based on the explanation of the Author.)
(¹ ความเห็นของบรรณาธิการตามคำอธิบายของผู้เขียน)
When, at the end of the street, we found ourselves in a large town square, I was surprised to see no boutiques or the like. Instead, there was a covered market where ‘stalls’ displayed all manner of goods that the heart, or palate, might desire. There were fish, among which I recognised tuna, mackerel, bonitoes and rays; there was meat of many varieties as well as an incredible assortment of vegetables.
Most predominant however, were the flowers that seemed to fill the area. It was clear these people delighted in flowers, which were either worn in the hair or carried in the hands of everyone. The ‘shoppers’ helped themselves to what they wanted, giving nothing in exchange - neither money nor anything which might substitute. My curiosity drew our group into the heart of the marketplace, right through the bodies of the people - an experience that I found most interesting.
เมื่อเราไปถึงปลายถนน เราพบตัวเองในจัตุรัสขนาดใหญ่ของเมือง ข้าพเจ้าประหลาดใจที่ไม่เห็นร้านค้าหรือสิ่งที่คล้ายกัน แทนที่จะเป็นเช่นนั้น กลับมีตลาดที่มีหลังคาคลุมซึ่งมี ‘แผง’ วางสินค้านานาชนิดที่หัวใจหรือลิ้นปรารถนา มีปลา ซึ่งข้าพเจ้าจำได้ว่ามีปลาทูน่า ปลาแมคเคอเรล ปลาโบนิโต และปลากระเบน มีเนื้อหลายชนิดรวมทั้งผักที่หลากหลายอย่างไม่น่าเชื่อ
แต่ที่โดดเด่นที่สุดคือดอกไม้ที่ดูเหมือนจะเต็มพื้นที่ เห็นได้ชัดว่าผู้คนเหล่านี้ชื่นชอบดอกไม้ ซึ่งถูกประดับไว้ที่ผมหรือถือไว้ในมือของทุกคน ผู้ ‘ซื้อของ’ #หยิบสิ่งที่ต้องการโดยไม่ต้องแลกเปลี่ยนอะไร - ไม่ใช้ทั้งเงินหรือสิ่งอื่นใดที่อาจใช้แทนได้ ความอยากรู้อยากเห็นของข้าพเจ้านำกลุ่มของเราเข้าไปในใจกลางตลาด ทะลุผ่านร่างของผู้คน - ซึ่งเป็นประสบการณ์ที่ข้าพเจ้าพบว่าน่าสนใจมาก
All my questions were answered as they occurred to me: ‘they use no money as everything belongs to the community. No one cheats - communal life is perfectly harmonious. With the passing of time, they have been taught to obey well-established and well-studied laws that suit them very well’.
คำถามทั้งหมดของข้าพเจ้าได้รับคำตอบทันทีที่เกิดขึ้น : “#พวกเขาไม่ใช้เงินเพราะทุกอย่างเป็นของชุมชน_ไม่มีใครโกง - ชีวิตในชุมชนเป็นไปอย่างกลมกลืนโดยสมบูรณ์แบบ เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาได้รับการสอนให้เชื่อฟังกฎหมายที่ถูกจัดตั้งขึ้นด้วยการศึกษามาเป็นอย่างดี ว่ากฎเช่นนี้เหมาะสมกับวิถีความเป็นอยู่ของพวกเขาอย่างที่สุด”
Most of these people were between 160 and 170 centimetres in height, with light brown skin and black hair and eyes - very similar to our present day Polynesian race. There were also some white people among them, larger in size, about two metres tall, with blond hair and blue eyes and, in greater numbers, some blacks. The latter were tall, like the whites, and appeared to be of several ‘kinds’, including one like the Tamils and another, strikingly like our Aborigines in Australia.
คนส่วนใหญ่มีความสูงระหว่าง 160 ถึง 170 เซนติเมตร มีผิวสีน้ำตาลอ่อน ผมและนัยตาสีดำ - #คล้ายกับชาวโพลินีเซียนในปัจจุบันมาก มีคนผิวขาวอยู่ท่ามกลางพวกเขาด้วย ตัวใหญ่กว่า สูงประมาณสองเมตร ผมบลอนด์และตาสีฟ้า และมีคนผิวดำจำนวนมากกว่า คนผิวดำสูงเหมือนคนผิวขาว และดูเหมือนจะมีหลาย ‘ประเภท’ รวมถึงพวกที่คล้ายชาวทมิฬ* และอีกกลุ่มที่คล้ายกับชาวอะบอริจินในออสเตรเลียอย่างน่าทึ่ง
[*ส่วนใหญ่อยู่ในศรีลังกาตอนเหนือและอินเดียตอนใต้ในปัจจุบัน –ผู้แปล-]
We went down towards the port where vessels of all shapes and sizes were moored. The quays were constructed from gigantic stones which I was ‘told’, came from the Notora quarry in the south-west of the continent.
เราลงไปทางท่าเรือที่มีเรือรูปร่างและขนาดต่างๆจอดอยู่ ท่าเรือสร้างจากหินขนาดมหึมาซึ่งข้าพเจ้าได้รับ ‘แจ้ง’ ว่ามาจากเหมืองโนโทร่าทางตะวันตกเฉียงใต้ของทวีป
The entire port had been artificially made. We were able to see some very sophisticated pieces of equipment in operation - ship-building equipment, loading equipment machines carrying out repairs...
ท่าเรือทั้งหมดถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์ เราสามารถเห็นเครื่องมืออันทันสมัยกำลังทำงาน - อุปกรณ์ต่อเรือ อุปกรณ์ขนถ่าย เครื่องจักรที่ใช้ทำการซ่อมแซม…
The vessels in port represented, as I have said, a huge range - from eighteenth and nineteenth-century-style sailing ships to modern style yachts; from steam boats to ultra modern hydrogen powered cargo vessels. The enormous ships at anchor in the bay were the anti-magnetic, anti-gravitational vessels I’d been told about.
เรือในท่าเรือมีความหลากหลายมาก ตามที่ผมได้กล่าวไว้ - ตั้งแต่เรือใบแบบศตวรรษที่ 18 และ 19 ไปจนถึงเรือยอชต์สมัยใหม่ จากเรือไอน้ำไปจนถึงเรือบรรทุกสินค้าพลังไฮโดรเจนที่ทันสมัย เรือขนาดมหึมาที่ทอดสมออยู่ในอ่าวคือเรือต้านพลังแม่เหล็กและต้านแรงโน้มถ่วงที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินมา
Out of action, they floated on the water: however, when carrying their several thousand tonne loads, they travelled, at speeds of 70 to 90 knots, just above the water - and that, without making any noise.
เมื่อไม่ได้ใช้งาน พวกมันลอยอยู่บนน้ำ อย่างไรก็ตาม เมื่อบรรทุกของหนักหลายพันตัน พวกมันเดินทางด้วยความเร็ว 70 ถึง 90 นอต (130-165 กิโลเมตร/ชม.) เหนือผิวน้ำเล็กน้อย - และไม่มีเสียงดังเลย
It was explained to me that the ‘classic’ vessels represented in the port, belonged to people of distant lands - India, Japan, China - which had been colonised by Mu, but which did not yet have the capacity to take advantage of technological advance.
In this regard, I also learned from Lationusi, that the leaders of Mu kept secret much of their scientific knowledge, for example, nuclear energy, anti-gravitation and ultra-sounds. This policy ensured that they maintained their supremacy on Earth and guaranteed their security.
มีการอธิบายให้ข้าพเจ้าฟังว่าเรือ ‘แบบคลาสสิก’ ที่อยู่ในท่าเรือเป็นของผู้คนจากดินแดนห่างไกล - อินเดีย ญี่ปุ่น จีน - ซึ่งถูกมูล่าอาณานิคม แต่ยังไม่มีความสามารถที่จะใช้ประโยชน์จากความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี ในเรื่องนี้ ข้าพเจ้ายังได้เรียนรู้จากลาติอานูซีว่า #ผู้นำของมูเก็บความลับของความรู้ทางวิทยาศาสตร์ไว้มาก เช่น พลังงานนิวเคลียร์ การต้านแรงโน้มถ่วง และคลื่นเหนือเสียง #นโยบายนี้ทำให้มั่นใจว่าพวกเขาจะรักษาความเหนือกว่าบนโลก #และรับประกันความปลอดภัยของพวกเขาได้
The scene was ‘cut’ and we found ourselves back on the landing field, looking at a night view of the city. It was lit up, quite uniformly, by large globes, as was The Path of Ra, the road which led to the palace of Savanasa. Globes positioned in the sculptured colonnades along the avenue illuminated it, as though it were day.
ฉากถูก ‘ตัด’ และเราพบตัวเองกลับมาที่สนามบิน มองดูทิวทัศน์ในยามค่ำคืนของเมือง มันถูกส่องสว่างอย่างสม่ำเสมอด้วยลูกกลมขนาดใหญ่ เช่นเดียวกับเส้นทางแห่งราห์ ถนนที่นำไปสู่พระราชวังแห่งซาวานาซ่า ลูกกลมที่วางอยู่ในซุ้มเสาแกะสลักตามถนนส่องสว่างราวกับเป็นกลางวัน
It was explained to me that these globes, which were spherical in shape, converted nuclear energy into light and had the capacity to be working thousands of years into the future without extinguishing. I confess I didn’t understand, but I believed it must be so.
มีการอธิบายให้ข้าพเจ้าฟังว่าลูกกลมเหล่านี้ ซึ่งมีรูปทรงกลม #เปลี่ยนพลังงานนิวเคลียร์เป็นแสง #และมีความสามารถทำงานได้เป็นพันๆปีต่อไปในอนาคตโดยไม่ดับ ข้าพเจ้ายอมรับว่าข้าพเจ้าไม่เข้าใจ แต่ข้าพเจ้าเชื่อว่ามันต้องเป็นเช่นนั้นได้แน่ๆ
Another scene change - and it was daylight. The grand avenue and the palace gardens had been invaded by crowds of people brightly dressed and there was an enormous white ball attached to the top of the pyramid.
มีการเปลี่ยนฉากอีกครั้ง - และเป็นเวลากลางวัน ถนนใหญ่และสวนของพระราชวังถูกบุกรุกด้วยฝูงชนที่แต่งตัวสดใส และมีลูกบอลสีขาวขนาดใหญ่ติดอยู่ที่ยอดปิรามิด
Apparently, the King, whom I had seen meditating in the pyramid, had died just prior to the gathering of the crowd.
ดูเหมือนว่าพระราชา ที่ข้าพเจ้าเห็นนั่งสมาธิในปิรามิด ได้สิ้นพระชนม์ก่อนหน้าที่ฝูงชนจะมารวมตัวกัน
With much noise, the ball exploded and a unanimous cry of joy rose from the people. This astonished me, as death usually inspires tears, but my companions explained it as follows:
ด้วยเสียงที่ดังมาก ลูกบอลระเบิดและเสียงร้องแห่งความยินดีพร้อมเพรียงกันดังขึ้นจากผู้คน สิ่งนี้ทำให้ข้าพเจ้าประหลาดใจ เพราะความตายมักจะทำให้เกิดน้ำตา แต่เพื่อนร่วมทางของผมอธิบายดังนี้ :
‘Michel❗ You don’t remember the lessons we taught you. When the physical body dies, the Astral being is liberated. These people also know it and celebrate the event. In three days time, the Astral body of the King will leave Earth to rejoin the Great Spirit, for this King has conducted himself in an exemplary manner during this final life on Earth, despite very difficult responsibilities and tasks required of him.’
“มิเชล❗ คุณจำบทเรียนที่เราสอนคุณไม่ได้ เมื่อร่างกายทางกายภาพตาย ร่างแอสตรัล (กายทิพย์) จะเป็นอิสระ #คนเหล่านี้ก็รู้เรื่องนี้และเฉลิมฉลองเหตุการณ์นี้ ในอีกสามวัน ร่างแอสตรัล (กายทิพย์) ของพระราชาจะออกจากโลกไปรวมกับจิตวิญญาณสูงสุดอันยิ่งใหญ่ เพราะพระราชาองค์นี้ได้ประพฤติตนเป็นแบบอย่างในชีวิตสุดท้ายบนโลกนี้ แม้จะมีความรับผิดชอบและภารกิจที่ยากลำบากมากที่ต้องทำ’
I had no answer and I felt ashamed of being caught out by Thao for my forgetfulness.
ข้าพเจ้าไม่มีคำตอบและรู้สึกละอายที่ถูกเธาว์จับได้ว่าข้าพเจ้าลืม
Suddenly the decor changed again. We found ourselves on the front steps of the palace. A huge crowd stretched before us for as far as the ‘eye’ could see, and, beside us, was an assembly of dignitaries, including a figure dressed in the finest attire imaginable. This was to be the new King of Mu.
ทันใดนั้นฉากก็เปลี่ยนอีกครั้ง เราพบตัวเองอยู่ที่บันไดด้านหน้าของพระราชวัง ฝูงชนมหาศาลทอดยาวไปไกลเท่าที่ ‘ตา’ จะมองเห็น และข้างๆเรา มีที่ประชุมของขุนนาง รวมถึงบุคคลที่แต่งกายด้วยอาภรณ์ที่งดงามที่สุดเท่าที่จะจินตนาการได้ นี่คือกษัตริย์องค์ใหม่แห่งมู
Something about him drew my attention. He was familiar - it was as though I knew him but didn’t quite recognise him, made up as he was. In a flash I had the answer from Lationusi: ‘it’s me, Michel, during another life. You don’t recognise me but you are aware of my astral vibrations in that body.’
มีบางอย่างเกี่ยวกับพระองค์ที่ดึงดูดความสนใจของข้าพเจ้า พระองค์ดูคุ้นเคย - ราวกับข้าพเจ้ารู้จักพระองค์แต่จำไม่ค่อยได้ เนื่องจากการแต่งฉลองพระองค์ ในชั่วพริบตาข้าพเจ้าก็ได้รับคำตอบจากลาติอานูซี : “นั่นฉันเอง มิเชล ในชีวิตอื่น #คุณจำฉันไม่ได้แต่คุณรับรู้ถึงการสั่นสะเทือนของกายทิพย์ของฉันในร่างนั้นได้”
In effect, Lationusi was experiencing the extraordinary within the extraordinary❗
Lationusi was seeing himself living a previous life while he was still existing in his present life❗
ที่จริงแล้ว ลาติอานูซีกำลังประสบกับสิ่งที่พิเศษสุดยอดภายในสิ่งที่พิเศษสุดยอด❗
#ลาติอานูซีกำลังเห็นตัวเองมีชีวิตอยู่ในอดีตชาติในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ในชาติปัจจุบัน❗
From the hands of one of the dignitaries, the new King received a magnificent head-piece1 which he put on himself.
กษัตริย์องค์ใหม่ได้รับเครื่องประดับศีรษะ¹ อันงดงามจากมือของขุนนางคนหนึ่ง ซึ่งพระองค์ทรงสวมด้วยพระองค์เอง
(1 ‘head-piece’ - head decoration partly resembling a crown and partly a bishop's tiara. — comment of the Editor based on the explanation of the Author)
(¹ ‘เครื่องประดับศีรษะ’ - เครื่องประดับศีรษะที่คล้ายมงกุฎผสมกับศิราภรณ์ของบิชอป—หมายเหตุของบรรณาธิการตามคำอธิบายของผู้เขียน)
A shout of joy rose from the crowd. The continent of Mu - the most highly developed nation on the planet and ruler over more than half of it, had a new King.
เสียงโห่ร้องแห่งความยินดีดังขึ้นจากฝูงชน ทวีปมู - ประชาชาติที่มีพัฒนาการสูงสุดบนดาวเคราะห์และเป็นผู้ปกครองมากกว่าครึ่งของมัน มีกษัตริย์องค์ใหม่แล้ว
The crowd seemed delirious with joy. Thousands of small balloons, garnet-coloured and bright orange, soared into the sky, and an orchestra began to play. The musicians of the ‘orchestra’, who numbered two hundred at least, played from stationary flying platforms located all around the gardens, the palace and the pyramid.
On each platform, a group of musicians played together on indescribably strange instruments and in such a way that the sound was distributed as though through gigantic stereophonic speakers.
ฝูงชนดูเหมือนจะเคลิบเคลิ้มด้วยความสุข บอลลูนเล็กๆนับพันลูก สีแดงทับทิมและสีส้มสด ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า และวงดนตรีเริ่มบรรเลง นักดนตรีของ ‘วงดนตรี’ ซึ่งมีจำนวนอย่างน้อยสองร้อยคน เล่นจากแท่นลอยฟ้าที่ลอยอยู่กับที่ซึ่งตั้งอยู่รอบสวน พระราชวัง และปิรามิด บนแต่ละแท่นลอยฟ้า กลุ่มนักดนตรีเล่นร่วมกันบนเครื่องดนตรีแปลกประหลาดที่ไม่สามารถอธิบายได้ และในลักษณะที่เสียงกระจายออกไปราวกับผ่านลำโพงสเตอริโอขนาดยักษ์
The ‘music’ was not at all the music we are familiar with. Apart from a type of flute that produced notes of a very special frequency, the instruments all modulated the sounds of nature; for example, the howling wind, the hum of bees in the flowers, the songs of the birds, the sound of rain falling on to a lake or of the waves crashing on a beach.
It was all so skilfully arranged - the sound of a wave might originate in the gardens, roll towards you, pass over your head and finish by crashing on the steps of the Great Pyramid.
‘ดนตรี’ ที่ว่านี้ไม่เหมือนดนตรีที่เราคุ้นเคยเลย นอกจากขลุ่ยชนิดหนึ่งที่ให้โน้ตที่มีความถี่พิเศษมาก เครื่องดนตรีทั้งหมดปรับเสียงเลียนเสียงธรรมชาติ เช่น เสียงลมหวีด เสียงผึ้งรัวในดอกไม้ เสียงนกร้อง เสียงฝนตกลงบนทะเลสาบ หรือเสียงคลื่นซัดชายหาด ทั้งหมดถูกจัดเรียงอย่างชำนาญ - เสียงคลื่นอาจเริ่มต้นในสวน กลิ้งมาหาคุณ ผ่านเหนือศีรษะคุณ และจบลงด้วยการซัดบนขั้นบันไดของมหาปิรามิด
I never would have imagined that human beings, no matter how advanced, could accomplish such a feat as that orchestral arrangement.
ข้าพเจ้าไม่เคยจินตนาการมาก่อนว่ามนุษย์ ไม่ว่าจะก้าวหน้าแค่ไหน จะสามารถทำสิ่งที่ยอดเยี่ยมเช่นการจัดวงดนตรีเช่นนั้นได้
The crowd, the nobles and the King seemed to ‘experience’ the music from within their souls, so entranced were they. I would have liked to stay too, to listen and listen more, to allow myself to be impregnated by this song of nature. Even in my astral-psychospheric situation, the music ‘penetrated’ and the effect was spell binding. I was ‘reminded’ that we were not there for the pleasure...The scene vanished.
ฝูงชน ขุนนาง และกษัตริย์ดูเหมือนจะ ‘สัมผัส’ เสียงดนตรีจากภายในจิตวิญญาณของพวกเขา เพระพวกเขาดูเคลิบเคลิ้มมาก ข้าพเจ้าอยากจะอยู่ต่อ เพื่อฟังและฟังให้มากขึ้น เพื่อปล่อยให้ตัวเองซึมซับบทเพลงแห่งธรรมชาตินี้ แม้แต่ในสภาวะกายทิพย์-ไซโคสเฟียร์ของข้าพเจ้า เสียงดนตรียังสามารถ ‘แทรกซึม’ และให้ผลที่น่าหลงใหลเป็นอย่างยิ่ง ข้าพเจ้าได้รับการ ‘เตือน’ ว่าเราไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อความเพลิดเพลิน...ฉากจางหายไป
(((มีต่อ)))
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
