#29 TOB - บทที่ 9️⃣ 9 Our ‘so-called’ civilisation (3) :
กายทิพย์สามารถถูกทำลายได้โดย 2 สิ่ง : ยาเสพติดและการสั่นสะเทือนที่เกิดจากเสียงบางประเภท
▪️ผู้แปล : คุณ♾️อุดม (แอดมิน)
‘Of course, I agree with you entirely, but I’m sure the circulation of newspapers depends on the sensational news they contain.’
“แน่นอน ผมเห็นด้วยกับคุณทั้งหมด แต่ผมมั่นใจว่ายอดจำหน่ายของหนังสือพิมพ์ขึ้นอยู่กับข่าวที่สร้างความตื่นเต้นที่พวกเขานำเสนอ”
‘And there we are, back at the root of all evil that I mentioned earlier - money. This is the curse that undermines your entire civilisation; and yet, in this particular case, the situation could be reversed if those responsible were motivated to change. On no matter which planet, the greatest dangers to humankind are, ultimately, of a psychological, rather than material nature.
“และนั่นไง เรากลับมาที่รากเหง้าของความชั่วร้ายทั้งหมดที่ฉันกล่าวถึงก่อนหน้านี้ - เงิน นี่คือคำสาปที่บ่อนทำลายอารยธรรมทั้งหมดของคุณ แต่ในกรณีนี้ สถานการณ์สามารถพลิกกลับได้หากผู้ที่รับผิดชอบมีแรงจูงใจที่จะเปลี่ยนแปลง #ไม่ว่าจะบนดาวเคราะห์ดวงใด #อันตรายอันใหญ่หลวงที่สุดต่อมนุษยชาติคือเรื่องทางจิตวิทยา_มากกว่าเรื่องทางวัตถุ
‘Drugs, similarly, affect the psyche of the individual - not only do they ruin physical health, they also reverse 1 (1 Emphasis by Editor.) the individual’s process of universal evolution. At the same time as they induce states of euphoria or artificial paradise, they are also directly attacking the Astral body. I will elaborate on this, for it is of great importance.
“ยาเสพติดก็เช่นกัน มันส่งผลต่อจิตใจของบุคคล - #ไม่เพียงแต่ทำลายสุขภาพร่างกายเท่านั้น_แต่มันยังย้อนกลับกระบวนการวิวัฒนาการสากลของบุคคลด้วย ในขณะที่มันก่อให้เกิดภาวะความสุขล้นหรือสวรรค์เทียม มันก็ได้โจมตีไปที่กายทิพย์โดยตรง ฉันจะอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะมันมีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง
‘The Astral body can only be harmed by two things: drugs and the vibrations occasioned by certain kinds of noise. Considering only drugs, it must be understood that they have an influence that is totally against Nature. They ‘remove’ the Astral body to another sphere where it should not be. The Astral body should be either in a physical body or with its Higher-self, of which it is a part.
When drugged, an individual’s Astral body is as though ‘asleep’ experiencing artificial sensations that completely distort his or her judgement. It is in the same situation as a physical body is during an important surgical operation. If you like, it’s like a tool that we bend or break by using it incorrectly or for a task for which it was not intended.
“กายทิพย์สามารถถูกทำร้ายได้โดยสองสิ่ง : #ยาเสพติดและการสั่นสะเทือนที่เกิดจากเสียงบางประเภท หากพิจารณาเฉพาะยาเสพติด ต้องเข้าใจว่ามันมีอิทธิพลที่ขัดกับธรรมชาติโดยสิ้นเชิง มัน ‘ย้าย’ กายทิพย์ไปยังอีกมิติหนึ่งซึ่งไม่ควรไป #กายทิพย์ควรอยู่ในร่างทางกายภาพหรืออยู่กับตัวตนที่สูงส่งกว่าของมัน ซึ่งเป็นภาคส่วนหนึ่งของตัวมัน
เมื่อเสพยา กายทิพย์ของบุคคลจะเหมือนตกอยู่ในสภาพ ‘หลับใหล’ และได้ประสบกับความรู้สึกเทียมที่บิดเบือนการตัดสินใจของเขาหรือเธอโดยสิ้นเชิง มันอยู่ในสถานการณ์เดียวกับที่ร่างทางกายภาพอยู่ระหว่างการผ่าตัดที่สำคัญ อาจกล่าวได้ว่า มันก็เหมือนกับเครื่องมือที่เราดัดหรือทำให้แตกโดยการใช้งานอย่างไม่ถูกต้องหรือใช้งานไปกับสิ่งที่ไม่ได้ตั้งใจไว้
‘According to the length of time that a person is under the influence of drugs, his or her Astral body is going to decline or, more exactly, it is going to become saturated with false data. ‘Recovery’ for the Astral body can take several lifetimes: for this reason, Michel, drugs should be avoided at all costs.’
“#ตามระยะเวลาที่บุคคลตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของยาเสพติด_กายทิพย์ของเขาหรือเธอจะเสื่อมลง หรือพูดให้ถูกต้องกว่านั้นคือ #มันจะอิ่มตัวไปด้วยข้อมูลเท็จ การ ‘ฟื้นฟู’ สำหรับกายทิพย์ #อาจต้องใช้เวลาหลายชาติภพ : ด้วยเหตุนี้ มิเชล #จึงควรหลีกเลี่ยงยาเสพติดไม่ว่าจะต้องจ่ายด้วยราคาใดก็ตาม”
‘There is something I don’t understand then,’ I interrupted. ‘Twice, now, you have given me drugs to take in order to release my Astral body from my physical body. Haven’t you, thereby, done me a disservice?’
“มีบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ” ข้าพเจ้าขัดจังหวะ “สองครั้งแล้วที่คุณให้ยาผมเพื่อปลดปล่อยกายทิพย์ของผมจากร่างทางกายภาพ คุณไม่ได้กำลังทำร้ายผมหรอกหรือ❓”
‘No, not at all. We used a drug that is not an hallucinogen, in order to assist a process which could occur quite naturally with adequate training. It is not a drug that ‘blinds’ and therefore presents no danger to your Astral body and its effects are very short-term.
“ไม่เลย เราใช้ยาที่ไม่ใช่สารหลอนประสาท เพื่อช่วยในกระบวนการที่สามารถเกิดขึ้นได้ตามธรรมชาติด้วยการฝึกฝนที่เพียงพอ มันไม่ใช่ยาที่ ‘ทำให้การรับรู้มืดบอด’ และด้วยเหตุนี้จึงไม่มีอันตรายต่อกายทิพย์ของคุณและมีผลระยะสั้นมาก
‘Returning to the problems of your planet, Michel, the solution depends on love - not money. It requires that people rise above hate, resentment, jealousy and envy, and that each person, whether he be street sweeper or community leader, put his neighbour before himself, offering his hand to whoever needs it.
“กลับมาที่ปัญหาของดาวเคราะห์ของคุณ มิเชล #ทางออกขึ้นอยู่กับความรัก - ไม่ใช่เงิน มันต้องการให้ผู้คนยกระดับตัวเองขึ้นเหนือความเกลียดชัง ความแค้น ความอิจฉา และความริษยา และให้แต่ละคน ไม่ว่าจะเป็นคนกวาดถนนหรือผู้นำชุมชน ให้ความสำคัญกับเพื่อนบ้านมากกว่าตัวเอง ยื่นมือเข้าช่วยเหลือใครก็ตามที่ต้องการ”
‘Everyone has need, both physically and mentally, of his neighbour’s friendship - not only on your planet, but on all planets. As Jesus said, when we sent him to you almost 2000 years ago: ‘Love each other’ - but of course...’
“ทุกคนมีสิ่งที่จำเป็น กับทั้งทางร่างกายและจิตใจ ในมิตรภาพจากเพื่อนบ้าน - ไม่เพียงแต่บนดาวเคราะห์ของคุณ แต่บนดาวเคราะห์ทั้งหมด ดังที่พระเยซูกล่าวไว้ เมื่อเราส่งพระองค์ไปหาพวกคุณเกือบ 2000 ปีที่แล้ว : ‘จงรักซึ่งกันและกัน’ - แต่แน่นอน…”
‘Thao!❗’ I interrupted again, almost rudely this time. ‘What did you just say in regard to Jesus❓’
“เธาว์❗” ข้าพเจ้าขัดจังหวะอีกครั้ง คราวนี้แทบจะหยาบคายด้วยซ้ำ “คุณเพิ่งจะพูดอะไรเกี่ยวกับพระเยซูนะ❓”
‘Jesus, Michel was sent to Earth from Thiaoouba almost 2000 years ago - just as Lationusi also went to Earth and has returned.’
“#พระเยซู มิเชล #ถูกส่งมายังโลกจากดาวเทียร์อูบาห์เกือบ_2000_ปีที่แล้ว - #เช่นเดียวกับที่ลาติโอนูซีไปยังโลกและได้กลับมาแล้ว”
Of all that had been explained to me, it was this unexpected revelation which shocked me most. At the same time, Thao’s Aura rapidly changed colour. The soft gold ‘mist’ around her head become almost yellow, and the gentle shower of colours from the top of her head, blazed forth with new energy.
จากทุกสิ่งที่ได้อธิบายให้ข้าพเจ้าฟัง การเปิดเผยที่ไม่คาดคิดนี้สร้างความตกใจให้กับข้าพเจ้าได้มากที่สุด ในเวลาเดียวกันนั้น ออร่าของเธาว์ก็เปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว ‘หมอก’ สีทองอ่อนรอบศีรษะของเธอเกือบๆกลายเป็นสีเหลือง และสายฝนแห่งสีสันจากด้านบนศีรษะของเธอ ก็ลุกโชนขึ้นด้วยพลังงานใหม่
‘A great Thaora is calling us, Michel. We must go immediately.’ Thao stood up.
“เธาว์ราห์ผู้ยิ่งใหญ่กำลังเรียกเรา มิเชล เราต้องไปทันที” เธาว์ยืนขึ้น
I adjusted my mask and followed her outside, most intrigued by this sudden interruption and uncustomary haste. We boarded the flying platform and rose, vertically, above the branches of the trees. Soon we were flying over the beach, and then the ocean, travelling at a speed much greater than ever before. The sun was quite low in the sky and we skimmed over waters that were emerald green or a perfect azure blue - if I can describe colours in Earthly terms.
ข้าพเจ้าปรับหน้ากากและตามเธอออกไปข้างนอก รู้สึกสงสัยอย่างมากกับการขัดจังหวะกะทันหันและความเร่งรีบที่ไม่เคยมีมาก่อนนี้ เราขึ้นแท่นบินและลอยขึ้นในแนวตั้งเหนือกิ่งก้านของต้นไม้ ไม่นานเราก็บินเหนือชายหาดและมหาสมุทร เดินทางด้วยความเร็วที่มากกว่าที่เคยมากนัก ดวงอาทิตย์อยู่ค่อนข้างต่ำในท้องฟ้าและเราแล่นเหนือผืนน้ำสีเขียวมรกตหรือสีฟ้าคราม - ถ้าข้าพเจ้าจะอธิบายสีในแบบของโลก
Huge birds, with a wingspan of about four metres, crossed our path just in front of us and the sun’s rays lit up the bright pink feathers of their wings and the bright green feathers of their tails.
นกขนาดใหญ่ที่มีความกว้างปีกประมาณสี่เมตร บินตัดหน้าเราไป และแสงอาทิตย์ส่องสว่างขนนกสีชมพูสดใสของปีกและขนนกสีเขียวสดใสของหางพวกมัน
Before long we had reached the island and Thao brought the platform down again in the park, in which seemed to be precisely the same spot as before. She signalled that I should follow her and we set off - she walking and I running behind her.
ไม่นานเราก็มาถึงเกาะและเธาว์นำแท่นบินลงจอดในสวนอีกครั้ง ในจุดที่ดูเหมือนจะเป็นจุดเดิมพอดี เธอส่งสัญญาณให้ข้าพเจ้าตามเธอไปและเราก็ออกเดิน - เธอเดินแต่ข้าพเจ้าวิ่งตามหลังเธอ
This time we did not head for the central doko, but took a different path, which led us eventually to another doko, of the same huge size as the central doko.
คราวนี้เราไม่ได้มุ่งหน้าไปยังโดโกกลาง แต่ใช้เส้นทางอื่นซึ่งนำเราไปถึงโดโกอีกแห่งหนึ่ง ที่มีขนาดใหญ่เท่ากับโดโกกลาง
Two people, both taller than Thao, were waiting for us under the entrance light.
Thao spoke to them in a low voice; then moved nearer to them and engaged in a brief consultation, from which I was excluded. They stood still, casting curious glances my way, but not smiling at all. I could see their Auras, which were less brilliant than Thao’s - a sure indication that they were not as highly evolved in spirit.
คนสองคน ทั้งคู่สูงกว่าเธาว์ กำลังรอเราอยู่ใต้แสงไฟทางเข้า เธาว์พูดกับพวกเขาด้วยเสียงเบา แล้วขยับเข้าใกล้พวกเขาและปรึกษาหารือกันสั้นๆ ซึ่งข้าพเจ้าถูกกันออกไป พวกเขายืนนิ่ง มองมาทางข้าพเจ้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่ยิ้มเลย ข้าพเจ้าเห็นออร่าของพวกเขา ซึ่งสว่างน้อยกว่าของเธาว์ - เป็นสัญญาณที่แน่ชัดว่าพวกเขาไม่ได้มีพัฒนาการทางจิตวิญญาณที่สูงเท่าเธาว์
For a considerable time, we waited without moving. The birds from the park approached, watching us. No one, apart from me, paid them any attention; my companions were apparently deep in thought. I remember clearly, a bird, resembling a bird of paradise, came and stationed itself between Thao and me, for all the world as though it wanted to be admired.
เราคอยอยู่เป็นเวลานานโดยไม่ขยับเขยื้อน นกจากสวนบินเข้ามาใกล้ จับตาดูเรา ไม่มีใครนอกจากข้าพเจ้าที่สนใจพวกมัน เพื่อนร่วมทางของข้าพเจ้าดูเหมือนจะจมอยู่ในห้วงความคิด ข้าพเจ้าจำได้อย่างชัดเจน นกตัวหนึ่ง คล้ายปักษาสวรรค์ มาจับอยู่ระหว่างเธาว์และข้าพเจ้า ราวกับว่ามันต้องการให้ชื่นชมมัน
The sun would soon set and I remember watching its last rays high up in the trees, igniting sparks of purple and gold among the branches. A flock of birds fluttered noisily in the canopy, breaking the silence that had been established. As if this had been a signal, Thao asked me to take off my mask, close my eyes and to take her hand that she might guide my steps. Much intrigued, I did as she asked.
ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า และข้าพเจ้าจำได้ว่าได้มองรังสีสุดท้ายของมันสูงขึ้นไปในต้นไม้ จุดประกายสีม่วงและทองท่ามกลางกิ่งก้าน ฝูงนกบินวุ่นวายส่งเสียงดังในเรือนยอด ทำลายความเงียบที่ก่อตัวขึ้น ราวกับว่านั่นเป็นสัญญาณ เธาว์ขอให้ข้าพเจ้าถอดหน้ากาก หลับตา และจับมือเธอเพื่อที่เธอจะได้นำทางข้าพเจ้า ด้วยความสงสัยอย่างมาก ข้าพเจ้าทำตามที่เธอขอ
Moving forward, I felt the light resistance, now familiar to me, as we entered the doko. I was told telepathically to keep my eyes half-closed and lowered, and to follow in Thao’s wake. We advanced about 30 paces before Thao stopped and placed me at her side.
Still by telepathy, she indicated that I could now open my eyes and look around; this I did quite slowly. Before me were three figures remarkably like those I had met previously. Like the others, they sat cross-legged, straight backed, on fabric-covered blocks, each seat being of a colour that complemented the occupant.
เมื่อก้าวไปข้างหน้า ข้าพเจ้ารู้สึกถึงแรงต้านเบาๆ ที่คุ้นเคยแล้วในตอนนี้ เมื่อเราเข้าไปในโดโก ข้าพเจ้าได้รับการบอกทางโทรจิตให้ลืมตาครึ่งหนึ่งและก้มต่ำ และให้เดินตามเธาว์ไป เราเดินไปประมาณ 30 ก้าวก่อนที่เธาว์จะหยุดและปล่อยข้าพเจ้าไว้ข้างๆเธอ
ยังคงสื่อสารทางโทรจิต เธอบอกว่าข้าพเจ้าสามารถลืมตาและมองรอบๆได้แล้ว ข้าพเจ้าทำตามอย่างช้าๆ ตรงหน้าข้าพเจ้ามีร่างสามร่างที่คล้ายคลึงกับที่ข้าพเจ้าเคยพบก่อนหน้านี้อย่างน่าทึ่ง เหมือนคนอื่นๆ พวกเขานั่งขัดสมาธิ หลังตรง บนบล็อกที่คลุมด้วยผ้า แต่ละที่นั่งมีสีที่เข้ากับผู้นั่ง
Thao and I were standing beside two similar seats until, telepathically, and without a gesture, we were invited to sit down. I looked around discretely, but saw no trace of the two characters who had met us at the entrance: perhaps they were behind me...❓
เธาว์และข้าพเจ้ายืนอยู่ข้างที่นั่งคล้ายกันสองที่จนกระทั่ง ทางโทรจิต และโดยไม่มีท่าทางใดๆ เราได้รับเชิญให้นั่งลง ข้าพเจ้ามองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง แต่ไม่เห็นร่องรอยของตัวละครสองตัวที่พบเราที่ทางเข้า : บางทีพวกเขาอาจอยู่ข้างหลังข้าพเจ้ากระมัง…❓
Like before, the eyes of the Thaori gave the impression of being illuminated from within but, by contrast, this time I was immediately able to see their Auras, resplendent with bright colours all so pleasing to the eye.
เหมือนก่อนหน้านี้ ดวงตาของเหล่าเธาว์รีย์ให้ความรู้สึกเหมือนถูกส่องสว่างจากภายใน แต่ตรงกันข้าม คราวนี้ข้าพเจ้าสามารถเห็นออร่าของพวกเขาได้ในทันที มันเปล่งประกายด้วยสีสดใสที่ช่างเป็นที่พึงพอใจต่อสายตา
The central figure rose by levitation, without altering his position, and slowly floated towards me. He stopped before and slightly above me, placing one of his hands at the base of my cerebellum and the other on the left side of my skull. Again, I felt my body invaded by the fluid-like feeling of well-being, but this time I almost fainted.
ร่างตรงกลางลอยขึ้นด้วยการลอยตัว โดยไม่เปลี่ยนท่าทาง และค่อยๆลอยมาหาข้าพเจ้า ท่านหยุดอยู่ตรงหน้าและอยู่เหนือข้าพเจ้าเล็กน้อย วางมือข้างหนึ่งที่ฐานของสมองน้อยของข้าพเจ้าและอีกข้างที่ด้านซ้ายของกะโหลกศีรษะ เป็นอีกครั้ง ที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่าร่างกายถูกรุกล้ำด้วยความรู้สึกคล้ายของเหลวแห่งความสุขสบาย แต่คราวนี้ข้าพเจ้าแทบจะเป็นลม
Removing his hands, he returned to his seat. Perhaps I should explain that the details concerning the position of his hands on my head were provided later, by Thao, as, once again, it was beyond me at the time to register such details. And yet I remember a thought that occurred to me - a thought rather out of place at such a time - when he resumed his seat: ‘I’ll probably never get to see one of these figures use his two legs as everyone else does.’
เมื่อเอามือออก ท่านก็กลับไปยังที่นั่งของท่าน บางทีข้าพเจ้าควรอธิบายว่ารายละเอียดเกี่ยวกับตำแหน่งมือของท่านบนศีรษะของข้าพเจ้าถูกให้มาในภายหลังโดยเธาว์ เพราะเป็นอีกครั้ง ในตอนนั้น ที่ข้าพเจ้าไม่สามารถจดจำรายละเอียดเช่นนั้นได้ แต่กระนั้นข้าพเจ้าจำความคิดที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้ - ความคิดที่ค่อนข้างไม่เหมาะสมในเวลาเช่นนั้น - เมื่อท่านกลับไปนั่งที่ : “ผมคงจะไม่มีวันได้เห็นร่างเหล่านี้ใช้ขาทั้งสองข้างเหมือนที่ทุกคนทำ”
➖➖➖(((จบบทที่ 9️⃣)))➖➖➖
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
