#31 TOB - บทที่ 🔟 A different alien and my former lives (2) : ชีวิตในชาติภพอื่นๆ
▪️ผู้แปล : คุณ♾️อุดม (แอดมิน)
I later learned that he had been killed, along with five others, when his spacecraft exploded just an hour after leaving Thiaoouba. I hoped that life would continue for him on a more hospitable planet...but perhaps he would return to his own in order to help his people - who knows❓ I had met, across the Universe, a brother who, like me, existed on a Planet of Sorrows - studying, at the same school, how one day, to gain eternal happiness.
ต่อมาข้าพเจ้าได้ทราบว่าเขาเสียชีวิตพร้อมกับคนอีกห้าคน เมื่อยานอวกาศของเขาระเบิดเพียงหนึ่งชั่วโมงหลังออกจากเทียร์อูบาห์ ข้าพเจ้าหวังว่าชีวิตของเขาจะดำเนินต่อไปบนดาวเคราะห์ที่น่าอยู่กว่า... แต่บางทีเขาอาจจะกลับไปยังดาวของเขาเพื่อช่วยเหลือผู้คนของเขาก็ได้ - ใครจะรู้❓ ข้าพเจ้าได้พบ ณ ที่ไกลสุดขอบจักรวาล กับพี่น้องผู้ซึ่งเหมือนกับข้าพเจ้า ที่ดำรงอยู่บนดาวแห่งความทุกข์ระทม - กำลังศึกษา ที่โรงเรียนเดียวกัน ว่าวันหนึ่งจะได้รับความสุขนิรันดร์อย่างไร
When Arki had left the room with his mentor, I sat down again near Thao. The Thaora who had given me the gift of understanding all languages, addressed me again.
เมื่ออาร์กิออกจากห้องไปพร้อมกับผู้แนะนำของเขา ข้าพเจ้านั่งลงอีกครั้งใกล้ๆเธาว์ องค์เธาว์ราห์ผู้ที่ให้ของขวัญแห่งความเข้าใจภาษาได้ทั้งหมดแก่ข้าพเจ้า กล่าวกับข้าพเจ้าอีกครั้ง
‘Michel, as Thao has already told you, you were chosen by us to visit Thiaoouba, but the essential motive for our choice has not been revealed. It is not only because you have a mind already awakend and open, but also - and principally - because you are one of the rare soukous inhabiting Earth at the present time. A ‘soukou’ is an Astral body that has lived eighty-one lives in human physical bodies, and has lived those lives [10] on different planets or different categories.
For various reasons, the ‘soukous’ return to live on inferior planets, like Earth, when they could just as well continue to ‘climb the ladder’ without ever going backwards. You know that the number nine is the number of the Universe. You are here in the City of Nine Dokos, founded on Universal Law. Your Astral body has nine times nine lives, which brings you to the end of one of the great cycles.’
“มิเชล อย่างที่เธาว์ได้บอกกับเธอแล้วว่า เธอถูกเลือกโดยพวกเราให้มาเยือนเทียร์อูบาห์ แต่เหตุผลสำคัญในการเลือกของเรายังไม่ได้รับการเปิดเผย มันไม่ใช่เพียงเพราะเธอมีจิตใจที่ตื่นรู้และเปิดกว้างแล้วเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะ - และนี่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด - #เธอเป็นหนึ่งในซูคูสที่หายากยิ่งที่อาศัยอยู่บนโลก ณ เวลานี้ ‘ซูคู’ คือร่างแอสทรัล (กายทิพย์) #ที่ได้ใช้ชีวิตมาแล้ว_81_ชีวิตในร่างกายมนุษย์ #และได้ใช้ชีวิตเหล่านั้นบนดาวเคราะห์ต่างๆ_หรือในระดับต่างๆ
ด้วยเหตุผลหลากหลายอย่าง ‘ซูคูส’ #ยอมกลับมาใช้ชีวิตบนดาวเคราะห์ในระดับที่ต่ำกว่า_เช่นโลก ในขณะที่พวกเขาสามารถ ‘ปีนบันได’ ต่อไปได้โดยไม่ต้องถอยหลัง คุณรู้แล้วว่าเลข 9 คือตัวเลขแห่งจักรวาล และคุณอยู่ที่นี่ในเมืองแห่งโดโกเก้าแห่ง ที่ก่อตั้งขึ้นตามกฎสากล ร่างแอส ทรัล (กายทิพย์) ของคุณมีเก้าคูณเก้าชีวิต #ที่ซึ่งนำคุณมาถึงจุดสิ้นสุดของหนึ่งในวัฏจักรใหญ่”
Once again, I was completely flabbergasted. I suspected I wasn’t living my first life, especially after my journey to Mu - but eighty-one lives❗ I didn’t know one lived so many...
เป็นอีกครั้งที่ข้าพเจ้ารู้สึกตะลึงงัน ข้าพเจ้าเอะใจอยู่แล้วว่าข้าพเจ้าคงไม่ได้มีชีวิตนี้เป็นชีวิตแรก โดยเฉพาะหลังการเดินทางไปยังทวีป มูของข้าพเจ้า - แต่ 81 ชีวิตเนี่ยนะ❗ ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าคนเราจะมีชีวิตได้มากมายขนาดนั้น…
‘It’s possible to live many more, Michel,’ said the Thaora, interrupting my thoughts. ‘Thao is up to her 216th, but other entities live far fewer. As I said, you have been chosen from among very few ‘soukous’ living on Earth, but, in order that you acquire a thorough understanding during the trip to our planet, we have planned another journey in time for you.
So that you will better understand what reincarnation is, and what its purpose is, we will permit you to revisit your previous existences. This journey in time will be useful to you when writing your book as you will fully comprehend its purpose.’
“มันเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตมากกว่านั้น มิเชล” องค์เธาว์ราห์กล่าว ขัดจังหวะความคิดของข้าพเจ้า “#เธาว์อยู่ที่ชีวิตที่_216_แล้ว แต่สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ มีชีวิตน้อยกว่ามาก อย่างที่ฉันพูด #เธอถูกเลือกจากซูคูสจำนวนน้อยมากที่อาศัยอยู่บนโลก แต่เพื่อให้เธอได้รับความเข้าใจอย่างถ่องแท้ระหว่างการเดินทางมายังดาวเคราะห์ของเรา เราได้วางแผนการเดินทางข้ามเวลาอีกครั้งสำหรับเธอ
เพื่อที่เธอจะเข้าใจได้ดีขึ้นว่าการกลับชาติมาเกิดคืออะไร และมีจุดประสงค์อะไร เราจะอนุญาตให้เธอย้อนกลับไปเยี่ยมชมการดำรงอยู่ก่อนหน้าของเธอ การเดินทางข้ามเวลานี้จะเป็นประโยชน์กับเธอในตอนที่เธอเขียนหนังสือ เนื่องจากเธอจะเข้าใจจุดประสงค์ของมันได้อย่างถ่องแท้”
He had barely finished speaking, when Thao took me by the shoulder and spun me around. She led me towards the relaxation chamber - a feature, it seemed, of each and every doko. The three Thaori followed us, still by levitation.
ท่านแทบจะยังไม่ทันได้พูดจบด้วยซ้ำ ในตอน ที่เธาว์จับไหล่ข้าพเจ้าและหมุนตัวข้าพเจ้ากลับหลัง เธอนำข้าพเจ้าไปที่ห้องพักผ่อน - ซึ่งดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของทุกโดโก เธาว์รีย์ทั้งสามตามมา ยังคงลอยตัวอยู่
Thao indicated that I should lie down on a large piece of fabric that was just like an air cushion. The ‘chief’ Thaora positioned himself behind my head, the other two each holding one of my hands. Thao cupped her hands above my solar plexus.
เธาว์ชี้ให้ข้าพเจ้านอนลงบนผ้าผืนใหญ่ที่เหมือนเบาะลม เธาว์ราห์ที่เป็น ‘ผู้นำ’ อยู่ด้านหลังศีรษะของข้าพเจ้า อีกสองท่านจับมือของข้าพเจ้าไว้คนละข้าง ส่วนเธาว์วางมือของเธอเหนือจุดศูนย์รวมพลังชีวิต (จักระ 3) ของข้าพเจ้า
The leader then placed the index fingers of both hands over my pineal gland, telepathically ordering me to stare at his fingers.
ผู้นำวางนิ้วชี้ทั้งสองข้างเหนือต่อมไพเนียลของข้าพเจ้า สั่งข้าพเจ้าทางโทรจิตให้จ้องมองที่นิ้วของท่าน
Seconds later, I had the impression of sliding backwards at incredible speed, through a dark, endless tunnel. Then, abruptly, I emerged from the tunnel into what seemed to be a gallery of a coal mine. Several men, wearing small lamps on their foreheads were pushing carts; others, a little further away, were attacking the coals with picks or shovelling it into carts.
I moved towards the end of the gallery where I was able to examine one of the miners closely. I seemed to know him. A voice that came from within me said, ‘It’s one of your physical bodies, Michel.’ The man was quite tall and well built. He was covered in sweat and coal dust and laboured as he shovelled coal into a cart.
ไม่กี่วินาทีต่อมา ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนกำลังเลื่อนถอยหลังด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ ผ่านอุโมงค์มืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด จากนั้น อย่างฉับพลัน ข้าพเจ้าโผล่ออกจากอุโมงค์มาสู่สิ่งที่ดูเหมือนทางเดินในเหมืองถ่านหิน ชายหลายคนที่สวมตะเกียงเล็กๆบนหน้าผากกำลังผลักรถเข็น คนอื่นๆที่อยู่ไกลออกไปเล็กน้อยกำลังขุดถ่านหินด้วยพลั่วหรือตักมันใส่รถเข็น
ข้าพเจ้าเคลื่อนไปทางท้ายทางเดินที่ตัวเองสามารถสำรวจคนงานเหมืองคนหนึ่งได้อย่างใกล้ชิด ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนรู้จักเขา เสียงหนึ่งที่มาจากภายในตัวข้าพเจ้าบอกว่า “นี่คือหนึ่งในร่างทางกายภาพของคุณ มิเชล” ชายคนนั้นค่อนข้างสูงและตัวใหญ่ เขาเปื้อนไปด้วยเหงื่อและฝุ่นถ่านหิน และกำลังทำงานหนักขณะตักถ่านหินใส่รถเข็น
The scene changed abruptly, just as it had when I was in the psychosphere on Mu. I learned that he was called Siegfried, when one of the other miners at the entrance to the mine shaft called his name in German, which I understood perfectly - and I do not speak or understand that language.
The other miner asked Siegfried to follow him. He headed towards an old shed, somewhat larger than all the others in this apparent main street of the village. I followed them both inside, where oil lamps were burning and men sat at tables.
ฉากเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เหมือนตอนที่ข้าพเจ้าอยู่ในไซโคสเฟียร์บนมู ข้าพเจ้าได้รู้ว่าเขาชื่อซีกฟรีด เมื่อคนงานเหมืองคนอื่นที่ทางเข้าปล่องเหมืองเรียกชื่อเขาเป็นภาษาเยอรมัน ซึ่งข้าพเจ้าเข้าใจได้อย่างสมบูรณ์ - และข้าพเจ้าไม่ได้พูดหรือเข้าใจภาษาเยอรมันมาก่อน คนงานอีกคนขอให้ซีกฟรีดตามเขาไป เขามุ่งหน้าไปยังโรงเก็บของเก่า ซึ่งใหญ่กว่าโรงอื่นๆทั้งหมดในถนนสายหลักของหมู่บ้านที่เห็นได้ชัด ข้าพเจ้าตามพวกเขาทั้งคู่เข้าไปข้างใน ที่ซึ่งมีตะเกียงน้ำมันส่องสว่างและผู้ชายนั่งอยู่ที่โต๊ะ
Siegfried joined a group of them. They shouted something at a brute wearing a dirty apron and, shortly afterwards, he brought them a bottle and some pewter goblets.
ซีกฟรีดเข้าร่วมกับกลุ่มของพวกเขา พวกเขาตะโกนอะไรบางอย่างใส่คนตัวใหญ่ที่สวมผ้ากันเปื้อนสกปรก และไม่นานหลังจากนั้น เขาก็นำขวดและถ้วยดีบุกมาให้พวกเขา
Another scene was superimposed on this one. It seemed that it was several hours later. The shed was the same, but now, Siegfried was staggering out, visibly drunk. He headed towards a row of smaller sheds, all of which had chimneys from which blackish smoke curled. Brusquely, he opened the door of one of them and entered, with me hot on his heels.
มีอีกฉากหนึ่งเข้ามาซ้อนทับกับฉากนี้ ดูเหมือนว่าผ่านไปหลายชั่วโมง โรงเก็บของยังเป็นที่เดิม แต่ตอนนี้ ซีกฟรีดกำลังเดินโซเซออกมา เห็นได้ชัดว่าเมา เขามุ่งหน้าไปยังแถวของโรงเก็บของที่เล็กกว่า ซึ่งทั้งหมดมีปล่องไฟที่มีควันดำๆลอยขึ้นมา อย่างผลุนผลัน เขาเปิดประตูโรงหนึ่งและเข้าไป โดยมีข้าพเจ้าตามติดอยู่ข้างหลัง
Eight children, progressing in ages from one year upwards, each twelve months apart, sat at a table plunging their spoons into bowls full of unappetising looking gruel. They all lifted their heads at the sudden appearance of their father, watching him with fearful eyes.
A woman, medium in size but strong looking, with hair of a dirty blonde colour, addressed him aggressively: ‘Where have you been and where is the money❓ You know very well that the children haven’t had beans in a fortnight, and, yet again, you’re drunk❗’
เด็กแปดคน อายุเรียงลำดับจากหนึ่งขวบขึ้นไป แต่ละคนห่างกันสิบสองเดือน นั่งอยู่ที่โต๊ะ กำลังจุ่มช้อนลงในชามที่เต็มไปด้วยข้าวต้มที่ดูไม่น่ากิน พวกเขาทุกคนเงยหน้าขึ้นเมื่อพ่อของพวกเขาปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน มองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ผู้หญิงคนหนึ่ง รูปร่างปานกลางแต่ดูแข็งแรง ผมสีบลอนด์สกปรก พูดกับเขาอย่างก้าวร้าว “คุณไปไหนมาและเงินอยู่ไหน❓ คุณก็รู้ดีว่าเด็กๆไม่ได้กินถั่วมาสองสัปดาห์แล้ว และคุณก็เมาอีกแล้ว❗”
She rose and approached Siegfried. As she raised her hand to slap his face, he grabbed her arm and, with his left fist, punched her so hard that she was sent flying backwards.
เธอลุกขึ้นและเดินเข้าหาซีกฟรีด เมื่อเธอยกมือขึ้นจะตบหน้าเขา เขาคว้าแขนเธอไว้ และด้วยกำปั้นซ้าย ต่อยเธออย่างแรงจนเธอกระเด็นไปด้านหลัง
She fell to the floor, hitting the back of her neck on the chimney hearth as she did so, and was killed instantly.
เธอล้มลงบนพื้น ศีรษะด้านหลังกระแทกกับขอบเตาผิง และเสียชีวิตในทันที
The children were crying and screaming. Siegfried leaned over his wife whose wide-open eyes stared lifelessly into his.
เด็กๆกำลังร้องไห้และกรีดร้อง ซิกฟรีดโน้มตัวเหนือร่างภรรยาของเขา ดวงตาที่เบิกกว้างของเธอจ้องเขม็งกลับมาอย่างไร้ชีวิต
‘Freda, Freda, come on, get up,’ he cried, his voice filled with anguish. He took her in his arms to help her, but she couldn’t stand. Suddenly, as she continued to stare fixedly, he realised she was dead. Sobered now, he rushed towards the door and fled into the night, running on and on, as if he had lost his mind.
“เฟรดา เฟรดา ไม่เอาน่า ลุกขึ้นสิ” เขาร้องด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน เขาอุ้มเธอขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือ แต่เธอไม่สามารถยืนได้ ทันใดนั้น ขณะที่เธอยังคงจ้องเขม็ง เขาก็ตระหนักว่าเธอเสียชีวิตแล้ว ตอนนี้เขาได้สติแล้ว เขารีบวิ่งไปที่ประตูและหนีเข้าไปในความมืดของราตรี วิ่งไปเรื่อยๆราวกับว่าเขาเสียสติไปแล้ว
Again the scene changed and Siegfried appeared, firmly bound between two guards, one of whom was putting a hood over Siegfried’s head. The executioner also wore one with holes cut in it for his eyes. He was a huge man and held within his enormous hand the handle of a wide blade axe. The guard made Siegfried kneel, bending forward so that his head rested on the execution block.
Now the executioner came forward and assumed his position. A priest hastily recited prayers as the executioner slowly raised his axe over his head. Quite suddenly, he let it fall on the neck of Siegfried. The victim’s head rolled across the ground, causing the crowd to recoil several steps.
ฉากเปลี่ยนไปอีกครั้ง และซิกฟรีดปรากฏตัวขึ้น ถูกมัดแน่นระหว่างยามสองคน คนหนึ่งกำลังสวมผ้าคลุมศีรษะให้ซิกฟรีด เพชฌฆาตก็สวมผ้าคลุมเช่นกันโดยมีรูเจาะสำหรับดวงตา เขาเป็นชายร่างใหญ่และถือด้ามขวานใบกว้างไว้ในมือที่ใหญ่โตของเขา ยามบังคับให้ซิกฟรีดคุกเข่า โน้มตัวไปข้างหน้าให้ศีรษะวางบนบล็อกประหาร ตอนนี้เพชฌฆาตก้าวเข้ามาและเข้าประจำตำแหน่ง บาทหลวงรีบท่องบทสวดมนต์ในขณะที่เพชฌฆาตค่อยๆยกขวานขึ้นเหนือศีรษะ ทันใดนั้น เขาก็ฟันลงบนคอของซิกฟรีด ศีรษะของเหยื่อกลิ้งไปบนพื้น ทำให้ฝูงชนถอยหลังไปหลายก้าว
I had just witnessed the violent death of one of my many physical bodies...
ข้าพเจ้าเพิ่งได้เห็นการตายอย่างรุนแรงของร่างทางกายภาพหนึ่งในหลายๆร่างของตัวเอง…
The sensation was so strange. Until the moment of his death, I had been filled with a great fondness for this man, and although he had done wrong, I felt great pity for him. At the moment of his death, however, as his head rolled across the ground amid the murmurs of the crowd, I felt an overwhelming sense of relief - on his account as well as my own.
ความรู้สึกช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน จนถึงวินาทีที่เขาตาย ข้าพเจ้าเต็มไปด้วยความรักใคร่อย่างมากต่อชายผู้นี้ และแม้ว่าเขาจะทำผิด ข้าพเจ้าก็รู้สึกสงสารเขาอย่างมาก อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขาตาย เมื่อศีรษะของเขากลิ้งไปบนพื้นท่ามกลางเสียงพึมพำของฝูงชน ข้าพเจ้ารู้สึกโล่งอกอย่างท่วมท้น ทั้งในนามของตัวเขาและตัวข้าพเจ้าเอง
Immediately, I was presented with another scene. Before me was a lake, its shining blue waters reflecting the rays of two suns which hung quite low on the horizon.
ทันใดนั้น ข้าพเจ้าก็ได้เห็นอีกฉากหนึ่ง ตรงหน้าข้าพเจ้าคือทะเลสาบ ผืนน้ำสีฟ้าเป็นประกายสะท้อนแสงจากดวงอาทิตย์สองดวงที่ลอยต่ำอยู่ใกล้ขอบฟ้า
A small boat, richly yet delicately decorated with sculptures and paintings, proceeded across the lake. It was guided by men, of medium size and reddish complexion, using long poles which they plunged into the water. Beneath a type of canopy and seated on an ornately decorated throne, was a lovely young woman with golden skin. Her oval shaped face was lit up by pretty almond eyes and long blonde hair that fell to her waist.
เรือลำเล็กที่ตกแต่งอย่างหรูหราแต่ประณีตด้วยประติมากรรมและภาพวาด กำลังแล่นข้ามทะเลสาบ มันถูกนำทางโดยชายร่างกำยำปานกลางและผิวสีแดงกล่ำ ใช้เสาไม้ยาวที่พวกเขาจุ่มลงในน้ำ ใต้ร่มกันแดดชนิดหนึ่งและนั่งอยู่บนบัลลังก์ที่ตกแต่งอย่างวิจิตร คือหญิงสาวที่น่ารักผิวสีทอง ใบหน้ารูปไข่ของเธอสว่างไสวด้วยดวงตาเรียวสวยและผมบลอนด์ยาวที่ตกลงมาถึงเอว
She was relaxed and smiling as the young company, which hovered around her, entertained her light-heartedly. I knew instantly that this pretty creature was myself in another life.
เธอผ่อนคลายและกำลังยิ้ม ขณะที่กลุ่มคนหนุ่มสาวที่อยู่รอบตัวเธอคอยให้ความบันเทิงเธออย่างสนุกสนาน ข้าพเจ้ารู้ในทันทีว่าสิ่งมีชีวิตที่น่ารักนี้คือตัวข้าพเจ้าเองในชีวิตอื่น
The boat proceeded steadily towards a landing pier, from which led a wide pathway bordered by tiny flowering shrubs. This path disappeared among trees that surrounded what appeared to be a palace, with roofs at various levels and of various colours.
เรือแล่นไปอย่างมั่นคงมุ่งหน้าสู่ท่าจอดเรือ ซึ่งมีทางเดินกว้างที่มีไม้พุ่มเล็กๆออกดอกเรียงราย เส้นทางนี้หายไปท่ามกลางต้นไม้ที่ล้อมรอบสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นพระราชวัง มีหลังคาหลายระดับและหลากสี
With a change of scene, I was transported inside the palace to find myself in a lavishly decorated room.
ด้วยการเปลี่ยนฉาก ข้าพเจ้าถูกพาเข้าไปในพระราชวังและพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา
One wall opened up on to a garden - a very orderly miniature garden of astonishing variety and colour.
ผนังด้านหนึ่งเปิดออกสู่สวน - สวนจำลองที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบด้วยความหลากหลายและสีสันที่น่าทึ่ง
Servants with reddish skin, dressed in bright green loincloths, busied themselves with serving one hundred or so guests. These ‘guests’ were of both sexes and all richly dressed. They had the same type of light golden skin colour as the woman on the boat. In contrast to the complexions of the servants, these people had skins of the colour that blonde women on Earth can attain after numerous sun-tanning sessions.
คนรับใช้ผิวสีแดงกล่ำ แต่งกายด้วยผ้านุ่งสีเขียวสด กำลังยุ่งอยู่กับการรับใช้แขกราวร้อยคน ‘แขก’ เหล่านี้มีทั้งชายและหญิง ทุกคนแต่งกายหรูหรา พวกเขามีสีผิวทองอ่อนแบบเดียวกับหญิงสาวบนเรือ ต่างจากสีผิวของคนรับใช้ ผู้คนเหล่านี้มีผิวสีเหมือนผู้หญิงผมบลอนด์บนโลกที่อาบแดดมาหลายครั้ง
The pretty young woman from the boat, sat, in what appeared to be the place of honour, in a high-backed seat. Music, soft and enchanting, could be heard and seemed to emanate from the far end of the room as well as from the garden.
หญิงสาวน่ารักจากเรือนั่งอยู่ในที่นั่งพนักสูง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นตำแหน่งเกียรติยศ เสียงดนตรีอ่อนหวานและน่าหลงใหล ดังมาจากปลายห้องและจากในสวน
One of the servants opened a large door to admit a tall young man - perhaps 190 centimetres in height and of similar golden complexion. His bearing was proud and his build athletic.
คนรับใช้คนหนึ่งเปิดประตูใหญ่เพื่อต้อนรับชายหนุ่มร่างสูง - สูงราว 190 เซนติเมตรและมีผิวสีทองคล้ายกัน กิริยาท่าทางของเขาสง่างามและมีรูปร่างกำยำ
Copper blond hair framed a face of regular features. He advanced with a purposeful stride towards the young woman and bowed before her. Whispering something to him, she gestured to the servants who brought forward an armchair similar to her own and placed it beside hers. The young man sat down and the woman gave him her hand, which he held in his.
ผมสีทองแดงล้อมกรอบใบหน้าที่มีรูปลักษณ์ได้สัดส่วน เขาก้าวเดินอย่างมุ่งมั่นไปหาหญิงสาวและค้อมคำนับต่อหน้าเธอ เธอกระซิบบางอย่างกับเขา แล้วพยักเพยิดให้คนรับใช้นำเก้าอี้บุนวมคล้ายของเธอมาวางข้างๆ ชายหนุ่มนั่งลง และหญิงสาวยื่นมือให้เขา ซึ่งเขาจับไว้ในมือของเขา
Suddenly, on a signal from her, a gong sounded several times, and silence fell. The guests turned towards the couple. In a voice loud and clear, directed towards the servants as well as the guests, the young woman spoke: ‘to all of you gathered here, I want you to know that I have chosen a companion.
This is he, Xinolini, and he will have, from this moment and according to my agreement, all of the royal rights and privileges, after me. Indeed, he will be the second power in the kingdom, after myself, the Queen and the head. Any subject disobeying him or doing wrong by him in any way will answer to me. The first child that I bear Xinolini, whether male or female, will be my successor. I, Labinola, Queen of the land, have decided this.’
ทันใดนั้น เมื่อเธอให้สัญญาณ ฆ้องก็ดังขึ้นหลายครั้ง และความเงียบก็เกิดขึ้น แขกทั้งหมดหันมาทางคู่รัก ด้วยน้ำเสียงดังและชัดเจน พูดกับทั้งคนรับใช้และแขก หญิงสาวกล่าวว่า “ถึงทุกท่านที่มาชุมนุมกันที่นี่ ข้าอยากให้พวกท่านรู้ว่าข้าได้เลือกคู่ครองแล้ว
นี่คือเขา ซิโนลินี และนับจากนี้ไป ตามข้อตกลงของข้า เขาจะมีสิทธิ์และอภิสิทธิ์ทั้งปวงของราชวงศ์ รองจากข้า แท้จริงแล้ว เขาจะเป็นอำนาจที่สองในราชอาณาจักร รองจากข้าเอง ราชินีและผู้นำ ผู้ใดที่ไม่เชื่อฟังเขาหรือทำผิดต่อเขาไม่ว่าในทางใด จะต้องมาชี้แจงต่อข้า บุตรคนแรกที่ข้าให้กำเนิดกับซิโนลินี ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง จะเป็นผู้สืบราชสมบัติของข้า ข้า ลาบิโนลา ราชินีแห่งแผ่นดิน ได้ตัดสินใจเช่นนี้”
She signalled again, and the sound of the gong indicated the end of her speech. One by one, the guests bowed low before Labinola, kissing first her feet and then Xinolini’s in gestures of subservience.
เธอให้สัญญาณอีกครั้ง และเสียงฆ้องบ่งบอกถึงการจบสุนทรพจน์ของเธอ ทีละคน แขกทั้งหลายค้อมกายต่ำต่อหน้าลาบิโนลา จูบเท้าของเธอก่อน แล้วจึงจูบเท้าของซิโนลินีในท่าทีแสดงความจงรักภักดี
This scene disappeared in a blur to be replaced by another, in the same palace but another room, where the royal family sat in thrones. Here, Labinola was administering justice. All sorts of people paraded before the Queen and she listened attentively to them all.
ฉากนี้จางหายไปในความพร่ามัว แทนที่ด้วยฉากใหม่ ในพระราชวังเดียวกันแต่เป็นห้องอื่น ที่ซึ่งราชวงศ์นั่งบนบัลลังก์ ที่นี่ ลาบิโนลากำลังตัดสินคดีความ ผู้คนหลากหลายเดินผ่านหน้าราชินีและเธอตั้งใจฟังพวกเขาทุกคน
An extraordinary thing happened. I found I was able to enter into her body. It’s quite difficult to explain, but for a considerable time, while I listened and watched, I was Labinola.
สิ่งประหลาดได้เกิดขึ้น ข้าพเจ้าพบว่าตัวเองสามารถเข้าไปในร่างของเธอได้ มันอธิบายได้ยาก แต่เป็นเวลานานทีเดียว ขณะที่ข้าพเจ้าฟังและมอง ข้าพเจ้าคือลาบิโนลา
I could understand absolutely all that was said, and when Labinola pronounced her judgement, I was in total agreement with her decisions.
ข้าพเจ้าสามารถเข้าใจทุกสิ่งที่พูดได้อย่างสมบูรณ์ และเมื่อลาบิโนลาประกาศคำตัดสิน ข้าพเจ้าก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเธอทั้งหมด
I could hear in the murmuring of the crowd, reflections of admiration for her wisdom, never once did she turn towards Xinolini and never did she ask his advice. I felt a great pride invade me, knowing that I had been this woman in another life and I felt, during this time, the light tingling sensation that I was starting to recognise.
ข้าพเจ้าได้ยินเสียงพึมพำของฝูงชนที่สะท้อนความชื่นชมในปัญญาของเธอ เธอไม่เคยหันไปทางซิโนลินีเลยสักครั้ง และไม่เคยขอคำแนะนำจากเขา ข้าพเจ้ารู้สึกภาคภูมิใจอย่างยิ่งที่ได้รู้ว่าข้าพเจ้าเคยเป็นผู้หญิงคนนี้ในชาติอื่น และในช่วงเวลานั้น ข้าพเจ้ารู้สึกถึงความรู้สึกชาเบาๆ ที่ข้าพเจ้าเริ่มคุ้นเคย
Everything disappeared again and then I was in the most luxurious of bedrooms. It proved to be that of Labinola, who lay, completely naked, on the bed. Three women and two men hovered nearby. As I approached, I could see her face, streaming with perspiration and disfigured with the pain of labour.
ทุกอย่างหายไปอีกครั้ง แล้วข้าพเจ้าก็มาอยู่ในห้องนอนที่หรูหราที่สุด มันคือห้องของลาบิโนลา ที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียง มีผู้หญิงสามคนและผู้ชายสองคนอยู่ใกล้ๆ เมื่อข้าพเจ้าเข้าไปใกล้ ข้าพเจ้าเห็นใบหน้าของเธอที่มีเหงื่อไหลและบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดจากการคลอด
The women, midwives, and the men, the most eminent doctors in the kingdom, seemed worried. The child was arriving in a breech position and Labinola had lost a lot of blood. This was her first child and she was exhausted. Fear was evident in the eyes of the midwives and doctors and I knew that Labinola already realised she was going to die.
ผู้หญิงเหล่านั้นคือหมอตำแย และผู้ชายคือแพทย์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในราชอาณาจักร ดูเหมือนพวกเขาจะกังวล เด็กกำลังคลอดในท่าที่ก้นโผล่ออกมาก่อน และลาบิโนลาเสียเลือดมาก นี่เป็นลูกคนแรกของเธอและเธอหมดแรง ความกลัวปรากฏชัดในดวงตาของหมอตำแยและแพทย์ และข้าพเจ้าก็รู้ว่าลาบิโนลารู้แล้วว่าเธอกำลังจะตาย
The scene moved forwards two hours in time and Labinola had just breathed her last breath. She had lost too much blood. The child, too, had died, suffocating before it could emerge into the world. Labinola, this pretty creature of twenty-eight years, so beautiful and good had just released her Astral body - my Astral body, to live another life.
ฉากเลื่อนไปข้างหน้าสองชั่วโมงและลาบิโนลาเพิ่งหายใจเฮือกสุดท้าย เธอเสียเลือดมากเกินไป เด็กก็ตายด้วย ขาดอากาศหายใจก่อนที่จะออกมาสู่โลก ลาบิโนลา สิ่งมีชีวิตที่น่ารักวัยยี่สิบแปดปี ทั้งสวยและดี เพิ่งปลดปล่อยร่างแอสทรัล (กายทิพย์) ของเธอ - ที่ก็คือร่างแอสทรัลของข้าพเจ้า เพื่อไปใช้ชีวิตอีกชาติหนึ่ง
Further scenes were already appearing, revealing other lives on other planets - as men, women and children. Twice I was a beggar, and three times a sailor.
I was a water carrier in India, a goldsmith in Japan where I lived till ninety-five years of age; a Roman soldier; a black child at Chad devoured by a lion at the age of eight years; an Indian fisherman on the Amazon, dead at forty-two years leaving twelve children; an Apache chief dead at eighty-six years; several times a peasant farmer, on Earth as well as on other planets; and twice an ascetic in the mountains of Tibet and on another planet.
ฉากต่างๆกำลังปรากฏขึ้น เผยให้เห็นชีวิตอื่น ๆ บนดาวเคราะห์อื่นๆ - ทั้งเป็นผู้ชาย ผู้หญิง และเด็ก ข้าพเจ้าเคยเป็นขอทานสองครั้ง และเป็นกะลาสีเรือสามครั้ง เคยเป็นคนหาบน้ำในอินเดีย เป็นช่างทองในญี่ปุ่นที่มีชีวิตอยู่จนถึง 95 ปี เป็นทหารโรมัน เป็นเด็กผิวดำในชาดที่ถูกสิงโตกินตอนอายุแปดขวบ
เป็นชาวประมงอินเดียนที่แม่น้ำอเมซอน ตายตอนอายุสี่สิบสองปีทิ้งลูกไว้สิบสองคน เป็นหัวหน้าเผ่าอาปาเช่ตายตอนอายุแปดสิบหกปี หลายครั้งเป็นชาวนา #ทั้งบนโลกและดาวเคราะห์อื่น #และสองครั้งเป็นนักพรตในเทือกเขาทิเบตและบนดาวเคราะห์อื่น
Apart from when I was Labinola, ruling Queen of one-third of a planet, most of my lives were very modest. I saw scenes from all eighty of my previous lives - some of which impressed me a lot. I do not have time to detail them all in this book, as they would fill a volume on their own. Maybe one day I will write it.
นอกจากตอนที่ข้าพเจ้าเป็นลาบิโนลา ราชินีผู้ปกครองหนึ่งในสามของดาวเคราะห์ ชีวิตส่วนใหญ่ของข้าพเจ้าเรียบง่ายมาก ข้าพเจ้าเห็นฉากต่างๆจากชีวิตก่อนทั้ง 8️⃣0️⃣ ชาติ - บางชาติก็ประทับใจข้าพเจ้ามาก ข้าพเจ้าไม่มีเวลาที่จะเล่ารายละเอียดทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้ เพราะมันจะเต็มหนึ่งเล่มด้วยตัวมันเอง บางทีสักวันข้าพเจ้าอาจจะเขียนมัน
At the end of the ‘show’, I had the impression of moving backwards in the ‘tunnel’ and, when I opened my eyes, Thao and the three Thaori were smiling kindly. When it was established that I was indeed back in my present skin, the leader addressed me in the following words:
เมื่อ ‘การแสดง’ จบลง ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนเคลื่อนถอยหลังกลับใน ‘อุโมงค์’ และในตอนที่ข้าพเจ้าลืมตาขึ้น เธาว์และเธาว์รีย์ทั้งสามกำลังยิ้มอย่างเมตตา เมื่อเป็นที่แน่ชัดว่าข้าพเจ้ากลับมาอยู่ในร่างปัจจุบันแล้ว ผู้นำพูดกับข้าพเจ้าด้วยถ้อยคำดังนี้ :
‘We wanted to show you your past lives, that you might notice they vary, as though they were attached to a wheel. Because a wheel is made to turn, any point on it that is on top will soon be at the bottom - it is inevitable, do you see?
“พวกเราต้องการแสดงให้เธอเห็นชีวิตในอดีตของเธอ เพื่อให้เธอสังเกตว่ามันแปรเปลี่ยนไป ราวกับว่ามันถูกผูกติดกับล้อ เพราะล้อถูกสร้างมาให้หมุน จุดใดก็ตามบนล้อที่อยู่ด้านบนจะต้องลงมาอยู่ด้านล่างในไม่ช้า - มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอเข้าใจไหม❓”
‘One day you are a beggar and then you can be a Queen, such as Labinola who, of course, was not only at the top of the wheel but also learned a lot and greatly helped others. And yet, in many cases, a beggar will learn as much as a king and in some instances he will learn much more.
“ในวันหนึ่งเธออาจเป็นขอทาน จากนั้นเธอก็อาจกลายเป็นราชินี เช่นลาบิโนลา ผู้ซึ่งแน่นอนว่าไม่เพียงแต่จะอยู่บนจุดสูงสุดของล้อ แต่ยังได้เรียนรู้มากมายทั้งยังช่วยเหลือผู้คนได้อย่างมากอีกด้วย อย่างไรก็ตาม #ในหลายๆกรณี_ขอทานจะเรียนรู้ได้มากพอๆกับกษัตริย์_และในบางกรณีก็อาจเรียนรู้ได้มากกว่าด้วยซ้ำ
‘When you were an ascetic in the mountains, you assisted many more individuals than in most of your other lives. What counts most is not appearances, but what is behind them.
“ในตอนที่เธอเป็นนักพรตในเทือกเขา #เธอได้ช่วยเหลือผู้คนมากกว่าในชีวิตอื่นๆส่วนใหญ่ของเธอ #สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก_แต่เป็นสิ่งที่อยู่เบื้องหลังพวกมัน
‘When your Astral body takes on another physical body it is, quite simply, in order to learn more, and even more...
“เมื่อร่างแอสทรัล (กายทิพย์) ของเธอเข้าสู่ร่างกายใหม่ มันก็เพียงเพื่อเรียนรู้ให้มากขึ้น และมากขึ้นไปอีก…
‘As we have explained to you, it is for the sake of your Higher-self. It is a process of continual refinement, which can occur just as effectively in the body of a beggar as in that of a king or a miner. The physical body is but a tool. A sculptor’s chisel and hammer are tools; they will never reach beauty on their own, but they contribute to it in the hands of an artist. A wonderful statue could not have been created with the artist’s bare hands.
“ดังที่พวกเราได้อธิบายให้เธอฟังไปแล้ว #มันเป็นไปเพื่อตัวตนที่สูงส่งกว่าของเธอ #มันเป็นกระบวนการขัดเกลาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งสามารถเกิดขึ้นได้อย่างมีประสิทธิภาพพอๆกันในร่างของขอทานหรือในร่างของกษัตริย์หรือคนงานเหมือง #ร่างกายเป็นเพียงแค่เครื่องมือ สิ่วและค้อนของช่างปั้นก็เป็นเครื่องมือ พวกมันไม่มีวันสร้างความงามได้ด้วยตัวเอง แต่มันมีส่วนช่วยในการสร้างความงามหากอยู่ในมือของศิลปิน รูปปั้นที่งดงามไม่อาจถูกสร้างขึ้นได้ด้วยมือเปล่าของศิลปิน
‘You should always bear in mind this main point: An Astral body, in all cases, must conform to Universal Law, and, by following nature as closely as possible, it can achieve the ultimate goal by the fastest path.’
“เธอควรจดจำประเด็นสำคัญนี้ไว้เสมอ : ร่างแอสทรัล (กายทิพย์) ในทุกกรณี #ต้องปฏิบัติตามกฎสากล #และด้วยการทำตามธรรมชาติให้ใกล้เคียงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ #มันจึงจะสามารถบรรลุเป้าหมายสูงสุดได้ด้วยเส้นทางที่เร็วที่สุด”
With that, the Thaori resumed their places and we resumed ours.
หลังจากนั้น เหล่าเธาว์รีย์กลับไปยังที่นั่งของพวกท่าน และพวกเราก็กลับไปยังที่นั่งของเรา
During my stay in the doko, the sun had set; however, they didn’t deem it necessary to explain the luminous ambience that allowed us to see at least fifteen metres in distance inside the doko.
ระหว่างที่ข้าพเจ้าอยู่ในโดโก ดวงอาทิตย์ได้ตกไปแล้ว อย่างไรก็ตาม พวกท่านไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องอธิบายถึงบรรยากาศที่สว่างไสวที่ทำให้เราสามารถมองเห็นได้ไกลอย่างน้อยสิบห้าเมตรในโดโกให้ข้าพเจ้าฟัง
My attention was still focused on the Thaori. They were looking at me with kindness, surrounded by a golden mist that became more and more dense, into which they disappeared - just as they had on my first visit.
ความสนใจของข้าพเจ้ายังคงจดจ่ออยู่ที่เหล่า เธาว์รีย์ พวกท่านมองข้าพเจ้าด้วยสายตาที่มีเมตตา #ล้อมรอบด้วยหมอกสีทองที่หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ_ซึ่งพวกท่านได้หายเข้าไปในนั้น - เหมือนกับที่เกิดขึ้นในการมาเยือนครั้งแรกของข้าพเจ้า
(((มีต่อ)))
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
