ตอนที่ 15 มือที่ยื่นมาเบาๆ — ขวัญข้าวบอกว่า "ไม่ต้องรีบ ฉันรอได้"
วันรุ่งขึ้น หลังจากเย็นวันที่สายลมพัดแรง
ขวัญข้าวตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เบาสบายในใจ
ไม่ใช่ความสุขฟูฟ่อง
แต่เป็นความสงบอุ่นๆ
เหมือนผ้าห่มเก่าๆ ที่คลี่คลุมตัวในเช้าวันฝนตก
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
เห็นข้อความสั้นๆ จากลมหนาว
> "ขอบคุณที่อยู่ตรงนั้น"
เพียงเท่านั้น
ไม่มาก
ไม่หวานซึ้ง
ไม่โอ้อวด
แต่หัวใจของขวัญข้าวกลับเต้นเบาๆ อย่างพอใจ
ในวันเดียวกันนั้นเอง
พวกเขานัดกันไปจัดบูธนิทรรศการที่มหาวิทยาลัย
ลมหนาวยังคงเงียบเหมือนเดิม
แต่ความเงียบของเขาในวันนี้...ต่างจากวันก่อนๆ
มันไม่ใช่ความเงียบที่ห่างเหิน
แต่เป็นความเงียบที่อุ่นละมุน
เหมือนคนสองคนที่นั่งข้างกันใต้ท้องฟ้าเดียวกัน ไม่ต้องเอ่ยคำใด
ขวัญข้าวยิ้มเงียบๆ ขณะช่วยเขาจัดเรียงหนังสือและภาพวาดบนโต๊ะ
เมื่อมือของเธอเฉียดโดนมือเขาโดยบังเอิญ
เขาไม่ได้ผละหนี
แต่ปล่อยให้นิ้วมืออุ่นๆ นั้นสัมผัสกันอยู่แบบนั้น...นานกว่าที่ควร
เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน
ลมหนาวยื่นกล่องข้าวเล็กๆ ให้เธอโดยไม่พูดอะไร
ขวัญข้าวรับมาด้วยหัวใจเต้นตุบๆ
กล่องข้าวใบเล็กธรรมดา แต่มีร่องรอยของการตั้งใจเลือก
แม้ข้าวผัดจะไม่สวยงามแบบในโฆษณา
แต่แค่เห็นเธอก็แทบจะร้องไห้ด้วยความซึ้งใจ
"คุณทำเองเหรอคะ" เธอถามยิ้มๆ
เขาพยักหน้าเบาๆ สีหน้าเก้อเขินจนเธอแอบหัวเราะ
"อร่อยแน่เลย," ขวัญข้าวพูดด้วยเสียงจริงจังที่สุดในชีวิต
ลมหนาวหัวเราะในลำคอเบาๆ
เป็นเสียงที่เธอแทบไม่เคยได้ยินมาก่อน
เสียงหัวเราะนั่นทำให้หัวใจของขวัญข้าวพองโต
เหมือนทุ่งดอกไม้ที่บานสะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิ
หลังจากทานข้าวเสร็จ
พวกเขานั่งเงียบๆ มองผู้คนเดินขวักไขว่ในลานกว้าง
ลมหนาวพูดขึ้นมาเบาๆ โดยไม่มองหน้าเธอ
"ฉัน...กลัว"
ขวัญข้าวหันไปมองเขาเต็มตา
ไม่ถาม ไม่เร่งเร้า
เขาหลุบตาลง มือกำแน่นกับเข่า
"กลัวจะทำให้เธอผิดหวัง"
เสียงเขาแผ่วราวกับลมหายใจ
ขวัญข้าวยิ้มอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เคยยิ้มในชีวิต
เธอยื่นมือออกไป
แตะหลังมือเขาเบาๆ
"ไม่ต้องรีบ," เธอกระซิบเหมือนกลัวทำลายบรรยากาศเปราะบางนั้น "ฉันรอได้"
เธอค่อยๆ เลื่อนมือไล้ลงไปประสานมือเขาไว้
แนบแน่น อบอุ่น
"รอได้นานเท่าที่คุณต้องการ," ขวัญข้าวพูดซ้ำช้าๆ ชัดๆ
ยืนยันด้วยทุกอณูในหัวใจ
ลมหนาวค่อยๆ กุมมือเธอตอบ
แรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
เขาเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ
ในดวงตาคู่นั้นยังมีเงาของความกลัว
แต่ก็มีประกายแห่งความหวังเล็กๆ ซ่อนอยู่แล้วเช่นกัน
ครั้งนี้ เขาไม่ได้หลบหนี
ไม่ได้ซ่อนตัว
เขาอยู่ตรงนั้น...จับมือเธอไว้แน่นหนา
เหมือนคนที่เพิ่งค้นพบที่พักพิงแห่งใหม่หลังจากเดินหลงทางมาเนิ่นนาน
ในวันธรรมดาวันหนึ่ง
ใต้ท้องฟ้าสีเทาอ่อนๆ นั้น
หัวใจสองดวงกำลังเรียนรู้ที่จะเดินเคียงข้างกัน
อย่างเชื่องช้า
อย่างอดทน
อย่างเต็มใจ
และขวัญข้าวก็รู้ดี
ว่าเธอจะยังอยู่ตรงนี้เสมอ
รอเขา...ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม
(จบตอนที่ 15)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
