ตอนที่ 16 ลมเย็นก่อนฝนแรก — ความรู้สึกที่เริ่มชัดขึ้น
อากาศเย็นลงอย่างเห็นได้ชัดในช่วงปลายฤดูร้อน
ฟ้าเปลี่ยนสีเร็วกว่าทุกวัน
กลิ่นฝนจางๆ ลอยมากับลมเย็นที่เริ่มกรุ่นกลิ่นดิน
ขวัญข้าวกับลมหนาวยังคงทำงานที่นิทรรศการด้วยกัน
วันที่แสนธรรมดา — จัดหนังสือ เรียงภาพ วางโต๊ะ เก็บของ
แต่ระหว่างพวกเขา ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป
หลังจากวันนั้น วันที่เขากุมมือเธอไว้แน่น
ขวัญข้าวสังเกตเห็นว่า เขามองเธอนานขึ้นในบางครั้ง
และเมื่อเธอหันไปสบตา เขาจะไม่รีบหลบสายตาเหมือนเมื่อก่อน
เหมือนกับว่า เขาเอง...ก็เริ่มอยากยืนอยู่ในโลกใบเดียวกับเธอ
โดยไม่ต้องหลบซ่อนอีก
บ่ายวันหนึ่ง ขวัญข้าวกับลมหนาวช่วยกันจัดต้นไม้สำหรับบูธ
กลิ่นหอมของดินเปียกและใบไม้สดใหม่ชวนให้หัวใจรู้สึกสงบอย่างแปลกประหลาด
ขวัญข้าวยกกระถางต้นเฟิร์นขึ้นสูง
เธอเขย่งเท้า วางมันบนชั้นไม้ตรงหัวมุม
แต่ขอบกระถางหนักเกินไป มือเล็กๆ ของเธอสั่นนิดๆ
"ระวัง," ลมหนาวพูดพลางก้าวเข้ามารับน้ำหนักกระถางนั้นด้วยมือใหญ่ของเขา
มือของเขาอบอุ่นกว่าที่เธอจำได้
เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาในระยะประชิด — ใกล้จนได้ยินเสียงหายใจแผ่วเบาของกันและกัน
ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ
โลกทั้งใบเหมือนหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ
เหลือแค่เสียงลมหายใจ...กับหัวใจที่เต้นแรงอย่างไม่ปิดบัง
หลังจากวางกระถางเรียบร้อย
ลมหนาวยืนเงียบข้างเธอ ราวกับไม่อยากเดินห่างไปไหน
ขวัญข้าวหยิบผ้าเช็ดมือออกมาส่งให้เขา
นิ้วมือของพวกเขาสัมผัสกันเบาๆ อีกครั้ง
ครั้งนี้ เขาไม่รีบปล่อย
มือหยาบกร้านของเขากำแน่นผ้าเช็ดมือไว้
แต่สายตาเขากลับมองใบหน้าของเธออย่างไม่ปิดบัง
"ขวัญข้าว," เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ เหมือนกลัวชื่อจะละลายไปในอากาศ
"คะ?" เธอขานรับเสียงแผ่ว ใจเต้นระส่ำ
เขาไม่พูดต่อทันที
เหมือนกำลังเลือกคำอย่างระมัดระวังที่สุดในชีวิต
ท้ายที่สุด เขาเพียงแต่พูดว่า...
"ขอบคุณ...ที่ยังอยู่ตรงนี้"
ขวัญข้าวยิ้มทั้งน้ำตา...
เย็นวันนั้น ก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกลับบ้าน
ฟ้าครึ้มลงจนแทบมองไม่เห็นเส้นขอบฟ้า
ลมเย็นจัดพัดกรูมา จนใบไม้ปลิวว่อนบนทางเดิน
ลมหนาวยืนส่งเธอที่หน้าประตู
เขาไม่พูดลา ไม่โบกมือ
แต่เขาก้าวเข้ามาใกล้เธอ กว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
ขวัญข้าวรู้สึกได้ถึงความลังเลในร่างสูงนั้น
เหมือนเขากำลังต่อสู้กับบางอย่างที่ยังผูกมัดตัวเองไว้
และในที่สุด...
เขาเอื้อมมือมาแตะเส้นผมที่ปลิวระหน้าผากเธอเบาๆ
เกลี่ยมันอย่างแผ่วเบาที่สุด...ราวกับสัมผัสกับสิ่งล้ำค่าที่เขากลัวจะทำแตกสลาย
ขวัญข้าวหลับตาลงช้าๆ
ปล่อยให้หัวใจจดจำสัมผัสนั้นอย่างละเอียดที่สุด
บางอย่างกำลังเติบโตขึ้นระหว่างพวกเขา
เหมือนยอดอ่อนของต้นไม้เล็กๆ
ที่แม้จะถูกลมฝนโหมกระหน่ำ
ก็ยังพยายามยืดตัวขึ้นหาแสงอย่างเงียบงัน
เธอรู้ดีว่าเขายังไม่กล้าพูดว่ารัก
และเธอก็ยังไม่กล้าเอ่ยความรู้สึกนั้นออกมา
แต่ในหัวใจของทั้งคู่
ความรู้สึกนั้น...
กำลังเริ่มชัดเจนขึ้นทุกวัน
เหมือนกลิ่นฝนแรกในสายลมเย็น
ที่บอกว่าฤดูใหม่กำลังจะมา
แม้ยังไม่เห็นด้วยตา
พวกเขารับรู้มันได้แล้ว
จากเพียงสัมผัสแผ่วเบา...ที่เต็มไปด้วยความหมายทั้งหมดของหัวใจ
.
.
(จบตอนที่ 16)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
